Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-227/13-2/DS
z 1 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2013 r. (data wpływu 1 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca planuje dokonanie od innego podmiotu z siedzibą w Unii Europejskiej zakupu środka trwałego wykorzystywanego do produkcji towarów na warunkach niżej opisanych.

Zakupiony środek trwały nigdy nie przekroczy granicy Polski i będzie przez cały okres ekonomicznej jego użyteczności znajdował się w zakładzie produkcyjnym w dyspozycji podmiotu, od którego zostanie zakupiony (dalej jako: Kontrahent).

Kontrahent będzie wykorzystywał zakupiony przez Wnioskodawcę środek trwały przy produkcji towarów sprzedawanych przez Kontrahenta wyłącznie na rzecz Wnioskodawcy. Towary te będą produkowane według ściśle określonego wzoru, a zakupiony środek trwały będzie mógł być wykorzystany wyłącznie do produkcji określonego wzoru towarów. Podstawą wykorzystywania przez Kontrahenta środka trwałego, stanowiącego własność Wnioskodawcy, będzie umowa o współpracy przewidująca, że Kontrahent ma produkować określone towary na zamówienie Wnioskodawcy z wykorzystaniem narzędzia stanowiącego wspomniany wyżej środek trwały. Takie narzędzie – środek trwały, stanowiący własność Wnioskodawcy będzie przez Kontrahenta wykorzystywane do wyprodukowania zamówionych u Kontrahenta przez Wnioskodawcę towarów. Dzięki temu, wytworzone zostaną towary ściśle odpowiadające wymogom Wnioskodawcy i według wzoru określonego przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca będzie kupował od Kontrahenta towary wytworzone przez Kontrahenta z wykorzystaniem narzędzia – środka trwałego, stanowiącego własność Wnioskodawcy i będzie je odsprzedawał innym podmiotom lub montował do innych produkowanych przez siebie lub kupowanych od innych podmiotów wyrobów.

Korzyścią dla Wnioskodawcy udostępniającego narzędzie – środek trwały Kontrahentowi jest pewność, że towary wyprodukowane w oparciu o to narzędzie – środek trwały będą miały odpowiednie parametry, jakość i wygląd. Zakupiony środek trwały będzie stanowił własność Wnioskodawcy, będzie przez niego nabyty, kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca będzie mógł zaliczać odpisy amortyzacyjne od środka trwałego opisanego w stanie faktycznym do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16a ust. 1 w związku z art. 15 ust. 1 ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, dopuszczalne będzie zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy odpisów amortyzacyjnych od narzędzia – środka trwałego opisanego w stanie faktycznym. Podstawą prawną będzie art. 16a ust. 1 w związku z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 16a ust. 1 ww. ustawy winien być interpretowany w ten sposób, że wystarczającym warunkiem zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów jest, by dany środek trwały był kompletny, zdatny do użytku w dniu przyjęcia go do używania i był wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W opisanym stanie faktycznym narzędzie – środek trwały będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę na potrzeby Jego działalności gospodarczej. Sposób wykorzystania na potrzeby działalności gospodarczej polegać będzie na tym, że po zakupie tego środka trwałego środek ten zostanie w ramach umowy o współpracę udostępniony Kontrahentowi, by z wykorzystaniem tego środka trwałego wytworzył towary wyłącznie dla Wnioskodawcy, które to towary będą następnie sprzedawane przez Wnioskodawcę jako samodzielny towar lub w ramach kompletu jako zestaw wraz z produkowaną przez Wnioskodawcę ceramiką łazienkową. W tym więc znaczeniu jest to wykorzystywanie na potrzeby działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Należy podkreślić, że wykładnia językowa art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych daje klarowny rezultat. Skoro amortyzacji podlegają środki trwałe wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, to wystarczy zidentyfikować taki związek z prowadzoną działalnością, aby możliwe było zaliczanie odpisów amortyzacyjnych od takiego środka trwałego do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, językowy zakres zwrotu „potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą” obejmuje sytuację udostępnienia urządzeń kooperantom w celu produkowania na nich towarów przeznaczonych dla podatnika, bowiem takie udostępnienie służy działalności gospodarczej podatnika i osiąganym przychodom ze sprzedaży.

