Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-609/13/MCZ
z 12 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia z dnia 28 maja 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 07 czerwca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 09 sierpnia 2013 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku transferowego z Norwegii - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 czerwca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku transferowego z Norwegii.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 30 lipca 2013 r. znak: IBPB II/1/415-609/13/MCZ wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono w dniu 09 sierpnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przez ostatnie 3 lata Wnioskodawczyni przebywała w Norwegii gdzie pracowała i rozliczała się z podatku. W 2012 r. z powodów osobistych Wnioskodawczyni musiała powrócić do Polski. Przed wyjazdem Wnioskodawczyni nabyła prawo do zasiłku dla bezrobotnych w Norwegii, gdzie był wypłacany do momenty jego transferu do Polski. Wnioskodawczyni skorzystała bowiem z prawa do 3 miesięcznego transferu zasiłku stosownie do rozporządzeniem Rady EWG Nr …, zgodnie z którym bezrobotnemu obywatelowi państwa członkowskiego przysługuje prawo przebycia do Polski w celu poszukiwania pracy i wypłaty zasiłku dla bezrobotnego przez okres 3 miesięcy na podstawie ustawodawstwa kraju, który przyznał zasiłek – w tym wypadku Norwegii. W czasie pobierania transferowego norweskiego zasiłku dla bezrobotnych Wnioskodawczyni przebywała w Polsce, gdzie poszukiwała pracy i miała miejsce zamieszkania.

Do końca marca 2012 r. centrum jej interesów życiowych (prywatnych, zawodowych) znajdowało się w Norwegii, gdzie przebywała z mężem. Było to jej miejsce zamieszkania i miejsce pobytu. W Polsce Wnioskodawczyni przebywała sporadycznie – w okresie świąt. Od 01 kwietnia do 31 grudnia 2012 r. Wnioskodawczyni przebywała w Polsce. Wnioskodawczyni jest obywatelką Polski. Otrzymywany zasiłek był ustalony, obliczony i przyznany na podstawie ustawodawstwa Królestwa Norwegii. Od kwoty brutto ww. zasiłku został odprowadzony podatek do norweskiego urzędu skarbowego. W kwietniu 2013 r. z tego zasiłku Wnioskodawczyni rozliczyła się w norweskim zeznaniu podatkowym za 2012 r. Jej jedyne dochody za 2012 r. w Polsce to dochody z norweskiego zasiłku transferowego, z których rozliczyła się w Norwegii. Wnioskodawczyni nie osiągnęła innych dochodów w Polsce.

W uzupełnieniu wniosku (data wpływu – 09 sierpnia 2013 r.), Wnioskodawczyni doprecyzowała stan faktyczny i wskazała, że:

• Wojewódzki Urząd Pracy w wydanej decyzji stwierdził prawo do zachowania zasiłku nabytego w Norwegii od dnia 31 marca 2012 r. do dnia 30 czerwca 2012 r.
• Zasiłek transferowy był wypłacany w Polsce od 06 kwietnia 2012 r. do 30 czerwca 2012 r.,
• Wnioskodawczyni nie była i nie jest obywatelką Norwegii.
• Do 30 czerwca 2012 r. Wnioskodawczyni objęta była norweską opieką medyczną (norweska karta zdrowia) oraz posiadała do tego dnia zabezpieczenia emerytalno-rentowe.
• Konto oszczędnościowe, oszczędności w 2012 r. Wnioskodawczyni posiadała zarówno w Polsce jak i w Norwegii. Nieruchomość uzyskaną w drodze darowizny posiada w Polsce.
• W 2012 r. Wnioskodawczyni była bardziej związana z Norwegią, gdyż tam zostawiła swoich przyjaciół i najbliższą osobę – męża.
• Ośrodek interesów życiowych Wnioskodawczyni do 30 czerwca 2012 r. nie był w Polsce, gdyż Wnioskodawczyni poważnie rozważała powrót do Norwegii w przypadku nie znalezienia pracy w Polsce w okresie transferu zasiłku. Pobyt Wnioskodawczyni miał być tylko czasowy, spowodowany był chorobą rodzica i Wnioskodawczyni.
• Transfer zasiłku z Norwegii do Polski wymusza na osobie, która uzyskała prawo do czasowego pobierania tego zasiłku w innym kraju niż Norwegia na zmianę miejsca zamieszkania z Norwegii na Polskę. Po 31 marca 2013 r. do 30 czerwca 2013 r. Wnioskodawczyni miała transfer zasiłku i mieszkała w Polsce w tym okresie. Po 01 lipca 2012 r. do 31 grudnia 2012 r. Wnioskodawczyni mieszkała w Polsce lecz nie uzyskała w tym okresie dochodu.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w związku z istnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską i Norwegią urząd pracy słusznie wystawił informację PIT-8C i przesłał do urzędu skarbowego skoro tylko pośredniczył w przekazaniu zasiłku transferowego na zlecenie norweskiego urzędu?

Czy Wnioskodawczyni miała obowiązek rozliczenia przychodów z tytułu uzyskanego zasiłku norweskiego, jeżeli w Polsce nie osiągnęła żadnego przychodu, a podatek został zapłacony w Norwegii?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w tej sprawie znajdzie zastosowanie art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, w przedmiotowej sprawie, obowiązek podatkowy powstał w Norwegii, ze względu na czas, w którym przyznano Wnioskodawczyni zasiłek oraz fakt, że był pobierany w Norwegii do momentu transferu. Przepis art. 3 ww. ustawy stosuje się z uwzględnieniem przepisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania - art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawczyni, urząd pracy nie miał podstaw do sporządzenia informacji PIT-8C, gdyż nie on był płatnikiem zaliczek na podatek z tytułu tzw. przychodów z innych źródeł otrzymanych w Norwegii. Chyba, że urząd miał tylko wykazać, że przychody te są zwolnione w Polsce. Jednakże w poz. 34 PIT-8C jest adnotacja „Transfer zasiłku dla bezrobotnych nabytego w Norwegii”, brak jest natomiast zapisu, że jest to przychód zwolniony z opodatkowania w Polsce. Powyższe spowodowało, że na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek złożenia rocznego zeznania podatkowego i zapłacenia podatku w Polsce, w sytuacji gdy podatek z tego tytułu został wcześniej zapłacony w Norwegii. Zdaniem Wnioskodawczyni jest to niezgodne z przepisami prawa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a. ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z powyższych przepisów wynika, iż w pierwszej kolejności obowiązek podatkowy ustala się w oparciu o ustawę a następnie o umowy mające na celu rozgraniczenie obowiązku podatkowego nałożonego ustawodawstwami dwóch umawiających się państw, co wynika z ograniczającego i korygującego charakteru umów międzynarodowych.

W przypadku transferowanego zasiłku dla bezrobotnych, zgodnie z art. 70 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) Nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, (Dz. Urz. UE L 149 z dnia 05 lipca 1971 r. z późn. zm.), w przypadkach określonych w przepisach art. 69 ust. 1 świadczenia udzielane są przez instytucję każdego z państw, do którego bezrobotny udaje się w celu poszukiwania pracy. Instytucja właściwa Państwa Członkowskiego, którego ustawodawstwu podlegali pracownik najemny lub osoba prowadząca działalność na własny rachunek w okresie ostatniego wykonywania pracy, zobowiązana jest do zwrotu kosztów tych świadczeń. Z przepisu tego wynika więc, że właściwa instytucja państwa, w którym przyznano bezrobotnemu zasiłek transferowy (dalej jako państwo właściwe) zobowiązana jest do zwrotu kosztów tych świadczeń.

Stosownie do art. 70 ust. 2 rozporządzenia 1408/71, zwroty są ustalane i dokonywane na podstawie udokumentowanych rzeczywistych wydatków lub w kwocie zryczałtowanej, na zasadach określonych w rozporządzeniu Rady (EWG) Nr 574/72 z dnia 21 marca 1972 r. dotyczącego stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 (dalej: rozporządzenie 574/72).

Zgodnie z art. 97 ust. 1 rozporządzenia 574/72, kwota wypłaconych świadczeń jest zwracana przez instytucję państwa właściwego na rzecz instytucji, która wypłaciła te świadczenia, w wysokości wynikającej z rozliczenia tej ostatniej instytucji. Oznacza to, że o formie zwrotu kosztów wypłaconego transferowanego zasiłku dla bezrobotnych (rzeczywiste wydatki lub kwota zryczałtowana) decyduje zawsze instytucja państwa, do którego udał się bezrobotny, tj. w tym przypadku instytucja polska. W praktyce polskich instytucji zawsze stosuje się rozliczenie w oparciu o rzeczywiste wydatki.

Stosownie do art. 70 ust. 3 rozporządzenia 1408/71, państwa członkowskie mogą ustalić między sobą inne sposoby dokonywania zwrotów lub wypłat, lub też mogą zrezygnować z dokonywania jakichkolwiek zwrotów pomiędzy instytucjami podlegającymi ich kompetencji. Jednakże Polska nie zawarła tego rodzaju porozumienia z żadnym państwem członkowskim UE, EOG ani Szwajcarią. W związku z tym zwrot kosztów wypłaconych przez polskie instytucje zasiłków transferowych dla bezrobotnych następuje zawsze, zaś kwota tego zwrotu zawsze odpowiada kwocie rzeczywiście poniesionych przez Fundusz Pracy wydatków. Oznacza to, iż Fundusz Pracy występuje tu jedynie jako instytucja kredytująca świadczenia dla bezrobotnych wypłacane de facto na koszt innych państw. W związku z powyższym, wypłacany przez polski Urząd Pracy zasiłek transferowany dla bezrobotnych, zwracany następnie w rzeczywistej wysokości przez właściwą instytucję innego państwa, jest świadczeniem pochodzącym z tego drugiego państwa.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawczyni przez ostatnie 3 lata przebywała w Norwegii, gdzie pracowała i rozliczała się z podatku dochodowego. W 2012 r. z powodów osobistych Wnioskodawczyni powróciła do Polski. Przed wyjazdem Wnioskodawczyni nabyła w Norwegii prawo do zasiłku dla bezrobotnych. Zasiłek ten był wypłacany w Norwegii do momentu jego transferu do Polski. Wnioskodawczyni skorzystała bowiem z prawa do 3 miesięcznego transferu zasiłku zgodnie z rozporządzeniem 1408/71. Na podstawie tego rozporządzenia bezrobotnemu obywatelowi państwa członkowskiego UE przysługuje prawo przybycia do Polski w celu poszukiwania pracy i wypłaty zasiłku przez okres 3 miesięcy. Polski Urząd Pracy w wydanej decyzji stwierdził prawo do zachowania zasiłku nabytego w Norwegii. Zasiłek ten był wypłacany w Polsce od 06 kwietnia 2012 r. do 30 czerwca 2012 r. Wnioskodawczyni przebywała w Polsce od 01 kwietnia do 31 grudnia 2012 r. Wnioskodawczyni jest obywatelką Polski; nie była i nie jest obywatelką Norwegii. Ośrodek interesów życiowych (prywatnych, zawodowych) Wnioskodawczyni do 30 czerwca 2012 r. nie był w Polsce lecz w Norwegii. Do 30 czerwca 2012 r. Wnioskodawczyni objęta była norweską opieką medyczną (norweska karta zdrowia) oraz posiadała do tego dnia zabezpieczenia emerytalno-rentowe. Konto oszczędnościowe, oszczędności w 2012 r. Wnioskodawczyni posiadała zarówno w Polsce jak i w Norwegii. W Polsce posiada nieruchomość nabytą w drodze darowizny. W 2012 r. Wnioskodawczyni była bardziej związaną z Norwegia, gdyż tam był jej mąż i przyjaciele. Wnioskodawczyni poważnie rozważała powrót do Norwegii w przypadku nie znalezienia pracy w Polsce w okresie transferu zasiłku. Pobyt Wnioskodawczyni miał być tylko czasowy - spowodowany był chorobą rodzica i Wnioskodawczyni. Otrzymywany zasiłek był ustalony, obliczony i przyznany na podstawie ustawodawstwa Królestwa Norwegii. Od kwoty brutto ww. zasiłku został odprowadzony podatek do norweskiego urzędu skarbowego. W kwietniu 2013 r. z tego zasiłku Wnioskodawczyni rozliczyła się w norweskim zeznaniu podatkowym za 2012 r. Jej jedyne dochody za 2012 r. w Polsce to dochody z norweskiego zasiłku transferowego, z których rozliczyła się w Norwegii. Po 01 lipca 2012 r. do 31 grudnia 2012 r. Wnioskodawczyni mieszkała w Polsce lecz nie uzyskała w tym okresie dochodu.

Ponieważ Wnioskodawczyni wskazała, że do 30 czerwca 2012 r. jej ośrodek interesów życiowych znajdował się w Norwegii, gdyż od 01 kwietnia do 30 czerwca przebywała w Polsce jedynie w poszukiwaniu pracy, natomiast po tym terminie mieszkała nadal w Polsce, to w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji, podpisane w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz. U. 2010 r. Nr 134 poz. 899), dalej „Konwencja”.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.

Na podstawie art. 21 ust. 1 ww. umowy, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, gdziekolwiek powstałe, nieobjęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej Konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

W świetle powołanych powyżej przepisów należy zatem stwierdzić, że jeżeli istotnie do 30 czerwca 2012 r. Wnioskodawczyni miała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Norwegii (była rezydentem podatkowym Norwegii, gdyż tam mieściło się jej centrum interesów życiowych) to za ten okres podlegała w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Tym samym dochody uzyskane przez Wnioskodawczynię w powyższym okresie nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce. Zatem Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do uwzględnienia tego dochodu w zeznaniu podatkowym za 2012 r., składanym w Polsce.

Natomiast dochody osiągnięte przez Wnioskodawczynie po 30 czerwca 2012 r, na terytorium Polski podlegają w Polsce niegraniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Ponieważ w przedmiotowej sprawie, jak wynika z treści wniosku, w okresie od 01 lipca 2012 r. do 31 grudnia 2012 r. Wnioskodawczyni nie osiągnęła dochodów na terytorium Polski, to w konsekwencji na Wnioskodawczyni nie spoczywa obowiązek dokonania rocznego rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 r.

Odnosząc się natomiast do kwestii obowiązku wystawiania informacji PIT-8C należy stwierdzić, iż obowiązek jej sporządzenia zależy od tego, czy dany transferowy zasiłek dla bezrobotnych będzie podlegał w Polsce opodatkowaniu, w świetle postanowień właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej przez Polskę z państwem, z którego zasiłek pochodzi oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli z treści właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania będzie wynikało prawo do opodatkowania w Polsce dochodu z tytułu transferowego zasiłku dla bezrobotnych, w związku z obowiązkami podatkowymi uregulowanymi w ustawie, to urząd pracy będzie zobowiązany do sporządzenia informacji PIT-8C, o wysokości wypłaconych dochodów, zgodnie z art. 42a ustawy.

Jeżeli natomiast zgodnie z postanowieniami właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania dochód ten będzie wyłączony z opodatkowania w Polsce, to należy przyjąć, iż na polskim urzędzie pracy nie spoczywa obowiązek wystawienia informacji PIT-8C.

Wobec tego, jeżeli istotnie do 30 czerwca 2012 r. Wnioskodawczyni miała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Norwegii (była rezydentem podatkowym Norwegii, gdyż tam mieściło się jej centrum interesów życiowych), to na Powiatowym Urzędzie Pracy w N. nie spoczywał obowiązek wystawienia informacji PIT-8C.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie wskazuje się, iż organ podatkowy rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w granicach zdarzenia przedstawionego we wniosku przez Wnioskodawczynię. Organ podatkowy nie ocenia zgodności opisu zdarzenia sformułowanego we wniosku z rzeczywistością. Jeżeli zdarzenie przedstawione we wniosku nie odpowiada rzeczywistości, interpretacja nie wywołuje skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.