INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 listopada 2011r. sygn. akt xxx oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 29 lutego 2012r., sygn. akt xxx (data wpływu prawomocnego orzeczenia do tut. organu 14 maja 2012r.), stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2009r. (data wpływu 28 maja 2009r.), uzupełnionym pismami z dnia 25 czerwca 2009r. (data wpływu 30 czerwca 2009r.) oraz z dnia 13 lipca 2012r. (data wpływu 19 lipca 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostaw gruntu z przeznaczeniem pod zabudowę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 maja 2009r. wpłynął do tutejszego organu wniosek z dnia 25 maja 2009r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostaw gruntu z przeznaczeniem pod zabudowę.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25 czerwca 2009r. (data wpływu 30 czerwca 2009r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 19 czerwca 2009r. znak: IBPP1/443-537/09/AL.

W dniu 29 lipca 2009r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP1/443-537/09/AL uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku opodatkowania dostawy czternastu działek przeznaczonych pod zabudowę jest nieprawidłowe.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 29 lipca 2009r. znak: IBPP1/443-537/09/AL złożył skargę z dnia 23 września 2009r., w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji zarzucając naruszenie przepisu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług poprzez nietrafne odczytanie przez organ treści zapisu art. 15 ust. 2 ustawy i uznanie, iż działalność gospodarcza obejmuje czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych do celów zarobkowych również przez rolników w ich działalności gospodarczej.

WSA wyrokiem z dnia 16 grudnia 2009r. sygn. akt xxx oddalił skargę Wnioskodawcy stwierdzając, iż organ w wydanej interpretacji prawidłowo wskazał, że rolnik sprzedający grunt wykorzystywany w działalności rolniczej nie zbywa majątku osobistego, ale majątek składający się na gospodarstwo rolne i jest z tego tytułu podatnikiem podatku od towarów i usług.

Powyższy wyrok WSA został zaskarżony skargą kasacyjną Wnioskodawcy do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w której wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku, a także zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 30 listopada 2011r. sygn. akt xxx uchylił zaskarżony wyrok WSA z dnia 16 grudnia 2009r. sygn. akt xxx i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu.

W wyroku tym NSA stwierdził, iż cyt.: „(…) aby uznać skarżącego za podatnika, powinien on występować w ramach dokonywanej sprzedaży jako podmiot zawodowo dokonujący obrotu nieruchomościami. Do Sądu pierwszej instancji należy w związku z tym ocena, czy w interpretacji indywidualnej prawidłowo przeanalizowano – z uwzględnieniem powyższego kryterium – stan faktyczny przedstawiony we wniosku skarżącego, tj. czy organ zbadał, czy zostały przedsięwzięte działania wskazujące na zamiar podjęcia działalności mającej za swój przedmiot obrót nieruchomościami.”

WSA wyrokiem z dnia 29 lutego 2012r. sygn. akt xxx uchylił zaskarżoną interpretację z dnia 29 lipca 2009r. Nr IBPP1/443-537/09/AL.

W wyroku WSA stwierdził, iż cyt.: „Biorąc pod uwagę powyższe Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając wniesioną w tej sprawie skargę kasacyjną nie podzielił stanowiska wyrażonego przez Sąd I instancji, że sprzedaż działek budowlanych wydzielonych z gospodarstwa rolnego stanowi zbycie składnika majątku przedsiębiorstwa związanego z prowadzoną działalnością rolniczą. Jak bowiem zauważył, brak jest opodatkowania przez ustawodawcę krajowego transakcji okazjonalnych, a więc dokonywanych przez przedsiębiorcę w związku z prowadzoną działalnością w rozumieniu art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE. To z kolei powoduje, że aby uznać skarżącego za podatnika, powinien on występować w ramach dokonywanej sprzedaży jako podmiot zawodowo dokonujący obrotu nieruchomościami. Do Sądu należy więc ocena, czy w interpretacji indywidualnej prawidłowo przeanalizowano – z uwzględnieniem powyższego kryterium – stan faktyczny przedstawiony we wniosku skarżącego, tj. czy organ zbadał, że zostały przedsięwzięte działania wskazujące na zamiar podjęcia działalności mającej za swój przedmiot obrót nieruchomościami. Naczelny Sąd Administracyjny przypomniał również, że nie może być mowy o działaniu w charakterze podatnika VAT w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego (osobistego), tj. takiego, który nie jest przez nią wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej i nie jest przedmiotem tej działalności, a w orzecznictwie zgodnie podkreśla się, że podział gruntu na działki przed sprzedażą nie ma decydującego znaczenia przy kwalifikacji prawnej działania zbywcy, podobnie jak wielkość sprzedaży. Całość tych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym.

