Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-911/11/13-7/S/LK
z 16 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia (data nadania 22.06.2011 r.) (data wpływu 27.06.2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29.09.2011 r. (data wpływu 06.10.2011 r.) na wezwanie z dnia 23.09.2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przekazywanych towarów za drukowane materiały reklamowe - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.12.2010 r. wpłynął ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przekazywanych towarów za drukowane materiały reklamowe.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29.09.2011 r. (data wpływu 06.10.2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu Nr IPPP3/443-911/11-2/LK z dnia 23.09.2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Głównym przedmiotem działalności Sp. z o.o. (dalej Spółka lub Wnioskodawca) jest sprzedaż piwa. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca podejmuje szereg działań o charakterze marketingowo — promocyjnym, mających przyczynić się do zwiększenia wartości jego obrotów. W ramach tych aktywności Wnioskodawca min. wydaje nieodpłatnie różnego rodzaju towary. Wśród wszystkich towarów wyróżnić można min. dwie grupy:

1. te, na których nadrukowane zostało logo Wnioskodawcy i/lub informacje identyfikujące Wnioskodawcę (np. informacja o sponsorowaniu imprezy sportowej, slogan reklamowy dotyczący konkretnego produktu Wnioskodawcy, dane tele-adresowe Wnioskodawcy); wśród tych produktów znajdują się np. szklanki, kufle, zapalniczki, smycze, podkładki pod kufle do piwa, długopisy, koszulki, kalendarze, banery reklamowe, plecaki, ubrania itp. Wartość tych towarów waha się najczęściej od kilku do kilkuset złotych.
   
2. te, których wartość jednostkowa nie przekracza 10 PLN netto. Przykładami takich towarów mogą być w szczególności piwo produkowane przez Spółkę oraz towary zakupione od osób trzecich, na których nie umieszczono logo Spółki (świece zapachowe, piłki, gry, ramki do zdjęć, pamięć przenośna, garnek, patelnia, itp.).
   
   

WW. towary przekazywane są zarówno konsumentom produktów Wnioskodawcy, jak również jego kontrahentom (dystrybutorom, lokalom gastronomicznym) przede wszystkim w celu dalszego promocyjnego przekazania konsumentom.

Co do zasady, wskazane powyżej towary wydawane są jednorazowo, jednej osobie pojedynczo (np. jedna koszulka, jedna ramka do zdjęć). Mogą zdarzyć się jednak sytuacje, w których, zarówno towary wskazane w pkt 1 jak i w pkt 2 będą wydawane w opakowaniach zbiorczych np. komplet sześciu szklanek czy pięciu świec zapachowych.

W uzupełnieniu do wniosku wskazał, iż Spółce przysługiwało prawo do obniżenia podatku naliczonego w całości lub w części przy nabywaniu towarów, na których umieszczane są dane identyfikujące Spółkę (elementy informacyjne, reklamowe). Z szacunkowych informacji Spółki wynika, że wartość towarów, na których umieszczane są dane identyfikujące Spółkę (elementy informacyjne, reklamowe) może wahać się od kilku złotych do kilkuset złotych. Zgodnie z informacją wskazaną we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Spółka nie prowadzi ewidencji wydań takich towarów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przekazanie materiałów z nadrukowanym logo Wnioskodawcy oraz informacjami identyfikującymi Wnioskodawcę (np. jako sponsora imprezy sportowej), mieści się w dyspozycji art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U nr 54 poz. 535 ze zm.; dalej Ustawy o VAT), a w konsekwencji ich przekazanie nie będzie podlegało opodatkowaniu VAT?

Czy przekazanie jednorazowo kilku sztuk towarów, jeśli jednostkowa wartość każdego z nich nie przekracza 10 PLN netto, może być uznane za przekazanie prezentów o małej wartości w rozumieniu art. 7 ust. 3 w zw. z ust. 4 ustawy o VAT, a w konsekwencji ich przekazanie nie będzie podlegało opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy: zgodnie ze znowelizowanym brzmieniem art. 7 ust. 1 ustawy VAT, przez dostawę towarów rozumie się, co do zasady, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl zaś ust. 2 art. 7 Ustawy o VAT, na równi z dostawą towarów traktowane są także: nieodpłatnie przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności: przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, wszelkie inne darowizny -jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Wskazana powyżej regulacja nie ma zastosowania do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek (art. 7 ust. 3 Ustawy o VAT).

Analiza powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że aby nieodpłatne przekazanie towarów nie zostało uznane za dostawę towarów, towary te muszą być zaklasyfikowane bądź jako drukowane materiały reklamowe i informacyjne bądź prezenty o małej wartości, bądź jako próbki.

Jeśli chodzi o drukowane materiały reklamowe i informacyjne, to ani Ustawy o VAT, ani przepisy wykonawcze do niej, nie wskazują co należy rozumieć przez „drukowane materiały reklamowe i informacyjne”. Dlatego też zasadnym jest posłużenie się definicjami słownikowymi i potocznym rozumieniem tych pojęć. Według Uniwersalnego Słownika Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN) „reklama” to: działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług”, plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi; „informacja” to m. in. „wiadomość o czymś lub zakomunikowanie czegoś”; natomiast „drukować” oznacza:

„odbijać litery, tekst, rysunki za pomocą różnych technik i maszyn drukarskich, oddawać do druku, publikować, wytłaczać deseń na tkaninie.

Podobnie orzecznictwo sądowe uznaje, że „celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia, polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru danej usługi ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych estetycznych i zdrowotnych rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu (do korzystania z usługi); od strony przedmiotowej można rozróżnić reklamę towaru usługi a także marki (por wyrok NSA z dn. 14 listopada 2002r —sygn. Akt I SA/Wr 4097/01) Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym także poprzez rozpowszechnianie logo firmy.

Opierając się na powyższym stwierdzić należy że umieszczenie na danym towarze logo Wnioskodawcy wraz z innymi informacjami, które pozwalają identyfikować jego firmę lub jego produkty, powoduje to, że materiały te mogą być uznane za drukowane materiały reklamowe i informacyjne — celem umieszczenia logo oraz informacji identyfikujących Wnioskodawcę jest upowszechnienie oraz zareklamowanie produktów Spółki jak również jego firmy. Powyższemu rozumowaniu w ocenie Spółki nie stoi w sprzeczności to że tylko część przekazywanych przez nią towarów ma charakter papierowy (np. kalendarze). Mając na uwadze zaawansowany stopień rozwoju technik drukarskich, drukować można nie tylko na papierze, ale także na innych powierzchniach np. na szkle, materiale czy folii.

Konsekwentnie przekazanie towarów opatrzonych logo Wnioskodawcy oraz informacjami dotyczącymi produkowanych przez niego produktów lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa może być uznane za przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych w rozumieniu art. 7 ust 3 Ustawy o VAT, a więc nie będzie wiązało się z koniecznością naliczenia podatku od towarów i usług w momencie ich przekazania (przekazanie to nie będzie bowiem zrównane z nieodpłatną dostawą towaroów której mowa w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT). W takim przypadku nie ma znaczenia jednostkowa wartość przekazywanych towarów.

Odnośnie zaś prezentów o małej wartości to definicja ta zawarta jest w przepisach ustawy o VAT. Zgodnie z art. 7 ust. 4 Ustawy o VAT przez prezenty o małej wartości rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary

(1) o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100zł, jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób

(2) których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1 ,jeżeli jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku) a gdy nie ma ceny nabycia jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazywania towaru nie przekraczają 10 zł.

Opierając się na brzmieniu powyższego przepisu, jeśli podatnik nie prowadzi ewidencji przekazywanych towarów oraz osób, które je otrzymują, towary te zostaną uznane za prezenty o małej wówczas, jeśli ich jednostkowa wartość (cena nabycia lub koszt wytworzenia) nie przekroczy 10 PLN netto. Dla zakwalifikowania towaru do kategorii prezentu o małej wartości, kluczowe znaczenie ma tu prawidłowa wykładania słowa „jednostkowy”. W ocenie Spółki przepis ten ma zastosowanie przede wszystkim do sytuacji, gdy jednorazowo jednej osobie przekazywane są towary, których cena/koszt wytworzenia nie przekracza 10 PLN netto Powyższy przepis w ocenie Wnioskodawcy może być zastosowany także do sytuacji, w której jednorazowo, jednej osobie, przekazywane jest zbiorcze opakowanie towarów, z których wartość każdego pojedynczego towaru nie przekracza 10 PLN netto. Na prawidłowość takiego założenia wskazuje, w opinii Spółki, znaczenie słowa „jednostkowy”. Zgodnie z definicją słownikową „jednostkowy” to „odnoszący się do danej rzeczy”. Przenosząc powyższe rozumowanie na grunt art. 7 ust 4 Ustawy o VAT, w ocenie Spółki, kluczowa dla uznania danego towaru za prezent o małej wartości jest zawsze jednostkowa wartość pojedynczego towaru, nawet wówczas gdy globalna wartość przekazywanych towarów może przekroczyć 10 PLN netto). Ważne jest że każdy z przekazywanych w ten sposób (tzn. w opakowaniach zbiorczych) przez Wnioskodawcę towarów może być również przekazany pojedynczo, nie tracąc przy tym jakichkolwiek swoich właściwości lub przeznaczenia. W przypadku przekazywania towarów zaliczanych do prezentów o małej wartości, nie jest istotny charakter towaru tzn. czy jest on w szczególności nośnikiem informacji lub treści reklamowych (towar taki może, ale nie musi zawierać treści reklamowych).

W związku z powyższym przekazanie przez Wnioskodawcę towarów w przypadku jeśli jednostkowa wartość towarów nie przekracza 10 PLN netto, jako przekazanie prezentów o małej wartości w rozumieniu art. 7 ust. 3 w zw. z ust. 4 Ustawy o VAT, nawet jeśli towary są przekazywane w opakowaniach zbiorczych nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT (podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 19 czerwca 2008 r. sygn. IPPP2/443-485/08-2/MS).

W dniu 10 października 2011 r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP3/443-911/11-4/LK, w której stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku zostało uznane za prawidłowe w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania prezentów o małej wartości, oraz za nieprawidłowe w części dotyczącej uznania przekazywanych towarów za drukowane materiały reklamowe.

Interpretacja powyższa w części odnoszącej się do uznania przekazywanych towarów za drukowane materiały reklamowe. gdzie tut. organ uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe była przedmiotem skargi wniesionej przez Stronę.

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 października 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 272/12 uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną w części dotyczącej uznania przekazywanych towarów za drukowane materiały reklamowe.

W ocenie Sądu zawartej w wyżej wskazanym wyroku stanowisko Skarżącej jest prawidłowe i znajduje przede wszystkim potwierdzenie w literalnym brzmieniu przepisów ustawy o VAT regulujących przedmiotową kwestię.

Istotną cechą materiałów, które wypełniają definicję art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, oprócz ich funkcji, jakie pełnią w stosunku do otoczenia (tj. funkcja informacyjna i reklamowa) jest sposób ich wykonania. Przepis art. 7 ust. 3 ustawy o VAT wymaga, aby materiały te były materiałami drukowanymi. Natomiast zgodnie z aktualną definicją słowa „drukowanie” przedstawioną w Encyklopedii PWN (wersja on-line, adres: http://encyklopedia.pwn.pl) proces ten oznacza: „proces wielokrotnej reprodukcji obrazu na podłożu drukowym: papierze, kartonie, tekturze, foliach metalowych i z tworzyw sztucznych, szkle, porcelanie i in.”.

Bezsprzecznie, zatem materiały przekazywane kontrahentom przez Skarżącą wymienione w stanie faktycznym wniosku należy uznać za drukowane materiały reklamowe i informacyjne, które nie podlegają opodatkowaniu VAT, ponieważ spełniają wszystkie cechy wymienionych powyżej pojęć wchodzących w zakres art. 7 ust. 3 ustawy o VAT. Należy wskazać, że produkty wymienione przez Skarżącą we wniosku o wydanie interpretacji zarówno te klasyczne takie jak: kalendarze i banery reklamowe, jak również szklanki, kufle, plecaki i ubrania z logo Spółki mają na celu informowanie konsumentów o Spółce i reklamują jej produkty, a zatem spełniają zarówno funkcję informacyjną i reklamową.

W orzecznictwie sądów administracyjnych uznaje się, że „celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia; polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych i zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu (do korzystania z usługi); od strony przedmiotowej można rozróżnić: reklamę towaru, usługi, a także marki” (tak np. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 listopada 2002 r, o sygn. akt SA/Wr 4097/01).

Mając na uwadze powołane powyżej definicje Sąd stwierdził, iż materiały informacyjne i reklamowe wymienione przez Skarżącą należą do materiałów drukowanych. Drukowanie treści reklamowych i informacyjnych, zgodnie z definicją słownikową, może bowiem następować na różnych nośnikach. W przypadkach opisanych przez Skarżącą materiały informacyjne i reklamowe są drukowane na papierze lub nadrukowane odpowiednimi metodami na materiałach takich jak np. szkło, czy tekstylia, co potwierdza ich drukowany charakter i spełnia dyspozycję normy art. 7 ust. 3 ustawy o VAT.