Zwrot „wykorzystywane na potrzeby związane z (…)” sugeruje dość szeroki kontekst. Ustawodawca mógłby użyć zwrotu „na potrzeby ściśle związane” lub „bezpośrednio związane”, „fizycznie wykorzystywane”. Ustawodawca jednak nie użył takich zwrotów w treści art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, że charakter związku wykorzystywania środka trwałego z prowadzoną przez danego podatnika działalnością gospodarczą jest inny niż bezpośredni.

Związek udostępnienia środka trwałego Kontrahentowi z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy istnieć będzie w opisanym stanie faktycznym w sposób bezsprzeczny. Wnioskodawca będzie kupował towary wytworzone z wykorzystaniem narzędzia – środka trwałego i będzie je odsprzedawał innym podmiotom lub montował do innych produkowanych przez siebie lub kupowanych od innych podmiotów wyrobów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu (ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), przy czym każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanym w ustawie – wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Nadto – zgodnie z ukształtowanym stanowiskiem doktryny (w tym sądowej) – obowiązkiem każdego podatnika jest odpowiednie udokumentowanie poniesionego wydatku.

Co do zasady, wydatki na nabycie i wytworzenie środków trwałych oraz na nabycie wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, chyba że dochodzi do odpłatnego zbycia tych środków i wartości (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wydatki te mogą natomiast być odniesione w koszty podatkowe przez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podkreślić przy tym należy, że w myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje dokonanie zakupu środka trwałego wykorzystywanego do produkcji towarów. Zakupiony środek trwały będzie przez cały okres ekonomicznej jego użyteczności znajdował się w zakładzie produkcyjnym w dyspozycji podmiotu, od którego zostanie zakupiony (dalej jako: Kontrahent). Kontrahent będzie wykorzystywał zakupiony przez Wnioskodawcę środek trwały przy produkcji towarów, które będzie sprzedawał wyłącznie Wnioskodawcy. Towary te będą produkowane według ściśle określonego wzoru, a zakupiony środek trwały będzie mógł być wykorzystany wyłącznie do produkcji określonego wzoru towarów. Podstawą wykorzystywania przez Kontrahenta tego środka trwałego będzie umowa o współpracy, zgodnie z którą Kontrahent ma produkować określone towary na zamówienie Wnioskodawcy z wykorzystaniem ww. środka trwałego. Spółka będzie kupowała od Kontrahenta te towary i będzie je odsprzedawała innym podmiotom lub montowała do innych produkowanych przez siebie lub kupowanych od innych podmiotów wyrobów. Zakupiony środek trwały będzie stanowił własność Wnioskodawcy, będzie przez niego nabyty, kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Zatem, zakupione narzędzie spełni definicję środka trwałego. Fakt, że będzie ono znajdowało się w zakładzie produkcyjnym Kontrahenta nie powoduje, że nie będzie wykorzystywane w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Przy pomocy tegoż środka trwałego Kontrahent – na podstawie umowy o współpracy – będzie bowiem produkował określone towary na zamówienie Wnioskodawcy, które następnie będą sprzedawane lub montowane do innych wyrobów.

Wobec powyższego opisu, nie ulega wątpliwości, że istnieje związek przyczynowo-skutkowy określony w art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych występujący między kosztami związanymi z amortyzacją narzędzia – środka trwałego, a osiąganiem przez Wnioskodawcę przychodów.

Reasumując, Wnioskodawca będzie mógł zaliczać odpisy amortyzacyjne od środka trwałego (opisanego w zdarzeniu przyszłym) do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16a ust. 1 w związku z art. 15 ust. 1 i ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.