Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-297/13-2/PR
z 24 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o. o., reprezentowanej przez Pełnomocników, przedstawione we wniosku z 20 czerwca 2013 r. (data wpływu 24 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Sp. z o.o. (dalej jako: „Spółka”) prowadzi działalność na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej jako: SSE).

Spółka jest właścicielem gruntu położonego na terenie SSE, na którym wybudowała halę produkcyjną.

Budowa hali produkcyjnej została częściowo sfinansowana ze środków tzw. Funduszu Strefowego, które Spółka uzyskała na podstawie art. 8 ustawy z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw (Dz.U. Nr 188, poz. 1840, z późn. zm., dalej jako: „ustawa nowelizująca z 2003 r.”) w związku z realizacją nowej inwestycji.

Środki zgromadzone na rachunku Funduszu Strefowego pochodziły z wpływów z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych S.A., podmiotu powiązanego kapitałowo ze Spółką, który prowadził działalność gospodarczą na terenie SSE na podstawie Zezwolenia z dnia 11 września 2000 r. zmienionego decyzją z dnia 16 czerwca 2004 r.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. Nr 21, poz. 86), koszty z tytułu nabycia gruntu nie zostały przez Spółkę uznane za koszty uzyskania przychodów, natomiast koszty z tytułu wytworzenia hali produkcyjnej aktywowały się podatkowo poprzez dokonywane przez Spółkę odpisy amortyzacyjne. Jednocześnie, wartość odpisów odpowiadająca części sfinansowanej ze środków Funduszu Strefowego jest przez Spółkę wyłączana z kosztów podatkowych.

Spółka zamierza dokonać sprzedaży budynku wraz z gruntem, na którym jest on usytuowany.

Cena uzgodniona przez strony transakcji i wskazana w umowie kupna-sprzedaży nieruchomości będzie określona zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. będzie odpowiadała wartości rynkowej gruntu i budynku, podlegających sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W związku z przedstawionym powyżej opisem zdarzenia przyszłego Spółka wnosi o potwierdzenie, że kosztem uzyskania przychodów, w przypadku zbycia budynku sfinansowanego częściowo ze środków Funduszu Strefowego wraz z gruntem, na którym jest on posadowiony, będzie odpowiednio:

• w odniesieniu do gruntu – całkowita wartość nakładów poniesionych na jego nabycie;
• w odniesieniu do budynku – wartość netto budynku, tj. wartość początkowa budynku pomniejszona o sumę odpisów amortyzacyjnych (w tym odpisów amortyzacyjnych wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów).
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle obowiązujących przepisów, w momencie sprzedaży nieruchomości Spółka będzie uprawniona do uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów:

• całkowitej wartości nakładów poniesionych na nabycie gruntu oraz
• wartości netto hali produkcyjnej wynikającej z ewidencji środków trwałych.
  
  

Uzasadnienie stanowiska Spółki.

1. Wydatki na nabycie gruntów i innych środków trwałych a koszty uzyskania przychodów – uwagi ogólne.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”.

Z kolei, w świetle art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a-b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

• nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
• nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.
  
  

Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, są jednak kosztem uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednocześnie, zgodnie z art. 16c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi”. W konsekwencji, niezależnie od faktu uznania ich za środki trwałe, na podstawie wskazanego wyżej wyłączenia grunty nie podlegają amortyzacji.

Reasumując powyższe, zasadniczo, podatnicy są uprawnieni do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w wartości odpowiadającej wydatkom na nabycie gruntów w momencie odpłatnego zbycia tych gruntów.

Natomiast w przypadku zbycia innych środków trwałych, w tym budynków, kosztem uzyskania przychodów jest, co do zasady, ich wartość początkowa pomniejszona o sumę odpisów amortyzacyjnych.

2. Wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów – zwolnienia przedmiotowe.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewidują szereg wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów. I tak, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów „wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 14a, 23, 24, 42, 47, 48, 52 i 53, lub ze środków, o których mowa w art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie”.

Mając na uwadze przywołane brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przepis ten stanowi podstawę do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów (w dacie sprzedaży) części wydatków na nabycie środka trwałego, które zostały sfinansowane z dochodów (przychodów) enumeratywnie w nim wymienionych, tj.:

• dotacje z budżetu państwa otrzymane na dofinansowanie przedsięwzięć realizowanych w ramach Specjalnego Przedakcesyjnego Programu na Rzecz Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich (SAPARD),
• dochody uzyskane przez podatników od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, pochodzące ze środków bezzwrotnej pomocy, w tym także ze środków z programów ramowych badań, rozwoju technicznego i prezentacji Unii Europejskiej i z programów NATO, przyznanych na podstawie jednostronnej deklaracji lub umów zawartych z tymi państwami, organizacjami lub instytucjami przez Radę Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej, właściwego ministra, agencje rządowe lub agencje wykonawcze; w tym również w przypadkach gdy przekazanie tych środków jest dokonywane za pośrednictwem podmiotu upoważnionego do rozdzielania środków bezzwrotnej pomocy zagranicznej na rzecz podmiotów, którym służyć ma ta pomoc,
• odsetki od dochodów lub środków, o których mowa w pkt 23, lokowanych na bankowych rachunkach terminowych,
• wkład własny, o którym mowa w art. 2 pkt 5 ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym, otrzymany przez partnera prywatnego lub spółkę, o której mowa w art. 14 ust. 1 tej ustawy i przeznaczony na cele określone w umowie o partnerstwie publiczno-prywatnym, z zastrzeżeniem ust. 7,
• dotacje otrzymane z budżetu państwa lub budżetu jednostki samorządu terytorialnego, z wyjątkiem dopłat do oprocentowania kredytów bankowych w zakresie określonym w odrębnych ustawach,
• kwoty otrzymane od agencji rządowych lub agencji wykonawczych, jeżeli agencje otrzymały środki na ten cel z budżetu państwa, w wyjątkiem dopłat do oprocentowania kredytów bankowych w zakresie określonym w odrębnych ustawach,
• płatności na realizację projektów w ramach programów finansowanych z udziałem środków europejskich, otrzymane z Banku Gospodarstwa Krajowego, z wyłączeniem płatności otrzymanych przez wykonawców,
• środki finansowe otrzymane przez uczestnika projektu jako pomoc udzielona w ramach programu finansowanego z udziałem środków europejskich, o których mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz
• środki, o których mowa w art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 234, poz. 1536).
  
  

Spółka pragnie zauważyć, że wskazane powyżej wyliczenie ma charakter numerus clausus, tj. stanowi katalog zamknięty, na co wskazuje brak posłużenia się sformułowaniami typu „w szczególności”, „w tym” etc. W konsekwencji, jedynie w przypadku uzyskania dofinansowania w formie przewidzianej we wskazanym wyżej przepisie podatnik jest obowiązany do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów tych wydatków, które zostały sfinansowane (częściowo lub w całości) z wymienionych źródeł.

Reasumując powyższe, należy stanowczo podkreślić, że dofinansowanie uzyskane przez Spółkę ze środków zgromadzonych na rachunku Funduszu Strefowego nie mieści się w katalogu określonym w art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym, zakres zastosowania tego przepisu nie obejmuje sytuacji przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego. Tym samym, kierując się zasadami ścisłej wykładni przepisów prawa podatkowego, Spółka stoi na stanowisku, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajdzie zastosowania w odniesieniu do kosztów uzyskania przychodów, do rozpoznania których Spółka będzie uprawniona w związku z planowaną sprzedażą hali produkcyjnej.

Na poparcie powyższego stanowiska Spółka pragnie po pierwsze wskazać na (i) specyficzny charakter pomocy ze środków Funduszu Strefowego, a w dalszej kolejności na (ii) zakaz stosowania wykładni rozszerzającej w procesie wykładni przepisów prawa podatkowego.

3. Charakter pomocy z Funduszu Strefowego.

Fundusz Strefowy (dalej także jako: „Fundusz”) został ustanowiony w celu częściowego zrekompensowania przedsiębiorcom prowadzącym działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (dalej jako: SSE) na podstawie zezwoleń wydanych przed dniem 1 stycznia 2001 r. korzyści utraconych w związku ze zmianą przepisów ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, dalej jako: ustawa o SSE).

Na podkreślenie zasługuje fakt, że pomoc publiczna jest wypłacana przedsiębiorcy korzystającemu z Funduszu ze środków zgromadzonych na indywidualnych kontach, pochodzących z wpływów z podatku dochodowego od przedsiębiorców działających na terenie SSE na podstawie zezwoleń wydanych przed dniem 1 stycznia 2001 r. i zmienionych na podstawie ustawy nowelizującej z 2003 r.

Wpływy z podatku dochodowego przekazane na rachunek Funduszu stanowią różnicę między kwotą podatku należnego zapłaconego przez podatnika w terminie złożenia deklaracji o wysokości osiągniętego dochodu a kwotą podatku, która podlegałaby zapłacie przy uwzględnieniu pierwotnych zwolnień przysługujących tzw. „starym” przedsiębiorcom strefowym, tj. przedsiębiorcom, którzy uzyskali zezwolenie przed dniem 1 stycznia 2001 r.

Reasumując, środki finansowe zgromadzone na rachunku Funduszu Strefowego obejmują de facto środki, do wydatkowania których podatnik nie byłby zobowiązany – a tym samym mógłby z nich korzystać w dowolny sposób – jeżeli nie nastąpiłaby zmiana przepisów ustawy o SSE skutkująca zmniejszeniem zakresu zwolnienia z podatku dochodowego.

Należy przy tym podkreślić, że ustawa nowelizująca z 2003 r. stworzyła możliwość skorzystania ze środków zgromadzonych na rachunku Funduszu Strefowego nie tylko dla przedsiębiorcy, którego wpływy z podatku zostały przekazane na ten Fundusz, ale także dla podmiotów powiązanych kapitałowo z takim przedsiębiorcą (co miało miejsce w przypadku Spółki).

Reasumując powyższe rozważania, należy podkreślić, że wsparcie finansowe ze środków Funduszu Strefowego nie stanowi żadnej z form pomocy przewidzianych w art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy je natomiast uznać za pewnego rodzaju rekompensatę utraconych korzyści przedsiębiorców strefowych, którzy uzyskali zezwolenie przed dniem 1 stycznia 2001 r.

4. Zasada literalnej wykładni przepisów prawa podatkowego.

Nadto, Spółka pragnie nadmienić, że przeprowadzona wykładnia językowa art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie budzi wątpliwości interpretacyjnych. W konsekwencji, mając na uwadze obowiązującą w prawie podatkowym zasadę ścisłej interpretacji przepisów prawnych, a w szczególności zakaz stosowania wykładni rozszerzającej na niekorzyść podatnika, w ocenie Spółki, niedopuszczalnym byłoby uznanie, że dofinansowanie uzyskane przez Spółkę ze środków Funduszu Strefowego mieści się w katalogu art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wskazuje L. Morawski w „Zasadach wykładni prawa”: „(...) z zasadą ścisłej interpretacji przepisów prawa karnego i podatkowego wiąże się zakaz wykładni rozszerzającej przepisów prawa karnego i podatkowego w tych wszystkich sytuacjach, w których mogłoby to wywołać skutki negatywne dla oskarżonego lub podatnika, a w szczególności prowadzić do rozszerzenia lub zaostrzenia ich odpowiedzialności prawnej. (...) w sprawach podatkowych nasze sądy jednomyślnie podkreślają, iż fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawnym jest to, że zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej, a interpretacja jej przepisów nie może być rozszerzająca (...). Z tego samego powodu, zdaniem NSA nie jest dopuszczalna „wykładnia celowościowa prowadząca do rozszerzenia zakresu przedmiotowego opodatkowania (obowiązku podatkowego)”(wyrok NSA z dnia 23 marca 2009 r., I FPS 6/08, LEX nr 509733, M. Podat. 2009/5)”.

Spółka pragnie także wskazać stanowisko zaprezentowane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 27 kwietnia 2010 r. (sygn. I SA/Gd 99/10), zgodnie z którym: „Dominującą wykładnią norm podatkowych jest wykładnia językowa ze ścisłym rozumieniem tekstu prawnego. Oznacza to, że jakakolwiek wykładnia rozszerzająca czy też zawężająca jest co do zasady niedopuszczalna”.

Powyższa konkluzja znajduje również potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 15 lipca 2009 r. (sygn. I SA/Gd 712/09), w którym Sąd orzekł, iż: „Należy również zaakcentować, że przepisy prawa są sformułowane za pomocą języka, a zatem pierwszoplanowe znaczenie ma wykładnia językowa. Jest ona pierwszym etapem egzegezy tekstu prawnego. Prymat wykładni językowej w szczególności uwidacznia się na gruncie prawa podatkowego, gdyż tam właśnie każde odejście od gramatycznej treści zapisu powoduje niepożądane konsekwencje praktyczne”.

Podobnie, na zakaz stosowania wykładni rozszerzającej w prawie podatkowym zwrócił uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 19 listopada 2008 r. (sygn. III SA/Wa 1306/08), w którym stwierdzono, iż: „prawo podatkowe jest prawem ingerencyjnym i należy przestrzegać w nim zasady, że obowiązki nakładane na obywateli mają wynikać bezpośrednio z ustawy (...). Stosowanie innych metod wykładni prawa ogranicza pewność prawa. Analogia jest postrzegana jako forma stosowania prawa, która zagraża pewności sytuacji prawnej podatnika. Należy podzielić poglądy, że milczenie ustawodawcy co do opodatkowania jakiegoś prawnopodatkowego stanu faktycznego, nawet gdyby było wyrazem błędu legislacyjnego, trzeba uznać nie za lukę prawną, lecz za obszar wolny od ustawowej regulacji. Zgodnie z zasadą zakazu stosowania analogii w prawie podatkowym – granic opodatkowania należy szukać w ustawie podatkowej; przez analogię nie można tworzyć nowych prawnopodatkowych stanów faktycznych podlegających opodatkowaniu”.

W konsekwencji, w ocenie Spółki, jeżeli ustawodawca nie wprowadził szczególnej zasady dotyczącej wyłączania, w momencie zbycia środka trwałego, z kosztów uzyskania przychodów tej części jego wartości, która została sfinansowana ze środków Funduszu Strefowego, należy zastosować ogólną zasadę wynikającą z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z zastrzeżeniem przepisu art. 16 ust. 1 pkt 48, o którym szerzej będzie mowa w kolejnej części niniejszego wniosku.

5. Wartość kosztów uzyskania przychodów możliwych do rozpoznania w związku ze sprzedażą nieruchomości.

W celu określenia wartości kosztu uzyskania przychodu na sprzedaży hali produkcyjnej należy odnieść się do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 48 w zw. z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów „odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie”(…).

Jak wskazano w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego, w myśl powołanego przepisu, Spółka wyłącza z kosztów uzyskania przychodów tę część odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej hali produkcyjnej, która odpowiada proporcjonalnie wydatkom na wytworzenie hali sfinansowanym ze środków Funduszu Strefowego.

Jednocześnie, jak wskazuje ustawodawca w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: „odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów”(…).

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, w przypadku zbycia hali produkcyjnej, kosztem uzyskania przychodów ze sprzedaży będzie wartość netto hali wynikająca z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, tj. wartość początkowa pomniejszona o sumę odpisów amortyzacyjnych – zarówno tych, które zostały odniesione w ciężar kosztów podatkowych, jak i tych, które nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów w myśl przepisu art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy przy tym podkreślić, że opisane powyżej ograniczenie nie znajdzie oczywiście zastosowania w odniesieniu do kosztu uzyskania przychodu, który Spółka będzie uprawniona rozpoznać w związku z uzyskaniem przychodu ze sprzedaży gruntu. Jak uprzednio wskazano, w myśl postanowień ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych grunty nie podlegają amortyzacji – w konsekwencji, art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie obejmuje swoim zakresem wydatków ponoszonych na nabycie środków trwałych w postaci gruntów.

Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do zastosowania niedopuszczalnej w prawie podatkowym wykładni rozszerzającej (o czym była mowa we wcześniejszej części niniejszego wniosku).

6. Konkluzje.

Konkludując, Spółka pragnie wskazać, że w odniesieniu do transakcji zbycia gruntu, nie znajduje zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – z uwagi na fakt, iż zgodnie z art. 16c pkt 1, grunty nie podlegają amortyzacji.

W konsekwencji, w ocenie Spółki, uzyskanie przychodu ze sprzedaży gruntu, o którym mowa w opisie zdarzenia przyszłego, będzie skutkowało możliwością rozpoznania kosztów podatkowych w wysokości odpowiadającej całkowitej wartości nakładów poniesionych na jego nabycie.

W odniesieniu do sprzedaży budynku, o którym mowa w opisie zdarzenia przyszłego, zdaniem Spółki, nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – w związku z faktem, że środki z Funduszu Strefowego nie należą do kategorii dochodów (przychodów) wymienionych literalnie w zamkniętym katalogu tego przepisu.

Natomiast, z uwagi na ograniczenie wynikające z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 48 w zw. z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów na zbyciu hali produkcyjnej powinna być wartość początkowa hali pomniejszona o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonanych do końca miesiąca, w którym hala produkcyjna zostanie sprzedana, w tym odpisów amortyzacyjnych wyłączonych uprzednio z kosztów podatkowych w związku z dofinansowaniem ze środków Funduszu Strefowego.

7. Stanowisko organów podatkowych w analogicznych stanach faktycznych / zdarzeniach przyszłych.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że jego stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach prawa podatkowego wydanych w analogicznych stanach faktycznych / zdarzeniach przyszłych. Przykładowo, w odpowiedzi na wniosek podatnika, który zamierzał dokonać zbycia hali przemysłowej częściowo sfinansowanej z dotacji otrzymanej w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego Wzrost konkurencyjności przedsiębiorstw, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 17 grudnia 2012 r. (sygn. ILPB3/423-376/12-2/EK) stwierdził, iż: „kosztem uzyskania przychodów ze sprzedaży środka trwałego sfinansowanego częściowo z dotacji będzie wartość, która odpowiada wydatkom poniesionym na jego wytworzenie (niezależnie od źródła ich finansowania), tj. wartość początkowa wynikająca z ewidencji środków trwałych, pomniejszona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych bez względu na to, czy odpisy te zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów” (…).

Ponadto, Spółka pragnie wskazać pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 26 kwietnia 2012 r. (sygn. IPTPB1/415-99/12-2/MD), w której organ potwierdził stanowisko podatnika dokonującego zbycia samochodu sfinansowanego z dotacji uzyskanej z Powiatowego Urzędu Pracy: ,,w świetle obowiązujących przepisów prawa stwierdzić należy, iż kosztem uzyskania przychodu w przypadku zbycia przedmiotowego samochodu, będzie wartość początkowa tego samochodu pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne (zarówno stanowiące koszt uzyskania przychodu, jak i niestanowiące kosztu uzyskania przychodu). Zatem cała niezamortyzowana część wartości początkowej środka trwałego jest kosztem uzyskania przychodów w momencie jego zbycia” (…).

Analogiczne stanowisko zostało również zaprezentowane m.in. w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 24 marca 2012 r. (sygn. IBPBI/1/415-1245/11/RM);
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 stycznia 2012 r. (sygn. IPPB5/423-1030/11-2/AS);
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 21 grudnia 2011 r. (sygn. ILPB1/415-1121/11-4/AG).
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Z kolei odnośnie przywołania przez Spółkę poglądu występującego w doktrynie prawa podatkowego, zaznaczyć należy, że odzwierciedla on indywidualne stanowisko jego autora na dany temat. Ponadto dodaje się, że komentarze podatkowe znajdujące się w publikacjach nie posiadają waloru wykładni powszechnej normującej prawo.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.