Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-239/13-2/DS
z 7 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2013 r. (data wpływu 8 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania podatkowych różnic kursowych  jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania podatkowych różnic kursowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Spółka ustala różnice kursowe na podstawie art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z koniecznością dokapitalizowania Spółki, w 2006 r. M(…) (W.) Limited, będąca udziałowcem Spółki (dalej „Pożyczkodawca”), udzieliła Spółce pożyczki wyrażonej w walucie obcej, której spłata została również określona w tej walucie.

W 2012 r. Spółka posiadała wierzytelność wyrażoną w PLN (dalej „Wierzytelność”) wobec innej spółki kapitałowej z siedzibą w Polsce (dalej „Dłużnik”) wynikającą z powiązań biznesowych pomiędzy Spółką i Dłużnikiem.

W związku z powyższym, w 2012 r. Pożyczkodawca, Dłużnik oraz Spółka zawarły Umowę o rozliczenie (przekaz) (dalej „Umowa o rozliczenie”), w której uzgodniły, że na mocy przekazu uregulowanego w art. 921¹ (oraz kolejne) polskiego Kodeksu cywilnego, Spółka upoważnia Dłużnika do spłacenia długu (kwoty Wierzytelności) na rzecz Pożyczkodawcy, natomiast Pożyczkodawca zostaje upoważniony do otrzymania takiej płatności, ze skutkiem prawnym dla Spółki (a zatem strony Umowy o rozliczenie ustaliły, że całkowita wartość Wierzytelności Spółki wobec Dłużnika, która po przeliczeniu na kwotę wyrażoną w walucie obcej była niższa niż wartość zobowiązania Spółki wobec Pożyczkodawcy z tytułu pożyczki, powinna zostać zapłacona przez Dłużnika na rzecz Pożyczkodawcy, zamiast Spółki).

Na potrzeby wskazanej powyżej Umowy o rozliczenie, kwota Wierzytelności wyrażona w PLN została przeliczona na kwotę wyrażoną w walucie obcej, w której określona została pożyczka. Wskazane przeliczenie zostało dokonane na podstawie średniego kursu NBP z dnia roboczego poprzedzającego datę podpisania Umowy o rozliczenie. Jak zostało wskazane powyżej, wartość Wierzytelności przeliczona na walutę obcą w powyższy sposób była niższa niż wartość zobowiązania Spółki z tytułu udzielonej przez Pożyczkodawcę pożyczki (na dzień zawarcia Umowy o rozliczenie).

W konsekwencji, w wyniku zawarcia Umowy o rozliczenie:

• Dłużnik przestał być zobowiązany do zapłaty na rzecz Spółki kwoty Wierzytelności;
• Dłużnik został zobowiązany do zapłaty równowartości Wierzytelności na rzecz Pożyczkodawcy;
• dług Spółki określony w walucie obcej wynikający z zawartej w 2006 r. umowy pożyczki został zmniejszony o wartość Wierzytelności wyrażoną w walucie obcej (przy czym Wierzytelność została przeliczona na walutę obcą na potrzeby Umowy o rozliczenie we wskazany powyżej sposób).
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest podejście Spółki, zgodnie z którym w związku z zawarciem Umowy o rozliczenie po stronie Spółki nie powstaną podatkowe różnice kursowe w rozumieniu art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z zawarciem Umowy o rozliczenie po stronie Spółki nie powstaną podatkowe różnice kursowe w rozumieniu art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie Spółki, powyższe stanowisko uzasadniają w szczególności poniżej przedstawione argumenty.

Zgodnie z art. 15a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

Na podstawie art. 15a ust. 2 ww. ustawy, dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

1. przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
2. poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
3. otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5;
4. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
5. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.
   
   

Z kolei, w myśl art. 15a ust. 3 ww. ustawy, ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

1. przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
2. poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
3. otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest wyższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5;
4. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
5. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.
   
   

Powołane powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyraźnie określają sytuacje, kiedy powstają różnice kursowe mające wpływ na wysokość podstawy opodatkowania. W tym miejscu Spółka pragnie zaznaczyć, że różnice kursowe powstają między innymi w sytuacji, gdy wartość kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego (jej) otrzymania jest inna niż jego (jej) wartość w dniu spłaty.

Mając na względzie powyższe, należy jednocześnie zwrócić uwagę na brzmienie art. 15a ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym za koszt poniesiony, o którym mowa w ust. 2 i 3, uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), a za dzień zapłaty, o którym mowa w ust. 2 i 3 – dzień uregulowania zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potracenia wierzytelności.

Analiza przywołanych powyżej przepisów art. 15a ust. 2 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, prowadzi do wniosku, iż aby powstały różnice kursowe muszą wystąpić łącznie dwa elementy:

• dane zdarzenie gospodarcze wyrażone zostało w walucie obcej,
• realizacja tego zdarzenia nastąpiła w walucie obcej.
  
  

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Pożyczkodawca udzielił Spółce pożyczki w walucie obcej. Jednocześnie Spółka posiadała Wierzytelność względem Dłużnika wyrażoną w PLN. Następnie, na podstawie Umowy o rozliczenie zawartej pomiędzy Spółką, Pożyczkodawcą oraz Dłużnikiem w związku z zastosowaniem instytucji przekazu doszło do zmniejszenia wartości zobowiązania z tytułu pożyczki wyrażonej w walucie obcej o wartość Wierzytelności wyrażonej w PLN, której zapłata przez Dłużnika miała nastąpić na rzecz Pożyczkodawcy (zamiast Spółki). Przy założeniu, że przez spłatę pożyczki należy także rozumieć zmniejszenie zobowiązania z tytułu pożyczki w związku z zastosowaniem instytucji przekazu (co zdaniem Spółki nie jest uzasadnione), uregulowanie zobowiązania Spółki z tytułu pożyczki we wskazany sposób nie stanowi jednak spłaty pożyczki, która na gruncie podatkowym powodowałoby powstanie różnic kursowych.

Aby w przedmiotowej sprawie można było bowiem mówić o powstaniu podatkowych różnic kursowych, zarówno pożyczka, jak i jej spłata powinny nastąpić w walucie obcej. Skoro, spłata pożyczki zaciągniętej w walucie obcej nastąpiła w wyniku przekazu Wierzytelności wyrażonej w PLN, to warunek zapłaty zobowiązania w walucie obcej nie został spełniony. Zatem, w związku z tym, iż Wierzytelność Spółki nie była wyrażona w walucie obcej, to nie powstaną w tym przypadku podatkowe różnice kursowe.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż zdaniem Spółki, bez znaczenia dla przedmiotowego rozstrzygnięcia pozostaje okoliczność, iż Wierzytelność Spółki wobec Dłużnika została na potrzeby Umowy o rozliczenie przeliczona na kwotę wyrażoną w walucie obcej. Wskazane przeliczenie należy bowiem traktować wyłącznie jako techniczną czynność wykonaną w celu wyrażenia Wierzytelności oraz zobowiązania z tytułu pożyczki w tej samej walucie, co umożliwiło ich wzajemne porównanie.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że zaprezentowane przez Spółkę stanowisko znajduje potwierdzenie w wielu interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego wydanych w imieniu Ministra Finansów, z których jako przykład można wskazać na:

• interpretację indywidualną z dnia 9 sierpnia 2010 r. sygn. ILPB3/423-428/10-4/GC, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził, że „aby w przedmiotowej sprawie można było mówić o powstaniu podatkowych różnic kursowych, zarówno pożyczka, jak i jej spłata winny nastąpić w walucie obcej. Skoro, spłata pożyczki zaciągniętej w walucie euro nastąpiła w wyniku potrącenia z wierzytelnością wyrażoną w złotych polskich, to warunek zapłaty zobowiązania w walucie obcej nie został spełniony” [podkreślenie Wnioskodawcy];
• interpretację indywidualną z dnia 12 marca 2010 r. sygn. IBPBI/2/423-1582/09/AP, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, że: „mając na względzie powołane powyżej przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, iż opisane kompensaty wzajemnych należności i zobowiązań nie będą prowadziły do powstania różnic kursowych na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych. Jeżeli kompensata należności i zobowiązań następuje pomiędzy wartościami wyrażonymi w złotych i wartościami wyrażonymi w innej walucie (lub odwrotnie) wówczas nie dochodzi do powstania różnic kursowych na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych” (podkreślenie Wnioskodawcy);
• interpretację indywidualną z dnia 22 lipca 2009 r. sygn. ILPB3/423-318/09-2/EK, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, doszedł do wniosku, że „aby w przedmiotowej sprawie można było mówić o powstaniu podatkowych różnic kursowych, zarówno pożyczka, jak i jej spłata winny nastąpić w walucie obcej. Skoro, spłata pożyczki zaciągniętej w EUR nastąpiła w wyniku potrącenia z wierzytelnością wyrażoną w złotych, to warunek zapłaty zobowiązania w walucie obcej nie został spełniony. Zatem, w związku z tym, iż wierzytelność Spółki (roszczenie o wpłatę na podwyższony kapitał zakładowy) nie była wyrażona w walucie obcej (wpłaty na poczet kapitałów polskich spółek wnoszone są w złotych), to nie powstaną w tym przypadku podatkowe różnice kursowe” (podkreślenie Wnioskodawcy).
  

Reasumując, zdaniem Spółki, w związku z zawarciem przez Spółkę Umowy o rozliczenie, na podstawie której:

• na mocy instytucji przekazu Dłużnik został zobowiązany do uregulowania świadczenia pieniężnego na rzecz Pożyczkodawcy w miejsce Spółki, której przysługiwała Wierzytelności wobec Dłużnika wyrażona w PLN,
• a jednocześnie zobowiązanie Spółki z tytułu pożyczki określone w walucie obcej uległo zmniejszeniu o wartość przekazanego świadczenia z tytułu Wierzytelności,
  

po stronie Spółki nie powstaną różnice kursowe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.): podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie:

1. art. 15a, albo
2. przepisów o rachunkowości, pod warunkiem że w okresie, o którym mowa w ust. 3, sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez podmioty uprawnione do ich badania.
   
   

Jak wynika z powyższej regulacji, ustalanie różnic kursowych na podstawie przepisów podatkowych‚ należy uznać za podstawowy sposób wykazywania przychodów i kosztów podatkowych z tytułu różnic kursowych, nie wymagający zawiadomienia urzędu skarbowego.

Należy zauważyć, że konsekwencją wprowadzonych od 1 stycznia 2007 r. zmian w sposobie rozpoznawania różnic kursowych (w tym art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) jest ich wyodrębnienie w przychodach i kosztach podatkowych. Zatem, różnice kursowe jako element przychodów i kosztów podatkowych bezpośrednio rzutują na wysokość podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Prawidłowe wyliczenie podatku uzależnione jest więc m.in. od właściwego ustalenia różnic kursowych, w tym od zastosowania właściwego kursu waluty do przeliczenia danej transakcji, czy też operacji finansowej.

Toteż, stosownie do art. 15a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

W myśl art. 15a ust. 2 pkt 5 omawianej ustawy: dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

Natomiast zgodnie z art. 15a ust. 3 pkt 5 cytowanej ustawy: ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

Zatem do określenia różnic kursowych w odniesieniu do wartości wymienionych w powyższych regulacjach należy porównać wartość otrzymanego kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego wpływu z wartością tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonych z zastosowaniem kursu faktycznie zastosowanego z tych dni.

Na mocy art. 15a ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: przy obliczaniu różnic kursowych, o których mowa w ust. 2 i 3, uwzględnia się kursy faktycznie zastosowane w przypadku sprzedaży lub kupna walut obcych oraz otrzymania należności lub zapłaty zobowiązań. W pozostałych przypadkach, a także gdy do otrzymanych należności lub zapłaty zobowiązań nie jest możliwe uwzględnienie faktycznie zastosowanego kursu waluty w danym dniu, stosuje się kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ten dzień.

W obecnie obowiązującym stanie prawnym brzmienie powyższego przepisu wprowadza swego rodzaju „ograniczenie” do uwzględniania dla celów obliczania różnic kursowych kursu faktycznie zastosowanego do konkretnych przypadków wymienionych w pierwszym zdaniu tego przepisu, tj. sprzedaży waluty obcej, kupna waluty obcej, otrzymania należności lub zapłaty zobowiązania w walucie obcej, czyli do sytuacji, w których dojdzie w rzeczywistości do zastosowania konkretnego, faktycznego kursu walutowego.

W konsekwencji, jeżeli podatnik nie kupuje, ani nie sprzedaje waluty lub nie następuje faktyczne (rzeczywiste) zastosowanie kursu waluty, tj. nie dochodzi do przewalutowania otrzymywanej należności lub płaconego zobowiązania (np. przez bank do przeliczenia wpływu środków z tytułu otrzymywanej należności lub wypływu środków z tytułu zapłaty zobowiązania po konkretnym, rzeczywistym kursie przeliczeniowym), wówczas zastosowanie znajdzie kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ten dzień (zdanie drugie wyżej powołanego znowelizowanego przepisu art. 15a ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Ponadto na mocy art. 15a ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przepisy ust. 2 pkt 4 i 5 oraz ust. 3 pkt 4 i 5 stosuje się odpowiednio do kapitałowych rat kredytów (pożyczek).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Pożyczkodawca udzielił Spółce pożyczki w walucie obcej. Jednocześnie Spółka posiadała wierzytelność względem Dłużnika wyrażoną w PLN. Następnie na podstawie umowy o rozliczenie  zawartej między Wnioskodawcą, Pożyczkodawcą oraz Dłużnikiem w związku z zastosowaniem instytucji przekazu  doszło do zmniejszenia wartości zobowiązania z tytułu pożyczki wyrażonej w walucie obcej o wartość wierzytelności wyrażonej w PLN, której zapłata przez Dłużnika miała nastąpić na rzecz Pożyczkodawcy (zamiast Spółki). Na potrzeby powyższej Umowy kwota wierzytelności wyrażona w PLN została przeliczona na kwotę wyrażoną w walucie obcej, w której określona została pożyczka. Przeliczenie zostało dokonane na podstawie średniego kursu NBP z dnia roboczego poprzedzającego datę podpisania Umowy o rozliczenie. W konsekwencji Dłużnik przestał być zobowiązany do zapłaty na rzecz Spółki kwoty wierzytelności, a dług Spółki określony w walucie obcej  wynikający z zawartej umowy pożyczki  został zmniejszony o wartość wierzytelności wyrażoną w walucie obcej.

Funkcja przekazu polega zasadniczo na ułatwieniu spełniania świadczeń wynikających ze stosunków zobowiązaniowych i uproszczeniu obrotu. Cywilnoprawna instytucja przekazu zakłada istnienie trzech podmiotów i polega na tym, że jedna osoba (nazywana przekazującym) poleca innej osobie (nazywanej przekazanym albo przekazicielem) spełnienie określonego świadczenia na rzecz osoby trzeciej (nazywanej odbiorcą przekazu).

Możliwość zastosowania przekazu przy wykonywaniu zobowiązań wiąże się z faktem, że obowiązujące prawo zasadniczo nie wymaga ani tego, by dłużnik osobiście spełniał świadczenie (art. 356 Kodeksu cywilnego), ani tego, by wierzyciel osobiście świadczenie odbierał (art. 452 Kodeksu cywilnego). W tych warunkach świadczenie należne w ramach stosunku zobowiązaniowego może być przez dłużnika spełnione („przekazane” wierzycielowi) przy pomocy innego podmiotu. Osoba będąca wierzycielem w jednym stosunku i zarazem dłużnikiem w innym stosunku może w szczególności „przekazać” swojemu dłużnikowi spełnienie świadczenia do rąk swego wierzyciela z tym skutkiem, że pierwszy z nich będzie upoważniony do spełnienia świadczenia zgodnie z przekazem, a drugi do jego przyjęcia. Zastosowanie się do przekazu spowoduje zwolnienie z długu dłużników w obu stosunkach.

Zatem, w wyniku spłaty pożyczki przez Dłużnika na mocy opisanego wyżej przekazu, Wnioskodawca dokonał spłaty zobowiązania w stosunku do Pożyczkodawcy w momencie podpisania umowy o rozliczenie.

Należy zwrócić również uwagę na brzmienie art. 15a ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym: za koszt poniesiony, o którym mowa w ust. 2 i 3, uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), a za dzień zapłaty, o którym mowa w ust. 2 i 3 – dzień uregulowania zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potracenia wierzytelności.

W wyżej powołanym przepisie „zapłata” zdefiniowana została jako uregulowanie zobowiązania w jakiejkolwiek formie. W konsekwencji należy uznać, że podatkowe różnice kursowe wystąpią w przypadku faktycznego uregulowania zobowiązania i bez znaczenia jest tutaj forma w jakiej to nastąpi, tj. czy nastąpi to drogą faktycznego transferu środków pieniężnych w walucie obcej, czy w jakiejkolwiek innej formie, np. w formie przekazu. Z analizowanego przepisu wynika, że dla celów rozpoznania różnic kursowych pod kątem podatku dochodowego istotne jest efektywne wygaśnięcie zobowiązania.

Biorąc pod uwagę powyższą analizę, należy uznać, że zobowiązanie z tytułu pożyczki zostanie w praktyce uregulowane, co wypełnia dyspozycję art. 15a ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Sam fakt wyrażenia wierzytelności w różnych walutach nie pozbawia Spółki możliwości dokonania wskazanego przekazu. Nie zmienia to charakteru zobowiązania, tak więc nie można powiedzieć, że Spółka regulując w drodze przekazu zobowiązanie wyrażone w walucie obcej uregulowała je w innej walucie niż ta, w której jest wyrażone (nawet jeżeli przeciwstawna wierzytelność była wyrażona w PLN).

Zatem, dla obliczenia różnic kursowych należy porównać wartość pożyczki przeliczonej wg kursu faktycznego z dnia jej otrzymania z wartością spłacanej pożyczki przeliczonej po kursie średnim NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego datę podpisania umowy o rozliczenie. W przypadku powstania dodatnich różnic kursowych, Spółka zaliczy je do przychodów podatkowych, natomiast w sytuacji wystąpienia ujemnych różnic kursowych będą one stanowić koszty uzyskania przychodów.

Reasumując, w związku z zawarciem Umowy o rozliczenie – skutkującej uregulowaniem pożyczki wyrażonej w walucie obcej – po stanie Spółki powstaną podatkowe różnice kursowe.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji, stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.