Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-759/13-2/RR
z 4 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2013 r. (data wpływu 25 lipca 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia sposobu opodatkowania powstałej różnicy w cenie nabywanych towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lipca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia sposobu opodatkowania powstałej różnicy w cenie nabywanych towarów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Zamierza przystąpić do współpracy ze Spółką Y (zwaną dalej: Agentem) obejmującą zakup używanego sprzętu od osób prywatnych i firm. Agent, na podstawie umowy z Wnioskodawcą, zobowiąże się do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z Klientami umów odkupienia określonego sprzętu na rzecz Wnioskodawcy. Klient zamierzający sprzedać Wnioskodawcy Sprzęt poprzez Przedstawiciela punktu sprzedaży (osobę fizyczną umocowaną do dokonania w imieniu punktu sprzedaży czynności prawnych z Klientem) może dokonać wyboru rozliczenia transakcji sprzedaży w formie gotówkowej lub w formie bonu (dokumentu wyemitowanego przez Agenta o charakterze bonu towarowego uprawniającego Klienta do dokonania zakupu w punktach sprzedaży na warunkach przewidzianych Regulaminem Wykorzystania Bonów).

W celu ustalenia ceny określonego Sprzętu, każdy punkt sprzedaży będzie mógł korzystać z Serwisu Wnioskodawcy celem uzyskania danych, co do proponowanej ceny odkupienia Sprzętu w formie gotówkowej, oraz proponowanej ceny odkupienia Sprzętu w formie bonu. Przy czym cena gotówkowa będzie zawsze niższa niż cena w formie bonu. Wnioskodawca na mocy ww. umowy upoważni Agenta do zawierania z Klientem w imieniu Wnioskodawcy Umów Sprzedaży Sprzętu wyłącznie w przypadku, gdy Klient dokona wyboru rozliczenia transakcji w formie bonu. Po podpisaniu Umowy Sprzedaży Sprzętu, punkt sprzedaży przekaże Sprzęt do Wnioskodawcy. Wnioskodawca po otrzymaniu Sprzętu wystąpi o jego sprawdzenie.

W przypadku otrzymania informacji, że Sprzęt został zgłoszony, jako zgubiony lub skradziony, transakcja odkupienia Sprzętu może nie zostać dokonana, a Sprzęt będzie zgłoszony do dyspozycji policji. Jeżeli transakcja zawarta zostanie z rozliczeniem w formie bonu, wydany bon, który nie został do tego czasu wykorzystany przez Klienta, nie będzie mógł zostać wykorzystany.

W sytuacji zapłaty bonem za towar, jeżeli wartość wydanego towaru przekroczy wartość bonu Klient dopłaca różnicę inną formą płatności. Bon będzie posiadał określony termin ważności. Po jego upływie nie będzie możliwa realizacja praw wynikających z danego bonu. Nie ma możliwości wymiany bonu na gotówkę.

Rozliczenia z tytułu bonów będą dokonywane pomiędzy Agentem i Wnioskodawcą na podstawie raportu. Agent wystawi Wnioskodawcy stosowną notę obciążeniową na sumaryczną wartość wszystkich bonów, przekazanych przez Przedstawicieli punktów sprzedaży, Klientom w okresie, którego raport dotyczy.

Należy wskazać, że w sytuacji opodatkowania sprzedaży używanego Sprzętu przez sprzedawcę, którym będzie osoba fizyczna, niebędąca podatnikiem VAT czynnym, może powstać obowiązek opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych (dalej: PCC) lub mieć zastosowanie zwolnienie z PCC, jeśli wartość rynkowa Sprzętu nie przekroczy jednorazowo kwoty 1.000 zł. Zaś w przypadku, gdy sprzedawcą będzie podatnik VAT czynny, wystąpi opodatkowanie podatkiem VAT kwoty obrotu, czyli ceny jaką otrzymuje on od Wnioskodawcy (w przypadku sprzedaży za gotówkę ceny wyższej odpowiadającej kwocie otrzymanej gotówki pomniejszonej o podatek VAT w stawce 23%, w przypadku wybrania opcji z bonem w wartości nominalnej bonu pomniejszonej o podatek VAT w stawce 23%).

Obowiązek opodatkowania podatkiem VAT będzie miał miejsce również przy wykorzystaniu bonu u emitenta, w taki sposób, że emitent opodatkowuje pełną wartość sprzedawanego Sprzętu wynikającą z cennika, natomiast bon traktowany jest przez emitenta wyłącznie jako środek płatniczy i nie powoduje obniżenia ceny sprzedawanego Sprzętu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stania faktycznym, w związku z wystąpieniem różnicy w cenie sprzedawanego towaru używanego, w zależności od wybranej przez sprzedającego formy zapłaty za ten sprzęt (gotówka lub bon towarowy) dochodzi do świadczenia przez Wnioskodawcę na rzecz sprzedawcy używanego towaru jakiejkolwiek usługi, a co za tym idzie, czy ta różnica w cenie powinna zostać opodatkowana przez Wnioskodawcę podatkiem od towarów i usług według stawki 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity: Dz. U. 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

• odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
• eksport towarów;
• import towarów;
• wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
• wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
  
  

Zgodnie zaś z art. 7 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, to każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Przez towary, rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl przepisu art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, pod pojęciem sprzedaży kryje się odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zaś podstawą opodatkowania jest obrót, czyli kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku (art. 29 ustawy o VAT).

Zasady dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług uregulowane zostały w art. 19 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 19 ust. 1 cyt. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy o VAT).

Według art. 19 ust. 11 ustawy o VAT, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

W odniesieniu do powyższego, w celu określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu przedmiotowej sprzedaży należy przede wszystkim ustalić znaczenie pojęcia bonu. Ustawodawstwo podatkowe nie definiuje pojęcia bonu towarowego. W związku z tym, zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, opracowanie Elżbieta Sobol, s. 62) „bon” to dowód uprawniający do otrzymania w oznaczonym terminie wartości lub usługi wymienionej na dowodzie”. Tak więc, bon nie jest towarem, lecz jedynie dokumentem uprawniającym do odbioru towarów. Zastępuje on środki pieniężne, za które nabywa się towary, zatem nie mieści się w definicji towaru ani usługi w myśl przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedstawionej sytuacji następuje wydanie bonów, będących jedynie znakiem legitymacyjnym uprawniającym do zapłaty u emitenta za towary, które wydane zostaną w przyszłości. Opłata pobierana za bon nie jest formą przedpłaty an zaliczki, ponieważ jej nabywca nie płaci za z góry ustalony towar ani za z góry ustaloną jego ilość. Ostatecznie wartość zakupów może być różna (wyższa lub niższa) od tej zapisanej na bonie lub może do transakcji nie dojść w ogóle a bon np. ulegnie przedawnieniu.

Wydanie bonu jest formą zapłaty za sprzedaż sprzętu używanego, a bon zastępuje w tym przypadku środek płatniczy. Natomiast różnica w cenie jest do facto rabatem jakiego udziela sprzedający Wnioskodawcy, w związku z tym, że wybiera inną formę płatności za sprzedawany sprzęt.

Mając powyższe na względzie Wnioskodawca jest zdania, że czynność, przeniesienia na własność Klienta, bonu nie można utożsamiać z dostawą towarów ani świadczeniem usług, podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Niezależnie czy cena jest niższa w przypadku zapłaty gotówkowej, a wyższa w przypadku zapłaty bonem, nabytym uprzednio od Agenta w kwocie brutto, nie powinno traktować się tej czynności jako świadczenia usług Wnioskodawcy na rzecz Klienta i opodatkowywać tą różnicę podatkiem VAT, ze stawką zasadniczą VAT tj. 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Treść przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wskazuje, iż ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, iż definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Powołany przepis wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pojęcie usługi, według ustawy, jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się podatnika – niebędące dostawą towarów – na rzecz innego podmiotu.

Podkreślić przy tym należy, że co do zasady – opodatkowaniu podlegają czynności odpłatne, przy czym nie wynika z nich, że odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową – zapłata w innym towarze lub usłudze albo mieszaną – zapłata w części pieniężna i w części rzeczowa.

