2013.07.22 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-361/13-4/MR
z 22 lipca 2013 r.

Zmieniona przez interpretację nr ILPP2/443-361/13/16-S/MR w trakcie porządkowania

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2013 r. (data wpływu 24 kwietnia 2013 r.) uzupełniony pismem z dni 3 lipca 2013 r. (data wpływu 8 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy zwrot wydatków dotyczących kosztów podróży oraz wydatków dotyczących biletów parkingowych stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy zwrot wydatków dotyczących kosztów podróży oraz wydatków dotyczących biletów parkingowych stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Wniosek uzupełniono w dniu 8 lipca 2013 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wykonywał i wykonuje czynności syndyka w postępowaniach upadłościowych. Jest podatnikiem podatku od towarów i usług VAT. Nie prowadzi działalności gospodarczej. Natomiast upadły jest podatnikiem podatku od towarów i usług VAT.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskiwane przychody jednoznacznie Wnioskodawca kwalifikuje jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w przepisie art. 13 pkt 6 tej ustawy (ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W postępowaniach upadłościowych Zainteresowany występuje do Sądu Upadłościowego o zwrot kosztów przejazdów samochodem własnym oraz udokumentowanych wydatków w postaci opłat parkingowych i na podstawie o ewidencji przebiegu pojazdu obejmującej następujące informacje: jego nazwisko i imię, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, datę i cel wyjazdu, opis trasy – skąd dokąd, liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr, kwotę wynikającą z przemnożenia faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 kilometr, podpis a nadto opłaty parkingowe. Dodatkowo do tej ewidencji Wnioskodawca przedkłada wypełniony druk delegacji, w którym sumarycznie uwzględnia wyliczone koszty przejazdu na podstawie ewidencji przebiegu oraz poniesione wydatki parkingowe.

Określona wyżej ewidencja przejazdów dotyczy miejsc bezpośrednio związanych z czynnościami syndyka danej upadłości, a m.in. uczestniczenia w rozprawach sądowych, związanymi z lustracją masy upadłości, zabezpieczenia majątku upadłego a do wniosku Zainteresowany stosuje odpowiednio przepisy Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi (…) (Dz. U. Nr z 2002 r. Nr 236, poz. 1990 z póz. zm.). Stawka za 1 km określana była na podstawie Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27, poz. 271 z póz. zm.). Po wydaniu Postanowienia o przyznaniu zwrotu powyższych wydatków koniecznych przez Sąd następuje zaksięgowanie w urządzeniach księgowych upadłego kosztów wynikających ze zwrotu powyższych wydatków. Na rachunek Wnioskodawcy przelewana jest kwota wynikająca z tego Postanowienia. Nie wystawia on dla tej czynności faktury VAT.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany poinformował, że:

Celem złożonego wniosku jest uznanie, że zwrot wydatków jakie Wnioskodawca otrzymuje w związku z użytkowaniem swojego prywatnego pojazdu do celów służbowych na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu i delegacji służbowej wystawionej i rozliczanej w upadłym przedsiębiorstwie jako koszty prowadzonego podstępowania upadłościowego nie wyczerpuje znamion świadczonej usługi w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.); w związku z czym nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Ww. zwrot wydatków nie ma żadnego związku z jego wynagrodzeniem z tytułu pełnionej funkcji Syndyka.

Wynagrodzenie jest przyznawane za przeprowadzenie postępowania upadłościowego, w tym za likwidację masy upadłości, ustalenie listy wierzytelności, przedłożenie oddzielnych, częściowych i ostatecznych planów podziału, realizacji spłaty wierzycieli z funduszów masy; na podstawie przepisów prawa upadłościowego i naprawczego. Wysokość wynagrodzenia i zaliczki na wynagrodzenie ustalane są przez Sąd w formie postanowień i obejmuje kwotę netto oraz podatek VAT. Po otrzymaniu ww. postanowienia Wnioskodawca wystawia fakturę VAT na upadłe przedsiębiorstwo, w której zawarte są powyższe kwoty. Podmiot upadły jako płatnik wypłaca Wnioskodawcy kwotę wynagrodzenia z faktury po pomniejszeniu o podatek dochodowy od osób fizycznych. Zobowiązanie z tyt. podatku VAT Zainteresowany odprowadza do Urzędu Skarbowego na podstawie sporządzonej deklaracji.

Fakturowane wynagrodzenie nie obejmuje zwrotu wydatków otrzymywanych w związku z używaniem własnego samochodu do celów służbowych, bo rozliczane są one na podstawie delegacji w oparciu o ewidencję przebiegu.

Ogłoszenie upadłości przedsiębiorcy na obszarze działania Sądu Rejonowego i wyznaczenie Wnioskodawcy na sprawowanie funkcji syndyka powoduje konieczność wykonania czynności poza siedzibą upadłego przedsiębiorcy. Z uwagi na fakt, że upadłe przedsiębiorstwo nie dysponuje odpowiednim taborem na wykonywanie transportu osób wykorzystuje swój prywatny pojazd celem dojazdu do różnych instytucji państwowych, a także sądów i kancelarii adwokackich gdzie obecność Wnioskodawcy jest niezbędna, a wręcz obowiązkowa. Zainteresowany prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu gdzie ściśle określa przejechane trasy i wynikające z tego koszty, wystawia na tą okoliczność delegację służbową, a następnie w ramach kontroli wydatków i nadzoru Wnioskodawca przedkłada te dokumenty Sędziemu Komisarzowi do zatwierdzenia. Po zatwierdzeniu przez Sędziego Komisarza Postanowieniem wypłata poniesionych wydatków jest realizowana i księgowana w urządzeniach księgowych upadłego jako koszt prowadzonego postępowania upadłościowego. Wypłacane kwoty nie stanowią przychodu Wnioskodawcy jako wynagrodzenia. Ten tryb jest zgodny z przepisami prawa upadłościowego i naprawczego, jak i z obowiązującymi przepisami - rozporządzeniami dotyczącymi wypłaty tzw. „kilometrówki”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zwrot wydatków dotyczących kosztów podróży w związku z wykonywaniem czynności Syndyka na podstawie wystawionej delegacji w związku z załączoną ewidencją przebiegu pojazdu oraz wydatkami dotyczącymi biletów parkingowych przyznanych Postanowieniem Sądu, zaksięgowanych u upadłego będącego podatkiem VAT, są świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług?

Wnioskodawca chce wywieść z faktu otrzymania interpretacji, że opisany zwrot wydatków za użytkowanie prywatnego pojazdu do celów służbowych nie stanowi świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, regulacje prawne odnoszące się do zasad oraz sposobu powoływania syndyka masy upadłości reguluje wprost ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535 ze zm.). Zgodnie z art. 51 ust. 1 pkt 6 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, wyznaczenie syndyka następuje w formie postanowienia sądu o ogłoszeniu upadłości. Stosownym postanowieniem sąd powierza zatem syndykowi pełnienie określonych funkcji w postępowaniu upadłościowym, których zakres precyzuje ustawa, w tym: czynności zarządcze, sprawozdawcze, likwidacja masy upadłości, uczestniczenie w rozprawach sądowych, czynności związane z lustracją masy upadłości i zabezpieczeniem majątku upadłego.

Na wniosek syndyka sąd może przydzielić zwrot za dojazd prywatnym samochodem („kilometrówkę”) oraz zwrot kosztów opłat parkingowych.

Ten zwrot kosztów nie jest świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług bowiem, aby dana czynność mogła być uznana za usługę, musi być skierowana na zewnątrz i nie może służyć samemu podatnikowi – upadłemu. Usługą zatem nie będzie więc udostępnienie składników majątkowych przez podatnika innemu podmiotowi, ani też przekazanie mu innych świadczeń, jeżeli mają one być wykorzystywane tylko na potrzeby działalności samego podatnika, a nie do celów osobistych podmiotu, któremu zostały przekazane. Teza ta została określona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 listopada 2008 r. - sygn. akt I SA/B/k 344/08 i opublikowana w Monitorze Podatkowym nr 1 str. 32.

Według Wnioskodawcy, po przeanalizowaniu przepisów prawnych, użytkowanie prywatnego pojazdu do celów służbowych w tym konkretnym przypadku nie jest świadczeniem usługi w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie wymaga fakturowania. Dokumentowanie wg obowiązującej ewidencji przebiegu pojazdu, delegacji służbowej jest prawidłowe i rozliczanie w upadłym przedsiębiorstwie jest zgodne z obowiązującymi normami prawnymi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Powołany wyżej przepis wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności, bądź sytuacji. Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W świetle powyższego nie budzi wątpliwości, iż czynności syndyka w postępowaniu upadłościowym stanowią usługi, na co wskazuje powołany powyżej przepis art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy. Ich istotą jest bowiem dokonanie na zlecenie określonego świadczenia – wydanie opinii, ekspertyzy, czy też wykonywanie powierzonych funkcji, za wynagrodzeniem.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, czy też świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl przepisu art. 15 ust. 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.),
z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wykonywał i wykonuje czynności syndyka w postępowaniach upadłościowych. Jest podatnikiem podatku od towarów i usług VAT. Nie prowadzi działalności gospodarczej. Natomiast upadły jest podatnikiem podatku od towarów i usług VAT. Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskiwane przychody jednoznacznie Wnioskodawca kwalifikuje jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w przepisie art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W postępowaniach upadłościowych Zainteresowany występuje do Sądu Upadłościowego o zwrot kosztów przejazdów samochodem własnym oraz udokumentowanych wydatków w postaci opłat parkingowych i na podstawie o ewidencji przebiegu pojazdu obejmującej następujące informacje: jego nazwisko i imię, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, datę i cel wyjazdu, opis trasy – skąd dokąd, liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr, kwotę wynikającą z przemnożenia faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 kilometr, podpis a nadto opłaty parkingowe. Dodatkowo do tej ewidencji Wnioskodawca przedkłada wypełniony druk delegacji, w którym sumarycznie uwzględnia wyliczone koszty przejazdu na podstawie ewidencji przebiegu oraz poniesione wydatki parkingowe. Określona wyżej ewidencja przejazdów dotyczy miejsc bezpośrednio związanych z czynnościami syndyka danej upadłości, a m.in. uczestniczenia w rozprawach sądowych, związanymi z lustracją masy upadłości, zabezpieczenia majątku upadłego a do wniosku Zainteresowany stosuje odpowiednio przepisy Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi. Stawka za 1 km określana była na podstawie Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Po wydaniu Postanowienia o przyznaniu zwrotu powyższych wydatków koniecznych przez Sąd następuje zaksięgowanie w urządzeniach księgowych upadłego kosztów wynikających ze zwrotu powyższych wydatków. Na rachunek Wnioskodawcy przelewana jest kwota wynikająca z tego Postanowienia. Nie wystawia on dla tej czynności faktury VAT.

Jak wskazał Wnioskodawca, wynagrodzenie jest przyznawane za przeprowadzenie postępowania upadłościowego, w tym za: likwidację masy upadłości, ustalenie listy wierzytelności, przedłożenie oddzielnych, częściowych i ostatecznych planów podziału, realizacji spłaty wierzycieli z funduszów masy; na podstawie przepisów prawa upadłościowego i naprawczego. Wysokość wynagrodzenia i zaliczki na wynagrodzenie ustalane są przez Sąd w formie postanowień i obejmuje kwotę netto oraz podatek VAT. Po otrzymaniu ww. postanowienia Wnioskodawca wystawia fakturę VAT na upadłe przedsiębiorstwo, w której zawarte są powyższe kwoty. Podmiot upadły jako płatnik wypłaca Wnioskodawcy kwotę wynagrodzenia z faktury po pomniejszeniu o podatek dochodowy od osób fizycznych. Zobowiązanie z tyt. podatku VAT Zainteresowany odprowadza do Urzędu Skarbowego na podstawie sporządzonej deklaracji. Fakturowane wynagrodzenie nie obejmuje zwrotu wydatków otrzymywanych w związku z używaniem własnego samochodu do celów służbowych, bo rozliczane są one na podstawie delegacji w oparciu o ewidencję przebiegu.

Wobec powyższego, wątpliwości Zainteresowanego budzi kwestia, czy zwrot wydatków dotyczących kosztów podróży w związku z wykonywaniem czynności Syndyka na podstawie wystawionej delegacji w związku z załączoną ewidencją przebiegu pojazdu oraz wydatkami dotyczącymi biletów parkingowych przyznanych Postanowieniem Sądu, zaksięgowanych u upadłego będącego podatkiem VAT są świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności syndyka należy stwierdzić, iż działalność taką uznaje się za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. O zamiarze wykonywania działalności gospodarczej przez syndyków w sposób częstotliwy świadczy chociażby fakt posiadania przez syndyka odpowiedniej licencji uprawniającej do wykonywania powierzonej funkcji, czy stała gotowość do podjęcia czynności.

Zgodnie z art. 51 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1112 ze zm.), wyznaczenie syndyka następuje w postanowieniu sądu o ogłoszeniu upadłości. Stosownym postanowieniem sąd powierza zatem syndykowi pełnienie określonych funkcji w postępowaniu upadłościowym, których zakres precyzuje ustawa. Wysokość wynagrodzenia za czynności syndyka odpowiadające wykonywanej pracy określona jest w art. 162 ww. ustawy. O wynagrodzeniu i zwrocie poniesionych wydatków orzeka sąd na wniosek zainteresowanych. Wynagrodzenie pokrywane jest z masy upadłości. Wydając stosowne postanowienia w powyższym zakresie sąd działa jako organ władzy.

Syndykowi przysługuje prawo do zwrotu wydatków koniecznych, poniesionych w związku z wykonywaniem czynności, jeżeli wydatki te zostały uznane przez sędziego-komisarza (art. 162 ust. 3 ww. ustawy).

Pomiędzy sądem upadłościowym a syndykiem nie istnieje również stosunek prawny, o którym mowa w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, w zakresie odpowiedzialności za powierzone funkcje.

W świetle bowiem art. 160 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, w sprawach dotyczących masy upadłości syndyk dokonuje czynności na rachunek upadłego, lecz w imieniu własnym. Ryzyko gospodarcze wszelkich czynności prawnych (które jest jednym z podstawowych kryteriów ustalenia czy działalność ma charakter samodzielny czy nie), w tym także czynności zobowiązaniowych syndyka ponosi zatem zawsze masa upadłości. Syndyk nie odpowiada za zobowiązania zaciągnięte w sprawach dotyczących masy upadłości (art. 160 ust. 2 cyt. ustawy). Odpowiedzialności za ww. czynności nie ponosi również sąd. Sąd nie odpowiada też za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonania obowiązków przez syndyka. Jak wynika z art. 160 ust. 3 cyt. ustawy, za ww. szkodę odpowiada bezpośrednio syndyk masy upadłościowej.

Przyznać należy, że niewątpliwie przy wykonywaniu swojej funkcji syndyk podlega ustawie Prawo upadłościowe i naprawcze i najważniejsze decyzje musi konsultować z sędzią komisarzem i radą wierzycieli, jednakże w podstawowym i zasadniczym zakresie wykonywania swoich obowiązków jest w pełni samodzielny. Poza tym nawet w takich przypadkach czynności wykonywane są na rachunek upadłego.

Sąd nie jest zatem związany z syndykiem więzami tworzącymi stosunek prawny, jaki istnieje pomiędzy zlecającym a zleceniobiorcą w zakresie wynagrodzenia, warunków pracy oraz odpowiedzialności zleceniodawcy, o którym mowa w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku VAT. Sąd, jako organ władzy, powołuje syndyka i określa jego wynagrodzenie. Nie pokrywa jednak kosztów wynagrodzenia (o którym również mowa w ww. przepisie ustawy o podatku od towarów i usług) i nie ponosi odpowiedzialności ani za działania, ani za szkodę wynikającą z czynności podejmowanych przez syndyka.

Uznać zatem należy, że czynności syndyka wykonującego powierzone funkcje w postępowaniu upadłościowym na podstawie postanowienia sądu upadłościowego wypełniają dyspozycję art. 8 ust. 1 pkt 3 oraz art. 15 ust. 1 ustawy i jako takie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dodatkowo należy zauważyć, iż na mocy art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W art. 29 ust. 1 ustawy wskazano, że podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniami wynikającymi z dalszych przepisów ustawy, dotyczącymi usług agentów, pośredników itp., wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, przypadków, gdy podstawa opodatkowania może być szacowana przez organ podatkowy oraz opodatkowania niektórych podatników dokonujących obrotów dziełami sztuki, przedmiotami kolekcjonerskimi, antykami i towarami używanymi.

