Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-518/12-2/DG
z 4 września 2012 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
|
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IPPP2/443-518/12-2/DG
Data
2012.09.04
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie
Temat
Podatek od towarów i usług --> Podstawa opodatkowania --> Szacowanie podstawy opodatkowania
Słowa kluczowe
obrót
podatkowa grupa kapitałowa
podstawa opodatkowania
szacowanie obrotu
wartość rynkowa
Istota interpretacji
Czy na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, do transakcji zawieranych między Spółką a Bankiem, które będą podmiotami tworzącymi PGK w rozumieniu art. lb ustawy o PDOP, zastosowanie będzie miał art. 32 ust. 1 ustawy o VAT?
Wniosek ORD-IN  729 kB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30.05.2012 r. (data wpływu 4.06.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie szacowania podstawy opodatkowania w przypadku transakcji zawieranych w ramach podatkowej grupy kapitałowej – jest nieprawidłowe. UZASADNIENIE W dniu 4.06.2012 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej szacowania podstawy opodatkowania w przypadku transakcji zawieranych w ramach podatkowej grupy kapitałowej. W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe: Sp. z o.o. (dalej: Spółka) jest podatnikiem VAT czynnym prowadzącym działalność gospodarczą w obszarze IT. Z tego względu Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (dalej: prawo do odliczenia). Wraz z innymi podmiotami Spółka zamierza podpisać umowę o utworzeniu Podatkowej Grupy Kapitałowej (dalej: PGK) w rozumieniu art. la ustawy o PDOP (dalej: Umowa). Jednym z uczestników PGK (tj. spółką dominującą) będzie instytucja finansowa tj. Bank prowadząca co do zasady działalność zwolnioną z VAT i której z tego tytułu nie przysługuje pełne prawo do odliczenia. Bank posiada bezpośrednio nie mniej niż 95% udziałów w kapitałach zakładowych spółek zależnych, w tym w Spółce. Między Spółką a Bankiem będzie zatem istniał związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2 w związku z ust. 4 ustawy o VAT. Ponadto, spełnione zostaną pozostałe warunki, o których mowa w art. 1a ustawy o PDOP. W okresie funkcjonowania PGK i posiadania przez nią statusu podatnika PDOP będzie dochodziło do transakcji między Spółką a Bankiem, przy czym w niektórych przypadkach ceny poszczególnych usług świadczonych przez Spółkę będą mogły - zgodnie z logiką PGK - odbiegać od poziomu rynkowego. Jednocześnie strony zakładają, iż ani w odniesieniu do Spółki, ani Banku, nie zostanie wydana decyzja o uznaniu prawidłowości wyboru i stosowania metody ustalania ceny transakcyjnej między podmiotami powiązanymi, o której mowa w ustawie - Ordynacja podatkowa i do której odwołuje się art. 32 ust. 5 ustawy o VAT. W związku z powyższym zadano następujące pytanie: Czy na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, do transakcji zawieranych między Spółką a Bankiem, które będą podmiotami tworzącymi PGK w rozumieniu art. lb ustawy o PDOP, zastosowanie będzie miał art. 32 ust. 1 ustawy o VAT... Zdaniem Wnioskodawcy: Zdaniem Spółki, art. 32 ustawy o VAT nie będzie miał zastosowania w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, tj. do transakcji dokonywanych między Spółką a Bankiem jako podmiotami tworzącymi PGK w rozumieniu art. 1a ustawy o PDOP, nawet jeżeli ceny świadczonych usług ustalone pomiędzy tymi podmiotami będą odbiegały od ceny rynkowej. W tym miejscu Spółka informuje, iż kwestia poruszana w niniejszym wniosku była już przedmiotem wcześniejszego zapytania Spółki. Tym niemniej, postanowieniem z dnia 10 lutego 2012 r. nr IPPP2/443-1354/11-2/IG Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów odmówił wszczęcia postępowania w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Na powyższe postanowienie Spółka złożyła zażalenie, po rozpatrzeniu którego Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy przedmiotowe postanowienie wskazując, iż zakres zapytania zamieszczonego we wniosku o wydanie Interpretacji Indywidualnej nie mieścił się w zakresie określonym w art. 14b Ordynacji podatkowej. Jednocześnie Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, iż możliwe jest wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie rozważanej kwestii, pod warunkiem odmiennego sformułowania zapytania. Jako przykład, Dyrektor Izby Skarbowej wskazał zapytanie będące przedmiotem wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawach I FSK 781/09 (z dnia 26 maja 2010 r.) i I FSK 155/11 (z 24 stycznia 2011 r.), tj.: „Czy w odniesieniu do transakcji zawieranych między podmiotami tworzącymi podatkową grupę kapitałową w rozumieniu art. la ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mają zastosowanie przepisy art. 32 ust. 1 ustawy o VAT... Dlatego też, Spółka występuje z niniejszym wnioskiem uwzględniającym zapytanie w formie wskazanej przez Dyrektora Izby Skarbowej. Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o VAT w przypadku gdy między nabywcą a dokonującym dostawy towarów lub usługodawcą istnieje związek, o którym mowa w ust. 2, oraz w przypadku gdy wynagrodzenie jest:
Zgodnie z ust. 2 ww. artykułu ustawy związek, o którym mowa w ust. 1, istnieje, gdy między kontrahentami lub osobami pełniącymi u kontrahentów funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne zachodzą powiązania o charakterze rodzinnym lub z tytułu przysposobienia, kapitałowym, majątkowym lub wynikające ze stosunku pracy. Związek ten istnieje także, gdy którakolwiek z wymienionych osób łączy funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne u kontrahentów. Jednocześnie powiązania kapitałowe zostały zdefiniowane w ust. 4 tego artykułu, zgodnie z którym występują one w sytuacji, w której jedna z osób lub jeden z kontrahentów posiada prawo głosu wynoszące co najmniej 5% wszystkich praw głosu lub dysponuje bezpośrednio lub pośrednio takim prawem. Jak z powyższego wynika, w opisanym zdarzeniu przyszłym, wskazane w art. 32 ustawy o VAT przesłanki będą co do zasady spełnione, tzn.:
Niemniej w ocenie Spółki formułowanie na podstawie literalnego brzmienia art. 32 ust. 1 i nast. ustawy o VAT, wyłącznie w oparciu o wskazania wykładni językowej, wniosku o zasadności zastosowania tego przepisu w rozpatrywanej sytuacji, jest nieuprawnione. Należy bowiem zauważyć, iż analizy art. 32 ustawy o VAT nie można dokonywać w oderwaniu od przepisów Dyrektywy, których jest on odzwierciedleniem. Należy więc zwrócić uwagę na art. 80 ust. 1 Dyrektywy, który stanowi bezpośrednią podstawę dla implementacji regulacji w art. 32 ustawy o VAT do polskiego porządku prawnego. Zgodnie z tym przepisem w celu zapobieżenia uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania, w następujących przypadkach państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki, ażeby podstawą opodatkowania w odniesieniu do dostawy towarów i świadczenia usług na rzecz odbiorców, z którymi istnieją powiązania o charakterze rodzinnym lub inne bliskie powiązania o charakterze osobistym, powiązania organizacyjne, własnościowe, w zakresie członkostwa, finansowe lub prawne, określone przez państwo członkowskie, była wartość wolnorynkowa:
Cytowany przepis Dyrektywy, co wymaga w tym miejscu podkreślenia, określa istotne przesłanki dotyczące zarówno jego implementacji, jak i zastosowania. Po pierwsze, prawodawca wspólnotowy (unijny) posłużył się sformułowaniem „państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki”, co wskazuje na fakultatywny charakter tej regulacji. Implementacja art. 80 ust. 1 Dyrektywy do ustawodawstw krajowych, acz możliwa, to nie jest jednak obowiązkowa. Z jednej strony oznacza to, że państwa członkowskie mają możliwość wyboru, czy przewidzianą tym przepisem instytucję wprowadzić, czy też nie - jedynie w przypadku pozytywnej odpowiedzi na to pytanie może być ona zatem stosowana na obszarze danego kraju. Z drugiej strony pokazuje to „podejście” prawodawcy unijnego do problemu - w jego ocenie wskazane w art. 80 Dyrektywy sytuacje nie stanowią na tyle istotnego zagrożenia dla wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, aby wymagały bezwzględnego, jednoznacznego uregulowania na poziomie całej Unii. Już samo to wskazuje na konieczność dokonywania implementacji tego rozwiązania w sposób cechujący się daleko posuniętą ostrożnością, ściśle w ramach wyznaczonych Dyrektywą. Jeżeli więc - i jest to drugi z ww. aspektów - dany kraj członkowski (w tym wypadku Polska) podjął decyzję o przeprowadzeniu implementacji, powinien jej dokonać w taki sposób, aby przepis krajowy odzwierciedlał cel i zakres przepisu unijnego. Cel art. 80 Dyrektywy został w nim jasno określony - jest nim zapobieżenie uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania. Oznacza to, że nie każdy przypadek ustalenia ceny na poziomie odbiegającym od rynkowego powinien być sankcjonowany, a jedynie taki, który w ramach wskazanych przez przepis Dyrektywy sytuacji prowadzi do unikania opodatkowania lub do uchylania się od opodatkowania. Cel ten nie został natomiast w żaden sposób uwzględniony przez polskiego ustawodawcę w art. 32 ustawy o VAT - w oparciu o przedstawione wyżej przesłanki można stwierdzić, iż jego zastosowanie zostało niejako „zautomatyzowane” poprzez odwołanie się wyłącznie do okoliczności o charakterze materialno-technicznym. Powyższej oceny nie zmienia zawarty w końcowej części art. 32 ust. 1 ustawy o VAT nakaz badania, czy związek istniejący między stronami transakcji miał wpływ na ustalenie należnego z jej tytułu wynagrodzenia. Nie jest on bowiem tożsamy z badaniem celu ustalenia takiego wynagrodzenia - w postaci uchylania się lub unikania opodatkowania. Ten ostatni należy uznać za istotnie mniej restrykcyjny. Niejednokrotnie bywa bowiem tak, iż w relacjach występujących między podmiotami powiązanymi ceny ustalane są na poziomie odbiegającym od rynkowego właśnie ze względu na te powiązania, jednak celem nie jest unikanie lub uchylanie się od opodatkowania. Przyczyną jest złożoność i wielopłaszczyznowość tych relacji, która nie występuje z reguły w takim natężeniu między podmiotami niepowiązanymi. W rezultacie stwierdzić należy, iż implementacja art. 80 Dyrektywy do polskiego systemu