2013.11.07 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-711/13-2/AW
z 7 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2013 r. (data wpływu 7 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przekazania nowo wybudowanej stacji transformatorowej za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przekazania nowo wybudowanej stacji transformatorowej za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina „A”, zwana dalej Gminą, jest czynnym podatnikiem VAT.

Gmina realizując inwestycję drogową pn. „Budowa drogi”, stanowiącą zadanie własne gminy (nałożone na gminę ustawą z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym – art. 7 ust. 1 pkt 2), musi ponieść koszty usunięcia kolizji z sieciami elektroenergetycznymi, będącymi własnością przedsiębiorstwa sieciowego, zgodnie z zawartym porozumieniem o przebudowę sieci elektroenergetycznej. Umowa ta reguluje obowiązki stron i zobowiązuje Gminę do poniesienia wszelkich kosztów przebudowy istniejącej sieci elektroenergetycznej, w sposób umożliwiający realizację inwestycji drogowej, tj. do rozbiórki stacji transformatorowej (będącej własnością przedsiębiorstwa i kolidującej z budowaną drogą gminną) oraz do wybudowania nowej stacji, zlokalizowanej w innym miejscu.

Po zakończeniu inwestycji, Gmina przedstawia przedsiębiorstwu sieciowemu do uzgodnienia kosztorys powykonawczy w celu uzgodnienia ostatecznych wartości wybudowanych urządzeń elektroenergetycznych (stanowiących element sieci, będącej własnością przedsiębiorstwa), które zostaną nieodpłatnie przekazane przedsiębiorstwu na podstawie dowodu „PT”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wyżej opisana czynność nieodpłatnego przekazania do przedsiębiorstwa sieciowego podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne przekazanie stacji transformatorowej na rzecz przedsiębiorstwa sieciowego nie stanowi odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ustawy o VAT, dlatego też nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stacja transformatorowa nie jest budynkiem jako część składowa gruntu, lecz urządzeniem. Przedmiotowa stacja przestaje być częścią składową gruntu z chwilą technicznego przyłączenia do sieci zarządzanej przez zakład energetyczny; z tą chwilą stacja transformatorowa wchodzi w skład przedsiębiorstwa (zakładu energetycznego). Połączenie stacji transformatorowej wybudowanej przez Gminę z siecią urządzeń zakładu energetycznego w sposób umożliwiający rozprowadzanie energii elektrycznej oznacza, że stacja transformatorowa przestała być częścią składową gruntu, bo weszła w skład zakładu energetycznego (wyrok z dnia 31 marca 2006 r., sygn. akt IV CNP 25/05). Zatem Gmina ma do czynienia z nieodpłatnym przekazaniem urządzenia, jakim jest stacja transformatorowa.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, dla opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania istotne jest, czy podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności w całości lub części.

Gmina wykonuje zadania nałożone na nią na mocy ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.). Zgodnie z art. 2 ust. 1, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1 ww. ustawy, czynność przekazania stacji transformatorowej w ramach usunięcia kolizji jest związana z realizacją zadania własnego Gminy (Gmina odpowiada za sprawy gminnych dróg, ulic oraz organizację ruchu drogowego).

Zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 247 ze zm.) oraz art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, by skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur, zakupy dokumentowane tymi fakturami muszą być związane z czynnościami opodatkowanymi. Zatem nie ma możliwości obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy wskazać, że przepis art. 7 ust. 1 ustawy definiujący pojęcie „dostawy towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

Podkreślenia wymaga, że zgodnie z definicją zawartą w art. 7 ust. 1 ustawy, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…)

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do kategorii usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Z treści wniosku wynika, że Gmina, będąca czynnym podatnikiem VAT, realizuje inwestycję drogową pn. „Budowa drogi”, stanowiącą zadanie własne gminy. W związku z ww. zadaniem Gmina jest zobowiązana ponieść koszty usunięcia kolizji z sieciami elektroenergetycznymi, będącymi własnością przedsiębiorstwa sieciowego, zgodnie z zawartym porozumieniem o przebudowę sieci elektroenergetycznej. Umowa ta reguluje obowiązki stron i zobowiązuje Gminę do poniesienia wszelkich kosztów przebudowy istniejącej sieci elektroenergetycznej, w sposób umożliwiający realizację inwestycji drogowej, tj. do rozbiórki stacji transformatorowej (będącej własnością przedsiębiorstwa i kolidującej z budowaną drogą gminną) oraz do wybudowania nowej stacji, zlokalizowanej w innym miejscu.

Na potrzeby niniejszej sprawy należy odnieść się do przepisów art. 361-363 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zwanej dalej k.c., które regulują kwestie powstania i naprawy szkody.

Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 1 k.c.).

Zgodnie z art. 361 § 2 k.c., w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono

Stosownie do art. 363 § 1 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Zatem należy stwierdzić, że art. 363 przewiduje dwa sposoby naprawienia szkody, tj. przywrócenie stanu poprzedniego (tzw. restytucję naturalną) lub zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

Oba ww. sposoby naprawienia szkody – w zamyśle ustawodawcy – mają doprowadzić do zrealizowania podstawowej funkcji odpowiedzialności odszkodowawczej, jaką jest funkcja kompensacyjna. W tym znaczeniu wskazane wyżej sposoby naprawienia szkody mają równorzędny charakter. Przy czym restytucja naturalna cechuje się tym, że zmierza do kompensacji szkody w drodze zastąpienia lub naprawienia naruszonego dobra poszkodowanego lub też usunięcia ujemnych skutków naruszenia jego konkretnego interesu. A zatem restytucja naturalna sprowadza się de facto do naprawienia szkody polegającej na pozbawianiu poszkodowanego władztwa nad rzeczą.

Dyspozycja art. 363 k.c. nakłada zatem na zobowiązanego obowiązek naprawienia szkody poprzez przywrócenie stanu pierwotnego, czyli odtworzenia rzeczy w takim stanie w jakim była przed powstaniem szkody lub wypłatę odszkodowania. Analizowany przepis nie nakłada na zobowiązanego do naprawienia szkody obowiązku ulepszenia rzeczy, którą zobowiązany jest odtworzyć ani też nie uprawnia poszkodowanego do żądania dokonania jakichkolwiek ulepszeń.

Jednocześnie w myśl art. 49 § 1 k.c., urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy Kodeksu cywilnego należy wskazać, że wybudowanie przez Gminę stacji transformatorowej będzie stanowiło przewidzianą w art. 363 k.c. formę naprawienia szkody i będzie polegało na przywróceniu stanu poprzedniego, czyli na odtworzeniu stacji transformatorowej (stanowiącej element sieci elektroenergetycznej i będącej własnością przedsiębiorstwa), która znajdowała się na gruncie, na którym Gmina będzie realizowała inwestycję drogową.

Następnie, jak wynika z opisu sprawy, ww. wybudowaną nową stację transformatorową Gmina zamierza przekazać przedsiębiorstwu na podstawie protokołu „PT”. W tej sytuacji należy stwierdzić, że czynność przekazania stacji transformatorowej nie będzie wiązała się z przeniesieniem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem przedmiotowa stacja była i jest w dyspozycji przedsiębiorstwa sieciowego. Tym samym nie dojdzie do dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, zdefiniowanej w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, przekazanie przez Gminę wybudowanej stacji transformatorowej nie będzie stanowiło czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednocześnie należy wskazać, że wybudowanie przez Gminę stacji, o której mowa we wniosku, stanowiło formę naprawienia szkody, zdefiniowaną w art. 363 k.c. Zatem właścicielem po wybudowaniu ww. stacji było przedsiębiorstwo sieciowe i w tej sytuacji nie miało miejsce przekazanie tego obiektu.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin