Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-647/13/ZK
z 26 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 04 lipca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie określenia stawki amortyzacyjnej właściwej do amortyzacji wskazanego we wniosku składnika majątku (garażu) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 lipca 2013 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie określenia stawki amortyzacyjnej właściwej do amortyzacji wskazanego we wniosku składnika majątku (garażu).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą obejmującą głównie obrót materiałami opałowymi i budowlanymi, a także wykonawstwo robót budowlanych. Dochody z tej działalności opodatkowane są podatkiem dochodowym od osób fizycznych, przy zastosowaniu stawki liniowej 19%. W prowadzeniu działalności wykorzystywane są przez Wnioskodawcę własne środki trwałe, a także obce, użytkowane na podstawie umów leasingu, najmu itp.

Do środków trwałych wykorzystywanych przez Wnioskodawcę na potrzeby przedmiotowej działalności należy również garaż wykonany z blachy, który nie jest trwale związany z gruntem (brak fundamentów). Wartość początkowa tego garażu przekracza 3.500 zł, w związku z czym podlega on amortyzacji w czasie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy stawka amortyzacyjna w wysokości 10% przyjęta przez Wnioskodawcę dla blaszanego garażu, nie związanego trwale z gruntem, o którym mowa w opisie stanu faktycznego, jest prawidłowa w świetle przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, określenie właściwej stawki dla przedmiotu wskazanego w opisie stanu faktycznego jest istotne dla ustalenia w prawidłowy sposób kosztów uzyskania przychodu wpływających na podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W przekonaniu Wnioskodawcy nie ma bowiem wątpliwości, że amortyzacja garażu, będącego środkiem trwałym wykorzystywanym w jego działalności gospodarczej, jest co do zasady kosztem uzyskania przychodu. Działalność ta jest bowiem wykonywana z wykorzystaniem środków transportowych, wobec czego używanie garażu chociaż nie generuje bezpośrednio przychodów, to w istocie stanowi zabezpieczenie źródła przychodu, zatem według art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacja garażu co do zasady na pewno jest kosztem uzyskania przychodu. Kwestią do wyjaśnienia jest natomiast wysokość stawki amortyzacyjnej dla przedmiotowego garażu. Według przepisu art. 22i ust. 1 ww. ustawy stosuje się stawki określone w Wykazie stawek amortyzacyjnych (załącznik nr 1 do ustawy). Według tego Wykazu budynki niemieszkalne (KŚT 10) są objęte stawką 2,5%, natomiast "kioski, budki, baraki, domki kempingowe - nie związane trwale z gruntem" są objęte stawką 10%. Wnioskodawca podał jedynie te pozycje Wykazu, które jego zdaniem mogą wchodzić w rachubę przy ocenie właściwości stawki dla garażu blaszanego. W przekonaniu Wnioskodawcy nie jest właściwe traktowanie garażu, nie związanego trwale z gruntu, jako budynku niemieszkalnego. Nie jest on bowiem jego zdaniem w ogóle budynkiem. Według Prawa Budowlanego budynkiem jest obiekt budowlany, posiadający przede wszystkim fundamenty i dach. Brak fundamentów powoduje, że w ogóle nie może być mowy w przypadku garażu blaszanego wskazanego w opisie stanu faktycznego o budynku (już bez względu jaki to miałby być budynek). Według Wnioskodawcy nie mamy także do czynienia z budowlą, którą według Prawa Budowlanego jest obiekt budowlany, nie będący budynkiem. Co prawda, jak wcześniej stwierdzono, garaż nie jest budynkiem (czy jest obiektem budowlanym, trudno jednoznacznie określić), ale analiza pozycji z grupy "2" KŚT w Wykazie stawek amortyzacyjnych wskazuje na to, że jakikolwiek garaż nie jest według tego Wykazu żadną budowlą. Pozostaje więc uznać, że skoro blaszany garaż, nie jest w rozumieniu Prawa budowlanego budynkiem, a nawet gdyby w rozumieniu tego Prawa był budowlą, to nie jest nią według Wykazu określającego stawki amortyzacyjne dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych, to należy go zaliczyć do grupy "8" KŚT dla tych potrzeb.

Faktem jest, że w Wykazie literalnie nie wymieniono garaży. Wnioskodawca uważa jednak - na zasadzie per analogiam - że garaże mają zbliżony charakter do „kiosków, budek, baraków" itp., a przede wszystkim, co pozwala je klasyfikować do tego rodzaju obiektów to cecha niezwiązania trwale z gruntem. Powoduje to zdaniem Wnioskodawcy prawo przyporządkowania blaszanego garażu nie związanego trwale z gruntem do podgrupy 806 KŚT, a tym samym stosowania dla niego stawki rocznej amortyzacji 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Zgodnie z częścią I „Uwagi Wstępne” Objaśnień do ww. rozporządzenia, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Nadmienia się, iż to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego (środków trwałych) do odpowiedniej grupy KŚT. Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 roku w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania KŚT.

Jak już wskazano, to na podatniku ciąży obowiązek dokonania kwalifikacji wskazanego we wniosku środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych. Kwestii tych, nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod poz. 08 dla środków trwałych z rodzaju 806 „kioski, budki, baraki, domki kempingowe – niezwiązane trwałe z gruntem”, stawka amortyzacyjna została określona w wysokości 10%.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż środkiem trwałym w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej jest m.in. garaż wykonany z blachy, który nie jest trwale związany z gruntem. Zdaniem Wnioskodawcy przedmiotowy składnik majątku należy zakwalifikować do grupy 8, rodzaju 806 KŚT, a tym samym zastosować do jego amortyzacji roczną stawkę amortyzacji w wysokości 10%.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie w świetle odrębnych przepisów, nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, wskazany we wniosku środek trwały (garaż) został prawidłowo zaliczony do ww. grupy KŚT, to prezentowane we wniosku stanowisko Wnioskodawcy, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w zakresie oceny prawidłowości wskazanej we wniosku klasyfikacji środka trwałego (garażu) opartej o przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.