2013.08.14 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-435/13-4/AO
z 14 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2013 r. (data wpływu 10.05.2013 r.), uzupełnionym w dniu 5 sierpnia 2013 r. w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu Nr IPPPP2/443-435/13-2/AO z dnia 30 lipca 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących w zakresie swojej działalności statutowej dotyczącej świadczenia usług pomocy społecznej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2013 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących w zakresie swojej działalności statutowej dotyczącej świadczenia usług pomocy społecznej. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 5 sierpnia 2013 r. (data wpływu 06.08.2013 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu Nr IPPP2/443-435/13-2/AO z dnia 30 lipca 2013 r. (data doręczenia 01.08.2013 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Centrum jest jednostką budżetową miasta w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, nie prowadzi działalności gospodarczej i nie sprzedaje usług swoim mieszkańcom. Centrum powstało na mocy uchwały Rady Miasta z dnia 27 stycznia 2011 r. w sprawie utworzenia Centrum na podstawie uchwały Rady Miasta z dnia 31 marca 2011 r. w sprawie połączenia Domu Pomocy z Centrum, utworzenia ośrodka wsparcia oraz zmieniającą uchwałę w sprawie utworzenia Centrum i uchwałę w sprawie nadania statutów domom pomocy społecznej prowadzonym przez miasto W . zostało połączone z Domem Pomocy Społecznej.

Dom świadczy usługi na podstawie ustawy o pomocy społecznej i rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 sierpnia 2012 r. w sprawie domów pomocy społecznej, w oparciu o decyzje administracyjne Prezydenta miasta o skierowaniu do Domu oraz o odpłatności za pobyt, w zakresie:

w zakresie potrzeb bytowych, zapewniając:
1. miejsce zamieszkania,
2. wyżywienie,
3. odzież i obuwie,
4. utrzymanie czystości;
opiekuńcze, polegające na:
1. udzielaniu pomocy w podstawowych czynnościach życiowych,
2. pielęgnacji,
3. niezbędnej pomocy w załatwianiu spraw osobistych;
wspomagające, polegające na:
1. umożliwieniu udziału w terapii zajęciowej,
2. podnoszeniu sprawności i aktywizowaniu mieszkańców domu,
3. umożliwieniu zaspokojenia potrzeb religijnych i kulturalnych,
4. zapewnieniu warunków do rozwoju samorządności mieszkańców domu,
5. stymulowaniu nawiązywania, utrzymywania i rozwijania kontaktu z rodziną i społecznością lokalną,
6. działaniu zmierzającym do usamodzielnienia mieszkańca domu, w miarę jego możliwości,
7. pomocy usamodzielniającemu się mieszkańcowi domu w podjęciu pracy, szczególnie mającej charakter terapeutyczny, jeżeli mieszkaniec spełnia warunki do takiego usamodzielnienia,
8. zapewnieniu bezpiecznego przechowywania środków pieniężnych i przedmiotów wartościowych,
9. finansowaniu mieszkańcowi domu nieposiadającemu własnego dochodu wydatków na niezbędne przedmioty osobistego użytku, w kwocie nieprzekraczającej 30% zasiłku stałego, o którym mowa w art. 37 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, zwanej dalej „ustawą”,
10. zapewnieniu przestrzegania praw mieszkańców domu oraz zapewnieniu mieszkańcom dostępności do informacji o tych prawach,
11. sprawnym wnoszeniu i załatwianiu skarg i wniosków mieszkańców domu.

Podstawą do świadczenia usług jest decyzja administracyjna o skierowaniu do Domu, a po przyjęciu do Domu decyzja administracyjna o wysokości opłaty za pobyt a nie umowa cywilnoprawna. Dom nie zawiera z mieszkańcami żadnych umów. Zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania. Mieszkaniec domu wnosi opłatę do kasy domu lub na jego rachunek bankowy. Za jego zgodą opłata może być potrącana z emerytury lub renty - przez właściwy organ emerytalno-rentowy. Wpłaty za pobyt w domu pomocy społecznej dokonane gotówką przez mieszkańców w kasie w 2012 r. wyniosły 191634,19 zł.