Oznacza to, że ustawodawca nie przewidział szczególnego uregulowania podstawy opodatkowania w zakresie usług syndyka.

Obrotem, zgodnie z ww. przepisem ustawy, jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku. W tej konstrukcji ustawodawca odnosi się przede wszystkim do przedmiotu opodatkowania („sprzedaż” jest rozumiana, zgodnie z definicją z art. 2 pkt 22 ustawy jako odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów).

Ponadto, stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Powyższy przepis obliguje podatnika do udokumentowania dokonanej sprzedaży za pomocą faktury, w której należy wskazać m.in. cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Pojęcie kwoty należnej (obrotu) z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą. I tak, stosownie do art. 73 Dyrektywy, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia usługi. Przepis art. 73 Dyrektywy posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży. Mimo różnic w nazewnictwie należy uznać, że pojęcia te sobie odpowiadają.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności, z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług nie zawiera odrębnego uregulowania stanowiącego odpowiednik art. 78 Dyrektywy. Ustawodawca krajowy nie sprecyzował, jakie elementy należy uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania, tak jak to uczynił ustawodawca wspólnotowy, uznając za wystarczające wskazanie ogólnej definicji podstawy opodatkowania. Nie oznacza to jednak, jakoby wszelkich dodatkowych kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług nie należało uwzględniać w podstawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Jak już powyżej wskazano, ogólne określenie podstawy opodatkowania w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług odpowiada uregulowaniu wspólnotowemu z art. 73 i art. 78 Dyrektywy. W konsekwencji zapis ten winien stanowić wskazówkę interpretacyjną przy dokonywaniu wykładni polskich przepisów regulujących ustalanie podstawy opodatkowania.

W konsekwencji wykładnia art. 29 ust. 1 ustawy, z uwzględnieniem treści unormowań Dyrektywy, jest w pełni uzasadniona i zapewnia prawidłową interpretację tego przepisu.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, iż skoro wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w jego imieniu i na rachunek Sądu w związku z wykonywaniem czynności Syndyka w postępowaniu upadłościowym m.in. z tytułu kosztów przejazdu własnym samochodem na podstawie wystawionej delegacji w związku z załączoną ewidencją przebiegu pojazdu oraz dotyczące biletów parkingowych przyznanych Postanowieniem Sąd, są ściśle związane z wykonywaną przez Zainteresowanego usługą, stanowiąc jeden z elementów kalkulacyjnych otrzymanego wynagrodzenia (cześć odpłatności za usługę), to koszty te składają się na całość świadczenia należnego od nabywcy usługi na równi z wypłacanym wynagrodzeniem. Poniesione wydatki stanowią element rachunku kosztów, zmierzających do ustalenia kwoty odpłatności za wykonywaną usługę. Stanowią więc kwotę należną, w rozumieniu powołanego wyżej art. 29 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Bez znaczenia w omawianym przypadku jest, że w ewidencji przejazdów Zainteresowany koszty przejazdu samochodem do Sądu odpowiadają wysokości maksymalnej stawki za 1 km przebiegu pojazdów przewidzianej przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na terenie kraju. Podkreślić należy, że kwota należna za wykonanie usługi świadczonej przez Syndyka powinna uwzględniać wszystkie elementy ceny, w tym również kwotę określoną jako zwrot kosztów przejazdu własnym samochodem oraz biletów parkingowych.

Reasumując stwierdzić należy, iż wydatki z tytułu kosztów przejazdu własnym samochodem w związku z wykonywaniem czynności Syndyka na podstawie wystawionej delegacji w związku z załączoną ewidencją przebiegu pojazdu oraz dotyczące biletów parkingowych przyznanych Postanowieniem Sądu, winny być traktowane jako jeden z elementów wynagrodzenia za usługę wykonywaną w ramach czynności Syndyka i stanowić podstawę opodatkowania z tytułu świadczonych usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin