INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 06.06.2013 r. (data wpływu 13.06.2013 r.) oraz uzupełnieniu wniosku z dnia 03.09.2013 r. (data wpływu 06.09.2013 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-634/13-2/MT z dnia 27.08.2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie

• kosztów poniesionych w związku z 10-letnią ochroną znaku towarowego - jest prawidłowe.

• w pozostałym zakresie – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 13.06.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów poniesionych w związku z 10-letnią ochroną znaku towarowego oraz obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej, której głównym przedmiotem działalności jest sprzedaż i naprawa sprzętu biurowego i telekomunikacyjnego. Spółka jawna, której wspólnikiem jest Wnioskodawca prowadzi księgi handlowe i jest podatnikiem podatku od towarów usług. Dochody Wnioskodawcy z uzyskanej działalności w formie spółki jawnej opodatkowane są podatkiem liniowym.

W ramach prowadzonej działalności spółka jawna zarejestrowała w Urzędzie Patentowym znak towarowy (nazwa firmy S) w związku, z czym poniosła koszty związane z rejestracją znaku oraz opłatę za 10-letnią ochronę znaku towarowego. Poniesione koszty związane z 10-letnią ochroną znaku towarowego są rozliczane przez spółkę jawną proporcjonalnie do okresu, którego dotyczą (zgodnie z interpretacją indywidualną IPPB1/415-28/10-4/MT z 30 marca 2010 roku).

W marcu 2013 roku spółka podpisała pierwszą i jedyną jak do tej pory umowę na udzielenie licencji na posiadany znak towarowy. Umowa została podpisana z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Umowa została zawarta na okres 3 lat. Zgodnie z umową spółka uzyskuje miesięczne przychody z tytułu opłat licencyjnych. Na koniec każdego miesiąca jest wystawiana faktura za udzielenie licencji na znak towarowy (prawo do używania nazwy S).

Wnioskodawca pismem z dnia 03.09.2013 r. (data wpływu 06.09.2013 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie przeformułował pytanie Nr 2 oraz przedstawił swoje stanowisko w sprawie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy uzyskane przez spółkę przychody z tytuły udzielenia licencji na znak towarowy stanowią przychód z praw majątkowych czy też stanowią przychód tytułu prowadzonej działalności gospodarczej...
2. Czy od uzyskanych przychodów z tytułu licencji (wystawionych miesięcznych faktur) podatnik powinien pobrać zaliczki na podatek dochodowy w ramach prowadzonej działalności, czy też uzyskane przychody z udzielonych licencji powinny być rozliczone odrębnie na podstawie PIT-8C, otrzymanego od firmy korzystającej ze znaku towarowego na koniec roku podatkowego...
3. Czy podatnik powinien otrzymać PIT-8C od firmy, która płaci za korzystanie z prawa do używania znaku towarowego (od licencjobiorcy)...
4. Jak w przedstawionej sytuacji powinny być rozliczane koszty poniesione w związku z 10-letnią ochroną znaku towarowego... Czy mogą być ujmowane w kosztach spółki czy też powinny być rozliczane na koniec roku z przychodami z praw majątkowych uzyskanymi przez podatnika.
5. Czy koszty usług prawnych poniesione w związku z postępowaniem sądowym w sprawie ochrony znaku towarowego (firma konkurencyjna wniosła sprzeciw do decyzji Urzędu Patentowego i złożyła wniosek o unieważnienie znaku towarowego) poniesione przez spółkę jawną w 2013 roku mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów spółki (czy mogą stanowić koszty działalności gospodarczej), czy też w przedstawionej sytuacji powinny być rozliczane jako koszty związane (poniesione) z przychodem z praw majątkowych...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Nr 2 i Nr 4. W zakresie pytania Nr 1, Nr 3 i Nr 5 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad: 2

Przychód z tytułu udzielonej licencji stanowi przychód z praw majątkowych w związku z czym przychód ten nie powinien być rozliczny z przychodem z działalności gospodarczej w ramach spółki jawnej. Przychód ten powinien być rozliczony (wykazany na koniec roku podatkowego) na podstawie otrzymanej od Licencjobiorcy, deklaracji PIT-8C. Zgodnie, bowiem z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnik pobierać, z zastrzeżeniem ust.4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust.1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W związku z powyższym wspólnik spółki jawnej z uzyskanych przychodów tytułu praw majątkowych rozliczy się na podstawie otrzymanego od Licencjobiorcy PIT-8C. Przychód ten wykaże w deklaracji PIT-36L po zakończeniu roku podatkowego. Przy czym przychód z tytułu praw majątkowych u każdego wspólnika spółki jawnej zostanie określony proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zyskach spółki jawnej.

Ad: 4

W przypadku kosztów związanych z 10-letnia opłatą za użytkowanie znaku towarowego, koszty te powinny stanowić koszty uzyskania przychodów spółki jawnej i w kolejnych latach powinny być rozliczane przez spółkę jawną. Wydatki te zostały bowiem poniesione w celu uzyskania przychodu, jako koszty, które dotyczą całokształtu działalności Wnioskodawcy i są związane z funkcjonowaniem spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie

• kosztów poniesionych w związku z 10-letnią ochroną znaku towarowego - jest prawidłowe.

• w pozostałym zakresie – jest nieprawidłowe.
  
  

Ad: 2

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 ww. ustawy odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 7 tego przepisu:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,

• kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).
  
  

Zgodnie z art. 5a ust. 6 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Stosownie natomiast do treści art. 5b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 5a pkt 6 tej ustawy, prowadzi spółka niemająca osobowości prawnej, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza).

Zgodnie natomiast z treścią art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z praw majątkowych, uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Z powołanych przepisów wynika jednoznacznie, iż zasadą jest, że działalnością gospodarczą jest taka aktywność, z której przychody nie są zaliczane do innej kategorii źródeł ściśle wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1,2, i 4-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odrębnym od działalności gospodarczej źródłem przychodów są m.in. prawa majątkowe, w tym ich odpłatne zbycie. Przychody uzyskane z tego źródła nie będą zatem stanowić przychodów z działalności gospodarczej, lecz kwalifikowane będą jako samodzielne źródło, o którym mowa w pkt 7 ust. 1 art. 10 ustawy.

Skoro bowiem ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zalicza określony przychód do innego źródła niż pozarolnicza działalność gospodarcza, przychód ten stanowi przychód z tego właśnie źródła, a nie przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, niezależnie od tego, czy zdarzenie, które powoduje powstanie tego przychodu ma związek z działalnością gospodarczą.

Zatem fakt, że dany przychód uzyskiwany jest w związku z udziałem w spółce nie będącej osobą prawną jest bez znaczenia dla jego kwalifikacji do źródła przychodu.

Taka klasyfikacja dochodów co do zasady wiąże się z obowiązkami płatnika wynikającymi z regulacji art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do jego brzmienia - osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W myśl art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 1, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Zgodnie z art. 42 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Jednakże roczne deklaracje dotyczące podatku pobranego zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 1, przesyłają do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio.

Na mocy art. 42 ust. 2 tej ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa:

1. w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11);
2. w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.
   
   

W związku z powyższym na płatniku (w tym przypadku licencjobiorcy) ciąży obowiązek wystawienia informacji, w której zostanie wykazany przychód z praw majątkowych. Właściwym formularzem do rozliczenia tego rodzaju przychodów jest PIT-11, a nie jak twierdzi Wnioskodawca PIT-8C. To bowiem w części E poz. 8 formularza PIT-11 wykazuje się przychody z praw autorskich i innych praw, o których mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze kwestię dotyczącą opodatkowania dochodów uzyskanych przez Wnioskodawcę z udziału w spółce jawnej, 19% podatkiem liniowym stwierdzić należy, że zgodnie z art. 30c ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek dochodowy od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej uzyskanych przez podatników, o których mowa m.in. w art. 9a ust. 2, z zastrzeżeniem art. 29, 30, 30d i art. 44 ust. 4, wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Art. 30c ust. 6 cyt. ustawy stanowi, że m.in. dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, opodatkowanych w sposób określony w ust. 1, nie łączy się z dochodami opodatkowanymi na zasadach określonych w art. 27 oraz 30b i 30e.

Ponieważ w świetle powołanych wyżej przepisów przychody uzyskane ze sprzedaży licencji, stanowią odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodów, zatem nie mogą być rozliczane w ramach działalności gospodarczej z możliwością ich opodatkowania 19% podatkiem dochodowym. Tym samym Wnioskodawca przychodu uzyskanego z tytułu udzielenia licencji na znak towarowy nie może wykazać w deklaracji PIT-36L.

Ad: 4

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Równocześnie w myśl art. 8 ust. 2 ww. ustawy zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki nie będącej osobą prawną.

W związku z powyższym, przychody i koszty związane z działalnością spółki osobowej, wspólnicy powinni określać proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku spółki.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 pkt 6 amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji) umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie bowiem z art. 22g ust. 1 pkt 2 w związku z art. 22g ust. 4 wartością początkową wartości niematerialnych i prawnych w razie wytworzenia we własnym zakresie jest koszt wytworzenia – przez który należy rozumieć - wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W art. 22g ust. 18 Ustawodawca określił, iż wartość początkową praw majątkowych, w tym licencji i autorskich praw majątkowych, stanowi cena nabycia tych praw; jeżeli wynagrodzenie (opłaty) wynikające z umowy licencyjnej albo z umowy o przeniesienie innych praw majątkowych jest uzależnione od wysokości przychodów z licencji lub praw uzyskanych przez licencjobiorcę albo nabywcę - przy ustalaniu wartości początkowej praw majątkowych, w tym licencji, nie uwzględnia się tej części wynagrodzenia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka poniosła wydatki związane z rejestracją znaku towarowego oraz opłatę ochronę znaku towarowego za okres 10 lat. Zarejestrowany znak towarowy nie jest znakiem nabytym, lecz został on zarejestrowany przez Spółkę w Urzędzie Patentowym. W marcu 2013 r. spółka podpisała umowę na udzielenie licencji na posiadany znak towarowy. Z tego tytułu uzyskuje przychody z praw majątkowych, o których mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przywołane regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią, iż podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną kreuje nabycie m.in. prawa do znaku towarowego, wobec czego ustawodawca zakłada istnienie zbywcy tego prawa, któremu uiszczana jest należność. W przedmiotowej sprawie Spółka nie poniosła wydatków na nabycie bezwzględnego prawa do znaku towarowego, ale nakłady, które mają na celu doprowadzić do wykreowania dobra niematerialnego, jakim jest znak towarowy. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje ustalenia wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej w drodze wytworzenia we własnym zakresie. Wobec niemożności ustalenia wartości początkowej prawa do znaku towarowego – prawo opisane we wniosku podatnika nie podlega amortyzacji. Tym samym nie stosuje się w tym wypadku art. 22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Bez znaczenia również dla amortyzacji będzie fakt uzyskania świadectwa ochronnego lub udzielenia prawa.

A zatem w przedmiotowej sprawie podstawę prawną kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów stanowi przepis art. 22 ust. 1 przywołanej ustawy podatkowej, stosownie do którego, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem, to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Wydatki zaliczone do kosztów uzyskania przychodów muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania podatnika. Każde zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że nie jest możliwe bezpośrednie powiązanie poniesionych wydatków związanych z ochroną znaku towarowego z uzyskiwanymi przychodami. Zatem wydatki te stanowią koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami, których moment poniesienia uregulowany został w art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie do treści art. 22 ust. 5d za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Reasumując mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż wydatki związane z opłatą za 10-letnią ochroną znaku towarowego zostały poniesione przez spółkę w celu doprowadzenia do wykreowania dobra niematerialnego, jakim jest znak towarowy. W związku z powyższym wydatki te stanowią koszty uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę w formie spółki jawnej pozarolniczej gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.