Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP5/443-144/13-2/PG
z 11 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z 5 lipca 2013 r. (data wpływu 11 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania wypłaconego rabatu oraz zmniejszenia podstawy opodatkowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania wypłaconego rabatu oraz zmniejszenia podstawy opodatkowania.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca” lub „A”) jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność w branży alkoholowej. Posiada status czynnego podatnika podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”) i prowadzi działalność opodatkowaną tym podatkiem.

Spółka planuje w przyszłości rozpocząć współpracę z placówkami handlowymi (sklepami, będącymi odrębnymi od niej podmiotami prawa i podatnikami), w ramach której placówki, które przystąpią do prowadzonego przez „A” programu promocyjnego otrzymywać będą od Spółki wypłaty pieniężne (bonusy) po spełnieniu uzgodnionych wcześniej warunków promocji. Spółki nie wiążą jednak ze wskazanymi powyżej placówkami handlowymi jakiekolwiek umowy, na mocy których dokonywane byłyby dostawy produktów marek należących do Wnioskodawcy. Spółka przyjęła bowiem model działalności, zgodnie z którym dokonuje ona sprzedaży swoich produktów na rzecz dystrybutorów (i wystawia na nich faktury), którzy w dalszej kolejności sprzedają produkty kolejnym podmiotom gospodarczym – placówkom handlowym (sklepom), również wystawiając na nich faktury. Oznacza to, że Spółka nie realizuje żadnych dostaw towarów na rzecz placówek handlowych, jednakże – poprzez siec dystrybutorów (którym Spółka sprzedaje towary) – placówki handlowe nabywają towary oferowane przez Spółkę.

W celu zmotywowania końcowych sprzedawców (sklepów) do osiągania wyższych obrotów z tytułu dostaw produktów Wnioskodawcy, Spółka będzie przyznawać im jednostronnie kwartalne bonusy pieniężne (rabaty pośrednie). Kwota tego bonusu (rabatu pośredniego), zostanie wypłacona placówkom handlowym (sklepom) bezpośrednio przez Spółkę. Powyższy bonus (rabat pośredni) zostanie udokumentowany notą księgową wystawianą przez Wnioskodawcę, z uwagi na fakt, że nie jest możliwe wystawienie przez Spółkę na rzecz placówek handlowych faktur korygujących dla udokumentowania rabatu. Wnioskodawca nie wystawia bowiem (obecnie ani w przyszłości) faktur sprzedażowych na rzecz placówek handlowych (sklepów) dokonujących dostaw na rzecz konsumentów. Otrzymują one natomiast faktury zakupowe od podmiotu, który nabywa towary od Spółki, a następnie dokonuje ich dostaw na rzecz placówek handlowych – końcowych dostawców.

Spółka przewiduje wprowadzenie programów bonusowych opartych o spełnienie przez placówki handlowe (sklepy) następujących warunków: (i) stwierdzenie dostępności w placówce handlowej określonego odsetka produktów objętych programem, (ii) dokonywanie sprzedaży wskazanych towarów w danej placówce po cenie nie wyższej niż wynikająca z warunków promocji. Spełnienie warunków promocji będzie weryfikowane przez niezależny podmiot zewnętrzny, który będzie przeprowadzał kontrole w sklepach.

Zainteresowany podkreślił, że placówki handlowe (sklepy), w żaden sposób nie zobowiązują się do spełnienia powyższych warunków. Brak ich spełnienia nie wiąże się również z jakimikolwiek sankcjami, czy karami po stronie sklepów. Spółka jednak weryfikując cyklicznie spełnienie powyższych warunków, przyznawać będzie bonus jedynie tym placówkom (sklepom), które spełnią założone wymogi.

Celem powyższego działania jest zwiększenie poziomu ogólnej sprzedaży towarów, które są dostarczane na polski rynek wyłącznie przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z udzieleniem placówkom handlowym (sklepom) rabatu pośredniego w opisanych wyżej warunkach, Spółka będzie zobowiązana do wystawienia faktury korygującej, czy też z uwagi na fakt, że Spółka nie wystawia żadnych faktur na rzecz placówki handlowej, udokumentowanie rabatu pośredniego powinno nastąpić notą księgową (uznaniową)?
2. Czy w związku z udzieleniem placówkom handlowym rabatu pośredniego w opisanych wyżej warunkach, Spółka będzie uprawniona do obniżenia obrotu na gruncie VAT na podstawie wystawionej noty księgowej (uznaniowej)?
3. Czy udzielenie przez Spółkę bonusu w związku ze spełnieniem opisanych we wniosku warunków przez placówki handlowe (sklepy) stanowić będzie rabat uprawniający do obniżenia obrotu Wnioskodawcy?
4. W przypadku udzielenia odpowiedzi pozytywnej na pytanie nr 2, w jaki sposób odnosić kwotę rabatu do wartości obniżenia podstawy opodatkowania VAT przez Spółkę?
5. W przypadku udzielenia odpowiedzi pozytywnej na pytanie nr 2, czy nota księgowa (uznaniowa) będzie dokumentem, który należy uwzględnić w rejestrze VAT Spółki dla potwierdzenia obniżenia podstawy opodatkowania VAT po stronie Wnioskodawcy?
6. W przypadku udzielenia odpowiedzi pozytywnej na pytanie nr 2, w rozliczeniu za który okres Spółka powinna dokonać zmniejszenia obrotu w związku z udzieleniem rabatu pośredniego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

W opisanych powyżej warunkach Zainteresowany nie będzie miał obowiązku wystawienia faktury korygującej w związku z udzieleniem placówkom handlowym rabatu pośredniego, natomiast będzie zobowiązany do udokumentowania rabatu za pomocą noty księgowej (uznaniowej).

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej: „Ustawa o VAT”): „Podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku”. Natomiast w ust. 4 tego przepisu określono wpływ udzielenia rabatów na podstawę opodatkowania transakcji: „Podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b”.

Zarówno w polskich przepisach o VAT, jak i w regulacjach unijnych, do których implementowania został zobowiązany polski ustawodawca, nie występują definicje pojęć „rabat” bądź „bonifikata”. W braku definicji legalnej powyższych terminów, zgodnie z zasadami prawidłowej wykładni, powinny one być interpretowane zgodnie z potocznym brzmieniem. Celowym dla ustalenia zakresu znaczeniowego tych określeń jest odwołanie się do definicji słownikowych. Przyjmując za „Uniwersalnym słownikiem języka polskiego” pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2003, tom 1, str. 303) „bonifikata” to „zniżka, odstępstwo od ustalonej ceny towaru, zwłaszcza jako forma odszkodowania za poniesioną stratę albo w celach reklamowych; opust, rabat”. Natomiast zgodnie ze „Słownikiem języka polskiego”, (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 825) pod pojęciem „rabatu” należy rozumieć „zniżkę, opust od sumy należnej za towar przyznawany np. przy kupnie dużej ilości towarów”. Oba powyższe pojęcia oznaczają zatem pomniejszenie ustalonej uprzednio ceny towaru lub usługi.

Sposób dokumentowania udzielonych rabatów został natomiast uregulowany w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 68, poz. 360 ze zm.; dalej: „Rozporządzenie fakturowe”). Przy czym zarówno wykazanie na fakturze rabatu udzielonego w momencie sprzedaży jak i wystawienie faktury korygującej po wystawieniu faktury z tytułu udzielenia rabatu po dokonaniu sprzedaży możliwe jest, zgodnie z § 13 i § 14 Rozporządzenia fakturowego, wyłącznie w sytuacji udzielenia rabatu bezpośredniemu nabywcy towarów lub usług. Zgodnie bowiem z § 13 ust. 1 Rozporządzenia fakturowego „w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą”. Faktura korygująca powinna zawierać dane wskazujące na fakturę, której faktura korygująca dotyczy (§ 13 ust. 2 Rozporządzenia fakturowego). Są to m.in. – zgodnie z § 5 ust. 1 w związku z § 13 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia fakturowego – dane sprzedawcy i nabywcy, numer i datę wystawienia faktury korygowanej.

Uprawniony jest zatem wniosek, że w sytuacji, w której między kontrahentami nie miała miejsca dostawa i tym samym nie została wystawiona faktura pierwotna, wykluczona zostaje możliwość wystawienia korekty. W konsekwencji, niemożliwe jest skorzystanie z tego sposobu dokumentacji w relacji między podatnikiem a kolejnym podmiotem, na rzecz którego nie dokonywał dostaw. Taka właśnie sytuacja występuje we wskazanym we wniosku opisie zdarzenia przyszłego. Spółka nie sprzedaje bezpośrednio żadnych produktów placówkom handlowym i nie wystawia również na ich rzecz żadnych faktur VAT, zatem w świetle przywołanych wyżej przepisów, Spółka nie ma możliwości wystawienia faktur korygujących dla udokumentowania udzielonego placówkom rabatu pośredniego. Stanowisko takie jest powszechnie potwierdzane przez organy podatkowe, przykładowo, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 5 października 2010 r. (nr IPPP1/443-786/10-2/AW), interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2 lipca 2009 r. (nr IPPP3 4521 20/09-2/JF) oraz interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 czerwca 2010 r. (nr IPPP1 443 348/10-2/AS).

Wobec niedopuszczalności wystawiania faktur korygujących, w ocenie Wnioskodawcy, uzasadnionym sposobem dokumentowania udzielanych końcowym dostawcom rabatów pośrednich jest wystawianie przez Spółkę not księgowych.

Zainteresowany podkreślił jednocześnie, że w analogicznym stanie faktycznym Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie przyznał rację stanowisku podatnika zbieżnemu ze stanowiskiem Wnioskodawcy w niniejszej sprawie. W interpretacji indywidualnej z 15 stycznia 2013 r. (nr IPPP1/443-1133/12-2/MP) odstępując od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska podatnika, w pełni zaaprobował jego pogląd tożsamy z wyrażonym powyżej.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do obniżenia obrotu na gruncie VAT na podstawie wystawionej noty księgowej (uznaniowej) w związku z udzieleniem placówkom handlowym rabatu pośredniego w opisanych wyżej warunkach.

Stanowisko Spółki w powyższym zakresie opiera się na wykładni cytowanego art. 29 ust. 1 i 4 Ustawy o VAT. Skoro, jak ustalono w stanowisku dotyczącym pytania pierwszego, niedopuszczalne będzie wystawianie faktur korygujących przez Wnioskodawcę na rzecz placówek handlowych, z którymi nie wiążą Spółki żadne umowy, na mocy których dokonywane są dostawy produktów marek należących do Wnioskodawcy, w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania zastrzeżenie wskazane w art. 29 ust. 4a Ustawy o VAT. Tym samym, należy uznać za spełnione wszystkie warunki obniżenia obrotu określone w art. 29 ust. 4 Ustawy o VAT.

W pierwszej kolejności, zdaniem Wnioskodawcy, spełniony zostanie warunek udokumentowania rabatu. Wymóg ten powinien być odczytywany z uwzględnieniem brzmienia art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347 z 11.12.2006, s. 1; dalej: „Dyrektywa VAT”): „W odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74 77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia”. Wystarczającą przesłanką do ustalenia podstawy opodatkowania jest zaistnienie samego faktu zmniejszenia obrotu, bez konieczności wykazywania go (dokumentowania) w jeden konkretny sposób. Nie wynika on bowiem z cytowanego przepisu Dyrektywy VAT.

W planowanych programach spełniony zostanie również kolejny przewidziany w Ustawie o VAT warunek dokonania korekty – dojdzie do udzielenia prawnie dopuszczalnego bądź obowiązkowego rabatu (lub zrównanej z nim w konsekwencjach bonifikaty, subwencji lub innej dopłaty o podobnym charakterze). Jak wskazał Wnioskodawca w uzasadnieniu swego stanowiska w zakresie pytania pierwszego, akty prawa regulujące opodatkowanie VAT nie zawierają bowiem definicji legalnej żadnego z powyższych pojęć. Niezależnie zatem od nazwy, którą będzie posługiwała się Spółka dla określenia powyższego bonusu, będzie on stanowił rabat w rozumieniu art. 29 Ustawy o VAT. Jak bowiem wskazał Minister Finansów w interpretacji ogólnej z 27 listopada 2012 r. (nr sprawy PT3/033/10/423/AEW/12/PT-618): „Należy przy tym mieć na uwadze, że sama wola podatnika, znajdująca odzwierciedlenie w treści czynności prawnej, nie może określać charakteru prawnego świadczenia w oderwaniu od jego obiektywnych cech, bowiem nie nazwa, lecz treść świadczenia decyduje o tym jaki ma ono charakter”. Do podobnych wniosków, zdaniem Spółki, prowadzi analiza uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego orzekającego w składzie siedmiu sędziów z 25 czerwca 2012 r. (sygn. akt I FPS 2/12).

Wnioskodawca zwraca jednocześnie uwagę, że zaprezentowane stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”). W wyroku z 24 października 1996 r. ws. C-288/94 Argos Distributors wskazano, że: „ Art. 11(A)(1)(a) należy interpretować w taki sposób, aby w przypadku, gdy dostawca sprzedał bon po cenie niższej niż jego wartość nominalna, zobowiązując się jednocześnie do jego przejęcia według wartości nominalnej jako całkowitą lub częściową zapłatę ceny towarów nabytych przez klienta (...) wynagrodzeniem za bon była kwota faktycznie otrzymana przez dostawcę przy sprzedaży bonu” (tłum. K. Sachs, „VI Dyrektywa VAT”, Wyd. CH Beck, Warszawa 2004, str. 266). Podobne tezy wynikają z wyroku wydanego w tym samym dniu ws. C-317/94 Elida Gibbs, w którym potwierdzono, że podstawą opodatkowania dla producenta jako podatnika musi być kwota odpowiadająca cenie, po jakiej sprzedał on towary hurtownikom lub detalistom, pomniejszona o wartość rabatów, na podstawie których wypłacone zostało wynagrodzenie ostatecznym nabywcom towarów. Natomiast w wyroku z 15 października 2002 r. ws. C-427/98 Komisja Europejska przeciwko Republice Federalnej Niemiec TSUE wprost przyznał, że możliwe jest obniżenie wykazanej podstawy opodatkowania na skutek rabatu udzielonego podmiotowi innemu niż bezpośredni nabywca towarów, opowiadając się tym samym za dopuszczalnością zmniejszenia obrotu również w warunkach, w których nieuprawnione było wystawienie faktury korygującej.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie również w orzeczeniach krajowych sądów administracyjnych, przykładowo, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 kwietnia 2010 r. (sygn. akt I FSK 600/09), wyrok NSA z 15 stycznia 2009 r. (sygn. akt I FSK 1653/07). Wyroki te stoją na gruncie, że system VAT zmierza do obciążenia podatkiem jedynie ostatecznego konsumenta. Wywodzi się w nich, iż podstawa opodatkowania VAT postrzegana przez organy podatkowe nie może być wyższa od wynagrodzenia rzeczywiście zapłaconego. To wynagrodzenie stanowi podstawę obliczenia VAT, którego ciężar ostatecznie ponosi konsument.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy, udzielenie przez niego bonusu w związku ze spełnieniem opisanych we wniosku warunków przez placówki handlowe (sklepy) stanowić będzie rabat uprawniający do obniżenia obrotu Wnioskodawcy.

Opisane we wniosku okoliczności, w związku z którymi Spółka wypłacać będzie sklepom bonus nie stanowią zdaniem Wnioskodawcy wynagrodzenia za jakiekolwiek usługi ze strony tych placówek handlowych. Warto podkreślić, że szczegółowe przesłanki pozwalające na stwierdzenie, czy na gruncie podatku VAT następuje świadczenie usług wynikają z orzecznictwa TSUE. Trybunał, analizując kwestię świadczenia usług, wypracował następujące warunki, których łączne spełnienie umożliwia uznanie określonej czynności za odpłatne świadczenie usług:

1. w ramach danego stosunku prawnego muszą istnieć co najmniej dwa podmioty, z których jeden będzie świadczył usługi, drugi zaś będzie ich konsumentem (przykładowo wyrok TSUE z 29 lutego 1996 r. w sprawie C-215/94 – Jurgen Mohr przeciwko Finanzamt Bad Segeberg),
2. stosunek prawny łączący usługodawcę i usługobiorcę opiera się na zasadzie wzajemności (przykładowo wyrok TSUE z 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 – R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden),
3. pomiędzy daną usługą a otrzymanym w zamian za jej wykonanie wynagrodzeniem istnieje bezpośredni i czytelny związek (przykładowo wyrok z 5 lutego 1981 r. w sprawie C-154/80 – Staatssecretaris van Financien przeciwko Association cooperative „Cooperatieve Aardappelenbewaarplaats GA”).
   
   

Zdaniem Spółki, w przypadku opisanych we wniosku premii pieniężnych, powyższe warunki nie są spełnione. Po pierwsze, sklepy w ramach zawartych porozumień nie wykonują żadnych świadczeń. Brak jest więc podmiotu świadczącego oraz podmiotu korzystającego z usług. Po drugie, porozumienia zawarte ze sklepami są umowami jednostronnie zobowiązującymi. Oznacza to, że na ich podstawie Spółka zobowiązuje się przyznać i wypłacić sklepom premię pieniężną w przypadku, gdy sklep spełni określone w porozumieniu warunki, natomiast brak jest podstaw do twierdzenia, iż obowiązkiem sklepu jest osiągnięcie określonego poziomu obrotów handlowych, czy utrzymanie poziomu cen lub asortymentu. Zgodnym zamiarem stron jest przyznanie i wypłacenie przez Spółkę premii pieniężnej sklepom w przypadku realizacji przez nie określonych warunków. Strony nie przewidziały natomiast żadnych konsekwencji (sankcji), gdyby taki pułap zakupów nie został osiągnięty (sklep nie jest zobowiązany do żadnego świadczenia zastępczego, np. kary umownej). Zawarte porozumienia nie zobowiązują również sklepów do dokonywania zakupów wyłącznie u Wnioskodawcy, jak również nie nakładają na nie żadnych innych zobowiązań. Nie jest zatem spełniony również warunek wzajemności świadczenia.

Na poparcie tezy, że nie każda płatność dokonywana pomiędzy podatnikami VAT stanowi wynagrodzenie za świadczenie usług, Spółka wskazuje wyrok TSUE z 9 października 2001 r. w sprawie Mirror Group plc (sygn. C-409/98). W wyroku tym Trybunał uznał, że premia pieniężna otrzymana z tytułu wyrażenia zgody na przystąpienie do umowy najmu długoterminowego nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług dla celów podatku VAT. Fakt, że podmiot dokonuje płatności w zamian za określone działanie drugiej strony nie musi bowiem oznaczać, iż płatność ta jest dokonywana tytułem wyświadczonych usług, a samo wyrażenie zgody na zawarcie umowy, w zamian za które wypłacana jest premia pieniężna nie stanowi świadczenia usług na gruncie VAT. Stanowisko Spółki, zgodnie z którym płatność tytułem osiągnięcia odpowiedniego poziomu zakupów nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług, znajduje więc potwierdzenie w orzecznictwie TSUE.

W ocenie Spółki, na mocy planowanego porozumienia w opisanych powyżej warunkach rabaty będą udzielane niezależnie od jakichkolwiek świadczeń wykonywanych przez placówki handlowe (sklepy). Niedopuszczalne byłoby bowiem twierdzenie, że placówki handlowe świadczą jakiekolwiek usługi na rzecz Spółki, które uprawniałyby je do otrzymywania wynagrodzenia. Nie dochodzi bowiem do spełnienia sformułowanych przez TSUE przesłanek umożliwiających uznanie transakcji za odpłatne, a zatem, co do zasady, podlegające opodatkowaniu VAT, świadczenie usług. Zostały one sformułowane m.in. w orzeczeniu z dnia 3 marca 1994 r. ws. C-16/93 Tolsma: „Świadczenie usług realizowane jest (za wynagrodzeniem) w rozumieniu artykułu 2(1) VI Dyrektywy i stąd podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czy, wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy” (tłum. K. Sachs, op. cit., str. 45). W niniejszej sprawie, zdaniem Wnioskodawcy, nie występuje element wzajemności pomiędzy wynagrodzeniem a jakimkolwiek skonkretyzowanym świadczeniem na rzecz Spółki, co wyklucza możliwość uznania go za usługę.

Ponadto, poparcie powyższej tezy stanowi wyrok TSUE z 2 maja 1996 r. ws. C-231/94 Faaborg Gelitng Linien, z uzasadnienia którego wynika, że każdorazowo należy ustalić, czy transakcja stanowi dostawę towarów, czy świadczenie usług. Niedopuszczalne jest jednoczesne uznanie wystąpienia obu rodzajów transakcji opodatkowanych. Poparcie wyrażonej w powyższym wyroku tezy stanowi wykładnia art. 8 Ustawy o VAT, zgodnie z którym przez odpłatne świadczenie usług „rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7”. Natomiast w wyroku z 9 października 2001 r. ws. C-409/98 Mirror Group nie uznano za transakcję podlegającą VAT otrzymania przez podatnika wynagrodzenia za to, że zdecydował się on dokonać transakcji z określonym kontrahentem.

Powyższa kwestia była również przedmiotem analizy Naczelnego Sądu Administracyjnego w przywoływanej uchwale I FPS 2/12. Wskazano w niej jednoznacznie, że „Wypłata kontrahentowi bonusu warunkowego (premii pieniężnej) z tytułu osiągnięcia określonej wielkości sprzedaży lub terminowości regulowania należności stanowi rabat w rozumieniu art. 29 ust. 4 Ustawy o VAT”. Do tych samych wniosków doszedł również Minister Finansów w interpretacji indywidualnej PT3/033/10/423/AEW/12/PT-618.

Analogicznie do rabatu (bonusu) za osiągnięcie poziomu obrotów, warunki polegające na jednoczesnym stwierdzeniu dostępności w placówce handlowej określonego odsetka produktów objętych programem bonusowym oraz dokonywaniem ich sprzedaży po cenie nie wyższej niż wynikająca z porozumienia handlowego nie stanowią czynności autonomicznych wobec dokonywanych przez sklepy dostaw. Należy podkreślić bowiem, że zgodnie z art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, cena stanowi nieodzowny element umowy sprzedaży. Nie jest zatem możliwe uznanie warunku w postaci zachowania określonego jej poziomu za świadczenie autonomiczne wobec dokonywanej dostawy. Również oferowanie asortymentu poprzez wystawienie produktów w placówce stanowi normalną praktykę handlową. Powyższe wnioski odpowiadają ustaleniom dokonanym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zaprezentowane w wyroku z 6 marca 2009 r. (sygn. akt I SA/Lu 52/09).

W świetle powyższych rozstrzygnięć, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za w pełni uzasadnione.

Ad. 4

W ocenie Spółki, kwotę przyznanego rabatu pośredniego należy traktować jako kwotę odnoszoną w całości do wartości obniżenia podstawy opodatkowania VAT przez Spółkę.

W ocenie Spółki, skoro zgodnie z art. 29 ust. 1 Ustawy o VAT, podstawę opodatkowania stanowi obrót rozumiany jako kwota należna z tytułu dostawy towaru/świadczenia usługi pomniejszona o kwotę należnego podatku, to udzielenie rabatu pośredniego placówkom handlowym przekłada się w całej tej kwocie rabatu na kwotę otrzymaną faktycznie przez Wnioskodawcę z tytułu danej dostawy.

Tym samym, kwota wypłacona placówkom handlowym z tytułu rabatu pośredniego w całości obniży kwotę, którą Wnioskodawca otrzyma z tytułu danej transakcji.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Spółki, zasadnym jest potraktowanie całej kwoty udzielonego rabatu pośredniego, jako odnoszącą się do podstawy opodatkowania VAT wykazanej przez Wnioskodawcę dostawy.

Ad. 5

W ocenie Spółki, nota księgowa (uznaniowa) będzie dokumentem, który należy uwzględnić w rejestrze VAT Wnioskodawcy dla potwierdzenia obniżenia podstawy opodatkowania VAT po stronie Spółki.

Zgodnie z art. 109 ust. 3 Ustawy o VAT, podatnicy „są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej”.v

Z tej perspektywy, w ocenie Wnioskodawcy, skoro udzielenie rabatu pośredniego skutkuje obniżeniem po stronie Spółki podstawy opodatkowania VAT, konieczne jest odzwierciedlenie tego zdarzenia w rejestrze VAT tak, aby możliwe było na jego podstawie prawidłowe sporządzenie deklaracji VAT. Skoro jednocześnie (jak wskazano w uzasadnieniu do pytania pierwszego) w przypadku udzielenia rabatu pośredniego, Wnioskodawca nie jest uprawniony do wystawienia faktury korygującej, w ocenie Spółki dokumentem, który należy ująć w rejestrze VAT jest wystawiana przez Spółkę nota księgowa (uznaniowa), dokumentująca fakt oraz wysokość udzielonego rabatu pośredniego.

Ad. 6

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku udzielenia rabatu pośredniego, Spółka powinna dokonać zmniejszenia obrotu w rozliczeniu za miesiąc, w którym dokonano wypłaty placówkom handlowym środków pieniężnych z tytułu udzielonego rabatu i wystawiono notę księgową (uznaniową), co wynika z brzmienia cytowanego art. 29 ust. 1 i 4 Ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE. serii L Nr 347 str. 1 ze zm.). Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów i tym samym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług w myśl art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność w branży alkoholowej. Posiada status czynnego podatnika podatku od towarów i usług i prowadzi działalność opodatkowaną tym podatkiem. Zainteresowany planuje w przyszłości rozpocząć współpracę z placówkami handlowymi (sklepami, będącymi odrębnymi od niego podmiotami prawa i podatnikami), w ramach której placówki, które przystąpią do prowadzonego przez Wnioskodawcę programu promocyjnego otrzymywać będą od niego wypłaty pieniężne (bonusy) po spełnieniu uzgodnionych wcześniej warunków promocji. Spółki nie wiążą jednak ze wskazanymi powyżej placówkami handlowymi jakiekolwiek umowy, na mocy których dokonywane byłyby dostawy produktów marek należących do Wnioskodawcy. Spółka przyjęła bowiem model działalności, zgodnie z którym dokonuje ona sprzedaży swoich produktów na rzecz dystrybutorów (i wystawia na nich faktury), którzy w dalszej kolejności sprzedają produkty kolejnym podmiotom gospodarczym – placówkom handlowym (sklepom), również wystawiając na nich faktury. Oznacza to, że Spółka nie realizuje żadnych dostaw towarów na rzecz placówek handlowych, jednakże – poprzez sieć dystrybutorów (którym Spółka sprzedaje towary) – placówki handlowe nabywają towary oferowane przez Spółkę.

W celu zmotywowania końcowych sprzedawców (sklepów) do osiągania wyższych obrotów z tytułu dostaw produktów Wnioskodawcy, Spółka będzie przyznawać im jednostronnie kwartalne bonusy pieniężne (rabaty pośrednie). Kwota tego bonusu (rabatu pośredniego), zostanie wypłacona placówkom handlowym (sklepom) bezpośrednio przez Spółkę. Wnioskodawca przewiduje wprowadzenie programów bonusowych opartych o spełnienie przez placówki handlowe (sklepy) następujących warunków: (i) stwierdzeniu dostępności w placówce handlowej określonego odsetka produktów objętych programem, (ii) dokonywanie sprzedaży wskazanych towarów w danej placówce po cenie nie wyższej niż wynikająca z warunków promocji. Spełnienie warunków promocji będzie weryfikowane przez niezależny podmiot zewnętrzny, który będzie przeprowadzał kontrole w sklepach.

Zainteresowany wskazał, że placówki handlowe (sklepy), w żaden sposób nie zobowiązują się do spełnienia powyższych warunków. Brak ich spełnienia nie wiąże się również z jakimikolwiek sankcjami, czy karami po stronie sklepów. Spółka jednak weryfikując cyklicznie spełnienie powyższych warunków, przyznawać będzie bonus jedynie tym placówkom (sklepom), które spełnią założone wymogi.

Celem powyższego działania jest zwiększenie poziomu ogólnej sprzedaży towarów, które są dostarczane na polski rynek wyłącznie przez Wnioskodawcę.

Wskazać należy, że podatnicy podejmują różnorodne działania w zakresie intensyfikacji sprzedaży towarów, w efekcie których wypłacane są tzw. premie pieniężne nabywcom. Skutki podatkowe dotyczące wypłacania premii pieniężnych nabywcom uzależnione są od wielu czynników, m.in. od ustalenia, za co faktycznie premie pieniężne zostały wypłacone, tzn. czy ich przyznanie uwarunkowane jest wykonaniem dodatkowych czynności, czy dotyczą konkretnych dostaw, czy też odnoszą się do wszystkich dostaw w określonym czasie itp.

W praktyce występują również sytuacje, w których w zamian za udzielenie premii ma miejsce świadczenie innych usług, w tym usług o charakterze promocyjnym, marketingowym, reklamowym, bądź zobowiązanie się do dokonywania zakupów wyłącznie u wypłacającego premie, czy zobowiązanie się do posiadania pełnego asortymentu towarów kontrahenta itp. W takiej sytuacji należy uznać, że wypłacona premia pieniężna związana jest z określonymi zachowaniami nabywcy, a zatem ze świadczeniem usług przez nabywcę otrzymującego taką premię, które to usługi podlegają opodatkowaniu na ogólnych zasadach.

Szczególnego podkreślenia wymaga fakt, że ani w Dyrektywie 2006/112/WE Rady ani też w ustawie prawodawca nie zdefiniował pojęcia „premia pieniężna” czy też „rabat”. Zatem celem dokonania prawidłowej kwalifikacji premii pieniężnych (bonusów pieniężnych) w świetle przepisów o podatku od towarów i usług, należy przeprowadzić obiektywną analizę całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej transakcji, która pozwoli na ocenę skutków takiej transakcji w świetle regulacji dotyczących podatku od towarów i usług. Należy przy tym mieć na uwadze, że sama wola podatnika, znajdująca odzwierciedlenie w treści czynności prawnej, nie może określać charakteru prawnego świadczenia w oderwaniu od jego obiektywnych cech, bowiem nie nazwa, lecz treść świadczenia decyduje o tym jaki ma ono charakter. Nazwanie przez strony umowy danego świadczenia premią nie wyłącza zatem możliwości kwalifikacji tego świadczenia – w zależności od okoliczności występujących w konkretnej sprawie – jako usługi w myśl art. 8 ustawy lub jako rabatu w rozumieniu art. 29 ust. 4 ustawy.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu sprawy, placówki handlowe (sklepy) w celu otrzymania od Wnioskodawcy premii pieniężnej (bonusu), będą musiały spełnić następujące warunki, tj. zobowiązane będą do utrzymania dostępności określonego odsetka produktów objętych programem w placówce handlowej oraz dokonywanie sprzedaży wskazanych towarów w danej placówce po cenie nie wyższej niż wynikająca z warunków promocji.

Biorąc pod uwagę powyższe informacje należy stwierdzić, że wypłata premii pieniężnej przez Zainteresowanego placówkom handlowym (sklepom) jest wynikiem pewnych, określonych w regulaminie, zachowań tych placówek (sklepów) w stosunku do Wnioskodawcy. Zatem, w opisanej sytuacji dochodzi do świadczenia odpłatnej usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy przez placówki handlowe (sklepy) na rzecz Spółki, za co otrzymują one określone wynagrodzenie.

W przedmiotowej sprawie bez wątpienia istnieje element wzajemności, konieczny do uznania, że płatność dokonywana przez Spółkę na rzecz placówek handlowych (sklepów) będzie wynagrodzeniem za świadczoną usługę.

W świetle powyższego zachowanie placówek handlowych (sklepów) otrzymujących wynagrodzenie, za utrzymanie dostępności określonego odsetka produktów objętych promocją oraz ich sprzedaż po cenie nie wyższej niż określona w regulaminie, należy uznać za świadczenie usług zgodnie z cyt. art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Obowiązek dokumentowania obrotu dla potrzeb podatku od towarów i usług fakturami VAT przez podatników tego podatku, został określony w art. 106 ust. 1 ustawy, w myśl którego podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur VAT i innych dokumentów z nimi zrównanych uregulowane zostały w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.), wydanego na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 pkt 1 ustawy.

Jak stanowi § 4 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia, fakturę wystawia zarejestrowany podatnik VAT czynny.