Ponadto Sąd w uzasadnieniu wyroku odwołując się do zasady prawidłowej wykładni norm prawa podatkowego stwierdził, że z treści art. 7 ust. 3 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że nie jest dostawą towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. Zdaniem Sądu, aby skorzystać z powyższego wyłączenia należy zbadać jedynie czy dany produkt jest materiałem drukowanym oraz czy pełni funkcję reklamową i informacyjną. Fakt, że oprócz swej głównej funkcji reklamowej przekazywany produkt może mieć dodatkowo inne zastosowanie pozostaje bez wpływu na przedmiotowe wyłączenie, a odmowa jego zastosowania stanowi rozszerzającą wykładnię przepisów prawa podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku WSA w Warszawie z dnia 19 października 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 272/12 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w części dotyczącej uznania przekazywanych towarów za drukowane materiały reklamowe, uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.) - zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
   
2. wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Jednocześnie z treści art. 7 ust. 3 ustawy wynika, iż nie uznaje się za dostawę towarów (tj. nie podlegają opodatkowaniu) przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Powyższy przepis wyraźnie więc wyłącza z zakresu uznania za odpłatną dostawę towarów opodatkowaną VAT przekazania:

• drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych,
  
• prezentów o małej wartości,
  
• próbek.
  
  

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż na podstawie przepisów ustawy nieodpłatne przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca dokonuje w ramach prowadzonej działalności szereg działań o charakterze marketingowo — promocyjnym, mających przyczynić się do zwiększenia wartości jego obrotów. W ramach tych aktywności Wnioskodawca min. wydaje nieodpłatnie różnego rodzaju towary. Wśród wszystkich towarów wyróżnić można min. dwie grupy: pierwszą grupą produktów są te, na których nadrukowane zostało logo Wnioskodawcy i/lub informacje identyfikujące Wnioskodawcę (np. informacja o sponsorowaniu imprezy sportowej, slogan reklamowy dotyczący konkretnego produktu Wnioskodawcy, dane tele-adresowe Wnioskodawcy); wśród tych produktów znajdują się np. szklanki, kufle, zapalniczki, smycze, podkładki pod kufle do piwa, długopisy, koszulki, kalendarze, banery reklamowe, plecaki, ubrania itp. Wartość tych towarów waha się najczęściej od kilku do kilkuset złotych. Spółka nie prowadzi ewidencji wydań takich towarów. W związku z nabyciem tych produktów Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia. Wątpliwości wnioskodawcy dotyczą opodatkowania przekazanych produktów, jako materiałów informacyjno – reklamowych.

Produkty przekazywane są zarówno konsumentom produktów Wnioskodawcy, jak również jego kontrahentom (dystrybutorom, lokalom gastronomicznym) przede wszystkim w celu dalszego promocyjnego przekazania konsumentom.

Zauważyć należy, iż ustawa o VAT nie zawiera definicji drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. Dlatego też, w procesie wykładni językowej przepisu art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, koniecznym jest odwołanie się do potocznego znaczenia zawartych w normie prawnej zwrotów.

I tak, na podstawie definicji przedstawionych w Słowniku Języka Polskiego (Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 1995, pod redakcją prof. Mieczysława Szymczaka) przez:

• materiał rozumie się: „to z czego są wytwarzane lub z czego się składają przedmioty; tworzywo; surowiec, substancja; przedmiot mający praktyczne zastosowanie, przeznaczony do użytku”,
  

• zwrot informacyjny oznacza: „mający charakter informacji, zawierający wiadomości, wskazówki; informujący; objaśniający”, natomiast
  

• reklama oznacza: „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia (...); środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia)”.
  
  

Równie istotną cechą materiałów, które wypełniają definicję art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, oprócz ich funkcji informacyjnej i reklamowej jest sposób ich wykonania. Przepis art. 7 ust. 3 ustawy o VAT wskazuje, iż materiały te winny być materiałami drukowanymi. Natomiast zgodnie z definicją słowa „drukowanie” przedstawioną w Encyklopedii PWN (wersja on-line, adres: http://encyklopedia,pwn.pl) proces ten oznacza: „proces wielokrotnej reprodukcji obrazu na podłożu drukowym: papierze, kartonie, tekturze, foliach metalowych i z tworzyw sztucznych, szkle, porcelanie i in.”.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego wskazać należy, iż na podstawie powyższych definicji materiały przekazywane kontrahentom przez Spółkę wymienione w stanie faktycznym wniosku stanowią drukowane materiały reklamowe i informacyjne, w związku, z czym nie podlegają opodatkowaniu VAT. Bowiem materiały te posiadają wszystkie cechy wyżej wskazanych pojęć, o których mowa art. 7 ust. 3 ustawy o VAT. Nadmienić należy, że wymienione artykuły takie jak: kalendarze, banery reklamowe, jak również szklanki, kufle, plecaki i ubrania z logo Spółki mają na celu informowanie konsumentów o Spółce i reklamują jej produkty, tym samym spełniają zarówno funkcję informacyjną, jak i reklamową.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.