Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-803/13-2/MPe
z 9 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 08 sierpnia 2013r. (data wpływu 12 sierpnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty podatku naliczonego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty podatku naliczonego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca ponosi wydatki na przystosowanie do stanu odpowiadającego potrzebom prowadzonej działalności wynajmowanych lub dzierżawionych lokali, budynków. Wydatki na ulepszenie środka trwałego nie będącego własnością Wnioskodawcy są traktowane jako inwestycja w obcym środku trwałym i ujmowane w ewidencji środków trwałych a następnie amortyzowane, zgodnie z przepisami ustawy o CIT. Przy czym inwestycje w obcych środkach trwałych wprowadza się do ewidencji środków trwałych, kwalifikując je do właściwej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych (zwanej dalej KŚT). Klasyfikacja jest uzależniona od rodzaju środka trwałego, na jakim dokonano ulepszenia. W przypadku, gdy ulepszenie dotyczy obcego budynku lub budowli, lokalu, to inwestycję przypisuje się do grupy 1 lub 2 KŚT.

Stawka amortyzacyjna ustalana jest zgodnie ze stawkami z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o CIT bądź też zgodnie z art. 16 j ust. 4 (stawki indywidualne). Poniżej Wnioskodawca przedstawia przykładowe podejście.

Inwestycja w obcym środku trwałym jaką jest poniesienie nakładów na adaptację pomieszczeń w wynajmowanym budynku biurowym wprowadzana jest do ewidencji środków trwałych i przypisywana do KŚT właściwego dla obiektu w którym dokonano ulepszenia, tj. w tym przypadku do grupy 1 (budynki i lokale) podgrupa 10 (budynki niemieszkalne) rodzaj 105 (budynki biurowe). Tym samym w takim przypadku wysokość odpisu amortyzacyjnego może zostać ustalona na dwa sposoby:

• według stawek indywidualnych określonych zgodnie z art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, tj. w odniesieniu dla inwestycji dokonanych w obcych budynkach (lokalach) w wysokości nie wyższej niż 10% rocznie lub
  

• według stawek z Wykazu, tj. w tym przypadku wg stawki 2,5% rocznie.
  
  
  

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej z dnia 13 maja 2013 r. znak: IPPB3/423-114/13-2/MS1 wydanej dla Wnioskodawcy.

Spółka w związku z realizowaną inwestycją w obcym środku trwałym polegającą na zaadaptowaniu budynku czy też lokalu do potrzeb prowadzonej działalności otrzymuje faktury VAT potwierdzające dostawy towarów i usług związanych z tym przedsięwzięciem. W związku z tym, że Wnioskodawca wykonuje zarówno czynności opodatkowane jak i zwolnione z VAT od wydatków poniesionych na realizację różnych inwestycji w obcym środku trwałym odlicza VAT również stosując wskaźnik proporcji (art. 86 ust 1, art. 90 ust. 2 ustawy o VAT). W przypadku ograniczeń ustawowych do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości, nieodliczony podatek VAT, powiększa wartość środka trwałego jakim jest inwestycja w obcym środku trwałym (lokalu, budynku).

Po oddaniu do użytkowania takiej inwestycji w obcym środku trwałym, może wystąpić konieczność dokonania korekty podatku naliczonego, zgodnie z art. 91 ust. 2 ustawy o VAT w związku z art. 91 ust. 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy korekta, o której mowa w art. 91 ust. 2 w związku z art. 91 ust. 1 dokonywana w odniesieniu do towarów i usług, składających się na inwestycję w obcym środku trwałym (nakłady na adaptację lokalu/budynku) powinna być dokonywana w okresie 10- letnim?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 200 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast w art. 90 ust. 1 i 2 ustawy ustawodawca wskazuje, że w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa powyżej, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W art. 91 ustawy o VAT zostały natomiast określone zasady dotyczące obowiązku dokonywania korekt podatku naliczonego. Zgodnie z ust. 1 powołanego artykułu po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego. W ust. 2 ustawodawca wskazał natomiast, że w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

W świetle regulacji zawartej w art. 16a—16m ustawy o CIT do kategorii środków trwałych zaliczone zostaną nie tylko stanowiące własność lub współwłasność podatnika budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu czy inne przedmioty, ale również inwestycje w obcych środkach trwałych. Ustawa o CIT nie definiuje jednak tego pojęcia. W praktyce przyjmuje się, że inwestycjami w obcych środkach trwałych są poniesione przez podatnika nakłady na ulepszenie (przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację) środków trwałych niebędących własnością podatnika — wynajmowanych, dzierżawionych lub wykorzystywanych przez niego w działalności gospodarczej na podstawie innej umowy. Pojęcie inwestycji w obcym środku trwałym nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego.

Mając na uwadze potwierdzone przez Ministra Finansów stanowisko, zgodnie z którym dla celów ustawy o CIT (amortyzacja) nakłady na obcy środek trwały będący nieruchomością (inwestycja w obcym środku trwałym) należy ujmować w grupie właściwej dla środka trwałego, który podlega ulepszeniu i amortyzować wg stawek uwzględniających tą klasyfikację oraz odniesienie się ustawodawcy w art. 91 ust. 2 ustawy o VAT do ustawy o CIT Wnioskodawca stoi na stanowisku, że korekta wieloletnia, spowodowana zmianą wysokości współczynnika proporcji, dotycząca inwestycji w obcych środkach trwałych będących nieruchomościami powinna być dokonywana w ciągu 10 lat.

Powyższe stanowisko znajduje swoje potwierdzenie w wyroku NSA z 2012.06.05 sygn. akt I FSK 1352/11, który w uzasadnieniu wskazał „Za pewne nieporozumienie należy natomiast uznać tę część zarzutów materialnoprawnych, w których Skarżąca nawiązuje do momentu dokonania korekty i okresu jakim należy ją objąć. Skoro w stanie faktycznym wskazanym we wniosku podała, że poczynione przez nią inwestycje są to inwestycje w obcych lokalach (nieruchomościach) poddawane amortyzacji w okresie 10 letnim, to nie powinien dziwić jej ten sam sposób ujęcia tychże rozliczeń w płaszczyźnie podatku VAT, jako konsekwencja tego rodzaju informacji.” Również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 07.03.2011 r. znak: IPPP1-443-1243/10-5/AS stwierdził „W konsekwencji powyższego należy zauważyć, iż w wyniku poniesionych przez Wnioskodawcę nakładów na adaptację lokalu powstała inwestycja w obcym środku trwałym, która stanowi odrębny od nieruchomości środek trwały, podlegający korekcie w przypadku wartości przekraczającej 15.000 zł, zgodnie z art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w ciągu 10 kolejnych lat, począwszy od roku, w którym inwestycja została oddana do użytkowania.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Generalna zasada dotycząca możliwości odliczenia podatku naliczonego została sformułowana w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą. W przepisie tym wskazano, iż w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z kolei, zasady dotyczące sposobu oraz terminu dokonywania korekt podatku naliczonego oraz podmiotu zobowiązanego do ich dokonania zostały określone w art. 90 i 91 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 (art. 90 ust. 2 ustawy).

W myśl art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Stosownie do art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej – w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy, o czym stanowi art. 91 ust. 3 ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca ponosi wydatki na przystosowanie do stanu odpowiadającego potrzebom prowadzonej działalności wynajmowanych lub dzierżawionych lokali, budynków. Wydatki na ulepszenie środka trwałego nie będącego własnością Wnioskodawcy są traktowane jako inwestycja w obcym środku trwałym i ujmowane w ewidencji środków trwałych a następnie amortyzowane, zgodnie z przepisami ustawy o CIT. W związku z realizowaną inwestycją w obcym środku trwałym polegającą na zaadaptowaniu budynku czy też lokalu do potrzeb prowadzonej działalności Wnioskodawca otrzymuje faktury VAT potwierdzające dostawy towarów i usług związanych z tym przedsięwzięciem. W związku z tym, że Wnioskodawca wykonuje zarówno czynności opodatkowane jak i zwolnione z VAT od wydatków poniesionych na realizację różnych inwestycji w obcym środku trwałym odlicza VAT stosując wskaźnik proporcji. Po oddaniu do użytkowania takiej inwestycji w obcym środku trwałym, może wystąpić konieczność dokonania korekty podatku naliczonego, zgodnie z art. 91 ust. 2 ustawy o VAT w związku z art. 91 ust. 1 ustawy o VAT.

Na tle przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość w jakim okresie winien dokonać korekty w odniesieniu do towarów i usług, składających się na inwestycję w obcym środku trwałym. Zdaniem Wnioskodawcy przedmiotowa korekta powinna być dokonywana w okresie 10- letnim.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż w art. 2 pkt 14a ustawy zdefiniowano pojęcie wytworzenie nieruchomości. W świetle tego przepisu, przez wytworzenie nieruchomości rozumie się wybudowanie budynku, budowli lub ich części, lub ich ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Zatem, zgodnie z cyt. przepisem, za wytworzenie nieruchomości uznaje się również ulepszenie nieruchomości w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, w myśl których ulepszenia dokonuje się we własnym środku trwałym.

Równocześnie należy zauważyć, że przepisy art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług odsyłają do przepisów o podatku dochodowym dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W świetle ww. przepisów, inwestycja w obcym środku trwałym stanowi u inwestora odrębny od nieruchomości środek trwały podlegający amortyzacji według zasad określonych dla takich środków trwałych, a nie według zasad odnoszących się do nieruchomości.

Art. 16a ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) stanowi, iż amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",
   
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający - zwane także środkami trwałymi;
4. tabor transportu morskiego w budowie, sklasyfikowany w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 i Nr 220, poz. 1435 oraz z 2009 r. Nr 33, poz. 256 i Nr 222, poz. 1753) w grupowaniu o symbolu 30.11 "Statki i konstrukcje pływające".
   
   

W związku z tym, że inwestycje w obcym środku trwałym stanowią odrębny od nieruchomości środek trwały, korekta podatku naliczonego odnoszącego się do takiego środka trwałego powinna być dokonana zgodnie z art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług w ciągu 5-letniego okresu (a nie w ciągu 10 lat przewidzianych dla nieruchomości).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy podkreślić, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłynąć powołana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna znak IPPP1-443-1243/10-5/AS gdyż interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie. Zauważyć również należy, iż interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 ustawy ordynacja podatkowa, zgodnie z którym „Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość (…)”. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydawane przez upoważnione do tego organy każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Minister Finansów może zmienić wydaną interpretację, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Odnosząc się ponadto do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku NSA z dnia 05.06.2012 r. sygn. I FSK 1352/11 należy zauważyć, iż orzecznictwo sądów nie jest jednolite w przedmiotowej kwestii i o ile Spółka powołała korzystny dla siebie wyrok, tak Organ pragnie wskazać, iż stanowisko Organu przedstawione w niniejszej interpretacji potwierdza wyrok WSA w Łodzi z dnia 19.02.2009 r., sygn. akt I SA/Łd 1372/08, którego słuszność potwierdził NSA w wyroku z dnia 17.08.2010 r., sygn. akt I FSK 1067/09.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.