INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku we wniosku z dnia 3 czerwca 2013 r. (data wpływu 21 czerwca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 września 2013 r. (data wpływu 25 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży części samochodowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży części samochodowych oraz w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia z dnia 22 września 2013 r. (data wpływu 25 września 2013 r.) w zakresie doprecyzowania stanu faktycznego, postawienia pytania oraz własnego stanowiska.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą – serwis samochodowy, handel częściami samochodowymi, opodatkowaną na zasadach ogólnych oraz podatkiem VAT.

W okresie od kwietnia 2011 roku do grudnia 2012 r., Zainteresowany sprzedawał za pośrednictwem A. używane części samochodowe pochodzące z prywatnych zakupionych w 2005 roku i służących wyłącznie do celów prywatnych samochodów, które uległy wypadkom komunikacyjnym odpowiednio w 2011 i 2012 roku.

Początkowo, Wnioskodawca z myślą o naprawie tych samochodów zostały do nich zakupione używane części zamienne.

Po skalkulowaniu kosztów naprawy, okazało się, że przewyższają one wartość samochodów.

W wyniku tego nabyte części oraz nadające się do użytku części z uszkodzonych samochodów zostały wystawione do sprzedaży.

Samochody początkowo Zainteresowany próbował sprzedawać jako samochody powypadkowe w całości, a sprzedaż części nie była prowadzona z myślą o zarobku, a jedynie aby zminimalizować straty wynikające z utraty wartości tych samochodów oraz uszkodzeń powypadkowych.

Miesięcznie było to od kilku do kilkunastu transakcji za kwoty od kilku do kilkunastu tysięcy zł.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Niektóre z części zostały zakupione z myślą o naprawie samochodów, ale po skalkulowaniu kosztów naprawy, zostały wystawione do sprzedaży w cenie zakupu, aby zmniejszyć poniesione straty.

Wszystkie części zarówno używane jak i nie użyte do naprawy były w posiadaniu Wnioskodawcy powyżej pół roku. Były to zakupy części dokonywane przez Zainteresowanego jako osobę fizyczną i nie podlegały odliczeniu pod. VAT.

Przy sprzedaży tych części Wnioskodawca nie wystawiał żadnych faktur, ani rachunków – była to sprzedaż za pośrednictwem „…”.

Wszystkie te części sprzedawane ujęte są w grupie PKWiU 29.31 oraz opony 22.11.15.0.

Uszkodzone samochody nie zostały wyrejestrowane. Były to samochody osobowe marki Alfa Romeo w ilości dwóch sztuk.

Wszystkie zakupione części na A. zostały nabyte na prywatne potrzeby Wnioskodawcy, nie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Części były kupowane w okresie posiadania samochodów, to jest od 2006 roku, a ich zakup nie był dokumentowany fakturami, ani rachunkami.

Okres od dokonanych zakupów do ich sprzedaży wynosi od sześciu do kilkudziesięciu miesięcy.

Części były wystawiane do sprzedaży wybiórczo, było to kilka oddzielnych ofert.

Obecnie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Zainteresowany również handluje częściami samochodowymi używanymi, a ich sprzedaż jest udokumentowana fakturą lub paragonem z kasy fiskalnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług dokonywana przez Wnioskodawcę sprzedaż części podlega opodatkowaniu, jeżeli były to prywatne transakcje niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą...

