2013.08.12 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-501/13-4/SJ
z 12 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2013 r. (data wpływu 6 czerwca 2013 r.) uzupełnionym pismami z dnia 4 lipca 2013 r. (data wpływu 5 lipca 2013 r.) oraz z dnia 5 lipca 2013 r. (data wpływu 8 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do korekty deklaracji podatku od towarów i usług w związku z anulowaniem wystawionych faktur VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do korekty deklaracji podatku od towarów i usług w związku z anulowaniem wystawionych faktur VAT. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony 5 i 8 lipca 2013 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 25 stycznia 2013 r. Spółka Sp. z o.o. złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie możliwości anulowania wystawionych w 2010 r. faktur za usługi, których odbiorcą miał być Zakład (…). Spółka stała na stanowisku, że w opisanych zaistniałych sytuacjach anulowanie faktur jest uzasadnione.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, jako Organ upoważniony do wydawania interpretacji w imieniu Ministra Finansów, w wydanej w dniu 13 maja 2013 r. interpretacji indywidualnej nr (…), którą Spółka otrzymała w dniu 17 maja 2013 r. uznał stanowisko Spółki Sp. z o.o. za prawidłowe.

Przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji było pytanie o prawo anulowania faktur oznaczonych: U/2010/13/B-11, U/2010/17/B-15, U/2010/18/B-16, U/2010/19/B-17, U/2010/24/B-21, U/2010/22/B-19, U/2010/23/B-20, U/2010/25/B-22.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Spółki Sp. z o.o.

Spółka nie zadała pytania o prawo dokonania korekty deklaracji podatku od towarów i usług VAT-7D za 2010 r. w związku z anulowaniem faktur sprzedaży. Analizując otrzymaną interpretację indywidualną nr (…) zarząd Spółki dostrzega powyższy błąd i w przedmiotowym wniosku prosi o interpretację uzupełniającą w ww. zakresie.

Celem unieważnienia wystawionych faktur sprzedaży był zamiar skorygowania należnego podatku VAT za 2010 r.

W uzupełnieniu Spółka wskazała, iż zgodnie z interpretacją indywidualną oznaczoną (…) z dnia 13 maja 2013 r., Spółka w dniu 21 maja 2013 r. anulowała oryginały i kopie wystawionych w 2010 r. faktur o numerach:

U/2010/13/(…),
U/2010/17/(…),
U/2010/18/(…),
U/2010/19/(…),
U/2010/22/(…),
U/2010/23/(…),
U/2010/24/(…),
U/2010/25/(…).

Wyżej wymieniony fakt spowodował nieprawidłowość rozliczenia podatku VAT za 2010 r. Rozliczenie podatku VAT za 2010 r. nastąpiło w oparciu o przedkładane przez Spółkę deklaracje podatku od towarów i usług VAT-7D. Należny podatek VAT z ww. faktur został uwzględniony w złożonych deklaracjach.

Wnioskodawca wskazał ponadto, iż w nawiązaniu do wysłanego w dniu 5 czerwca 2013 r. na druku ORD-IN wniosku o interpretację indywidualną oznaczonego ILPP2/443-501/13-1/SJ, oraz przesłaną w dniu 4 lipca 2013 r. informację uzupełniająca, przedkłada poniższą informację dodatkową – zgodnie z interpretacją indywidualną oznaczoną (…) z dnia 13 maja 2013 r., Spółka w dniu 21 maja 2013 r. anulowała oryginały i kopie wystawionych w 2010 r. faktur o numerach:

U/2010/13/(…) z dnia 1 kwietnia 2010 r. na kwotę 138.000,00 zł + VAT 30.360,00 zł,
U/2010/17/(…) z dnia 31maja 2010 r. na kwotę 96.859,00 zł + VAT 21.316,90 zł,
U/2010/18/(…) z dnia 31 maja 2010 r. na kwotę 17.773,00 zł + VAT 3.910,06 zł,
U/2010/19/(…) z dnia 31 maja 2010 r. na kwotę 30.967,00 zł + VAT 6.812,74 zł,
U/2010/22/(…) z dnia 29 listopada 2010 r. na kwotę 4.787,71 zł + VAT 1.053,30 zł,
U/2010/23/(…) z dnia 29 listopada 2010 r. na kwotę 244.123,54 zł + VAT 53.707,18 zł,
U/2010/24/(…) z dnia 29 listopada 2010 r. na kwotę 23.100,00 zł + VAT 5.082,00 zł,
U/2010/25/ (…) z dnia 29 listopada 2010 r. na kwotę 122.293,96 zł + VAT 26.904,67 zł.