Centrum prowadzi rozliczenia z każdym mieszkańcem. Centrum posiada wyciągi bankowe i dowody kasowe KP. Przypisem odpłatności jest decyzja administracyjna. Odpłatnością jest dokonana wpłata za pośrednictwem banku lub kasy Centrum. Zakład Ubezpieczeń Społecznych lub Ośrodek Pomocy Społecznej, które są płatnikami w imieniu mieszkańców w tytule przelewu nie określają dokładnie tytułu wpłaty. Opis na przelewie bankowym zawiera: symbol świadczenia, imię i nazwisko osoby, której dotyczy, datę, na którą przypada termin płatności świadczenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Centrum zobowiązane jest, w zakresie swojej statutowej działalności, do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących?

Zdaniem Wnioskodawcy, Centrum nie jest zobowiązane, w zakresie swojej statutowej działalności, do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) nakłada na podatników dokonujących sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych obowiązek prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy pod pojęciem sprzedaży - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie ze statutem Centrum, stanowiącym załącznik do uchwały Rady miasta z dnia 31.03.2011 r. w sprawie połączenia Domu Pomocy Społecznej z Centrum - Centrum jest jednostką budżetową miasta w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, nie prowadzi działalności gospodarczej i nie sprzedaje usług swoim mieszkańcom. Dom świadczy usługi na podstawie ustawy o pomocy społecznej i rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 sierpnia 2012 r. w sprawie domów pomocy społecznej w zakresie:

w zakresie potrzeb bytowych, zapewniając:
1. miejsce zamieszkania,
2. wyżywienie,
3. odzież i obuwie,
4. utrzymanie czystości;
opiekuńcze, polegające na:
1. udzielaniu pomocy w podstawowych czynnościach życiowych,
2. pielęgnacji,
3. niezbędnej pomocy w załatwianiu spraw osobistych;
wspomagające, polegające na:
1. umożliwieniu udziału w terapii zajęciowej,
2. podnoszeniu sprawności i aktywizowaniu mieszkańców domu,
3. umożliwieniu zaspokojenia potrzeb religijnych i kulturalnych, zapewnieniu warunków do rozwoju samorządności mieszkańców domu,
4. stymulowaniu nawiązywania, utrzymywania i rozwijania kontaktu z rodziną i społecznością lokalną,
5. działaniu zmierzającym do usamodzielnienia mieszkańca domu, w miarę jego możliwości,
6. pomocy usamodzielniającemu się mieszkańcowi domu w podjęciu pracy, szczególnie mającej charakter terapeutyczny, jeżeli mieszkaniec spełnia warunki do takiego usamodzielnienia,
7. zapewnieniu bezpiecznego przechowywania środków pieniężnych i przedmiotów wartościowych,
8. finansowaniu mieszkańcowi domu nieposiadającemu własnego dochodu wydatków na niezbędne przedmioty osobistego użytku, w kwocie nieprzekracząjącej 30% zasiłku stałego, o którym mowa w art. 37 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, zwanej dalej „ustawą”,
9. zapewnieniu przestrzegania praw mieszkańców domu oraz zapewnieniu mieszkańcom dostępności do informacji o tych prawach,
10. sprawnym wnoszeniu i załatwianiu skarg i wniosków mieszkańców domu.

Podstawą do świadczenia usług jest decyzja administracyjna, a nie umowa cywilnoprawna. Dom nie zawiera z mieszkańcami żadnych umów. Zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania. Art. 62 ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej stanowi, iż mieszkaniec domu wnosi opłatę do kasy domu lub na jego rachunek bankowy. Za jego zgodą opłata może być potrącana z emerytury lub renty mieszkańca domu - przez właściwy organ emerytalno-rentowy — w niniejszym przypadku ZUS, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Wysokość opłaty za pobyt w DPS jest określona w decyzji administracyjnej. Jest to opłata, a nie cena czy też wartość sprzedaży usługi. Świadczenie usług nie stanowi sprzedaży, lecz wykonywanie zadań w zakresie pomocy społecznej. Między DPS a mieszkańcem nie ma i nie może być jakiejkolwiek umowy, w tym umowy sprzedaży. Wysokość opłaty nie jest uzależniona od standardu usług, lecz od sytuacji materialnej mieszkańca, a podstawą jej ustalenia są przepisy ustawy, a nie umowa. Wysokość opłaty nie podlega negocjacjom, lecz podlega kontroli w toku postępowania administracyjnego oraz sądowo-administracyjnego. Pobierana opłata ma charakter daniny publicznej. Ponadto nie ma możliwości (w odróżnieniu od Domów niepublicznych) przyjąć mieszkańca bez decyzji administracyjnej o skierowaniu do Domu, jak również pobrać opłaty bez decyzji o odpłatności. Decyzje powyższe są ewidencjonowane, mają swoje numery.

Z kolei bez względu czy mieszkaniec korzysta z usług Domu, czy też nie, oraz w jakim zakresie, jest zobowiązany do ponoszenia opłaty w ustalonej decyzją wysokości. Zwolnienie z ponoszenia opłat również odbywa się na mocy decyzji administracyjnych (art. 64 ustawy o pomocy społecznej).

Również egzekucja opłat odbywa się w trybie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Wnioskodawca wskazuje, że art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie powiatowym w związku z art. 19 pkt 7 ustawy o pomocy społecznej do zadań powiatu, w tym przypadku Miasta należy m.in. prowadzenie domów pomocy społecznej. Zadania te wykonuje organ, tj. Prezydent poprzez kierowanie osób uprawnionych do domów pomocy społecznej i wydawaniu decyzji o odpłatności za pobyt. Realizację tych zadań wykonują powołane przez niego jednostki budżetowe, czyli urzędy prowadzące jego obsługę. W zakresie pomocy społecznej taką jednostką jest Centrum.

Ponadto na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca wskazuje, że ustawa o podatku od towarów i usług reguluje czynności, które podlegają reżimowi cywilnoprawnemu, a nie administracyjno-prawnemu, a kasy rejestrujące służą zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług do ewidencji obrotu i kwot podatku należnego. Skoro domy pomocy społecznej nie są płatnikami VAT w zakresie wykonywanych przez siebie zadań publicznych to bezprzedmiotowe jest prowadzenie kas rejestrujących w celu ewidencjonowania kwot podatku należnego.

Wnioskodawca realizuje zadania miasta - świadczy zadania gminne i powiatowe na rzecz mieszkańców nałożone przepisami prawa w granicach uchwalonego budżetu jako jednostka organizacyjna miasta, które jest gminą mającą status miasta na prawach powiatu.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że Centrum nie tylko nie ma wpływu na wysokość opłat ale również nie dysponuje nimi, gdyż odprowadzane są one w całości do budżetu jednostki samorządu terytorialnego, tj. miasta. Centrum jako jednostka budżetowa wykonuje zadania ustawowe w oparciu o uchwalony przez Radę miasta budżet w całkowitym oderwaniu od opłat ponoszonych przez mieszkańców. Centrum nie ma również wpływu na egzekwowanie zaległych opłat, gdyż jednostką do tego uprawnioną jest Centrum. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2012 r. (sygn. akt III SA/Wa 3092/11) oraz interpretacji indywidualnej z dnia 18 marca 2013 r. uwzględniającej ww. wyrok.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ww. ustawy. Przy czym do uznania czynności za usługę konieczne jest istnienie odbiorcy usługi. Tak więc usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Jednakże określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podatnik.

Na mocy art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ww. ustawy należy rozumieć wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powyższego wynika, że organy władzy publicznej są podatnikami VAT w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Wyłączone od opodatkowania podatkiem od towarów i usług są czynności wykonywane przez podmioty prawa publicznego (organy władzy publicznej i urzędy obsługujące te organy) w ramach sprawowanego przez nie władztwa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Wyłączona z opodatkowania będzie zatem ta działalność organu podlegająca prawu publicznemu, w odniesieniu do której organ ten występuje w charakterze organu publicznego, tj. którą wykonuje w ramach szczególnych zadań i obowiązków przypisanych organom publicznym.

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest jednostką budżetową miasta. Wnioskodawca świadczy usługi na podstawie ustawy o pomocy społecznej i rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 sierpnia 2012 r. w sprawie domów pomocy społecznej, w oparciu o decyzje administracyjne Prezydenta miasta o skierowaniu do Domu oraz o odpłatności za pobyt, w zakresie potrzeb bytowych, opiekuńczych i wspomagających. Podstawą do świadczenia usług jest decyzja administracyjna o skierowaniu do Domu, a po przyjęciu do Domu decyzja administracyjna o wysokości opłaty za pobyt. Dom nie zawiera z mieszkańcami żadnych umów. Zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania. Mieszkaniec domu wnosi opłatę do kasy domu lub na jego rachunek bankowy. Za jego zgodą opłata może być potrącana z emerytury lub renty - przez właściwy organ emerytalno-rentowy. Wnioskodawca świadczy zadania na rzecz swoich mieszkańców w granicach uchwalonego budżetu.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia organu władzy publicznej, jak i urzędów obsługujących te organy, odwołując się jedynie do odrębnych przepisów nakładających obowiązek realizacji zadań o charakterze publicznym na te organy.

Zauważyć należy, iż zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta. Miasto jest gminą mającą status miasta na prawach powiatu. Miasto wykonuje zadania przewidziane przepisami dotyczącymi samorządu gminnego i samorządu powiatowego.

Na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (tj. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 ze zm.) powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Powiat ma osobowość prawną (art. 2 ust. 2 ww. ustawy). Zgodnie z art. 92 ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy funkcje organów powiatu w miastach na prawach powiatu sprawuje rada miasta i prezydent miasta. Stosownie do art. 92 ust. 2 ww. ustawy miasto na prawach powiatu jest gminą wykonującą zadania powiatu na zasadach określonych w tej ustawie. W myśl art. 92 ust. 3 ww. ustawy ustrój i działanie organów miasta na prawach powiatu, w tym nazwę, skład, liczebność oraz ich powoływanie i odwoływanie, a także zasady sprawowania nadzoru określa ustawa o samorządzie gminnym.

Zgodnie z ust. 4 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie m.in. pomocy społecznej. Według treści art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym w celu wykonywania zadań powiat może tworzyć jednostki organizacyjne i zawierać umowy z innymi podmiotami.

Analiza powyższych przepisów prowadzi do wniosku, iż do zadań własnych powiatu należy świadczenie pomocy społecznej. Jedną z form realizacji tych zadań może być utworzenie przez gminę jednostki organizacyjnej, której celem jest realizacja ww. zadań.

Jak wynika z art. 9 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.) jednostki samorządu terytorialnego (do których na podstawie art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego – Dz. U. z 2010 r. Nr 80, poz. 526 ze zm. - zalicza się powiat) oraz jednostki budżetowe są zaliczane do sektora finansów publicznych. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o finansach publicznych jednostkami budżetowymi są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Z ust. 2 art. 11 ustawy wynika, iż jednostka budżetowa działa na podstawie statutu określającego w szczególności jej nazwę, siedzibę i przedmiot działalności. W myśl art. 11 ust. 3 ww. ustawy podstawą gospodarki finansowej jednostki budżetowej jest plan dochodów i wydatków (…).

Treść art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o finansach publicznych stanowi, że jednostki budżetowe, z zastrzeżeniem odrębnych ustaw, tworzą, łączą i likwidują organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego – gminne, powiatowe lub wojewódzkie jednostki budżetowe. Mocą art. 12 ust. 2 ww. ustawy tworząc jednostkę budżetową, organ, o którym mowa w ust. 1, nadaje jej statut, chyba że odrębne ustawy stanowią inaczej, oraz określa mienie przekazywane tej jednostce w zarząd. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy likwidując jednostkę budżetową, organ, o którym mowa w ust. 1, określa przeznaczenie mienia znajdującego się w zarządzie tej jednostki, z zastrzeżeniem ust. 7. Stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 2 ww. ustawy z zastrzeżeniem ust. 7, należności i zobowiązania likwidowanej gminnej, powiatowej lub wojewódzkiej jednostki budżetowej – przejmuje urząd odpowiedniej jednostki samorządu terytorialnego.

Na podstawie ww. przepisów, biorąc pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy, Wnioskodawcę uznać należy za jednostkę budżetową miasta, za pomocą której organ ten realizuje zadania własne nałożone na powiat przepisami prawa.

Zgodnie z art. 19 ust. 10 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 182) do zadań własnych powiatu należy prowadzenie i rozwój infrastruktury domów pomocy społecznej o zasięgu ponadgminnym oraz umieszczanie w nich skierowanych osób. Artykuł 112 ust. 1 tej ustawy stanowi, że zadania pomocy społecznej w powiatach wykonują jednostki organizacyjne – powiatowe centra pomocy rodzinie. Zadania powiatowych centrów pomocy rodzinie w miastach na prawach powiatu, w myśl art. 112 ust. ww. ustawy, realizują miejskie ośrodki pomocy społecznej, które mogą być nazwane „miejskimi ośrodkami pomocy rodzinie”. Na mocy art. 59 ust. 1 tej ustawy decyzję o skierowaniu do domu pomocy społecznej i decyzję ustalającą opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy właściwy dla tej osoby w dniu jej kierowania do domu pomocy społecznej. Decyzję o umieszczeniu w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy prowadzącej dom pomocy społecznej lub starosta powiatu prowadzącego dom pomocy społecznej. (…) (art. 59 ust. 2 tej ustawy). Stosownie do art. 60 ust. 1 tej ustawy pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania mieszkańca, z zastrzeżeniem ust. 3.

W kontekście powyższego zauważyć należy, iż zgodnie z art. 5 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty, wpłaty z zysku przedsiębiorstw państwowych i jednoosobowych spółek Skarbu Państwa, a także inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, państwowych funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw.

W niniejszych okolicznościach Wnioskodawca będący jednostką budżetową miasta realizuje zadania własne miasta wynikające z przepisów prawa. Zatem jako jednostka organizacyjna miasta, która jak wskazuje Wnioskodawca w całkowitym oderwaniu od opłat wnoszonych przez korzystających z pomocy społecznej mieszkańców wykonuje ustawowe zadania miasta w oparciu o uchwalony przez Radę miasta budżet nie może być traktowana jako odrębny organ. Tym samym, w takim zakresie w jakim realizuje ww. zadania stanowi organ władzy publicznej.

Czynności wykonywane przez Wnioskodawcę są czynnościami ze sfery publicznoprawnej, a nie cywilnoprawnej. Dom pomocy społecznej działa na odmiennych zasadach niż podmioty prowadzące działalność gospodarczą w tym samym zakresie. Utworzenie i utrzymanie domu pomocy społecznej należy do zadań własnych jednostki go powołującej. Umieszczenie, opłata za pobyt lub zwolnienie z tej opłaty wynika z decyzji administracyjnej. Obowiązek ponoszenia opłaty wynika z ustawy o pomocy społecznej, przy czym ustawa ta określenia także wysokość ww. opłat. Odpłatność za udzieloną pomoc społeczną pobierana jest przez organ samorządowy w związku z realizacją celu publicznego dotyczącego realizacji ustawowego obowiązku do prowadzenia domów opieki społecznej. Opłaty pobierane przez Wnioskodawcę za pobyt w domu pomocy społecznej mają charakter daniny publicznej. Wnioskodawca nie ma wpływu na wysokość opłat. Mieszkaniec domu wnosi opłatę do kasy domu lub na jego rachunek bankowy, jednakże Wnioskodawca nie dysponuje nimi, gdyż w całości odprowadza je do budżetu jednostki samorządu terytorialnego, tj. miasta. Nałożone na niego zadania wykonuje natomiast w oparciu o uchwalony przez Radę miasta budżet.

W konsekwencji powyższego, Wnioskodawca w zakresie, w jakim realizuje ww. zadania, jest objęty regulacją przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Czynności, o których mowa mają bowiem charakter publicznoprawny, a nie cywilnoprawny, a ich wysokość jest ściśle określona w przepisach prawa. W kontekście powyższego należy uznać, iż w niniejszych okolicznościach wykonując nałożone przez miasto zadania w zakresie pomocy społecznej Wnioskodawca nie występuje jako podatnik podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawca w zakresie swojej działalności statutowej dotyczącej świadczenia usług pomocy społecznej zleconych przez jednostkę samorządu terytorialnego nie występuje jako podatnik podatku od towarów i usług. Konsekwencją powyższego jest brak obowiązku prowadzenia przez Wnioskodawcę ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin