Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-240/13-2/DG
z 24 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12.03.2013r. (data wpływu 18.03.2013r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kwot pobieranych od pracowników z tytułu nadmiernego zużycia paliwa lub niezwrócenia ubioru służbowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18.03.2013r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kwot pobieranych od pracowników z tytułu nadmiernego zużycia paliwa lub niezwrócenia ubioru służbowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zgodnie z obowiązującą u Wnioskodawcy procedurą dotyczącą rozliczania zużytego paliwa w służbowych pojazdach samochodowych, podstawę do rozliczania zużytego paliwa stanowią ustalone zakładowe normy zużycia. Wynik niższy od normy określa się jako oszczędność, zaś wynik wyższy od normy (przekroczenie) określa się jako przepał. W przypadku gdy odchylenie od normatywnego zużycia przekracza określone granice i występuje cyklicznie przez pewien okres czasu oraz gdy wykluczone zostały usterki pojazdu mogące mieć wpływ na zużycie paliwa, użytkownik pojazdu zostaje obciążony kosztami ponadnormatywnego zużycia paliwa, przez potrącenie ich z wynagrodzenia na podstawie noty obciążeniowej.

Pracownikom Wnioskodawcy zatrudnionym na określonych stanowiskach w pełnym wymiarze pracy, na podstawie umów o pracę zawartych na czas nieokreślony, przysługuje bezpłatny ubiór służbowy lub umundurowanie. Pracownicy uprawnieni do noszenia ubioru służbowego lub umundurowania, mają obowiązek noszenia tego ubioru w czasie pracy. Pracownik traci prawo do ubioru służbowego lub umundurowania w razie:

1. podjęcia zatrudnienia na stanowisku niewymienionym w wykazie stanowisk uprawnionych do ubioru służbowego lub umundurowania,
   
2. rozwiązania umowy o pracę,
   
3. wygaśnięcia umowy o pracę.

W razie utraty prawa do ubioru służbowego lub umundurowania przed terminem upływu okresu noszenia wydanych części ubioru służbowego lub umundurowania Pracownik ma obowiązek zwrócić ubiór służbowy, umundurowanie lub równowartość jego ceny, obliczoną od dnia utraty prawa do ubioru służbowego lub umundurowania do dnia upływu okresu noszenia poszczególnych jego części (proporcjonalnie), lub zwrócić nieużywane części ubioru służbowego lub umundurowania. Zdarzają się jednak przypadki, że pracownicy pomimo zobligowania ich do zwrotu ubioru służbowego lub umundurowania nie wywiązują się z tego obowiązku. W tym przypadku, dokonuje się stosownego potrącenia z wynagrodzenia pracownika wartości niezwróconego ubioru lub windykacji tych wartości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy nadmierne zużycie paliwa stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
2. Czy niezwrócenie przez pracownika ubioru służbowego lub umundurowania stanowi czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust.1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej: ustawa o VAT) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W myśl art. 8 ust.1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie usług na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W niniejszym przypadku w opinii Wnioskodawcy należy uznać, że nadmierne zużycie paliwa nie stanowi ani odpłatnej dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 5 ust.1 pkt 1 ustawy o VAT, w związku z czym czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zdaniem Wnioskodawcy odpłatność jaką ponosi pracownik w wyniku nadmiernego zużycia przez niego paliwa ma jedynie charakter odszkodowawczy za powierzone mu mienie. Należy stwierdzić, że pracownik, który nie wykonuje lub nienależycie wykonuje obowiązki pracownicze ze swojej winy wyrządza pracodawcy szkodę, za którą ponosi odpowiedzialność materialną. Samo zaś obciążenie użytkownika pojazdu za zużycie paliwa nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ brak jest przesłanek wskazujących na odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 7 lub 8 ustawy o VAT. Ponadto także przekazanie (zapłata) odszkodowania nie jest tożsame z odpłatną dostawą towarów łub z odpłatnym świadczeniem usług na terytorium kraju.

Należy wskazać, że samo przekazanie odszkodowania w formie pieniężnej nie może zostać uznane za czynność opodatkowaną o której mowa w art. 7 ustawy o VAT z uwagi na to, że pieniądze nie są towarem. W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Pieniądze i papiery wartościowe są rzeczami sui generis tym różniącymi się od innych rzeczy, że ich wartość w obrocie wynika z funkcji jako środka płatniczego - nie będąc rzeczami ruchomymi sensu stricte, nie są więc towarami w rozumieniu ustawy. (T. Michalik, VAT Komentarz, wydanie 8, s. 24).

Jednocześnie samo uiszczenie odszkodowania za wyrządzoną w mieniu Wnioskodawcy szkodę nie może być uznane za usługę. Odszkodowanie ma na celu naprawienie szkody, która obejmuje straty, jakie powstały w mieniu Wnioskodawcy w wyniku działania lub zaniechania pracownika, a nie jest wynagrodzeniem za świadczenie. Jest to wyłącznie rekompensata za poniesioną szkodę.

Ponadto organy podatkowe stoją na stanowisku, iż odszkodowanie nie powinno być traktowane jako wynagrodzenie za wykonanie usługi. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej (interpretacja z dnia 2 sierpnia 2012 r., znak: IPPP3/443-511/12-5/RD) dotyczącej odszkodowania za przedterminowe rozwiązanie umowy, stwierdził:

„Aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia. Z opisanego stanu faktycznego nie wynika, aby zachodził związek przyczynowy pomiędzy świadczoną usługą a otrzymaniem wynagrodzenia za tę usługę, bowiem uzyskana przez Wnioskodawcę kwota odszkodowania zgodnie z zapisami umowy nie powodowała bezpośredniej korzyści ze strony zleceniodawcy czyli podmiotu wypłacającego odszkodowanie.

Zatem biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stwierdza, że otrzymana przez Wnioskodawcę kwota odszkodowania rekompensująca straty poniesione wskutek przedterminowego rozwiązania umowy dotyczącej przewozu osób samochodem osobowym nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji powyższego otrzymana, w związku z przedterminowym rozwiązaniem umowy o świadczenie usług przewozu osób samochodem osobowym, kwota odszkodowania nie powinna być dokumentowana fakturą VAT.”

Reasumując w niniejszym przypadku nie mamy do czynienia z czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Pytanie nr 2

Podobnie jak w przypadku pytania nr 1, brak jest w opisanym stanie faktycznym przesłanek pozwalających na uznanie, że w przypadku nierozliczenia się pracownika z ubioru służbowego lub umundurowania w określonych okolicznościach, wystąpiła odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 7 lub 8 ustawy o VAT. Obciążenie pracownika zgodne z wewnętrznymi przepisami Wnioskodawcy za niezwrócenie ubioru służbowego lub umundurowania (nie rozliczenie się z ubioru służbowego/umundurowania), w okolicznościach, w których jest on do tego obowiązany, ma charakter odszkodowawczy, gdyż ma na celu rekompensatę powstałej w wyniku działania pracownika, w majątku Wnioskodawcy, szkody. Analogicznie jak w przypadku nadmiernego zużyciu paliwa, także ewentualna zapłata odszkodowania za nierozliczenie się z ubioru służbowego lub umundurowania, nie stanowi ani odpłatnej dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.