Zdaniem Wnioskodawcy, większość części podlegających sprzedaży była używana przez Zainteresowanego powyżej sześciu miesięcy, to jest w okresie użytkowania danego samochodu. Zakupione dodatkowo części również były w posiadaniu Wnioskodawcy powyżej pół roku. Sprzedaży poszczególnych części Zainteresowany dokonywał z powodu braku ofert zakupu na wystawione ogłoszenia o sprzedaży całego samochodu, która to sprzedaż nie podlegałaby opodatkowaniu ani podatkiem dochodowym, jak i podatkiem od towarów i usług. Art. 10 ustawy o p. d. punkt 8, ustęp 1. Sprzedaż części Wnioskodawca traktował jako sprzedaż całego samochodu i uważa, że nie podlega ona również opodatkowaniu, gdyż zakupu tych samochodów, ani części do ich napraw nie były związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, nie były odliczane jako koszty uzyskania przychodu. Nie odliczany był również VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Natomiast, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy w brzmieniu od 01 kwietnia 2013 r., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją podmiotu wykonującego określoną czynność, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą – serwis samochodowy, handel częściami samochodowymi, opodatkowaną na zasadach ogólnych oraz podatkiem VAT. W okresie od kwietnia 2011 roku do grudnia 2012 r., Zainteresowany sprzedawał za pośrednictwem A. używane części samochodowe pochodzące z prywatnych zakupionych w 2005 roku i służących wyłącznie do celów prywatnych samochodów, które uległy wypadkom komunikacyjnym odpowiednio w 2011 i 2012 roku. Początkowo, z myślą o naprawie tych samochodów Wnioskodawca zakupił do nich używane części zamienne. Po skalkulowaniu kosztów naprawy, okazało się, że przewyższają one wartość samochodów. W wyniku tego nabyte części oraz nadające się do użytku części z uszkodzonych samochodów zostały wystawione do sprzedaży. Niektóre z części zostały zakupione z myślą o naprawie samochodów, ale po skalkulowaniu kosztów naprawy, zostały wystawione do sprzedaży w cenie zakupu, aby zmniejszyć poniesione straty. Wszystkie części zarówno używane jak i nie użyte do naprawy były w posiadania Wnioskodawcy powyżej pół roku. Były to zakupy części dokonywane przez Zainteresowanego jako osobę fizyczną i nie podlegały odliczeniu pod. VAT. Przy sprzedaży tych części Wnioskodawca nie wystawiał żadnych faktur, ani rachunków – była to sprzedaż za pośrednictwem „…”. Miesięcznie było to od kilku do kilkunastu transakcji za kwoty od kilku do kilkunastu tysięcy zł.

Przy rozstrzyganiu kwestii, czy w danej sytuacji mamy do czynienia z działalnością gospodarczą nie może mieć znaczenia, iż Wnioskodawca zakupił powyższe części samochodowe do naprawy uszkodzonych pojazdów, należących do majątku prywatnego Wnioskodawcy. Należy zauważyć, iż Zainteresowany wskazał, iż prowadzi działalność gospodarczą - serwis samochodowy oraz handel częściami samochodowymi. W ramach tej działalności handluje również używanymi częściami samochodowymi. Przyjęcie założenia, że osoba fizyczna dokonująca sprzedaży części samochodowych, opierając się jedynie na deklaracji tej osoby, że dokonuje tej dostawy „ze swego majątku prywatnego”, bez rozważenia okoliczności, które towarzyszą tej dostawie, prowadziłoby do nieuzasadnionego uprzywilejowania osób fizycznych, względem innych podmiotów. Ponadto ilość transakcji od kilku do kilkunastu za kwoty od kilku do kilkunastu tysięcy zł, świadczy, iż Wnioskodawca działał w sposób zorganizowany i ciągły. Zatem należy uznać, iż działania Wnioskodawca posiadają cechy działalności profesjonalnej (zawodowej), a zatem zorganizowanej oraz wskazują bezwzględnie na zamiar prowadzenia działalności gospodarczej.

Powyższa ocena przedstawionego we wniosku stanu faktycznego jest niezależna od tego, czy właściciel części samochodowych nie nabył ich w celu odsprzedaży i czy należą do majątku osobistego Wnioskodawcy. Tak jak wyżej wskazano Wnioskodawca dokonując sprzedaży części samochodowych w sposób częstotliwy i zorganizowany w celu uzyskania stałych dochodów spełnił warunki określone w ww. art. 15 ust. 2 ustawy i stał się podatnikiem podatku VAT.

Reasumując należy stwierdzić, że Wnioskodawca, dokonując sprzedaży części samochodowych spełnił przesłanki do uznania za podatnika podatku od towarów i usług zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy i tym samym dokonał czynności podlegających opodatkowaniu, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku, zgodnie z art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.). Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę, czy sprzedaż części samochodowych jest wykonywana w ramach działalności gospodarczej. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa są wyłącznie przepisy prawa.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.