Ponadto aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Przy czym w myśl art. 29 ust. 4 ustawy podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której zamierza przystąpić do współpracy z Agentem, obejmującą zakup używanego sprzętu od osób prywatnych i firm. Agent zobowiąże się do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z Klientami umów odkupienia określonego sprzętu na rzecz Wnioskodawcy. Klient zamierzający sprzedać Wnioskodawcy Sprzęt może dokonać wyboru rozliczenia transakcji sprzedaży w formie gotówkowej lub w formie bonu. Cena gotówkowa będzie zawsze niższa niż cena w formie bonu. Wnioskodawca na mocy ww. umowy upoważni Agenta do zawierania z Klientem w imieniu Wnioskodawcy Umów Sprzedaży Sprzętu wyłącznie w przypadku, gdy Klient dokona wyboru rozliczenia transakcji w formie bonu. W sytuacji zapłaty bonem za towar, jeżeli wartość wydanego towaru przekroczy wartość bonu Klient dopłaca różnicę inną formą płatności. Bon będzie posiadał określony termin ważności. Po jego upływie nie będzie możliwa realizacja praw wynikających z danego bonu. Nie ma możliwości wymiany bonu na gotówkę. Rozliczenia z tytułu bonów będą dokonywane pomiędzy Agentem i Wnioskodawcą na podstawie raportu. Agent wystawi Wnioskodawcy stosowną notę obciążeniową na sumaryczną wartość wszystkich bonów, przekazanych przez Przedstawicieli punktów sprzedaży, Klientom w okresie, którego raport dotyczy.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do wskazania czy w związku z wystąpieniem różnicy w cenie sprzedawanego towaru używanego, w zależności od wybranej przez sprzedającego formy zapłaty za ten sprzęt (gotówka lub bon towarowy) dochodzi do świadczenia przez Wnioskodawcę na rzecz sprzedawcy używanego towaru jakiejkolwiek usługi, a co za tym idzie, czy ta różnica w cenie powinna zostać opodatkowana przez Wnioskodawcę podatkiem od towarów i usług według stawki 23%?

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że przepisy w zakresie podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „bon”. Niemniej jednak należy wskazać, że sam bon stanowi dokument uprawniający do nabycia określonego świadczenia – wskazanego towaru lub korzystania z usługi. Bon nie mieści się zatem w definicji towaru określonej w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Spełnia funkcję środka płatniczego, uprawniającego do zapłaty za określone towary oferowane przez sprzedawcę. Bon stanowi zatem jedynie rodzaj „pieniądza” (innego niż pieniądz ekwiwalentu wartości), upoważniającego do odbioru świadczenia, a więc do zakupu określonych towarów.

W analizowanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca dokonuje zakupu Sprzętu używanego, za który dokonuje płatności w postaci bonu lub gotówką. Cena nabycia sprzętu za gotówkę jest zawsze niższa od proponowanej ceny w formie bonu. Punkt sprzedaży odkupujący od Sprzedawcy Sprzęt ma możliwość ustalenia ww. kwot poprzez serwis udostępniony przez Wnioskodawcę.

Co do zasady przepisy prawa podatkowego pozostawiają stronom transakcji dowolność w kwestii ustalenia wysokości wynagrodzenia za dostawę towarów czy świadczenie usług. Podstawa opodatkowania wynikać powinna wyłącznie z umowy zawartej pomiędzy kontrahentami. Dodatkowo należy zauważyć, że organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęty w nich sposób rozliczeń pomiędzy kontrahentami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, co może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania podatkowego.

Podkreślić należy, że w opisanej sytuacji, pomiędzy Stronami transakcji, nie dochodzi do żadnego dodatkowy stosunku prawnego a powstała różnica w cenie nabywanego przez Wnioskodawcę towaru nie ma związku z jakąkolwiek usługą świadczoną przez Wnioskodawcę.

Biorąc powyższe pod uwagę uznać należy, że powstała różnica w cenie nabywanego przez Wnioskodawcę towaru nie może być uznać za wynagrodzenie za świadczenie usługi. W konsekwencji, w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym nie dochodzi do świadczenia przez Wnioskodawcę na rzecz sprzedawcy używanego towaru jakiejkolwiek czynności, a tym samym powstała różnica w cenie sprzedawanego towaru używanego, w zależności od wybranej przez sprzedającego formy zapłaty za ten sprzęt (gotówka lub bon towarowy) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.