Mając na uwadze przedstawione przez Sąd kasacyjny uwagi, podnieść należy, że będąca przedmiotem ponownej oceny zaskarżona pisemna interpretacja indywidualna, wymogów tych nie spełnia. Nie wskazuje ona bowiem, czy w przedstawionym przez stronę stanie faktycznym zostały przez wnioskodawcę przedsięwzięte takie działania, które jednoznacznie wskazują na zamiar podjęcia przez niego działalności mającej za swój przedmiot obrót nieruchomościami.”

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j Dz. U. z 2012r. poz. 270) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Wskutek powyższego wniosek Strony z dnia 25 maja 2009r. (data wpływu 28 maja 2009r.) uzupełniony pismem z dnia 25 czerwca 2009r. (data wpływu 30 czerwca 2009r.) wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W związku z postanowieniami zawartymi w wyroku WSA z dnia 29 lutego 2012r. sygn. akt xxx, które obligowały organ do oceny sytuacji Wnioskodawcy w odniesieniu do orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, pismem 29 czerwca 2012r. znak: IBPP1/443-490/12/AL wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego w ww. wniosku z dnia 25 maja 2009r. uzupełnionym pismem z dnia 25 czerwca 2009r.

W odpowiedzi na ww. wezwanie wniosek został uzupełniony pismem z dnia 13 lipca 2012r. (data wpływu 19 lipca 2012r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 24 czerwca 1999r. Wnioskodawca nabył gospodarstwo rolne w drodze darowizny o powierzchni około 27,00 ha, które jest użytkowane w celach rolniczych.

Na podstawie planu zagospodarowania przestrzennego wsi O. i W., uchwalonego dnia 9 marca 2007r. Radą Gminy, część powierzchni do tej pory wykorzystywanej rolniczo, przeznaczono pod zabudowę. Powierzchnia pod zabudowę (która jednocześnie w dalszym ciągu jest użytkowana rolniczo) wynosi 1,56 ha, z czego powstało 14 działek pod zabudowę, które są przeznaczone do dalszej odsprzedaży.

W uzupełnieniu z dnia 25 czerwca 2009r. do wniosku Wnioskodawca wskazał, iż nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz nie prowadzi działalności gospodarczej.

Wnioskodawca jest rolnikiem ryczałtowym. W 1999r. nabył gospodarstwo rolne w celu prowadzenia działalności rolniczej.

Gospodarstwo rolne otrzymane w drodze darowizny nie było przedmiotem najmu ani dzierżawy.

Wnioskodawca występował o przyznanie dopłat unijnych do A. Wnioskodawca uzyskał z tego tytułu xxx zł pomocy tzw. płatności bezpośredniej do gruntów rolnych oraz do gruntów o niekorzystnych warunkach gospodarowania. Kwota xxx zł to łączna pomoc za lata 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, dotyczy całego gospodarstwa rolnego i dzierżawy czyli terenu około 30 ha.

Warunki jakie musiał Wnioskodawca spełnić aby otrzymać dopłaty z Unii to:

• utrzymanie całej powierzchni gospodarstwa rolnego w dobrej kulturze rolnej,
• prowadzenie działalności rolniczej na powierzchni nie mniejszej niż zadeklarowana czyli około 30 ha,
• utrzymanie niezmienionej powierzchni trwałych użytków zielonych.
  
  

Wnioskodawca wystąpił do Gminy z wnioskiem o zmianę przeznaczenia gruntu z gruntu rolnego na przeznaczony pod zabudowę.

Środki uzyskane ze sprzedaży działek Wnioskodawca przeznaczy na modernizację gospodarstwa rolnego np. zakup sprzętu rolniczego i z takiej też przyczyny Wnioskodawca chce dokonać sprzedaży działek.

Ponieważ gospodarstwo Wnioskodawcy liczy około 27 ha powierzchni, Wnioskodawca nie może jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie czy w przyszłości nie przeznaczy części nieruchomości gruntowych do odsprzedaży.

W uzupełnieniu z dnia 13 lipca 2012r. Wnioskodawca wskazał, iż kiedy w maju 2009r. składał wniosek o wydanie interpretacji przedmiotowe działki nie były w żaden sposób uzbrojone czy uatrakcyjnione. W międzyczasie tj. w roku 2010 Gmina wykonywała projekt kanalizacji całej gminy i m. in. została pociągnięta kanalizacja przy drodze sąsiadującej z działkami Wnioskodawcy. Nie była to inicjatywa Wnioskodawcy, tylko Regionalny Program Kanalizacji w Ramach Europejskiego Funduszu Spójności dla gmin województwa.

Wnioskodawca nie podejmowałem żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży którejkolwiek z 14 -tu działek. W związku z tym, że Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań w kierunku ich sprzedaży, na ten czas nie ma żadnego pomysłu co do ich dalszej odsprzedaży. Są aktualnie dalej przez Wnioskodawcę uprawiane rolniczo.

Na pytanie tut. organu zawarte w wezwaniu cyt.: „Jakie formy ogłoszeń o sprzedaży działek stosował Pan lub będzie stosować...” Wnioskodawca wskazał, iż żadnych form ogłoszeń nie stosował.

To Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o zmianę planu zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowych działek z rolnych na przeznaczone pod zabudowę. Ewentualne środki pozyskane ze zbycia przedmiotowych działek Wnioskodawca chciałby przeznaczyć na modernizację swojego gospodarstwa rolnego. Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że cały ten stan faktyczny opisał w uzupełnieniu do wniosku na druku ORD-IN z dnia 25 czerwca 2009r. Sądy administracyjne orzekając w sprawie znały stan faktyczny tzn., że to Wnioskodawca wystąpił o zmianę planu przestrzennego zagospodarowania przed złożeniem wniosku o interpretację podatkową.

Dla przedmiotowych działek Wnioskodawca nie występował o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.

Wnioskodawca nigdy wcześniej nie dokonywał sprzedaży innych nieruchomości

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku sprzedaży działek dla różnych nabywców sprzedaż ww. będzie podlegała ustawie z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (dalej w skrócie „upu”) i stanowić będzie dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ww. ustawy...

Wnioskodawca wskazał, iż jest rolnikiem ryczałtowym i nigdy nie był podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy powyższa sprzedaż działek pod zabudowę nie będzie podlegała „upu” ponieważ:

• ww. działki zostały nabyte w drodze darowizny jako gospodarstwo rolne i cały czas były tak użytkowane do czasu zmiany zagospodarowania przestrzennego przez Radę Gminy. Nie zostały więc nabyte jako tereny pod zabudowę,
• otrzymując gospodarstwo rolne w drodze darowizny Wnioskodawca nie miał zamiaru związanego ze sprzedażą gruntów rolnych, który pojawił się dopiero po zmianie planu zagospodarowania przestrzennego,
• nie można też twierdzić, że jest to czynność (sprzedaż ww. działek) powtarzająca się, ponieważ tak naprawdę dotyczy jednego wydzielonego obszaru o powierzchni 1,56 ha, który został podzielony ze względów praktycznych na 14 działek. Równie dobrze można było sprzedać ww. obszar jednemu nabywcy, bez dokonywania podziału geodezyjnego.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dniu wydania uchylonej interpretacji z dnia 29 lipca 2009r. znak: IBPP1/443-537/09/AL (tj. w dniu 29 lipca 2009r.) gdyż we wniosku z dnia 25 maja 2009r. (data wpływu 28 maja 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 czerwca 2009r. (data wpływu 30 czerwca 2009r.) Wnioskodawca wskazał, że sprawa dotyczy zdarzenia przyszłego, a niniejsza interpretacja została wydana w wyniku ponownego rozpatrzenia tej sprawy i zastępuje uchyloną interpretację.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010r., są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

Stosownie do postanowień art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

1. podwójnego opodatkowania,
2. braku opodatkowania,
3. zakłócenia konkurencji.
   
   

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

1. powszechność opodatkowania,
2. faktyczne opodatkowanie konsumpcji,
3. stosowanie podatku od wartości dodanej na wszystkich etapach obrotu towarami i usługami.
   
   

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie każda bowiem czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 2 pkt 15 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010r., działalność rolnicza obejmuje produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro”, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (PKWiU 02.01.13) oraz bambusa (PKWiU 02.01.42-00.11), a także świadczenie usług rolniczych.

Rolnikiem ryczałtowym, w myśl art. 2 pkt 19 cyt. ustawy o VAT, jest rolnik dokonujący dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczący usługi rolnicze, korzystający ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Przez produkty rolne – zgodnie z art. 2 pkt 20 cyt. ustawy o VAT – rozumie się towary wymienione w załączniku nr 2 do ustawy oraz towary wytworzone z nich przez rolnika ryczałtowego z produktów pochodzących z jego własnej działalności rolniczej przy użyciu środków zwykle używanych w gospodarstwie rolnym, leśnym i rybackim. Natomiast przez usługi rolnicze (art. 2 pkt 21 ww. ustawy o VAT) rozumie się usługi wymienione w załączniku nr 2 do ustawy.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje dostawy ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowych, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę na rozstrzygnięcie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10), oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), w którym Sąd stwierdził, że osobie fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby, zaś okoliczność, iż osoba ta jest „rolnikiem ryczałtowym” w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia.

ETS wskazał, iż czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same w sobie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Nadto wskazał, że liczba i zakres dokonywanych transakcji nie mają znaczenia decydującego, albowiem dużą liczbę transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Nie jest również zdaniem Trybunału decydująca długość okresu w jakim następowały transakcje sprzedaży działek ani wysokość osiągniętych przychodów albowiem elementy te mogą odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym.

Z treści wskazanych orzeczeń wynika ponadto, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Konieczne jest zatem ustalenie, czy w świetle zaprezentowanego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) sprawy Wnioskodawca w celu dokonania dostawy gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpi w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Przyjęcie, że Wnioskodawca sprzedając działki, bądź przeznaczone pod zabudowę bądź rolne, będzie działał w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą wymaga ustalenia, że jego działalność w tym zakresie przybrała formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną.

Przedstawione okoliczności faktyczne sprawy w żadnym zakresie nie wskazują, że aktywność Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia przedmiotowych gruntów jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Wnioskodawcy nie towarzyszył przy nabyciu przedmiotowych działek ani w okresie ich posiadania, zamiar ich odsprzedaży, a wręcz odwrotnie – zostały one nabyte w drodze darowizny jako gospodarstwo rolne i które były faktycznie użytkowane w calach rolniczych. Nieruchomości te nie były przedmiotem najmu, ani dzierżawy. Wnioskodawca nie podejmował też żadnych działań zmierzających do uatrakcyjnienia przedmiotowych działek np. uzbrojenie terenu.

Z treści wniosku nie wynika, aby Wnioskodawca podejmował działania marketingowe w celu sprzedaży działek. Wnioskodawca wręcz oświadczył, iż nie podejmował takich działań jak również nie stosował takich działań jak ogłoszenia o sprzedaży działek.

Wnioskodawca jest rolnikiem ryczałtowym w związku ze sprzedażą produktów rolnych pochodzących z gospodarstwa rolnego, jednakże fakt ten nie przesądza za uznaniem go za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży gruntu wykorzystywanego przez niego – jako rolnika ryczałtowego – do działalności rolniczej nieopodatkowanej podatkiem VAT.

Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej, przed planowana dostawą, sprzedaży innych nieruchomości.

Wnioskodawca posiada jeszcze inne nieruchomości, oprócz działek będących przedmiotem wniosku, jednakże nie jest w stanie jednoznacznie odpowiedzieć czy w przyszłości nie przeznaczy części nieruchomości gruntowych do sprzedaży.

Wnioskodawca wskazał wprawdzie, iż to z jego inicjatywy dokonano zmiany w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego poprzez zmianę przeznaczenia z działek rolnych na przeznaczone pod zabudowę oraz dokonał podziału powierzchni pod zabudowę na 14 działek, jednakże stwierdzić należy, iż były to jedyne przejawy aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości.

Jak wskazano powyżej aktywność „handlową” musi charakteryzować ciąg określonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

A zatem fakt, iż to Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem do Gminy o zmianę przeznaczenia gruntu z rolnego na przeznaczony pod zabudowę oraz dokonał podziału powierzchni pod zabudowę na 14 działek nie należy uznawać za warunkujący uznanie Wnioskodawcy za podmiot działający w charakterze handlowca.

Zatem Wnioskodawca dokonując zbycia 14 działek pod zabudowę, powstałych z otrzymanego w darowiźnie gospodarstwa rolnego i wykorzystywanych do celów prowadzonego gospodarstwa rolnego, wykonuje czynności zarządu swoim majątkiem prywatnym. Nie można uznać, by planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż działek, przybrała formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą i zorganizowaną.

Wobec powyższego uznać należy, że zbycie 14 działek pod zabudowę, wchodzących w skład gospodarstwa rolnego i użytkowanych rolniczo przez Wnioskodawcę, nie stanowi działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia przedmiotowych gruntów, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). To wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym – nie mających cech działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym nie można uznać sprzedaży przedmiotowych działek przez Wnioskodawcę za przejaw jego działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Mając zatem na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy uznać, że w ocenie tut. organu nie stwierdzono aktywności Wnioskodawcy w zbyciu przedmiotowych działek niezabudowanych, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności – zatem Wnioskodawcy nie można w tej konkretnej sytuacji uznać za podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca dokonując dostawy przedmiotowych działek będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem osobistym.

W konsekwencji stwierdzić należy, że planowana dostawa czternastu działek o łącznej powierzchni 1,56 ha przeznaczonych pod zabudowę, wydzielonych z prowadzonego przez Wnioskodawcę gospodarstwa rolnego, nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonej przez WSA w Opolu interpretacji z dnia 29 lipca 2009r. znak: IBPP1/443-537/09/AL.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany stanu prawnego lub zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.