Wyżej wymieniony fakt, zdaniem Spółki, spowodował zawyżenie podatku należnego VAT za 2010 r. o kwotę łączną w wysokości 149.146,85 zł.

Rozliczenie podatku VAT za 2010 r. nastąpiło w oparciu o przedkładane przez Spółkę kwartalne deklaracje podatku od towarów i usług VAT-7D. Należny podatek VAT z anulowanych obecnie faktur został uwzględniony w złożonych za II i IV kwartał 2010 r. deklaracjach VAT-7D w 2010 r. i 2011 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Spółka zapytuje, czy w związku z ww. sytuacją Sp. z o.o. ma prawo dokonać korekty należnego podatku VAT za 2010 r. o łączną kwotę 149.146,85 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, wskutek anulowania ww. faktur zdaniem Spółki, Sp. z o.o. ma prawo obecnie zmniejszyć należny podatek VAT za 2010 r. dokonując korekty złożonych deklaracji VAT-7D:

deklaracja VAT-7D za II kwartał 2010 r. – zmniejszenie podatku należnego od sprzedaży o kwotę 62.399,70 zł,
deklaracja VAT-7D za IV kwartał 2010 r. – zmniejszenie podatku należnego od sprzedaży o kwotę 86.747,15 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. z. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Mali podatnicy, którzy wybrali metodę kasową, składają w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy kwartalne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym kwartale (art. 99 ust. 2 ustawy).

W myśl art. 99 ust. 3 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1, inni niż podatnicy rozliczający się metodą kasową, mogą również składać deklaracje podatkowe, o których mowa w ust. 2, po uprzednim pisemnym zawiadomieniu naczelnika urzędu skarbowego, najpóźniej do 25. dnia drugiego miesiąca kwartału, za który będzie po raz pierwszy złożona kwartalna deklaracja podatkowa. Podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu dokonuje zawiadomienia, o którym mowa w zdaniu pierwszym, w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym rozpoczął wykonywanie tych czynności.

Na podstawie art. 103 ust. 1 ustawy, podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 33 i 33b.

Stosownie do art. 103 ust. 2 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 99 ust. 2 i 3, są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy kwartalne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po kwartale, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2a-2g, 3 i 4 oraz art. 33.

Zgodnie z art. 103 ust. 2a ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 99 ust. 3, inni niż mali podatnicy, są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do wpłacania zaliczek na podatek za pierwszy oraz za drugi miesiąc kwartału w wysokości 1/3 kwoty należnego zobowiązania podatkowego wynikającej z deklaracji podatkowej złożonej za poprzedni kwartał – w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym z kolejnych miesięcy, za które jest wpłacana zaliczka.

Kwotę należnego zobowiązania podatkowego przyjmuje się za zerową, jeżeli w wyniku rozliczenia za dany kwartał, zobowiązanie takie nie wystąpi lub jeżeli z rozliczenia tego będzie wynikała kwota zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku, o której mowa w art. 87 ust. 1 – art. 103 ust. 2b ustawy.

W myśl art. 103 ust. 2c ustawy, w przypadku podatników, u których w poprzednim kwartale należne zobowiązanie podatkowe było zerowe w rozumieniu ust. 2b, nie powstaje obowiązek wpłacania zaliczek na podatek. Podatnik może wpłacić zaliczkę na podatek w wysokości faktycznego rozliczenia za miesiąc, za który jest wpłacana zaliczka na podatek.

W świetle art. 103 ust. 2d ustawy, przepisy ust. 2a-2c stosuje się odpowiednio do podatników:

rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez podatnika wartość sprzedaży przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, kwoty określone w art. 2 pkt 25, z tym że w kwartale, w którym podatnik rozpoczął wykonywanie działalności gospodarczej, nie powstaje obowiązek wpłacania zaliczek;
którzy w trakcie roku podatkowego przekroczą kwoty, o których mowa w art. 2 pkt 25, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 - kwoty określone zgodnie z pkt 1, z tym że wpłata zaliczek obowiązuje od kwartału następującego po kwartale, w którym nastąpiło to przekroczenie.

Na podstawie art. 103 ust. 2e ustawy, podatnicy rozpoczynający dokonywanie rozliczeń za okresy kwartalne, którzy w poprzednim kwartale rozliczali się za okresy miesięczne – zaliczki, o których mowa w ust. 2a, wpłacają w pierwszym kwartale, za który będą się rozliczać za okresy kwartalne, w wysokości:

za pierwszy miesiąc tego kwartału – w wysokości należnego zobowiązania podatkowego za pierwszy miesiąc ostatniego kwartału, w którym rozliczali się za okresy miesięczne,
za drugi miesiąc tego kwartału – w wysokości należnego zobowiązania podatkowego za drugi miesiąc ostatniego kwartału, w którym rozliczali się za okresy miesięczne

– przy czym przepis ust. 2c stosuje się odpowiednio.

Zauważyć należy, iż z literalnego brzmienia przepisów art. 103 ust. 2a oraz ust. 2e stawy, iż podatnicy obowiązani są do kalkulowania zaliczek na podatek za pierwszy oraz za drugi miesiąc kwartału w oparciu o kwotę należnego zobowiązania podatkowego wynikającą z deklaracji podatkowej złożonej za poprzedni kwartał, lub w oparciu o wysokość należnego zobowiązania podatkowego za pierwszy i odpowiednio drugi miesiąc ostatniego kwartału, w którym rozliczali się za okresy miesięczne. Powyższe wskazuje, że kwota zaliczki ustalona jest na podstawie kwoty należnego zobowiązania podatkowego wynikającej z deklaracji podatkowej.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca zgodnie z wydaną dla niego w dniu 13 maja 2013 r. interpretacją indywidualną znak (…), w dniu 21 maja 2013 r. dokonał anulowania oryginałów i kopii wystawionych w 2010 r. faktur za usługi, których odbiorcą miał być Zakład (…), o numerach:

U/2010/13/ (…) z dnia 1 kwietnia 2010 r. na kwotę 138.000,00 zł + VAT 30.360,00 zł,
U/2010/17/(…) z dnia 31maja 2010 r. na kwotę 96.859,00 zł + VAT 21.316,90 zł,
U/2010/18/(…) z dnia 31 maja 2010 r. na kwotę 17.773,00 zł + VAT 3.910,06 zł,
U/2010/19/(…) z dnia 31 maja 2010 r. na kwotę 30.967,00 zł + VAT 6.812,74 zł,
U/2010/22/(…) z dnia 29 listopada 2010 r. na kwotę 4.787,71 zł + VAT 1.053,30 zł,
U/2010/23/(…) z dnia 29 listopada 2010 r. na kwotę 244.123,54 zł + VAT 53.707,18 zł,
U/2010/24/(…) z dnia 29 listopada 2010 r. na kwotę 23.100,00 zł + VAT 5.082,00 zł,
U/2010/25/(…) z dnia 29 listopada 2010 r. na kwotę 122.293,96 zł + VAT 26.904,67 zł.

Wyżej wymieniony fakt, zdaniem Spółki, spowodował zawyżenie podatku należnego VAT za 2010 r. o kwotę łączną w wysokości 149.146,85 zł.

Na tle powyższego Zainteresowany ma wątpliwości, czy ma prawo dokonać korekty podatku należnego za 2010 r.

Zauważyć należy, że wprawdzie możliwość anulowania faktur VAT (jako sposób skorygowania zaistniałego błędu) nie została wyraźnie przez ustawodawcę przewidziana, jednak w praktyce należy uznać za dopuszczalne jej stosowanie jako praktyczną i realną drogę do „wycofania się” podatnika z faktu błędnego ich wystawienia. Należy jednak podkreślić, iż anulowanie faktur VAT powinno dotyczyć wyłącznie tych dokumentów rozliczeniowych, które nie zostały wprowadzone przez podatnika do obrotu prawnego (np. poprzez doręczenie ich kontrahentowi) i w takiej sytuacji uznaje się powszechnie, że nie ma konieczności poprawiania błędów na fakturze poprzez wystawienie faktury korygującej.

Możliwe jest zatem – w drodze wyjątku – anulowanie niesłusznie wystawionej faktury VAT, pod warunkiem, iż nie doszło do faktycznego wykonania czynności określonych w fakturze oraz że przedmiotowa faktura nie została wprowadzona do obrotu prawnego, a podatnik wystawiający ma w swojej dokumentacji oryginał i kopię faktury (kontrahent nie uwzględnił faktury w swoich ewidencjach). Podkreślenia wymaga fakt, iż anulowanie faktury powinno być traktowane w sposób wyjątkowy i wykorzystywane tylko w przypadku zaistnienia takiej konieczności, nie może stać się powszechną praktyką podatkową, a podatnik wystawiając fakturę winien dołożyć należytej staranności przy dokumentowaniu zaistniałych zdarzeń gospodarczych. Sprzedawca winien posiadać zarówno kopię, jak i oryginał anulowanej faktury, a z przedmiotowego dokumentu jednoznacznie powinno wynikać, iż został on anulowany (np. poprzez przekreślenie oryginału i kopii faktury oraz adnotację „anulowano”).

Zauważyć należy, iż konsekwencją anulowania wystawionych przez podatnika faktur VAT jest obowiązek dokonania korekty deklaracji VAT.

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) zawiera ogóle zasady korygowania deklaracji, także dotyczące deklaracji składanych dla potrzeb rozliczenia podatku od towarów i usług, niezależnie od regulacji zawartych w samej ustawie.

Art. 81 § 1 ww. ustawy stanowi wyraźnie, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty (art. 81 § 2 ww. ustawy).

Korekta deklaracji ma zatem na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym – poprawnym już – wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji, z wynikającym z przepisu prawa obowiązkiem dołączenia pisemnego uzasadnienia przyczyn korekty. Skorygowane zeznanie (deklaracja) zastępuje zeznanie (deklarację) złożone uprzednio.

Skoro więc złożona korekta deklaracji zastępuje poprzednio złożone zeznanie, a tym samym poprawia zawarte w niej dane, należy uznać, że od dnia złożenia korekty deklaracji, to właśnie ta korekta wywołuje – w omawianej sytuacji – skutki w postaci należnego zobowiązania podatkowego. Zatem od momentu skorygowania uprzednio złożonej deklaracji VAT, uznaje się, że właściwą jest właśnie ta korekta.

Ponadto należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 3 pkt 7 ustawy Ordynacja podatkowa, ilekroć w ustawie jest mowa o zwrocie podatku – rozumie się przez to zwrot różnicy podatku lub zwrot podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, a także inne formy zwrotu podatku przewidziane w przepisach prawa podatkowego.

Z treści art. 5 cyt. ustawy wynika z kolei, iż zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Art. 59 § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej stanowi, iż zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek zaliczenia nadpłaty lub zaliczenia zwrotu podatku.

Zgodnie z art. 72 § 1 pkt 1 powołanej ustawy, za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku.

Nadpłata powstaje, z zastrzeżeniem § 2, z dniem zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej (art. 73 § 1 pkt 1 niniejszej ustawy).

W świetle art. 73 § 2 Ordynacji podatkowej, nadpłata powstaje z dniem złożenia:

zeznania rocznego – dla podatników podatku dochodowego;
deklaracji podatku akcyzowego – dla podatników podatku akcyzowego;
deklaracji o wpłatach z zysku za rok obrotowy – dla jednoosobowych spółek Skarbu Państwa i przedsiębiorstw państwowych;
deklaracji kwartalnej dla podatku od towarów i usług – dla podatników podatku od towarów i usług.

Jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku (art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej).

Uprawnienie określone w § 1 przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach), o których mowa w art. 73 § 2, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej (art. 75 § 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 75 § 3 cyt. ustawy, w przypadkach, o których mowa w § 2 pkt 1 lit. a i b oraz w pkt 2 lit. a i b, podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty są obowiązani złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Na podstawie art. 76 § 1 powołanej ustawy, nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem podlegają zaliczeniu z urzędu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a, oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku podlegają zwrotowi z urzędu, chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, z zastrzeżeniem § 2.

Nadpłatę wynikającą z zaliczek na podatek zwraca się po zakończeniu okresu, za który rozlicza się podatek. Jeżeli jednak nadpłata wynika z decyzji stwierdzającej nadpłatę, wydanej w związku z art. 75 § 1, zwrot nadpłaty następuje w terminie 30 dni od dnia wydania tej decyzji (art. 76c Ordynacji podatkowej).

W niniejszej sprawie zauważyć należy, iż wskutek zadeklarowania wystawionych, a następnie anulowanych faktur, doszło do zawyżenia zobowiązania podatkowego za miesiące, w których powstał obowiązek podatkowy w stosunku do wystawionych faktur. Wobec powyższego, z uwagi na fakt, iż jak wskazał Zainteresowany (zgodnie z wydaną interpretacją indywidualną znak (…)), ma prawo do anulowania pierwotnie wystawionych faktur VAT, to nie powinien rozpoznać i zadeklarować podatku wykazanego na takich fakturach. Natomiast, jeżeli Wnioskodawca wykazał i zadeklarował taki podatek w deklaracji, jest to w takim przypadku podatek nienależnie zadeklarowany i zapłacony do urzędu skarbowego – bowiem, zgodnie z art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku.

Podatnik nabywa uprawnienie do odzyskania nienależnie uiszczonego podatku VAT, które zgodnie z art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej, może zrealizować jedynie poprzez złożenie korekty deklaracji VAT-7D za odpowiedni okres rozliczeniowy i wystąpienie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w przypadku, gdy w pierwotnej deklaracji wykazał kwotę zobowiązania podatkowego z tytułu podatku VAT do zapłaty i uiścił tę kwotę.

Zdaniem tut. Organu, w przypadku anulowania błędnie wystawionych faktur VAT nie powinny zostać one wykazane w rozliczeniach Zainteresowanego z tytułu podatku VAT. Zatem, poprzez omyłkowe wykazanie pierwotnych faktur, które do czasu sporządzenia deklaracji VAT nie zostały skutecznie anulowane, Wnioskodawca w celu usunięcia błędu winien dokonać korekty deklaracji VAT za te miesiące, w których faktury VAT zostały rozliczone poprzez obniżenie odpowiednio kwoty zadeklarowanej podstawy opodatkowania oraz podatku należnego.

Jak wskazała Spółka w wyniku anulowania wystawionych w miesiącu kwietniu, maju oraz listopadzie 2010 r. łącznie 8 faktur VAT, doszło do zawyżenia podatku należnego VAT za 2010 r. na łączną kwotę 149.146,85 zł.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż w związku z anulowaniem przez Spółkę wystawionych faktur VAT oznaczonych: U/2010/13/(…), U/2010/17/(…), U/2010/18/(…), U/2010/19/B-17, U/2010/22/B-19, U/2010/23/(…), U/2010 /24/(…), U/2010/25/(…), Wnioskodawca ma prawo dokonać korekty należnego podatku VAT za 2010 r. i zgodnie z art. 72 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty w kwocie 149.146,85 zł.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tutejszy Organ informuje, iż niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii skutków podatkowych w zakresie, czy Wnioskodawca ma prawo anulować wystawione faktury VAT, ponieważ nie było to przedmiotem zapytania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin