Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-1440/11/BM
z 19 września 2011 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia z dnia 4 marca 2010r. Sygn. akt I SA/Rz 39/10 (data wpływu do tut. organu 17 czerwca 2011r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2011r. sygn. akt I FSK 829/10, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 lipca 2009r. (data wpływu 20 lipca 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 października 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• obowiązku naliczenia podatku należnego z tytułu odpłatnego świadczenia usług i dostawy towarów finansowanych z ZFŚS - jest nieprawidłowe,
• obowiązku naliczenia podatku należnego z tytułu przekazania towarów w ramach sponsoringu rzeczowego jako odpłatnej dostawy towarów - jest nieprawidłowe,
• ustalenia czy w odniesieniu do wszystkich wydatków wskazanych przez Spółkę we wniosku (z wyjątkiem zakupu usług noclegowych i gastronomicznych) Spółka ma prawo odliczyć podatek naliczony wykazany w fakturach zakupu - jest prawidłowe,
• czy w przypadku usług noclegowych i gastronomicznych Spółka nie odlicza i nie i nalicza podatku VAT - jest prawidłowe,
• opodatkowania nieodpłatnego przekazania wymienionych we wniosku towarów oraz usług - jest prawidłowe,
• czy Spółka nie nalicza podatku należnego z tytułu nieodpłatnego przekazania towarów finansowanych z ZFŚS - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2009r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 13 października 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy w odniesieniu do wydatków dokonywanych przez Spółkę na rzecz pracowników, byłych pracowników (emerytów) i kontrahentów Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego oraz czy powstaje obowiązek naliczenia podatku należnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

A.Spółka ponosi m.in. następujące wydatki dotyczące pracowników w związku z:

1.Finansowaniem udziału reprezentacji Spółki, startujących w różnego rodzaju zawodach (meczach, zawodach wędkarskich, maratonach, itp.):

1. zakup strojów sportowych;
2. zakup usług prania strojów sportowych;
3. koszty uczestnictwa w zawodach, np. wpisowe, zakup materiałów, itp.
   
   

2.Wyrażeniem uznania dla długoletnich pracowników (długi stażu pracy):

1. zakup upominków dla pracowników w związku z jubileuszami (lecie pracy) i odchodzących na emeryturę,
   
   

3.Z organizowaniem imprez okolicznościowych, integracyjnych, festynów, tradycyjnych imprez organizowanych w związku z obchodami Dnia Energetyka:

1. zakup odznaczeń i nagród dla zasłużonych pracowników i byłych pracowników,
2. zakup artykułów spożywczych, które są zużywane w trakcie imprezy;
3. zakup usługi kompleksowej obsługi imprezy lub
4. zakup programu artystycznego,
5. wynajem sali,
6. zakup usługi cateringowej,
7. zakup usługi gastronomicznej,
8. zakup usługi hotelowej,
9. zakup opieki medycznej,
10. zakup ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków;
11. zakup dekoracji,
12. zakup usługi transportowej (dowóz uczestników);
    
    

4.W związku z pełnieniem przez pracowników określonych funkcji w Spółce (m.in. członków Rady Nadzorczej, Zarządu):

1. zakup artykułów spożywczych (kawy, herbaty, napojów, poczęstunku) - wydawanych na posiedzeniach i poza posiedzeniami,
2. zakup biletów lotniczych,
3. zakup usługi transportowej,
4. zakup usługi gastronomicznej,
5. zakup usługi cateringowej,
6. zakup usługi hotelowej;
   
   

5.Organizowaniem spotkań biznesowych, konferencji, telekonferencji, szkoleń dla pracowników celem omówienia istotnych tematów służbowych:

1. zakup artykułów spożywczych, napojów,
2. zakup usług gastronomicznych,
3. zakup usług cateringowych,
4. zakup usług hotelowych i wynajem sali (w przypadku, gdy szkolenie lub spotkanie odbywa się poza siedzibą Spółki);
   
   

6.ZFŚS:

1. zakup usług (wczasów, wycieczek, karnetów na basen, imprezy sportowe /mecze/, karnetów na zajęcia rekreacyjne) od podmiotów zewnętrznych, przy częściowym finansowaniu przez pracownika,
2. koszty leczenia pracowników w sanatorium przy współfinansowaniu przez pracownika,
3. w związku ze świadczeniem usług (pobyty weekendowe) przez ośrodki rekreacyjno - wypoczynkowe, w których udziały posiada Wnioskodawca.
   
   

B.Spółka ponosi na rzecz pracowników, byłych pracowników (emerytów) oraz rodzin pracowników wydatki związane z:

1.Zakupem wieńców i wiązanek pogrzebowych (dla byłych pracowników), kondolencje w związku ze śmiercią osób z rodziny pracownika, czy byłych pracowników (emerytów);

2.ZFŚS:

1. zakup wczasów, wycieczek, kolonii dla dzieci (w części finansowane przez pracowników lub emerytów),
2. zakup paczek świątecznych dla dzieci pracowników;
   
   

C.Spółka ponosi również wydatki na rzecz kontrahentów (np. dostawców, klientów):

1.W związku z organizowanymi spotkaniami na zakup:

1. kwiatów, kalendarzy, upominków,
2. zakup artykułów spożywczych (kawy, herbaty, napojów, poczęstunku),
3. materiałów reklamowych z logo Spółki przekazywanych kontrahentom;
   
   

2.Na zakup towarów przekazywanych w ramach sponsoringu rzeczowego.

W piśmie z dnia 13 października 2009r. Wnioskodawca wskazał, że wszystkie wydatki na rzecz pracowników ponoszone są w celu zwiększenia efektywności pracy i poprawy atmosfery w pracy, wynikają z przepisów prawa, umowy Spółki, obowiązujących regulaminów, zakładowych układów zbiorowych pracy i ponadzakładowych układów zbiorowych pracy lub norm i zwyczajów wypracowanych przez Spółkę, a więc niewątpliwie służą prowadzonej działalności gospodarczej Spółki.

Wnioskodawca wskazał ponadto, że „usługi cateringowe” sklasyfikowane są pod numerem PKWiU 55.52.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w odniesieniu do wydatków dokonywanych przez Spółkę na rzecz pracowników, byłych pracowników (emerytów) i kontrahentów Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego oraz czy powstaje obowiązek naliczenia podatku należnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług w odniesieniu do usług noclegowych i gastronomicznych nie przysługuje Spółce prawo do odliczenia podatku naliczonego, a w związku z tym nie powstaje obowiązek naliczania należnego podatku VAT.

W pozostałych przypadkach wskazanych w przedmiotowym wniosku Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Jeżeli wydatki zostały poniesione na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, Spółka zobligowana jest do naliczenia podatku należnego VAT.

VAT naliczony.

Fundamentalną cechą podatku VAT jest zasada neutralności tego podatku dla podatników. Postulat ten realizowany jest poprzez umożliwienie podatnikowi pomniejszenie podatku należnego o kwoty podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z jego działalnością gospodarczą. ETS w licznym orzecznictwie wskazuje wyraźnie, iż zasadę tą należy traktować nie jako przywilej lecz podstawowe prawo podatnika, a każdy przypadek ograniczenia tego prawa musi wynikać wprost z przepisów prawa i to wyłącznie tych, które zostały wydane w zgodzie z Dyrektywą VAT (Dyrektywa Rady 2006/112/WE).

Zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., poz. 54, nr 535 ze zm.), dalej: Ustawa o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Uregulowania te są odzwierciedleniem zapisów art. 168 Dyrektywy VAT.

Zasadą ogólną jest zatem w przypadku podatku naliczonego związek wydatku z czynnościami opodatkowanymi, przy czym związek ten musi być bezpośredni. ETS kilkakrotnie wypowiadał się w kwestii prawa do odliczenia podatku od zakupów związanych bezpośrednio z czynnością zwolnioną, jednakże wykonywaną w związku z prowadzoną działalnością opodatkowaną.

W sprawie C-465/03 (Kretztechnik) ETS orzekł, iż wydatki związane z emisją akcji, czyli wydatki związane z czynnością niepodlegającą opodatkowaniu VAT, dają prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zdaniem Trybunału środki zgromadzone przez spółkę Kretztechnik w wyniku podniesienia kapitału miały niewątpliwie służyć prowadzonej działalności gospodarczej. W konsekwencji poniesione wydatki powinny stanowić część ogólnych kosztów działalności i jako takie być uwzględniane w cenie dostarczanych towarów lub świadczonych usług. Zatem, zdaniem ETS „świadczenia takie pozostają w istocie w bezpośrednim i ścisłym związku z działalnością gospodarczą podatnika".