Faktury mogą również wystawiać zarejestrowani podatnicy VAT zwolnieni (§ 4 ust. 2 cyt. rozporządzenia).

Zgodnie zatem z dyspozycją zawartą w art. 106 ust. 1 ustawy oraz § 4 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia, w przypadku, gdy placówki handlowe (sklepy) są czynnymi, zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług, obowiązane będą udokumentować fakt otrzymania od Wnioskodawcy premii pieniężnej fakturą.

Reasumując, wypłata przez Zainteresowanego premii pieniężnej (bonusu) placówkom handlowym (sklepom) stanowić będzie wynagrodzenie za świadczoną przez te placówki usługę, która powinna być udokumentowana przez wystawienie faktury na rzecz Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym we wniosku przypadku występuje rabat pośredni, w związku z czym po jego stronie nie występuje obowiązek wystawienia faktury korygującej natomiast ma on prawo do obniżenia obrotu uzyskanego ze sprzedaży towarów.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Jak stanowi art. 29 ust. 4 ustawy, podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Zgodnie natomiast z § 13 ust. 1 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r., w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą tę fakturę.

Konstrukcja podstawy opodatkowania w ustawie, odpowiadająca w swej istocie konstrukcji określonej w ww. Dyrektywie 2006/112/WE Rady, oparta jest na założeniu proporcjonalności VAT do ceny towarów i usług. Każda bowiem transakcja podlega podatkowi od towarów i usług obliczonemu w sposób proporcjonalny do ceny otrzymanej przez podatnika jako świadczenie wzajemne za dostarczone towary lub usługi z uwzględnieniem stawki, jaka ma zastosowanie do dostawy lub świadczenia takich towarów i usług.

Jednakże warunkiem sine qua non uznania, że premia pieniężna stanowi w istocie rabat obniżający podstawę opodatkowania, jest wykazanie ścisłego związku pomiędzy premią pieniężną a zrealizowanymi dostawami.

Taki związek jest identyfikowalny w przypadku premii pieniężnych z tytułu osiągnięcia określonego poziomu obrotów czy też terminowego regulowania płatności za konkretne dostawy.

Związek, o którym mowa wyżej nie zachodzi natomiast w przypadku gdy przyznanie premii i jej wypłata nie ma bezpośredniego związku z poziomem obrotów (ich wartością, ilością czy też terminowością regulowania należności) lecz jest uwarunkowana przede wszystkim wykonaniem określonych dodatkowych czynności na rzecz podmiotu udzielającego premii (np. stosowaniem szczególnych zasad eksponowania towarów, zapewnieniem ciągłej dostępności określonych produktów, czy też niedokonywaniem nabyć podobnych towarów u innych podmiotów).

Brak ścisłego związku pomiędzy premią a zrealizowanym obrotem, przy jednoczesnym wykonywaniu – w zamian za premię – dodatkowych czynności przez podmiot ją otrzymujący powoduje, że w takim przypadku nie mamy do czynienia z rabatem obniżającym wartość podstawy opodatkowania wcześniejszych dostaw lecz ze świadczeniem usługi przez nabywcę na rzecz dostawcy (producenta), wynagradzanej przez niego stosowną premią.

Z taką sytuacją mamy do czynienia w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym – jak wskazał bowiem sam Wnioskodawca – premia nie będzie uwarunkowana wielkością obrotu lecz spełnieniem przez placówki handlowe (sklepy) dodatkowych warunków, tj. zapewnieniem dostępności określonego odsetka produktów objętych programem oraz dokonywaniem sprzedaży wskazanych towarów po cenie nie wyższej niż określona przez Zainteresowanego.

Zatem, w tym przypadku premie udzielone przez Wnioskodawcę nie będą ściśle związane z konkretnymi dostawami a to oznacza, że nie mogą być one uznane za rabaty pomniejszające podstawę opodatkowania w oparciu o art. 29 ust. 4 ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym premie pieniężne udzielone przez Zainteresowanego nie będą stanowić rabatu uprawniającego Wnioskodawcę do obniżenia obrotu (w oparciu o art. 29 ust. 4 ustawy), lecz będą wynagrodzeniem za usługi (w rozumieniu art. 8 ustawy) świadczone na jego rzecz przez placówki handlowe (sklepy). Brak jest zatem podstaw do dokumentowania tych czynności przez Zainteresowanego (fakturami korygującymi czy notami), bowiem obowiązek udokumentowania transakcji spoczywać będzie na podmiocie świadczącym usługę.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem pozostałe zawarte we wniosku pytania (oznaczone nr 3-5) stały się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wobec powyższego, udzielona interpretacja indywidualna stanowi ochronę prawno-podatkową tylko dla Wnioskodawcy, a nie dla placówek handlowych (sklepów).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.