prawa została dokonana nieprawidłowo, bowiem zakres zastosowania wyznaczonej tym przepisem instytucji, mającej niewątpliwie charakter quasi sankcyjny, został w ustawie o VAT istotnie rozszerzony. Tym samym sytuacja polskich podatników VAT jest gorsza względem tej, która wynika z przepisów Dyrektywy. Mając na uwadze wspomniany, fakultatywny charakter regulacji unijnej art. 32 ustawy o VAT, jako wadliwie zaimplementowanemu, należy zdaniem Spółki w konsekwencji odmówić mocy prawnej tak, jak gdyby nigdy nie został wprowadzony do prawa krajowego. Wniosek ten znajduje potwierdzenie w wyroku wydanym 19 września 2011 r. przez Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: WSA) w Warszawie w analogicznym stanie faktycznym do zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Spółkę (sygn. akt III SA/Wa 261/11; orzeczenie prawomocne). Niemniej nawet gdyby uznać art. 32 ustawy o VAT za obowiązujący, zakres jego zastosowania powinien zostać ograniczony do ram wyznaczonych przez Dyrektywę. W świetle wcześniejszych uwag, w szczególności odnoszących się do celu regulacji unijnej, którym jest zapobieżenie uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania, Spółka pragnie w tym miejscu zwrócić uwagę na istotne okoliczności dotyczące PGK. Przede wszystkim możliwość utworzenia PGK jest uprawnieniem przyznanym podatnikom mocą wyraźnego przepisu prawa. Jest zatem zgodne z wolą polskiego ustawodawcy, który przewidział stosowne regulacje na gruncie ustawy o PDOP. Zgodnie z art. la ust. 1 tej ustawy podatnikami mogą być również grupy co najmniej dwóch spółek prawa handlowego mających osobowość prawną, które pozostają w związkach kapitałowych, zwane dalej „podatkowym grupami kapitałowymi”. Jak z powyższego wynika, występowanie powiązań kapitałowych stanowi cechę konstytutywną PGK, bez której jej powstanie nie jest możliwe. Ustawodawca przewidział przy tym szereg obostrzeń warunkujących utworzenie PGK, w tym obowiązek rejestracji umowy PGK w urzędzie skarbowym oraz zgłaszania naczelnikowi urzędu skarbowego wszelkich zmian umowy, co daje organom podatkowym możliwość bieżącego kontrolowania funkcjonowania PGK. Jednocześnie (w zamian) jedną zaś z korzyści przysługujących podmiotom tworzącym PGK jest możliwość stosowania cen innych niż na poziomie rynkowym. W tym celu ustawodawca zastrzegł, iż przepisy uprawniające organy podatkowe do określania dochodu w przypadku, gdy ceny w transakcjach mających miejsce pomiędzy podmiotami powiązanymi jest ustalona lub narzucona w sposób odbiegający od wartości rynkowych nie mają zastosowania w przypadku transakcji dokonywanych pomiędzy spółkami tworzącymi PGK (art. 11 ust. 8 ustawy o PDOP). Spółka zauważa, iż z powołanych przepisów ustawy o PDOP wprost i jednoznacznie wynika dopuszczalność sytuacji, w której podmioty powiązane tworzące PGK mogą stosować w dokonywanych między sobą transakcjach ceny odbiegające od cen rynkowych. Wyrazem tej akceptacji jest wyłączenie tych transakcji poza zakres przepisów upoważniających organy podatkowe do oszacowania w związku z takimi transakcjami dochodu po stronie podatników. Optymalizacja rozliczeń jest więc jedną z podstawowych — a przy tym akceptowanych przez ustawodawcę podatkowego — przesłanek decydujących o podjęciu przez podatników starań oraz ponoszenia kosztów utworzenia PGK. Przechodząc na grunt ustawy o VAT Spółka zauważa, iż jeżeli ograniczyć się wyłącznie do literalnego brzmienia art. 32 tej ustawy wynika, że potencjalnie przepis ten może mieć zastosowanie również do transakcji pomiędzy podmiotami tworzącymi PGK. Ustawa o VAT nie zawiera bowiem przepisu analogicznego do art. 11 ust. 8 ustawy o PDOP, który to wyłączałby stosowanie tej regulacji do podmiotów tworzących PGK. Należy wszakże zwrócić uwagę, iż przyjęcie wykładni gramatycznej art. 32 ustawy o VAT prowadziłoby do sytuacji, w której skorzystanie z uprawnienia do stosowania cen odbiegających od cen rynkowych (wynikającego z art. 11 ust. 8 ustawy o PDOP) skutkowałoby pozbawieniem podmiotów tworzących PGK realnej możliwości stosowania takich cen. W takim bowiem przypadku, podmioty wchodzące w skład PGK byłyby narażone na sankcje w postaci szacowania obrotu na gruncie ustawy o VAT lub też „stosować” podwójne ceny w realizowanych między sobą transakcjach - jedne dla celów podatku dochodowego, drugie dla celów VAT. Zdaniem Spółki, biorąc pod uwagę, iż wykładnia gramatyczna art. 32 ustawy o VAT prowadzi do wniosków sprzecznych nie tylko z Dyrektywą ale także z postulatem racjonalnego ustawodawcy, przy interpretacji tego przepisu należy sięgnąć do innych metod wykładni. Takie też podejście zaprezentował Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA) w wyroku wydanym w dniu 26 maja 2010 r. oraz WSA w Poznaniu w wydanym w jego następstwie wyroku z 23 września 2010 r. (sygn. akt I SA/Po 522/10). W wyroku tym sąd zauważył, iż,, (...) nie jest prawidłowe odczytywanie normy wynikającej z art. 32 u.p.t.u. wyłącznie przy zastosowaniu wykładni gramatycznej, lecz niezbędne jest sięgnięcie do szerszego kontekstu tej regulacji”. Podobne wnioski zostały zawarte w przywołanym już wyroku WSA w W. z 19 września 2011 r.: „W omawianym przypadku nie wystarczy wykładnia gramatyczna, konieczne jest sięgnięcie do wykładni celowościowej, gdyż tylko dzięki niej można osiągnąć rezultat zakreślony normą art. 80 Dyrektywy 112.” Sięgając zatem do wykładni celowościowej, Spółka zwraca uwagę na fakt, iż zasadniczym (jedynym) celem wprowadzenia art. 32 do ustawy o VAT jest/powinien być cel wyznaczony przez art. 80 ust. 1 Dyrektywy, tj. zapobieżenie uchylaniu się od opodatkowania lub unikania opodatkowania. Zatem w przypadku braku tej przesłanki, brak jest/powinno być podstaw do stosowania przepisów prawa krajowego (tu: art. 32 ustawy o VAT). Jako iż cel wspomnianej regulacji wynika wprost z przepisów Dyrektywy, jego pominięcie przy dokonywaniu wykładni przepisów krajowych należy uznać za naruszenie prawa unijnego. Spółka zauważa, iż jak już wspomniano powyżej, ramy prawne do funkcjonowania PGK na preferencyjnych warunkach zostały stworzone na gruncie PDOP przez samego ustawodawcę. Fakt prawnego dopuszczenia PGK wskazuje jednoznacznie, iż rozliczenia w ramach PGK nie są uznawane przez ustawodawcę za źródło ryzyka uchylania się od opodatkowania lub unikania opodatkowania. W rezultacie, chcąc m.in. zachować spójność systemu podatkowego należy stwierdzić, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym niejako ex definitione - z uwagi na PGK - nie występuje wspomniane zagrożenie. Prawna akceptacja sytuacji, w której z jednej strony istnieje możliwość stosowania cen odbiegających od cen rynkowych pomiędzy podmiotami tworzącymi PGK, posiadającą status podatnika CIT (co wynika wprost z treści art. 11 ust. 8 ustawy o PDOP), zaś z drugiej korzystanie z takiej możliwości pociąga za sobą sankcje (do którego to wniosku prowadziłoby zastosowanie gramatycznej wykładni art. 32 ustawy o VAT), kłóci się z zasadą racjonalności ustawodawcy. Sprzeczność tę zauważył również WSA w Warszawie (wyrok z 19 września 2011r., sygn. akt III SA/Wa 261/11) podzielając stanowisko WSA w Poznaniu i wskazując iż: „szacowanie przez organ podatkowy wysokości obrotu w ramach PGK według cen rynkowych - przy jednoczesnym opodatkowaniu podatkiem dochodowym dochodu uzyskiwanego w wyniku sprzedaży towarów po cenach niższych bądź wyższych niż ceny rynkowe - prowadziłoby do zaburzenia funkcjonowania tej grupy, z uwagi na konieczność ponoszenia przez jej członków ciężaru fiskalnego podatku od towarów i usług, co w konsekwencji prowadziłoby do wykluczenia możliwości funkcjonowania takiej grupy, powołanej przecież za przyzwoleniem ustawodawcy podatkowego (art. 1a u.p.d.o.p.)”. Dlatego też zdaniem Spółki, jeżeli wykładnia gramatyczna art. 32 ustawy o VAT prowadzi do wniosków sprzecznych z logiką i postulatem racjonalności ustawodawcy należy przyznać pierwszeństwo wykładni celowościowej. Wykładnia ta, w powiązaniu z wykładnią prowspólnotową art. 32 ustawy o VAT (w związku z art. 80 ust. 1 Dyrektywy) prowadzi natomiast do wniosku, iż przepis art. 32 ustawy o VAT nie powinien mieć zastosowania do transakcji polegających na dostawie towarów lub świadczeniu usług między spółkami tworzącymi PGK - transakcje te nie mają bowiem na celu uchylania się od opodatkowania lub też unikania opodatkowania ale są immanentnie przynależne PGK. Zdaniem Spółki, mając na uwadze dokonaną powyżej wykładnię celowościową i prowspólnotową, art. 32 ust. 1 ustawy o VAT nie będzie miał zastosowania w odniesieniu do transakcji polegających na dostawie towarów lub świadczeniu usług między Spółką a Bankiem w ramach PGK, których cena będzie odbiegała od ceny rynkowej. W opinii Spółki przepis ten ma wyłącznie charakter techniczno-administracyjny. Bowiem jakkolwiek art. 32 ustawy o VAT został wprowadzony na podstawie artykułu 80 Dyrektywy, to nie odzwierciedla on jego treści, gdyż pomija cel jasno sprecyzowany w artykule 80 Dyrektywy. Cel ten nabiera szczególnego znaczenia w przypadku transakcji realizowanych pomiędzy podmiotami tworzącymi PGK, co zostało dostrzeżone przez ustawodawcę w ustawie o PDOP, gdzie generalne zasady dotyczące ustalania cen transferowych zostały uchylone w stosunku do transakcji pomiędzy podmiotami tworzącymi PGK. Sytuacja taka nie została wprawdzie w sposób analogiczny uregulowana w ustawie o VAT, tym niemniej należy zauważyć, iż ustawodawca uchylił stosowanie art. 32 ust. 1 tej ustawy w innej sytuacji szczególnej, tj. w przypadku transakcji zawieranych pomiędzy podmiotami powiązanymi, w odniesieniu do których właściwy organ podatkowy, na podstawie ustawy - Ordynacja podatkowa, wydał decyzję o uznaniu prawidłowości wyboru i stosowania metody ustalania ceny transakcyjnej między podmiotami powiązanymi (art. 32 ust. 5 ustawy o VAT). Uwzględnienie tego wyjątku w treści art. 32 ustawy o VAT wskazuje, iż ustawodawca dopuszcza jednak sytuacje, w których ceny stosowane w transakcjach między podmiotami powiązanymi nie są ustalone na poziomie rynkowym, tym niemniej nie stanowi to zagrożenia dla VAT. W tym kontekście brak analogicznej regulacji w odniesieniu do transakcji realizowanych między podmiotami tworzącymi PGK należy raczej traktować jako efekt przeoczenia ustawodawcy niż jego zamierzonego działania. Potwierdza to w opinii Spółki niezasadność stosowania art. 32 ust. 1 ustawy o VAT w okolicznościach przedstawionego zdarzenia przyszłego. Jak już Spółka wskazywała, jej stanowisko co do braku zastosowania przepisów art. 32 ustawy o VAT w odniesieniu do transakcji polegających na dostawie towarów lub świadczeniu usług w ramach PGK znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, w szczególności w wyroku NSA z 26 maja 2010 r. (sygn. akt I FSK 781/09) oraz wyroku WSA w Poznaniu wydanym 23 września 2010 r., zgodnie z którym „organ podatkowy naruszył art. 32 (...) w związku z art. 80 (...) — poprzez stwierdzenie w treści interpretacji, że możliwość szacowania podstawy opodatkowania przez organy podatkowe wynikająca z art. 32 odpowiada przepisom prawa unijnego w związku z czym dotyczy transakcji zawieranych pomiędzy podmiotami tworzącymi podatkową grupę kapitałową w rozumieniu art. la (...) nieuzasadniona jest taka interpretacja art. 32 polskiej (...), która prowadzi do obciążenia podatnika formalnego podatkiem od towarowi usług. Sprzeciwia się ona zasadom konstrukcyjnym VAT, prowadzi do skutków sprzecznych z celami art. 80 (...), a ponadto niweczy zamierzone przez ustawodawcę skutki w zakresie unormowania podatkowej grupy kapitałowej w rozumieniu art. 1a”. Podobnie orzekł WSA w Warszawie w wyroku z 19 września 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 261/11). W opinii Spółki można już zatem mówić o kształtowaniu się linii orzeczniczej sądów w tym zakresie, która powinna zostać wzięta pod uwagę przez Organ przy wydawaniu interpretacji w odpowiedzi na niniejszy wniosek. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 cyt. ustawy. Jak stanowi art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Zatem świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu jest każde świadczenie usług mające charakter odpłatny. W myśl art. 15 ust. 1 cyt. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z art. 29 ust. 1 cyt. ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Przepisy ustawy o VAT nie ograniczają podatnika w swobodzie ustalania ceny, czyli możliwa jest sprzedaż po cenie niższej niż rzeczywista wartość tych towarów i usług. Taka sytuacja nie różni się niczym od normalnej sprzedaży towaru z zyskiem. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży i nie ma znaczenia, że podatnik w danej chwili sprzedaje ten towar bądź usługę za cenę znacznie niższą. Wyjątek od powyższych zasad ogólnych zachodzi w sytuacjach wskazanych w art. 32 cyt. ustawy. Zgodnie bowiem z art. 32 ust. 1 cyt. ustawy, w przypadku gdy między nabywcą a dokonującym dostawy towarów lub usługodawcą istnieje związek, o którym mowa w ust. 2, oraz w przypadku gdy wynagrodzenie jest:
Według art. 32 ust. 2 cyt. ustawy związek, o którym mowa w powołanym ust. 1, istnieje wtedy, gdy między kontrahentami lub osobami pełniącymi u kontrahentów funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne zachodzą powiązania o charakterze rodzinnym lub z tytułu przysposobienia, kapitałowym, majątkowym lub wynikające ze stosunku pracy. Związek ten istnieje także, gdy którakolwiek z wymienionych osób łączy funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne u kontrahentów. Przez powiązania kapitałowe – stosownie do art. 32 ust. 4 ww. ustawy – rozumie się sytuację, w której jedna z osób lub jeden z kontrahentów posiada prawo głosu wynoszące co najmniej 5% wszystkich praw głosu lub dysponuje bezpośrednio lub pośrednio takim prawem. W myśl art. 2 pkt 27b ustawy o podatku od towarów i usług, przez wartość rynkową rozumie się całkowitą kwotę, jaką, w celu uzyskania w danym momencie danych towarów lub usług, nabywca lub usługobiorca na takim samym etapie sprzedaży jak ten, na którym dokonywana jest dostawa towarów lub świadczenie usług, musiałby, w warunkach uczciwej konkurencji, zapłacić niezależnemu dostawcy lub usługodawcy na terytorium kraju; w przypadku gdy nie można ustalić porównywalnej dostawy towarów lub świadczenia usług, przez wartość rynkową rozumie się:
Zauważyć należy, iż w orzecznictwie sądowym istnieje pogląd, zgodnie z którym gdy wykładnia językowa danego przepisu pozwala w sposób jednoznaczny na zrozumienie treści tego przepisu, zastosowanie innej wykładni jest niedopuszczalne. Oznacza to, że wśród wszystkich rodzajów wykładni pierwszeństwo ma wykładnia językowa. Wszystkie inne są dopuszczalne wtedy gdy ta pierwsza nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów. W ocenie tutejszego Organu, wykładnia językowa powyższych przepisów nie budzi żadnych wątpliwości interpretacyjnych, zatem odwoływanie się do wykładni systemowej oraz funkcjonalnej w tym przypadku jest bezzasadne. W sytuacji gdy Strony umowy o utworzenie podatkowej grupy kapitałowej będą miały pełne prawo do odliczenia podatku od towarów i usług nie znajdzie zastosowania przepis art. 32 ust. 1 ustawy. W przypadku gdy którakolwiek ze stron nie będzie miała pełnego prawa do odliczenia podatku od towarów i usług oraz zostaną spełnione pozostałe warunki wymienione w powołanych przepisach organ podatkowy będzie uprawniony do określenia wysokości obrotu na podstawie wartości rynkowej pomniejszonej o kwotę podatku. Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka jest podatnikiem VAT czynnym prowadzącym działalność gospodarczą w obszarze IT i z tego względu Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wraz z innymi podmiotami Spółka zamierza podpisać umowę o utworzeniu Podatkowej Grupy Kapitałowej (dalej: PGK) w rozumieniu art. la ustawy o PDOP. Jednym z uczestników PGK (tj. spółką dominującą) będzie instytucja finansowa - Bank prowadzący głównie działalność zwolnioną z VAT i któremu z tego tytułu nie przysługuje pełne prawo do odliczenia. Bank posiada bezpośrednio nie mniej niż 95% udziałów w kapitałach zakładowych spółek zależnych, w tym w Spółce. Między Spółką a Bankiem będzie zatem istniał związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2 w związku z ust. 4 ustawy o VAT. Ponadto, spełnione zostaną pozostałe warunki, o których mowa w art. 1a ustawy o PDOP. W okresie funkcjonowania PGK i posiadania przez nią statusu podatnika PDOP będzie dochodziło do transakcji między Spółką a Bankiem, przy czym w niektórych przypadkach ceny poszczególnych usług świadczonych przez Spółkę będą mogły - zgodnie z logiką PGK - odbiegać od poziomu rynkowego. Jednocześnie Spółka poinformowała, iż zarówno dla Spółki jak i Banku nie zostanie wydana decyzja o uznaniu prawidłowości wyboru i stosowania metody ustalania ceny transakcyjnej między podmiotami powiązanymi, o której mowa w ustawie - Ordynacja podatkowa i do której odwołuje się art. 32 ust. 5 ustawy o VAT. W tym miejscu należy stwierdzić, iż podatkowa grupa kapitałowa to pojęcie funkcjonujące na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jakim posługuje się ustawodawca w celu zdefiniowania struktury organizacyjnej szczególnego rodzaju i o szczególnym przeznaczeniu, posiadającej podmiotowość podatkową. Podatkowa grupa kapitałowa nie znajduje jednak definicji normatywnej w innych ustawach podatkowych, tym samym w ustawie o podatku od towarów i usług. Skutkiem powstania podatkowej grupy kapitałowej jest to, że tworzące ją spółki, z datą, w jakiej zaczyna funkcjonować podatkowa grupa kapitałowa, tracą status samodzielnego podatnika podatku dochodowego od osób prawnych, w tym znaczeniu, że uzyskany przez nie dochód, lub poniesiona strata podlega rozliczeniu nie na poziomie poszczególnej spółki, lecz na poziomie podatkowej grupy kapitałowej. Jednakże, co jest istotne w przedmiotowej sprawie, utrata statusu samodzielnego podatnika w podatku CIT , w żadnym razie nie oznacza utraty podmiotowości podatkowej sensu largo. Każda ze spółek tworzących podatkową grupę kapitałową zachowuje dotychczasowe prawa i obowiązki, a przede wszystkim odrębność podatkową od podatkowej grupy kapitałowej w zakresie zobowiązań podatkowych z tytułu podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 32 ust. 5 ustawy o VAT, przepisy ust. 1-4 nie mają zastosowania w przypadku transakcji zawieranych pomiędzy podmiotami powiązanymi, w odniesieniu do których właściwy organ podatkowy, na podstawie ustawy – Ordynacja podatkowa, wydał decyzję o uznaniu prawidłowości wyboru i stosowania metody ustalenia ceny transakcyjnej między podmiotami powiązanymi. Przepis art. 11 ust. 8 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. z 2011r. Dz. U. Nr 74, poz. 397 ze zm.) wprowadza wyjątek od zasady szacowania dochodu wyłącznie w podatku dochodowym w przypadku podmiotów tworzących PGK. Wyjątku tego jednak nie zawiera ustawa o podatku od towarów i usług. Ponadto należy stwierdzić, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stwarzają uprawnienie do regulowania cen transakcyjnych wewnątrz Podatkowej Grupy Kapitałowej i tym samym dają podmiotowi podatku dochodowego – grupie kapitałowej, pewne szczególne uprawnienia. Przepis art. 11 ust. 8 ma zastosowanie tylko w odniesieniu do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych a nie do wszystkich ustaw podatkowych. Nie ma bowiem możliwości łącznego rozliczania podatku VAT przez Podatkową Grupę Kapitałową, gdyż podmiot taki – w rozumieniu ustawy o VAT nie istnieje. Zasada neutralności i potrącalności w podatku od towarów i usług nie pozwala na tak swobodne kształtowanie podstawy opodatkowania jak w podatku dochodowym Podkreślić również należy, iż przepisy art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczą szacowania dochodu, przepisy art. 32 ustawy o VAT dotyczą zaś możliwości określenia przez organ obrotu na podstawie wartości rynkowej (zdefiniowanej dla potrzeb VAT w ustawie). Pojęcia dochodu i obrotu nie są pojęciami tożsamymi, zatem wskazane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i wyłączenie w nich zawarte dla PGK nie może mieć zastosowania na gruncie podatku VAT. Reasumując, możliwość szacowania podstawy opodatkowania przez organy podatkowe wynikająca z art. 32 ustawy o podatku od towarów i usług odpowiada przepisom prawa wspólnotowego. W związku z tym dotyczy on transakcji zawieranych pomiędzy podmiotami tworzącymi PGK w sytuacji gdy ceny poszczególnych towarów bądź usług są niższe od wartości rynkowej a pomiędzy stronami umowy istnieje związek określony w art. 32 ust. 2 ustawy oraz nabywca usług świadczonych przez Wnioskodawcę – tutaj Bank - nie będzie miał pełnego prawa do odliczenia podatku VAT. Jeżeli Wnioskodawca chce wyłączyć stosowanie powyższego przepisu, to powinien wystąpić do Ministra Finansów z wnioskiem w trybie art. 20a-20r Ordynacji podatkowej. Tut. Organ nie podziela stanowiska Wnioskodawcy w kwestii podnoszonej niezgodności art. 32 ustawy z przepisami dyrektywy 2006/112/WE poprzez pominięcie przez ustawodawcę celu wprowadzenia przepisu, tj. braku określenia w polskim przepisie, że został on wprowadzony w celu zapobieżenia uchylaniu się od opodatkowania lub unikania opodatkowania. Zgodnie z art. 80 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) w celu zapobieżenia uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania, w następujących przypadkach państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki, ażeby podstawą opodatkowania w odniesieniu do dostawy towarów i świadczenia usług na rzecz odbiorców, z którymi istnieją powiązania o charakterze rodzinnym lub inne bliskie powiązania o charakterze osobistym, powiązania organizacyjne, własnościowe, w zakresie członkostwa, finansowe lub prawne, określone przez państwo członkowskie, była wartość wolnorynkowa:
Do celów akapitu pierwszego powiązania prawne mogą obejmować relacje między pracodawcą a pracownikiem lub członkami rodziny pracownika lub wszelkimi innymi blisko z nim związanymi osobami. Czyniąc użytek z możliwości przewidzianej w ust. 1, państwa członkowskie mogą określić kategorie dostawców, usługodawców nabywców lub usługobiorców do których wspomniane środki mają zastosowanie. Z brzmienia art. 80 dyrektywy 2006/112/WE wynika, że „w celu zapobieżenia uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania, w następujących przypadkach państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki". Oznacza to, że celem wprowadzenia tego przepisu jest zapobieganie uchylaniu się od opodatkowania lub unikania opodatkowania. Przepis ten został zatem wprowadzony przez ustawodawcę wspólnotowego w celu zapobieżenia uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania. Przy czym ustawodawca wspólnotowy szczegółowo zdefiniował przypadki, w których do takiego uchylania się od opodatkowania lub unikania może dojść. Korzystając z możliwości przewidzianej w art. 80 dyrektywy państwa członkowskie nie mają potrzeby powoływania się w przyjmowanym ustawodawstwie krajowym na cel wprowadzenia przepisu przez ustawodawcę wspólnotowego. Państwa członkowskie mogą wprowadzić ten przepis właśnie w celu zapobieżenia unikania i uchylania się od opodatkowania w konkretnych przypadkach wymienionych w dyrektywie. Wystarczającym jest aby zaistniały przypadki wymienione w dyrektywie (i transponującym go przepisie krajowym) aby w takich sytuacjach podstawą opodatkowania była wartość rynkowa. Zawartego w przepisie dyrektywy określenia „w celu zapobieżenia uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania" nie należy traktować jako kolejnego warunku jaki powinien być spełniony aby podstawę opodatkowania określić w oparciu o wartość rynkową. Badanie zamiaru stron i udowadnianie w jakim celu stosują ceny odbiegające od cen rynkowych w praktyce byłoby niemożliwe i pozbawiałoby skuteczności zastosowania przedmiotowego przepisu. W wyroku z dnia 26 kwietnia 2012 r. w sprawach połączonych C-621/10 i C-129/11 Bałkan and Sea Properties Trybunał wskazał „zgodnie z brzmieniem motywu 26 dyrektywy VAT jej art. 80 ust. 1 ma na celu zapobieganie oszustwom i unikaniu opodatkowania." (pkt 46). Następnie stwierdził, że „zatem tylko gdy osoba zaangażowana w transakcję nie korzysta z pełnego prawa do odliczenia, istnieje ryzyko oszustw lub unikania opodatkowania, któremu zapobieganie umożliwia państwom członkowskim art. 80 ust. 1 tej dyrektywy. " (pkt. 48). Z cytowanego powyżej wyroku jednoznacznie wynika, że sam przepis art. 80 dyrektywy ma na celu zapobieganie oszustwom i unikaniu opodatkowania i państwa członkowskie mają możliwości wprowadzenia tego uregulowania właśnie w celu zapobiegania unikaniu opodatkowania lub nadużyciom. Oznacza to, że określenie „w celu zapobieżenia uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania" wskazuje na cel wprowadzenia art. 80 do przepisów dyrektywy, nie oznacza natomiast, że określenie to stanowi kolejny warunek jaki musi być przewidziany przez przepisy krajowe implementujące ten przepis dyrektywy do prawa krajowego. Podobnie na cele wprowadzenia do przepisów dyrektywy art . 80 wskazuje rzecznik generalny w opinii do ww. spraw połączonych, który w pkt 29 i 30 opinii zaznacza, że „art . 80 ust. 1 dyrektywy 2006/112 stanowi, że celem wprowadzenia możliwości odstępstwa jest „zapobieżenie uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania". Cel ten jest szerzej wyjaśniony w motywie 3 dyrektywy 2006/69: ,,w celu zapewnienia, że nie wystąpi żadna strata podatkowa poprzez wykorzystanie stron powiązanych w celu uzyskania korzyści podatkowych", oraz w motywie 26 dyrektywy 2006/112: „aby zapobiec wystąpieniu utraty dochodów podatkowych w związku z wykorzystaniem stron powiązanych do celów uzyskania korzyści podatkowych. Gdy towary lub usługi są dostarczane lub świadczone po sztucznie niskiej lub sztucznie wysokiej cenie między stronami, którym w związku z transakcją przysługuje pełne prawo do odliczenia - innymi słowy, gdy zarówno dostawca lub usługodawca, jak i klient dokonują jedynie transakcji podlegających opodatkowaniu - na tym etapie nie występuje uchylanie się od opodatkowania czy unikanie opodatkowania. W zakresie dotyczącym omawianej transakcji podatek jest całkowicie neutralny dla obu jej stron i pozostanie taki bez względu na ukształtowanie ceny. Na tym etapie nie występuje również „utrata" dochodów podatkowych. Tylko wtedy, gdy łańcuch dostaw kończy się na konsumencie - lub częściowo kończy się na mieszanym podatniku korzystającym z proporcjonalnego prawa do odliczenia - sztucznie niska lub sztucznie wysoka cena może doprowadzić do utraty dochodów podatkowych. Dopiero bowiem w tym momencie łączna kwota podatku VAT należna w związku z całym łańcuchem dostaw ostatecznie „krystalizuje się" i kwota ta jest proporcjonalna tylko do ceny końcowej, niezależnie od kwot naliczonych wcześniej na kolejnych etapach obrotu. " Powołując się na preambułę do dyrektywy 2006/112/WE rzecznik generalny w ww. opinii podkreślił, że celem wprowadzenia przepisu art. 80 dyrektywy było zapobieżenie wystąpieniu utraty dochodów podatkowych w związku z wykorzystaniem stron powiązanych do celów uzyskania korzyści podatkowych do jakich może dojść przy stosowaniu sztucznie niskich lub sztucznie wysokich cen w transakcjach dokonywanych pomiędzy podatnikami mającymi częściowe prawo do odliczenia podatku naliczonego. Rzecznik generalny wskazuje jednocześnie jakie przesłanki w podatku VAT mogą mieć wpływ na utratę dochodów budżetowych. Odnosząc to do stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszej sprawy należy stwierdzić, że przesłanki wskazane przez rzecznika w ww. sprawach połączonych są zupełnie inne niż te, które są brane pod uwagę w przypadku rozliczenia stosowanego przez PGK w podatku dochodowym. PGK tworzona jest bowiem w oparciu o przepisy podatku dochodowego od osób prawnych w celu wspólnego wyliczenia dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub wspólnego rozliczenia strat występujących w tym podatku. W związku z tym, jak wskazano powyżej, nie należy rozciągać zasad wynikających z rozliczenia podatku dochodowego na podatek od towarów i usług. Zasada neutralności i potrącalności w podatku od towarów i usług nie pozwala na tak swobodne kształtowanie podstawy opodatkowania jak w podatku dochodowym. Podkreślić również należy, iż wskazane wyżej przepisy art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczą szacowania dochodu, przepisy art. 32 ustawy o podatku od towarów i usług dotyczą zaś możliwości określenia przez organ obrotu na podstawie wartości rynkowej (zdefiniowanej dla potrzeb VAT w tej ustawie). Pojęcia dochodu i obrotu nie są pojęciami tożsamymi, zatem wskazane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i wyłączenie w nich zawarte dla PGK nie może mieć zastosowania na gruncie podatku od towarów i usług. Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, że przepisy implementujące do krajowego porządku prawnego przepis art. 80 dyrektywy 2006/112/ WE nie powinny zawierać określenia „w celu zapobieżenia uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania", bowiem określenie to wskazuje na cel wprowadzenia tego przepisu do przepisów dyrektywy. Ponadto dla celów zastosowania art. 32 ustawy o podatku od towarów i usług nie może mieć znaczenia, że transakcje dokonywane są pomiędzy podmiotami tworzącymi podatkową grupę kapitałową utworzoną dla celów podatku dochodowego. Przedstawiając powyższe należy zauważyć, że zgodnie z art. 32 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług przepisy ust. 1-4 nie mają zastosowania w przypadku transakcji zawieranych pomiędzy podmiotami powiązanymi, w odniesieniu do których właściwy organ podatkowy, na podstawie ustawy Ordynacja podatkowa, wydał decyzję o uznaniu prawidłowości wyboru i stosowania metody ustalenia ceny transakcyjnej między podmiotami powiązanymi. Biorąc pod uwagę całokształt przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego, a w szczególności okoliczność, iż Bank nie ma pełnego prawa do odliczenia podatku VAT, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe. Odnosząc się do przywołanych przez Spółkę we własnym stanowisku wyroków sądowych tut. Organ nie podziela stanowiska Wnioskodawcy o ukształtowaniu się określonej linii orzeczniczej. Kształtowanie się orzecznictwa jest procesem rozłożonym w czasie i co do zasady wymaga większej liczby wyroków poszczególnych składów orzekających. Wiele spraw w zakresie przedmiotowego zagadnienia jest jeszcze w toku postępowania przed WSA lub NSA. Tym samym powołane w treści złożonego wniosku orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie mogły wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock. |
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.