Warunkiem koniecznym do tego, aby Spółka miała prawo do odliczenia podatku naliczonego jest to, że wszystkie (przekraczające proporcję 98% określoną w art. 90 Ustawy o VAT) czynności dokonywane przez Spółkę w ramach działalności gospodarczej są opodatkowane. W związku z tym, że Spółka prowadzi działalność opodatkowaną, zdaniem Spółki, ocena prawa Spółki do odliczenia podatku naliczonego przy wydatkach wymienionych powyżej w lit. A, B i C powinna się sprowadzać do analizy, czy poniesione wydatki służą prowadzonej działalności gospodarczej i przez to pozostają w związku z czynnościami opodatkowanymi.

Spółka stoi na stanowisku, iż wszelkie zakupy dokonane na rzecz pracowników świadczących pracę na rzecz Spółki lub pełniących w Spółce określone funkcje (lit. A) dają Spółce prawo do odliczenia podatku naliczonego, o ile wyłączenie tego prawa nie wynika bezpośrednio z Ustawy o VAT (zakup usług gastronomicznych i noclegowych). Niewątpliwie pracownicy to podstawowe ogniwo w tworzeniu wartości w Spółce. Wszystkie wydatki na rzecz pracowników ponoszone są w celu zwiększenia efektywności pracy i poprawy atmosfery w pracy, wynikają z przepisów prawa, umowy Spółki, obowiązujących regulaminów, zakładowych układów zbiorowych pracy i ponadzakładowych układów zbiorowych pracy lub norm i zwyczajów wypracowanych przez Spółkę, a więc niewątpliwie służą prowadzonej działalności gospodarczej Spółki.

Ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do wydatków na rzecz pracowników musi wynikać wprost z przepisów prawa i być zgodne z Dyrektywą VAT.

Takie wyłączenie prawa do odliczenia zostało ujęte m.in. w art. 88 ust. 1 pkt 4, zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych. Zatem w przypadku, gdy Spółka dokona zakupu na rzecz pracowników usług noclegowych lub gastronomicznych nie będzie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących dokonanie wspomnianych wydatków. Przypadek ograniczenia tego fundamentalnego prawa podatnika wynika wprost z przepisów prawa i pozostaje w zgodzie z Dyrektywą VAT. Przy czym Wnioskodawca zaznaczył, iż zgodnie z art. 8 ust. 3 Ustawy o VAT „usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119." Ponieważ usługi gastronomiczne sklasyfikowane są w PKWiU w pozycjach 55.30, wszelkie inne usługi, takie jak „usługi cateringowe" (PKWiU 55.52), „usługi stołówkowe" (PKWiU 55.51) dają Spółce prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Wnioskodawca twierdzi, iż z przepisów ustawy VAT nie wynika jednak, że prawo do odliczenia podatku naliczonego może być ograniczane np. poprzez zapisy Ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (dalej: ZFŚS), które narzucają określoną formę finansowania wydatków na rzecz pracowników (z utworzonego na określonych warunkach funduszu). Ponieważ zgodnie z art. 3 ust. 1 Ustawy o ZFŚS obowiązek tworzenia ZFŚS dotyczy „pracodawcy zatrudniającego (...) co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty" różnicowanie sytuacji podatników VAT ze względu na to kryterium (ograniczenie podmiotowe) byłoby nieuprawnione i sprzeczne z istotą systemu podatkowego VAT. Zatem twierdzenie, iż w odniesieniu do wydatków finansowanych z ZFŚS nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego byłoby ograniczaniem fundamentalnego prawa podatnika, które nie wynika bezpośrednio z Ustawy o VAT i nie jest zgodne Dyrektywą VAT.

Ponieważ Spółka prowadzi działalność gospodarczą w określonym systemie prawnym, który obwarowuje tę działalność szeregiem zobowiązań, wszelkie wydatki do których zobowiązują Spółkę przepisy m.in. kodeksu pracy, zakładowego układu zbiorowego pracy oraz ponadzakładowego układu zbiorowego pracy, ustawy o ZFŚS należy zaliczyć do ogólnych kosztów działalności również w zakresie zakupów dokonywanych na rzecz byłych pracowników (np. na zakup wieńców i wiązanek pogrzebowych) oraz rodzin pracowników (zakup paczek dla dzieci pracowników) dają Spółce prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do ZFŚS ustawodawca, godząc się w podatku dochodowym od osób prawnych na zaliczenie przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów odpisu na ZFŚS, potwierdził istnienie związku kosztów ZFŚS (również w zakresie wydatków dotyczących np. emerytów) z przychodem z działalności gospodarczej, który w Spółce jest całkowicie opodatkowany podatkiem VAT. Dlatego wszystkie wydatki dokonywane w ramach ZFŚS (pkt A, B), zdaniem Spółki, dają jej prawo do odliczenia podatku naliczonego, nie rodząc obowiązku naliczenia podatku VAT należnego.

C)Zdaniem Wnioskodawcy zakupy dokonywane na rzecz kontrahentów (kwiaty, kalendarze, upominki, poczęstunki) również wykazują związek działalnością gospodarczą Spółki. W przypadku wydatków na rzecz kontrahentów współpracujących ze Spółką można wskazać na bezpośredni związek tych wydatków z daną transakcją opodatkowaną lub zaliczyć je do kosztów ogólnych działalności Spółki, jeśli z powodów obiektywnych takiego związku nie można wykazać albo dokonane zakupy dotyczą potencjalnych kontrahentów.

a.Spółka argumentuje ponadto, iż sztuczne wyłączanie z grupy kontrahentów/potencjalnych kontrahentów m.in. rodzin pracowników lub byłych pracowników (emerytów) jest bezzasadne. Spółka dokonując bowiem czynności opodatkowanej, czyli sprzedaży, na rzecz kontrahenta lub przekazując towary na rzecz potencjalnego kontrahenta, nie ustala stopnia jego pokrewieństwa z pracownikami lub historii zatrudnienia.

Zdaniem Wnioskodawcy ostateczny argument za podejściem dot. podatku naliczonego reprezentowanym przez Spółkę dają przepisy dot. podatku należnego przy wykorzystaniu towarów na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością.

Konieczność opodatkowania wykorzystania towarów na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością wynika bowiem z tego, iż podatnik występuje w takich przypadkach de facto w roli ostatecznego konsumenta i tym samym powinien on ponieść ciężar podatku VAT.

Przy czym ten sam cel tj. opodatkowanie ostatecznej konsumpcji w praktyce może zostać osiągnięty na dwa sposoby:

• poprzez wyłączenie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupami towarów (lub gdy doszło do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, nałożenie na podatnika obowiązku korekty dokonanego odliczenia) lub
• poprzez zobowiązanie podatnika do wykazania podatku należnego od czynności wykorzystania towarów na cele inne niż prowadzona działalność gospodarcza.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy z uwagi na fakt odniesienia się ustawodawcy w przepisach konstytuujących powstanie obowiązku podatkowego w odniesieniu do bezpłatnych wydań towarów min. do „prawa do odliczenia podatku naliczonego", a nie do samego faktu odliczenia, należy wysnuć wnioski, że jedynym dopuszczalnym sposobem opodatkowania ostatecznej konsumpcji w Spółce jest wykazanie podatku należnego od czynności wykorzystania towarów na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą (czyli sposób drugi), nie zaś pozbawianie podatnika fundamentalnego prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W przypadku współfinansowania zakupu przez pracownika, Spółce przysługuje prawo odliczenia całości VAT naliczonego z faktury wystawionej na Spółkę oraz wystąpi obowiązek naliczenia w fakturze wewnętrznej VAT należnego od część kwoty netto finansowanej przez pracownika.

W praktyce współfinansowanie kosztów zakupu wycieczek, karnetów, biletów, itp. odbywa się poprzez wpłatę dokonywaną przez pracownika na rachunek bankowy Spółki części kwoty uiszczonej w całości przez Spółkę (VAT należny wykazany od kwoty stanowiącej różnicę między kwotą z faktury zakupu a kwotą dofinansowania ze strony Spółki). W przypadku wczasów lub kolonii faktura zakupu wystawiona jest na osobę fizyczną (pracownika) i jest jedynie podstawą zwrotu części kosztów (dofinansowanie z ZFŚS), a w związku z tym, że nabywcą nie jest Spółka nie występuje również prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT.

Podsumowując, z uwagi na związek wymienionych przez Spółkę wydatków z czynnościami opodatkowanymi Spółki (sprzedażą usług dystrybucji energii elektrycznej) powstanie obowiązku podatkowego lub jego brak w podatku należnym w odniesieniu np. do konkretnych wydań towarów pracownikom lub kontrahentom jest kwestią wtórną, pozostającą bez wpływu na istnienie prawa do odliczenia przez Spółkę podatku naliczonego.

VAT należny.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju a przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel zaś przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi wyżej wspomnianej dostawy towarów.

Ponadto z art. 7 ust. 2 wynika, iż „przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności;

• przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
• wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Analogiczne przepisy dotyczące świadczenia usług zawarte są w art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT: „Nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług."

Z powyższego wynika, że w przypadku nieodpłatnych wydań towarów lub nieodpłatnego świadczenia usług na rzecz pracowników lub kontrahentów obowiązek naliczenia podatku VAT powstanie w Spółce, gdy spełnione będą łącznie następujące przesłanki:

• Spółce przysługiwało prawo do odliczenia całości lub części podatku naliczonego,
• towary przekazane są na cele inne niż związane z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem.
  
  

Pierwsza przesłanka zachodzi m.in. gdy Spółka otrzymuje fakturę VAT, w której jest wykazany VAT naliczony. Jedynie w odniesieniu do usług noclegowych i gastronomicznych oraz w przypadku otrzymania rachunku bądź faktury VAT marża nie jest spełniona pierwsza przesłanka.

Zdaniem Wnioskodawcy Spółka posiada prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT, przy tego rodzaju wydatkach, a w przypadku, gdy Spółka przekazuje towary na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem (przesłanka druga), nie powstaje obowiązek naliczenia należnego podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy podejście takie potwierdził NSA w wyroku 7-miu sędziów z dnia 23 marca 2009r. (sygn. akt I FPS 6/08). NSA jednoznacznie stwierdził, iż w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005r. brak jest podstaw do opodatkowania podatkiem VAT nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem bez względu na wartość przekazywanych towarów. Z ustnego uzasadnienia sądu wynika, iż zmiana wprowadzona w art. 7 ust. 3 ustawy o VAT od dnia 1 czerwca 2005r. spowodowała, że wykładnia językowa art. 7 ust. 2 jest jednoznaczna i nie daje w związku z tym żadnych podstaw do stosowania innych metod wykładni, w tym wykładni celowościowej.

NSA dokonał dokładnej analizy brzmienia art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT w stanie prawnym sprzed dniem 1 czerwca 2005r. oraz po dniu 1 czerwca 2005r. „stwierdzając, że zmianie uległ tylko art. 7 ust 3 ustawy o VAT, który brzmiał: przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli ich przekazanie (wręczenie) wiązało się bezpośrednio z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, W ocenie NSA ustawodawca umyślnie usunął zwrot „bezpośrednio z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem"; natomiast usunięcie tego fragmentu przepisu doprowadziło do usunięcia wszelkich uprzednio istniejących wątpliwości co do interpretacji tego przepisu.

Towary wymienione w art. 7 ust. 3 ustawy o VAT jako wyłączone z opodatkowania VAT niekoniecznie muszą być związane z prowadzoną działalnością podatnika, możliwe jest np. przekazanie bezpłatnie towarów wymienionych w art. 7 ust. 3 ustawy o VAT innemu przedsiębiorcy, który wykorzysta je do własnych potrzeb, a więc takie przekazanie nie będzie związane z działalnością podmiotu, który je przekazał.

Wykładnia prowspólnotowa przepisów krajowych możliwa jest wyłącznie wtedy, gdy przepisy krajowe na to pozwalają. Dyrektywa skierowana jest do państwa członkowskiego. Jeśli państwo członkowskie dokona nieprawidłowej implementacji Dyrektywy do porządku krajowego, organ administracji nie może powoływać się na Dyrektywę, gdy prawo wewnętrzne inaczej stanowi; uzasadniając tę tezę, NSA powołał się na wyrok ETS w sprawie C-8/81 (Ursula Becker).

Przedmiot opodatkowania musi wynikać z przepisów prawa krajowego o randze ustawy (art. 217 Konstytucji RP); nie można domniemywać obowiązków podatnika przez pryzmat prawa wspólnotowego z pominięciem sprzecznych z tym prawem przepisów prawa krajowego.

NSA podkreślił, że w kwestii interpretacji art. 7 ust 2 i ust 3 ustawy o VAT od dnia 1 czerwca 2005r. nie ma rozbieżności w orzecznictwie, powołując się na dwa wyroki NSA z dnia 13 maja 2008r. o sygnaturze akt I FSK 600/07 oraz na wyrok NSA z dnia 24 września 2008r. o sygnaturze akt I FSK 922/08.

Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, wszelkie nieodpłatne przekazania towarów lub świadczenie usług na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Spółki celem związanym z prowadzonym przedsiębiorstwem jest m.in. zwiększenie efektywności pracy poprzez podniesienie motywacji pracowników, utrzymanie dobrej atmosfery w pracy, poprawę komunikacji interpersonalnej, przywiązanie pracownika do firmy, polepszenie warunków pracy. Zatem zaistnienie takich sytuacji, jak:

• organizacja imprezy okolicznościowej dla pracowników (w ramach tego: zakup usługi artystycznej, usługi cateringowej lub „obsługi imprezy", przekazanie artykułów spożywczych na imprezę),
• organizacja wyjazdów weekendowych dla pracowników i ich rodzin w ośrodkach, w których udziały posiada Wnioskodawca,
• przekazywanie pracownikom w dowód uznania za osiągnięcia lub długoletni staż pracy kwiatów i upominków,
• przekazanie pracownikom w czasie i miejscu pracy (spotkania służbowe) artykułów spożywczych i posiłków (również tych nie zaliczanych do posiłków profilaktycznych),
• przekazanie pracownikom nagród w ramach organizowanego konkursu z zakresu wiedzy BHP,

-nie będzie powodować powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT.

Kolejną kategorią wydatków poniesionych na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, które zdaniem Wnioskodawcy nie rodzą obowiązku naliczenia VAT, są wydatki związane z nieodpłatnym przekazaniem towarów na reklamę i reprezentację Spółki. Wydatki z tego tytułu, obejmują m.in.:

• przekazanie materiałów reklamowych i upominków z logo Spółki kontrahentom,
• przekazanie nagród, upominków w konkursach kierowanych do odbiorców oraz w związku z organizowanymi akcjami sponsoringowymi i reklamowymi służącymi kształtowaniu pozytywnego wizerunku Spółki;
• poczęstunek dla kontrahentów (kawa, herbata, napoje, ciastka, owoce itp.).
  
  

Do wydatków związanych z przekazaniem przez Spółkę towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem należą wydatki na tzw. „potrzeby pracownicze". Z praktyki orzeczniczej wynika, iż „potrzeby pracownicze" to takie, do zaspokojenia których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa np. kodeksu pracy, zakładowego i ponadzakładowego układu zbiorowego pracy, regulaminu pracy, Umowy Spółki, Ustawy o ZFŚS, itp. Do wspomnianej grupy wydatków na tzw. potrzeby pracownicze zalicza się ponadto:

• okolicznościowe wieńce i wiązanki pogrzebowe,
• kwiaty i upominki dla pracowników pracy związku z jubileuszem (np. 25 lat pracy),
• wydania na rzecz członków RN, które wiążą się ze sprawowaną funkcją (pieczątki, kalendarze, organizacja posiedzeń),
• wydawanie posiłków profilaktycznych (w tym artykułów spożywczych służących przyrządzaniu posiłków przez pracowników).
  
  

Z przekazaniami towarów na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem Wnioskodawca ma do czynienia w sytuacji:

• przekazania prezentów i upominków na rzecz byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków organów stanowiących osób prawnych (członków Rady Nadzorczej) (z uwzględnieniem przepisów o prezentach małej wartości), które nie wynikają z przepisów prawa obowiązujących Spółkę (np. kodeksu pracy, zakładowego i ponadzakładowego układu zbiorowego pracy, regulaminu pracy, Umowy Spółki, Ustawy o ZFŚS);
• pozostałe wydania na rzecz członków Rady Nadzorczej, które nie wiążą się ze sprawowaną przez nich w firmie funkcją
• wydatki na organizację imprezy okolicznościowej, w części dotyczącej np. rodzin pracowników (przy czym, jeśli nie jest możliwe wyodrębnienie na fakturze kwot dotyczących uczestników niebędących pracownikami lub kontrahentami, Spółka nie jest zobligowana do wykazania VAT należnego od wydatków na organizację imprezy, w której uczestniczą również pracownicy i kontrahenci)
• pozostałe wydania na rzecz rodzin pracowników, byłych pracowników (emerytów), które nie wynikają z przepisów prawa obowiązujących Spółkę.
  
  

Podsumowując całość powyższych wywodów, w odniesieniu do wszystkich wydatków wskazanych przez Spółkę (z wyjątkiem zakupu usług noclegowych i gastronomicznych) Spółka ma prawo odliczyć podatek naliczony wykazany w fakturach zakupu. Jeżeli wydatki poniesione zostały na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem (wskazane powyżej), Spółka zobligowana jest do wykazania podatku należnego VAT. Natomiast w przypadku usług noclegowych i gastronomicznych Spółka nie odlicza i nie nalicza podatku VAT.

W dniu 16 października 2009r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla PGE Dystrybucja Spółka z o.o. indywidualną interpretację znak: IBPP1/443-742/09/BM uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia czy w odniesieniu do wydatków dokonywanych przez Spółkę na rzecz pracowników, byłych pracowników (emerytów) i kontrahentów Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego oraz czy powstaje obowiązek naliczenia podatku należnego jest nieprawidłowe.

PGE Dystrybucja Spółka z o. o. na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 16 października 2009r. IBPP2/443-742/09/BM złożyła skargę z dnia z dnia 18 grudnia 2009r. (data wpływu 22 grudnia 2009r.), w której wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości.

Wyrokiem z dnia 4 marca 2010r. Sygn. akt I SA/Rz 39/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uznał, że skarga jest zasadna.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie stwierdził, że Minister Finansów, w związku z wydaniem zaskarżonej interpretacji, dopuścił się naruszenia przepisów prawa materialnego, w szczególności art. 7 ust. 2, w zw. z art. 7 ust. 3 oraz art. 8 ust 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Sąd w uzasadnieniu powołał się na wyrok z dnia 23 marca 2009r., sygn. akt: I FPS 6/08 (publ.: ONSA i WSA 2009/4 poz. 61), w którym Naczelny Sąd Administracyjny stanął na stanowisku, że przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem, w świetle art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005r., nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów. W powołanym wyroku o sygn. akt: I FPS 6/08 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że zasadnicza zmiana art. 7 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług polegała na usunięciu z niego końcowego fragmentu, który odwoływał się do bezpośredniego powiązania określonej czynności (przekazania wymienionych towarów) z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, czyli celami działalności gospodarczej podatnika. Tymczasem właśnie to sformułowanie pozwoliło Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu w uchwale z dnia 28 maja 2007r., sygn. akt: I FPS 5/06 (ONSA i WSA 2007/5 poz. 108) na przyjęcie takiej wykładni wymienionych przepisów art. 7 ust. 2 i ust. 3, która z jednej strony pozostawała w zgodzie z prawem wspólnotowym (art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy (art. 16 Dyrektywy 112), czyli była wykładnią prowspólnotową, a z drugiej zaś nie pozostawała w sprzeczności z gramatycznym brzmieniem omawianych przepisów, a więc nie prowadziła do rezultatów sprzecznych z efektami wykładni językowej, czyli do niedopuszczalnej wykładni contra legem. Jednakże, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, taka wykładnia, wskazująca, że czynności, do których odwoływał się art. 7 ust. 3 (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 czerwca 2005r.) mieściły się w zakresie przedmiotowym ust. 2 tego artykułu, była możliwa tylko przy brzmieniu ust. 3 odwołującego się w końcowym fragmencie - podobnie jak art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy (art. 16 Dyrektywy 112) - do bezpośredniego związku tych czynności z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem (w VI Dyrektywie - z celami działalności podatnika, a w Dyrektywie 112 - z celami działalności przedsiębiorstwa podatnika), który to fragment dawał w ogóle podstawy do uznania, że spójna wykładnia tych przepisów wskazuje, że zakres przedmiotowy, do którego odnosiły się te przepisy, obejmował przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane i niezwiązane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem.

Naczelny Sąd Administracyjny zauważył, że z literalnego brzmienia części wstępnej art. 7 ust 2 tej ustawy wynika wprost, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Oznacza to, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Czynności wymienione w punktach 1 i 2 art. 7 ust. 2 zostały podane jedynie jako przykłady (poprzedzono je bowiem sformułowaniem "w szczególności") wskazanego w części wstępnej tego ustępu przekazania towarów na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. W konsekwencji również wymienione w pkt 2 tego ustępu "wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny" to tylko takie przekazanie towarów, które zostało dokonane na cele inne niż związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do przekonania, że po nowelizacji art. 7 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, zakres przedmiotowy opodatkowania, wskazany w ust. 2 tego artykułu, określony jest jedynie w jego części wstępnej (a nie także w ust. 3, jak to było przed nowelizacją i co przyjęto w uchwale z dnia 28 maja 2007r., sygn. akt :l FSK 5/06). Obecnie przepis ust. 3 określa tylko rodzaje towarów, których przekazanie, wskazane w ust. 2, czyli na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania (wyłączenie przedmiotowe). Jest on przepisem szczególnym (zawierającym wyjątki) w stosunku do ust. 2. Obecnie brak jest więc powiązania tego wyłączenia z jego bezpośrednim związkiem z prowadzeniem przez podatnika przedsiębiorstwa (wyłączenie przedmiotowo -celowe), jak to miało miejsce przed nowelizacją.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wykładnia gramatyczna art. 7 ust. 2 i ust. 3 stawy o podatku od towarów i usług, wobec niepozostąjących w sprzeczności do siebie zapisów ust. 2 i ust. 3, była na tyle jasna, że sięganie po inne metody wykładni NSA uznał za niedopuszczalne.

Niemniej za oczywiste Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że przepisy prawa krajowego należy wykładać, mając na uwadze stosowne regulacje prawa wspólnotowego. Jednak zasada ta nie ma charakteru bezwzględnie obowiązującego, w szczególności w sytuacji, gdy regulacja unijna ma charakter dyrektywy (ze swej istoty skierowanej do państw członkowskich, mających obowiązek doprowadzenia prawa krajowego do stanu, realizującego zapisy zawarte w dyrektywach); nie może być stosowana taka wykładnia prawa krajowego, która będzie prowadziła do nakładania na podatnika obowiązków niewyrażonych wprost w prawie krajowym. Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do wniosku, że jeżeli podatnik stosuje się do dyspozycji wadliwie transponowanej normy krajowej, uznając, że jest ona dla niego korzystniejsza, brak jest podstaw do dokonywania wykładni prowspólnotowej tej normy, prowadzącej do wykładni contra legem i nakładania na obywatela obowiązków wynikających tylko z samej dyrektywy.

WSA w Rzeszowie, przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy, stwierdził, że organ podatkowy błędnie zinterpretował art. 7 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług uznając, że wyrażone w wydanej interpretacji stanowisko, przekazanie bowiem przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem, w świetle art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005r., nie stanowi bowiem dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów.

Sąd wskazał ponadto, że analogicznie, z podobnych względów organ dokonał również błędnej interpretacji art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług dotyczącego świadczenia nieodpłatnych usług.

Od powyższego wyroku Minister Finansów złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzucając powyższemu orzeczeniu m.in., że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie nie ustosunkował się do poszczególnych (różnych) ww. okoliczności traktując wszystkie przekazania towarów i usług jednakowo.

Tut. organ wskazał, iż w zaskarżonej interpretacji dokonał wyraźnego podziału na poszczególne kategorie dostaw towarów i świadczenia usług, z uwagi na różnorodność towarów i usług oraz różnorodność okoliczności w jakich następowało u Wnioskodawcy ich przekazanie.

I tak odrębnie potraktowano czynności związane z:

• przekazaniem towarów i usług w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych,
• usługami noclegowymi i gastronomicznymi,
• usługami cateringowymi,
• przekazaniem towarów w ramach sponsoringu rzeczowego,
• pozostałymi przekazaniami w tym nagrody, oznaczenia, upominki, artykuły spożywcze.
  
  

Wyrokiem z dnia 20 maja 2011r. sygn. akt I FSK 829/10 skarga kasacyjna została oddalona.

Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku stwierdził, że skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

NSA ww. wyroku przypomniał, że interpretowany w niniejszej sprawie przepis art. 7 ust. 2 ustawy o VAT stanowił do dnia 31 marca 2011r., że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności: 1) przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia; 2) wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny -jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części. W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005 r. norma ta określała zatem, że przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek. Natomiast w pierwotnym brzmieniu ustawa o VAT stanowiła w art. 7 ust. 3, że przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli ich przekazanie (wręczenie) wiązało się bezpośrednio z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem.

Zdaniem Sądu nakładanie podatków należy do wyłączności ustawowej. Zgodnie z art. 217 Konstytucji RP nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Powyższa norma konstytucyjna nie oznacza tylko obowiązku uregulowania tych kwestii w ustawie. Zgodnie bowiem z zasadą określoności, powyższe elementy powinny być w akcie rangi ustawowej w sposób bardzo precyzyjny, przejrzysty i jasny uregulowane. Z zasady demokratycznego państwa prawnego wynika, że każda regulacja prawna ingerująca w prawa i wolności obywatelskie musi spełniać wymóg dostatecznej określoności. Należy przez to rozumieć precyzyjne wyznaczenie dopuszczalnego zakresu ingerencji (zob. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 czerwca 1992r., U 6/92, OTK 1992, nr 1, poz. 13.). Adresat normy prawnej musi bowiem wiedzieć, w jaki sposób ma się zachować (zob. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 listopada 1998 r., K 39/97, OTK 1998, nr 6, poz. 99). Nakaz określoności jest szczególnie istotny w prawie daniowym (zob. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 marca 1994 r., K13/93, OTK 1994, nr 1, poz. 6; glosa aprobująca R. Mastalski, PiP 1994, nr 7-8, s. 136).

Analizując pod tym kątem sporne regulacje prawne, dotyczące przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, należy mieć na względzie zasadę określoności przy nakładaniu daniny publicznoprawnej (art. 2 w związku z art. 517 Konstytucji). Podatnik, zwłaszcza przy mechanizmie samoobliczania podatku, nie powinien mieć żadnych wątpliwości w zakresie tego, które czynności są przedmiotem podatku od towarów i usług.

Zdaniem Sądu, dokonując wobec tego interpretacji analizowanej normy prawnej, w pierwszej kolejności należy posłużyć się wykładnią gramatyczną. Z literalnego brzmienia części wstępnej art. 7 ust. 2 tej ustawy wynika wprost, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Oznacza to, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Czynności wymienione w ust. 2 w punktach 1 i 2 zostały podane jedynie jako przykłady (gdyż poprzedza je sformułowanie "w szczególności") wskazanego w części wstępnej tego ustępu przekazania towarów na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. W konsekwencji również wymienione w pkt 2 omawianego ustępu "wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny" to tylko takie przekazanie towarów, które zostało dokonane na cele inne niż związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej przepis ten nie dotyczy każdego nieodpłatnego przekazania towarów przez przedsiębiorcę. Posłużenie się przez ustawodawcę sformułowaniem "na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem" oznacza, że dla określenia przedmiotu opodatkowania w przypadku nieodpłatnego przekazania towarów istotnym jest cel tego przekazania. Odczytanie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT dokonane przez kasatora, że każde przekazanie nieodpłatne podlega opodatkowaniu, nie da się uzasadnić żadnymi regułami wykładni językowej i jest w istocie wykładnią contra legem. Skoro zaś wyniki wykładni gramatycznej są jednoznaczne, to niedopuszczalne jest sięganie do pozostałych rodzajów wykładni.

Sąd zwraca uwagę, że należy również podkreślić, że zmiana treści art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, która miała miejsce z dniem 1 czerwca 2005r. usunęła wcześniejsze wątpliwości interpretacyjne. Zasadnicza zmiana tego przepisu polegała na usunięciu z niego końcowego fragmentu, który expressis verbis odwoływał się do bezpośredniego powiązania określonej czynności, przekazania wymienionych towarów, z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, czyli celami działalności gospodarczej podatnika. Zmiana art. 7 ust. 3 ustawy o VAT w istotny sposób wpływa na wykładnię normy ust. 2 tego artykułu, likwidując wątpliwości interpretacyjne.

NSA stwierdził ponadto, ze z uwagi na powołaną w skardze kasacyjnej argumentację odwołującą się do przepisów prawa wspólnotowego, należy zwrócić uwagę na sprzeczność art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT z postanowieniami dyrektyw dotyczących podatku VAT. Zachodzi bowiem zawężenie zakresu przedmiotowego opodatkowania w porównaniu do unormowań zakreślonych w prawie wspólnotowym. Celem art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG; dalej VI Dyrektywa) było, a obecnie art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347.1 i L 384.92; dalej Dyrektywa 112) jest objęcie opodatkowaniem również tych nieodpłatnych przekazań towarów, które związane były z prowadzonym przedsiębiorstwem. Jednakże w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wyrażany jest pogląd, że organy państwa członkowskiego w żadnym wypadku nie mogą powoływać się na bezpośrednią skuteczność dyrektywy wobec osób fizycznych i prawnych, i nakładać na nie - przez stosowanie wykładni zgodnej z celami dyrektywy - obowiązków z niej wynikających, które jednak nie zostały określone lub zostały niewłaściwie określone w przepisach krajowych (orzeczenia ETS z dnia 19stycznia 1982 r. w sprawie Ursula Becker, 8/81 i z dnia 8 października 1987 r. w sprawie Kolpinguis Nijmegen, 80/86). Prawo do bezpośredniego stosowania dyrektywy z pominięciem przepisów krajowych nie może być wykorzystywane przez organy państwa w celu ograniczenia praw wynikających z przepisów krajowych. Na tych organach bowiem spoczywa obowiązek prawidłowej i pełnej implementacji norm wspólnotowych. Podatnik zaś nie może ponosić negatywnych konsekwencji w przypadku stosowania jednoznacznych w swej treści przepisów ustawy krajowej, które na skutek wadliwej implementacji norm dyrektywy, są niezgodne z dyrektywą. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny, w przywołanym przez Sąd I instancji, wyroku z dnia 23 marca 2009r., w sprawie I FPS 6/08, gdy porównanie treści transponowanego przepisu dyrektywy i unormowania krajowego wskazuje, że nadanie uregulowaniu krajowemu znaczenia wynikającego z bezwarunkowej i precyzyjnej normy unijnej prowadziłoby do sprzeczności z gramatycznym brzmieniem przepisu krajowego, sąd powinien - jeśli podatnik domaga się zastosowania tej normy w sposób określony w dyrektywie - odmówić zastosowania normy prawa krajowego i umożliwić mu skorzystanie z unormowania wspólnotowego. Jeżeli jednak podatnik uznaje za korzystniejsze zastosowanie wadliwie sformułowanej w procesie transpozycji normy krajowej, brak jest podstaw do dokonywania wykładni prowspólnotowej tej normy, prowadzącej do wykładni contra legem i nakładania na obywatela obowiązków wynikających tylko z samej dyrektywy.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego należy wobec tego stwierdzić, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w zaskarżonym wyroku trafnie uznał, że przekazanie przez Spółkę bez wynagrodzenia towarów w opisanej we wniosku o interpretację formie, mające na celu realizowanie obowiązków pracodawcy, bądź motywowanie pracowników do bardziej efektywnej pracy lub zacieśnianiu więzi z kontrahentami - czyli na cele związane z przedsiębiorstwem - nie stanowi dostawy towarów w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów. Stanowisko to, w zakresie stanu prawnego obowiązującego po dniu 1 czerwca 2005r. prezentowane jest konsekwentnie w orzecznictwie. Zdaniem Sądu, należy tu przede wszystkim wskazać na przytaczany już przez Sąd I instancji, a także w powyższych rozważaniach wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 marca 2009r. w sprawie I FPS 6/08, wydany w składzie siedmiu sędziów. Stanowisko to prezentowane było również we wcześniejszych wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego, a mianowicie w wyroku z dnia 13 maja 2008r., I FSK 600/07 oraz w wyroku z dnia 25 czerwca 2008r., I FSK 743/07, jak i w orzeczeniach wydanych po wydaniu wyroku z dnia 23 marca 2009r. Przykładowo można wskazać na wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 czerwca 2009r., I FSK 361/08; z dnia 8 lipca 2009r., I FSK 865/08; z dnia 7 lipca 2009r., I FSK 1418/08; z dnia 15 października 2009r., I FSK 1213/08; z dnia 15 grudnia 2010r., sygn. akt I FSK 22/10.

Z tych powodów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 cyt. wyżej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia.

Mając na uwadze postanowienia powołanego przepisu i obowiązek uwzględnienia stanowiska Sądu wyrażonego w wyroku, tut. organ stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego w zakresie:

• obowiązku naliczenia podatku należnego z tytułu odpłatnego świadczenia usług i dostawy towarów finansowanych z ZFŚS,
• obowiązku naliczenia podatku należnego z tytułu przekazania towarów w ramach sponsoringu rzeczowego jako odpłatnej dostawy towarów

-uznaje za nieprawidłowe.

Natomiast stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, iż:

• w odniesieniu do wszystkich wydatków wskazanych przez Spółkę we wniosku (z wyjątkiem zakupu usług noclegowych i gastronomicznych) Spółka ma prawo odliczyć podatek naliczony wykazany w fakturach zakupu,
• w przypadku usług noclegowych i gastronomicznych Spółka nie odlicza i nie i nalicza podatku VAT,
• Spółka nie nalicza podatku należnego z tytułu nieodpłatnego przekazania wymienionych we wniosku towarów oraz usług, na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem oraz nalicza podatek z tytułu nieopodatkowanego przekazania na cele niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem,
• Spółka nie nalicza podatku należnego z tytułu nieodpłatnego przekazania towarów finansowanych z ZFŚS

-uznaje za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na stanie prawnym obowiązującym w dniu złożenia wniosku, tj. 20 lipca 2009r., gdyż interpretacja stanowi ponowne rozstrzygniecie wniosku strony w wyniku orzeczenia sądowego.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 635 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

W myśl natomiast art. 86 ust. 8 pkt 2 ww. tej ustawy, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary dotyczą czynności, o których mowa w art. 7 ust. 3-7 (przekazywanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek).

Analizując powyższe należy stwierdzić, że podatnik w momencie nabycia towarów oraz usług określa, czy nabywane przez niego towary i usługi będą wykorzystywane w prowadzonej przez niego działalności opodatkowanej. W konsekwencji należy stwierdzić, iż podatnik może obniżyć kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w sytuacji, gdy występuje związek pomiędzy poniesionymi wydatkami, a wykonywanymi z tytułu prowadzonej działalności czynnościami opodatkowanymi.

Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tj. są wykorzystywane do czynności zwolnionych od podatku VAT lub czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ustawodawca stworzył więc podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. W szczególności należy wskazać, że zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT obniżenia lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób. Ponadto w myśl art. 88 ust. 3a ustawy o VAT nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Należy zauważyć, że dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością Spółki może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością Podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży - towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez Podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością Spółki można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania Przedsiębiorstwa; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przez Podatnika obrotami. Aby jednak można było wskazać, iż określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością Spółki, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu.

O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością Podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez Podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie Przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez Spółkę obrotów. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego, obsługi prawnej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Przepisu ust. 2 tego artykułu nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek (art. 7 ust. 3 ustawy o VAT).

Przepis art. 7 ust. 4 ustawy o VAT definiuje prezenty o małej wartości, przez które rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

1. łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.), jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób;
2. których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazywania towaru, nie przekraczają 10 zł.
   
   

Przez próbkę, w rozumieniu art. 7 ust. 7 ustawy o VAT, rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy.

Jak wynika z powyższych uregulowań, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tego towaru, z wyjątkiem przekazania towarów stanowiących drukowane materiały reklamowe i informacyjne, bądź spełniających warunki do uznania ich za prezenty o małej wartości lub próbki. Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Przy interpretacji art. 7 ust. 2 ustawy, należy odróżnić cel czynności przekazania towarów przedsiębiorstwa od związku tej czynności z jego funkcjonowaniem. Celem bezpośrednim każdego nieodpłatnego przekazania towaru przedsiębiorstwa osobie trzeciej jest przede wszystkim zaspokojenie jej potrzeb konsumenckich (cel niezwiązany z przedsiębiorstwem – ust. 2), lecz z punktu widzenia funkcjonowania i interesu przedsiębiorstwa podatnika zaspokojenie potrzeb osoby trzeciej może być obojętne, jako w ogóle niewiążące się z jego działalnością (np. przekazanie towarów na cele osobiste podatnika, pracowników itd.) lub też realizowane jest w związku z jego funkcjonowaniem i rozwojem działalności (np.: w związku z czynnościami reprezentacji i reklamy, sponsoringu, czy tzw. sprzedaży premiowej). To właśnie wskazuje, że celu przekazania towarów przedsiębiorstwa podatnika nie można utożsamiać ze związkiem tej czynności z jego działalnością, z którą może w ogóle nie być związana lub pozostawać w bezpośrednim związku, stanowiąc realizację zadań przedsiębiorstwa.

Z przepisów art. 7 ust. 2 w związku z art. 7 ust. 3, ust. 4 i ust. 7 cyt. ustawy wynika więc, że nieodpłatne przekazanie towarów, innych niż drukowane materiały informacyjne i reklamowe oraz próbki, na cele niezwiązane w sposób bezpośredni z działalnością opodatkowaną Spółki związane z tą działalnością tylko w sposób pośredni (np. na cele reklamy czy promocji), podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, pod warunkiem, że Podatnik dokonał odliczenia podatku naliczonego przy ich nabyciu.

Taka interpretacja wynika z analizy art. 7 ust. 2 w zestawieniu z art. 7 ust. 3 cyt. ustawy. Przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek – niewątpliwie jest, w sposób pośredni, związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, wobec tego, w przypadku nieobjęcia regulacją art. 7 ust. 2 przekazania lub zużycia towarów przez podatnika na cele związane z jego przedsiębiorstwem, przepis art. 7 ust. 3 byłby zbędny. Skoro zatem z zakresu opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów, na cele inne niż bezpośrednio związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, wyłączono na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy, jedynie przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek, to należy uznać, iż opodatkowaniu podlegają wszelkie inne przekazania towarów pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od tych czynności w całości lub w części. Gdyby przyjąć, iż opodatkowaniu na mocy ust. 2 podlegają wyłącznie czynności w ogóle niezwiązane z przedsiębiorstwem, zbędne byłoby wyłączanie z opodatkowania czynności, które i tak nie podlegałyby opodatkowaniu jako związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Należy podkreślić, że w sytuacji, gdy podatnik odliczył podatek naliczony przy zakupie towarów, to ich nieodpłatne przekazanie, gdyby było nieopodatkowane, w rezultacie prowadziłoby do sytuacji, gdy żaden z uczestników obrotu gospodarczego nie poniósłby ekonomicznego ciężaru podatku VAT. Pozostawałoby to w sprzeczności z zasadą powszechności i neutralności opodatkowania.

W kwestii natomiast świadczenia usług należy wskazać, że w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Z powyższego wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług muszą być spełnione łącznie dwa warunki, a mianowicie:

• brak związku świadczonych usług z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem,
• istnienie prawa podatnika do odliczenia w całości lub w części podatku naliczonego związanego ze świadczonymi usługami.
  
  

Za usługi niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Unormowanie zawarte w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT nawiązuje do treści art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.), będącego odpowiednikiem art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388 z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 145, s. 1), z którego wynika, że wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów. Za odpłatną dostawę towarów nie uznaje się jednakże wykorzystania do celów działalności przedsiębiorstwa podatnika towarów stanowiących prezenty o niskiej wartości i próbki.

Analiza przepisów, o których mowa wyżej (art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE oraz art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388) pozwala stwierdzić, że swoją dyspozycją obejmują one każde nieodpłatne zbycie towarów, zarówno do celów innych niż prowadzona działalność gospodarcza, jak i do celów tej działalności. Analiza porównawcza art. 7 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005r. oraz art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE (art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy) prowadzi do wniosku, że przepisy polskiej ustawy o VAT są bardziej liberalne, ponieważ nie traktują nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem jako opodatkowanej dostawy, natomiast w świetle przepisów Dyrektyw czynność taką należałoby opodatkować. Jednakże zauważyć należy, iż wykładnia proeuropejska nie powinna mieć miejsca, gdy będzie to prowadziło do rezultatów sprzecznych z efektami wykładni językowej.

Z treści przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca ponosi następujące wydatki związane z nieodpłatnymi przekazaniami towarów tj. nagrody, odznaczenia, upominki, artykuły spożywcze w związku z organizowaniem imprez okolicznościowych, integracyjnych, festynów, tradycyjnych imprez w związku z obchodami Dnia Energetyka, artykuły spożywcze (kawa, herbata, napoje, poczęstunek) - wydawane na posiedzeniach i poza posiedzeniami (m.in. członków Rady Nadzorczej, Zarządu), w związku z pełnieniem przez pracowników określonych funkcji w Spółce; stroje sportowe; wieńce i wiązanki pogrzebowe (dla byłych pracowników), kondolencje w związku ze śmiercią osób z rodziny pracownika, czy byłych pracowników (emerytów), kwiaty, kalendarze, upominki - przekazywane kontrahentom Spółki (dostawcom, kooperantom, klientom), artykuły spożywcze (kawa, herbata, napoje, poczęstunek) w związku z organizowanymi spotkaniami z kontrahentami, materiały reklamowe opatrzone logo firmy dla klientów.

W uzasadnieniu swojego stanowiska Wnioskodawca stwierdza, iż pracownicy to podstawowe ogniwo w tworzeniu wartości dodanej w Spółce, a wszystkie wydatki na rzecz pracowników ponoszone są w celu zwiększenia efektywności pracy i poprawy atmosfery w pracy, wynikają z przepisów prawa lub statutu Spółki, pełnionych przez pracowników funkcji lub norm i zwyczajów wypracowanych prze Spółkę, a więc bez wątpienia służą prowadzonej działalności opodatkowanej Spółki.

Z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością Spółki może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

Jak już wskazano o związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością Podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży - towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez Podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością Spółki można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania Przedsiębiorstwa; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przez Podatnika przychodami. Aby jednak można było wskazać, iż określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością Spółki, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością Podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez Podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie Przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez Spółkę obrotów. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego.

Zakupione towary i usługi, które tylko w sposób pośredni związane są z działalnością Podatnika, a więc nie służą dalszej odsprzedaży ani nie są wykorzystywane do wytworzenia wyrobów i usług będących przedmiotem obrotu, są przez Podatnika przekazywane do wykorzystania pracownikom i klientom, w okolicznościach wymienionych w przedmiotowym wniosku.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, należy uznać, iż na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków ponoszonych na zakup towarów i usług wymienionych w przedmiotowym wniosku z wyjątkiem usług noclegowych i gastronomicznych oraz z uwzględnieniem innych wyłączeń wynikających z art. 88 ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, przytoczone wyżej przepisy oraz rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia z dnia 4 marca 2011r. Sygn. akt I SA/Rz 39/10 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2011r. sygn. akt I FSK 829/10 stwierdzić należy, że przekazywane przez Wnioskodawcę bez wynagrodzenia pracownikom, ich rodzinom i klientom do wykorzystania towary wymienione w przedmiotowym wniosku m.in. takie jak nagrody, dyplomy, odznaczenia, artykuły spożywcze, wieńce i wiązanki pogrzebowe, kondolencje, kwiaty, firmowe gadżety i inne, należące do jego przedsiębiorstwa na cele związane z jego przedsiębiorstwem, w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług, nie stanowią dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów a w konsekwencji czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

WSA w Rzeszowie w ww. wyroku wskazał, że analogicznie, z podobnych względów należy dokonać również interpretacji art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług dotyczącego świadczenia nieodpłatnych usług.

W odniesieniu do nieodpłatnego świadczenia usług wymienionych w przedmiotowym wniosku stanowiących część składową organizowanych imprez okolicznościowych, integracyjnych, festynów itp., na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy, w przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki pozwalające uznać nieodpłatne świadczenie usług, które jest związane z prowadzonym przedsiębiorstwem za usługi zrównane z odpłatnym świadczeniem usług, podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem z treści wspomnianego przepisu oraz stanu faktycznego wynika, iż nieodpłatne świadczenie usług nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT. Przy czym podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania ww. nieodpłatnego przekazania prezentów (towarów) i usług za czynność nieopodatkowaną podatkiem VAT należało uznać za prawidłowe.

Obowiązek tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nakładają przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 1996r. Nr 70, poz. 335 ze zm.).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ww. ustawy, ustawa określa zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, zwanego dalej „Funduszem”, i zasady gospodarowania środkami tego Funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu oraz na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz na tworzenie zakładowych żłobków, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego.

W myśl art. 2 pkt 1 cyt. ustawy, działalność socjalna oznacza usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku działalności kulturalno-oświatowej, sportowo rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową. Jak stanowi pkt 5 powołanego przepisu, osobami uprawnionymi do korzystania z Funduszu są pracownicy i ich rodziny, emeryci i renciści – byli pracownicy i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu.

Stosownie do art. 10 oraz art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, środki Funduszu są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym, a pracodawca administruje tymi środkami.

Odnosząc przywołane powyżej podstawy prawne do stanu faktycznego wskazanego przez Wnioskodawcę należy stwierdzić co następuje.

Wnioskodawca wskazał we wniosku, że czynności dokonywane przez Spółkę w ramach działalności gospodarczej są opodatkowane podatkiem VAT.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca ponosi na rzecz pracowników wydatki finansowane w całości lub części ze środków ZFŚS. Są to:

1. zakup usług (wczasów, wycieczek, karnetów na basen, imprezy sportowe /mecze/, karnetów na zajęcia rekreacyjne) od podmiotów zewnętrznych (przy częściowym finansowaniu przez pracownika),
2. koszty leczenia pracowników w sanatorium (przy współfinansowaniu przez pracownika),
3. w związku ze świadczeniem usług (pobyty weekendowe) przez ośrodki rekreacyjno - wypoczynkowe, w których udziały posiada Wnioskodawca.
   
   

Ponadto ponosi na rzecz pracowników, byłych pracowników (emerytów) oraz rodzin pracowników wydatki finansowane w całości lub części ze środków ZFŚS tj.:

1. zakup wczasów, wycieczek, kolonii dla dzieci (w części finansowane przez pracowników lub emerytów),
2. zakup paczek świątecznych dla dzieci pracowników.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie wydatki dokonywane w ramach ZFŚS dają jej prawo do odliczenia podatku naliczonego nie rodząc obowiązku naliczenia podatku VAT należnego.

W świetle przytoczonych powyżej przepisów, całkowite finansowanie ze środków ZFŚS określonej we wniosku działalności socjalnej Wnioskodawcy, nie będzie mieściło się w pojęciu dostawy towarów i świadczenia usług z uwagi na fakt, iż nie zostaną spełnione dyspozycje wynikające z art. 7 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 ustawy o VAT pomimo, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z tym nabyciem.

Odnośnie wydatków finansowanych jedynie w części z ZFŚS należy zauważyć, że przekazanie pracownikom, byłym pracownikom oraz ich rodzinom towarów lub świadczenie usług za częściową odpłatnością stanowi, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług, czyli czynności podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych, według stawek obowiązujących dla danej dostawy lub świadczenia usług.

Gdy świadczenie jest odpłatne (tj. część należności pokrywa nabywca) – czynność ta podlega opodatkowaniu do wysokości świadczenia wnoszonego przez pracownika, a podatnikowi – przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony na ogólnych zasadach, tj. w zakresie, w jakim związany jest on z tymi czynnościami opodatkowanymi zgodnie z art. 86 ust. ustawy o VAT.

Podsumowując tę część należy stwierdzić, iż w przypadku nieodpłatnego przekazania zakupionych towarów i usług finansowanych w całości z ZFŚS, świadczenia te w tej części nie będą podlegały opodatkowaniu, przy czym podatnikowi będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tymi wydatkami związanego.

Natomiast odpłatne świadczenia czy dostawy na rzecz pracowników (ich rodzin i byłych pracowników) stanowią świadczenie usług czy dostawę towarów podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT na ogólnych zasadach, przy czym podstawę opodatkowania stanowi wyłącznie kwota otrzymana od odbiorcy tych usług (art. 29 ust. 1 ustawy o VAT), zaś prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z tymi usługami wynika z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Ponadto w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokonuje na rzecz pracowników zakupu usług noclegowych i gastronomicznych w związku z organizowaniem imprez okolicznościowych, integracyjnych, festynów, tradycyjnych imprez organizowanych w związku z obchodami Dnia Energetyka, organizowaniem spotkań biznesowych, konferencji, telekonferencji, szkoleń dla pracowników oraz w związku z pełnieniem przez pracowników określonych funkcji w Spółce (m.in. członków Rady Nadzorczej, Zarządu).

Znaniem Wnioskodawcy, nie będzie mu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup przedmiotowych usług noclegowych i gastronomicznych jak również nie wystąpi obowiązek naliczenia podatku VAT przy ich przekazaniu.

Jak już na wstępie wskazano, ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. I tak w myśl art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 grudnia 2008r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Zatem Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dotyczących nabycia przez Wnioskodawcę usług noclegowych i gastronomicznych, nie mamy bowiem do czynienia z wyjątkiem wyłączającym brak prawa do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o VAT. Jednocześnie u Wnioskodawcy nie wystąpi obowiązek opodatkowania nieodpłatnego przekazania tych usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do nabywanych przez Wnioskodawcę i przekazywanych na rzecz pracowników usług cateringowych w związku z organizowaniem imprez okolicznościowych, integracyjnych, festynów, tradycyjnych imprez organizowanych w związku z obchodami Dnia Energetyka, organizowaniem spotkań biznesowych, konferencji, telekonferencji, szkoleń dla pracowników oraz w związku z pełnieniem przez pracowników określonych funkcji w Spółce (m.in. członków Rady Nadzorczej, Zarządu), należy wskazać, że zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy o VAT usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Stosownie do postanowień § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 207, poz. 1293), dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2009 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU), wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. (Dz. U. Nr 42, poz. 264 ze zm.).

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że ponieważ usługi gastronomiczne sklasyfikowane są w PKWiU w pozycjach 55.30, wszelkie inne usługi, takie jak „usługi cateringowe" (PKWiU 55.52), „usługi stołówkowe" (PKWiU 55.51) dają Spółce prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W klasyfikacji tej w dziale 55 – „usługi hotelarskie i gastronomiczne”, ustawodawca sklasyfikował pod symbolem PKWiU 55.3 „usługi gastronomiczne”, natomiast „usługi stołówkowe i cateringowe” posiadają symbol PKWiU 55.5.

Powyższa klasyfikacja wskazuje, iż usługa cateringowa stanowi usługę odrębną od gastronomicznej.

W powołanym przepisie art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o VAT, wyłączającym prawo do odliczenia podatku naliczonego, ustawodawca wymienił jedynie usługi gastronomiczne, tym samym nie zostało wykluczone prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu zakupu usług cateringowych.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu zakupu usług cateringowych. Jednocześnie, nieodpłatne przekazanie tych usług na rzecz pracowników byłych pracowników (emerytów), nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli jest związane z prowadzonym przedsiębiorstwem.

Odnośnie natomiast prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z zakupem towarów przekazywanych w ramach sponsoringu rzeczowego należy zauważyć, że z powołanych powyżej przepisów art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wynika, iż definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zatem opodatkowanym świadczeniem usług jest każda transakcja podatnika w ramach jego działalności gospodarczej, która nie została wymieniona jako dostawa towarów, przy czym do uznania czynności za usługę konieczne jest istnienie odbiorcy usługi. Zwrócić również należy uwagę, iż pod rządami ww. ustawy o podatku od towarów i usług, w odniesieniu do każdej płatności pieniężnej rozpatrywać należy, czy nie stanowi ona otrzymanego wynagrodzenia za jakieś świadczenia wykonane przez dany podmiot. Jeśli można zidentyfikować takie świadczenia, to wówczas otrzymaną płatność należałoby potraktować jako wynagrodzenie za usługę. W przypadku więc, gdy podmiot płacący uzyskuje korzyść z pewnego rodzaju sytuacji zobowiązanie takie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT jako świadczenie usługi. W konsekwencji powinno być ono opodatkowane podatkiem VAT.

Z taką sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Wnioskodawca ponosi wydatki na zakup towarów przekazywanych w ramach sponsoringu rzeczowego.

Przepisy podatkowe, w szczególności ustawa o podatku od towarów i usług, nie zawierają ustawowej definicji sponsoringu. Zgodnie ze Słownikiem wyrazów obcych (Wydawnictwo PWN), przez sponsoring rozumie się: „finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności”. Celem sponsoringu jest między innymi upowszechnianie znajomości firmy i jej produktów wśród klientów i potencjalnych nabywców produktów i usług. Ponadto jedną z podstawowych cech sponsoringu jest łączenie w sobie reklamy, aktywizacji sprzedaży lub public relations. Istotnym dla celów podatkowych jest fakt, iż umowa sponsoringu jest oparta na ekwiwalentności świadczeń, ponieważ sponsor ponosi pewne koszty w celu sfinansowania określonych działań sponsorowanego. W związku z powyższym należy stwierdzić, iż czynności wykonywane na rzecz sponsora wynikające z zawartej z nim umowy są w świetle ustawy o podatku od towarów i usług odpłatnym świadczeniem usług.

Mamy więc w takim przypadku do czynienia z wymianą towaru (rzeczy przekazywanych przez sponsora) na usługi (świadczone przez sponsorowanego na rzecz sponsora). Transakcję należy zatem uznać za odpłatną.

Stosownie do art. 8 ust. 3 ustawy o VAT usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

W myśl § 2 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 2004r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 89, poz. 844 ze zm.) dla celów podatku od towarów i usług (do dnia 31 grudnia 2008r.) stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42, poz.264 ze zm.).

Na podstawie § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) – (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.), przedłużono do dnia 31 grudnia 2009r. stosowanie – do celów m.in. opodatkowania podatkiem od towarów i usług – Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997r.

Jednocześnie stosownie do art. 41 ust. 13 ustawy o VAT, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Przekazywanie towarów w ramach sponsoringu rzeczowego jest odpłatną dostawą towarów w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W zamian za przekazywanie towarów na rzecz kontrahentów w ramach sponsoringu rzeczowego Wnioskodawca uzyskuje wyraźną, bezpośrednią korzyść (umożliwienie promocji firmy sponsora, eksponowanie logo i oznaczeń sponsora, itp.).

W związku z powyższym przekazywanie przez Wnioskodawcę towarów (rzeczy) na rzecz kontrahentów w ramach sponsoringu, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wg stawki właściwej dla towaru będącego przedmiotem przekazania. Równocześnie Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów, w myśl art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Końcowo należy również zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że w przypadku przekazania towarów od których przysługiwało prawo do odliczenia na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem (Wnioskodawca wskazał bowiem na istnienie również takiej możliwości), Spółka zobligowana jest do wykazania podatku należnego VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• obowiązku naliczenia podatku należnego z tytułu odpłatnego świadczenia usług i dostawy towarów finansowanych z ZFŚS, - jest nieprawidłowe,
• obowiązku naliczenia podatku należnego z tytułu przekazania towarów w ramach sponsoringu rzeczowego jako odpłatnej dostawy towarów, - jest nieprawidłowe,
• ustalenia czy w odniesieniu do wszystkich wydatków wskazanych przez Spółkę we wniosku (z wyjątkiem zakupu usług noclegowych i gastronomicznych) Spółka ma prawo odliczyć podatek naliczony wykazany w fakturach zakupu - jest prawidłowe,
• czy w przypadku usług noclegowych i gastronomicznych Spółka nie odlicza i nie i nalicza podatku VAT - jest prawidłowe,
• opodatkowania nieodpłatnego przekazania wymienionych we wniosku towarów oraz usług - jest prawidłowe,
• czy Spółka nie nalicza podatku należnego z tytułu nieodpłatnego przekazania towarów finansowanych z ZFŚS - jest prawidłowe.
  
  

Należy jednocześnie podkreślić, że wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie odniósł się jedynie do kwestii nieodpłatnego przekazania przez Wnioskodawcę towarów i usług (traktując wszystkie przekazania towarów i usług jednakowo). Nie ustosunkował się natomiast do poszczególnych (różnych) kwestii będących przedmiotem interpretacji tj. odpłatnego przekazania towarów i usług w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, usług noclegowych i gastronomicznych, usług cateringowych i przekazania towarów w ramach sponsoringu rzeczowego.

Tym samym tut. organ związany jest zapadłym wyrokiem wyłącznie w granicach zakreślonych przez to orzeczenie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć zatem należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.