Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-447/13-2/LK
z 19 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16.05.2013 r. (data wpływu 20.05.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług

• jest prawidłowe – w zakresie dokumentowania kosztów rekompensaty wykrytych uszkodzeń (braków) przez Klienta na Spółkę oraz przez Spółkę na Przewoźnika odpowiedzialnego za uszkodzenia (braki) w transporcie,
  

• jest nieprawidłowe – w zakresie prawa do odliczenia z otrzymanych faktur wystawionych przez klienta.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 20.05.2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie w zakresie dokumentowania kosztów rekompensaty wykrytych uszkodzeń (braków) przez Spółkę na Przewoźnika odpowiedzialnego za uszkodzenia (braki) w transporcie oraz prawa do odliczenia z otrzymanych faktur wystawionych przez klienta.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zakres działalności Spółki (określanej dalej Spółka) obejmuje głównie: produkcję maszyn rolniczych oraz dystrybucję maszyn rolniczych i budowlanych. Transport wyrobów oraz towarów do Klientów Krajowych (określanych dalej Dealerami lub Klientami) jest organizowany przez Spółkę. W tym celu Spółka współpracuje z Firmami Transportowymi (określanymi dalej: Przewoźnikami). Klienci Spółki (nabywcy towarów i wyrobów) są podmiotami krajowymi, zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług, którzy prowadzą działalność gospodarczą na własne ryzyko i własny rachunek na terenie Polski. Przewoźnicy, którym Spółka zleca transport wyrobów lub towarów są podatnikami podatku od towarów i usług, podatnikami podatku od wartości dodanej (podmioty z krajów Unii Europejskiej) lub podmiotami z krajów nie należących do Unii Europejskiej.

W umowie dotyczącej sprzedaży produktów i towarów Spółki nie zostały dokładnie określone zasady postępowania w przypadku uszkodzeń powstałych podczas transportu, dlatego Spółka przyjęła dodatkową procedurę.

W myśl przyjętej procedury, podczas dostarczenia jednej lub więcej maszyn do Dealera, maszyny przy odbiorze muszą być sprawdzone pod względem uszkodzeń i braków. W przypadku gdy wykryto braki i uszkodzenia, Dealer zobowiązany jest do wypełnienia formularza uszkodzeń wskazując koszt naprawy netto oraz dołączyć niezbędne dokumenty w celu uznania reklamacji. W ciągu trzech dni roboczych dokumenty muszą być wysłane do Firmy I. pocztą elektroniczną. Firma I. zajmuje się weryfikacją dokumentacji uszkodzeń i braków powstałych podczas transportu produktów lub towarów do Klientów.

Firma I. po otrzymaniu formularza uszkodzeń oraz określonych w procedurze dokumentów przesyła oficjalne zawiadomienie do Przewoźników, którzy są odpowiedzialni za powstałe uszkodzenia podczas transportu. Następnie Klient (Dealer) może rozpocząć na własny koszt naprawę maszyny.

Dealer, który dokona naprawy na własny koszt zgodnie z procedurą w celu uzyskania zwrotu (rekompensaty) kosztów usunięcia uszkodzenia maszyny powinien wystawić do Spółki dokument na kwotę wykazaną wcześniej w formularzu uszkodzeń zaakceptowanym przez firmę I.. Jeżeli koszty naprawy wzrosną i nie można było tego przewidzieć w momencie wypełnienia formularza uszkodzeń, Dealer ma prawo wystawić dokument na kwotę wyższą, ale maksymalnie o 10% większą niż początkowo oszacowana wartość w formularzu uszkodzeń. Wystawione dokumenty na zwrot kosztów muszą być wysłane w oryginale pocztą do firmy I. w ciągu 60 dni kalendarzowych licząc od dnia odebrania uszkodzonej maszyny.

Firma I. sprawdza poprawność obciążeń i odsyła dokumenty do Sp. z o.o,. Następnie Spółka na podstawie otrzymanych dokumentów obciążeniowych wystawionych przez Dealera, dokonuje zapłaty wykazanej kwoty na jego rachunek bankowy tytułem zwrotu (rekompensaty) kosztów poniesionych na naprawę stwierdzonych w transporcie uszkodzeń lub braków.

Firma I. przesyła również informacje o kosztach napraw poniesionych przez Dealerów do Przewoźników, ponieważ uszkodzenia i braki, których dotyczy procedura powstają podczas przewozu produktów i towarów Spółki przez firmy transportowe. Firma C. Polska ma prawo obciążyć Przewoźników kosztami, które musiała ponieść jako rekompensatę dla Dealera płacąc za usunięcie przez niego usterek lub braków, które powstały podczas transportu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. W nawiązaniu do przyjętych przez Spółkę zasad opisanych w stanie faktycznym, firma X. Polska zwraca się z zapytaniem: czy w związku z uszkodzeniami i brakami występującymi w transporcie produktów i towarów sprzedanych przez firmę X. Polska i dostarczanych do Dealerów, prawidłowe jest dokumentowanie kosztów rekompensaty wykrytych uszkodzeń (braków) przez Klienta (Dealera) na X. Polska oraz z X. Polska na Przewoźnika odpowiedzialnego za uszkodzenia (braki) w transporcie notą obciążeniową bez podatku VAT jako rodzaj rekompensaty (odszkodowania) za dostarczenie uszkodzonych maszyn?
2. Czy na tle przedstawionego stanu faktycznego w przypadku wystawienia przez Dealera faktury VAT na zwrot (rekompensatę) kosztów naprawy uszkodzeń maszyn powstałych w transporcie, firma X. Polska ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z takiej faktury?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Za odpłatną dostawę towarów uważa się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów zgodnie z art. 7 i 8 ustawy o VAT.

Nie ulega wątpliwości, iż zapłata rekompensaty (odszkodowania) nie jest dostawą towaru. Nie można również rekompensaty za uszkodzenie towaru podczas transportu potraktować jako świadczenie usług. Zasadniczo w świadczeniu usług musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a przekazanym wynagrodzeniem. Z łączącego strony stosunku prawnego, na podstawie, którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Jak stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 14 marca 2012 r., nr ILPPI/443-1546/11-4//KG:

„(...) Czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć związek bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. (...)” Otrzymanie rekompensaty (odszkodowania) nie wiąże się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego. Nie jest to płatność będąca bezpośrednim następstwem wykonania świadczenia. Zwrot kosztów naprawy uszkodzonych maszyn przez X. Polska dla Dealera jest rekompensatą finansową za powstałą usterkę lub brak zaistniały podczas transportu produktów lub towarów i nie mieści się w katalogu czynności opodatkowanych VAT. A zatem tego rodzaju rekompensaty poniesionych wydatków nie stanowią ani dostawy towarów, ani świadczenia usług i nie podlegają opodatkowaniu VAT.

Z uwagi na to, iż rekompensaty poniesionych kosztów (odszkodowania) nie podlegają opodatkowaniu VAT, w celu ich udokumentowania nie wystawia się faktur VAT. Prawidłową formą udokumentowania tego rodzaju zdarzenia może być nota obciążeniowa (nota księgowa).

Nie ma obowiązującego druku noty obciążeniowej, ważne jest jednak, aby zawierała ona wszystkie elementy obowiązkowe dla dowodu księgowego (art. 21 UOR).

Notę obciążeniową wystawia się w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał noty należy wysłać dłużnikowi, natomiast kopia pozostaje w dokumentach księgowych jednostki.

W związku z powyższym Klient (Dealer) aby uzyskać zwrot kosztów (rekompensatę) za otrzymanie towaru uszkodzonego lub z wykrytymi brakami, powinien wystawić notę obciążeniową na X. Polska. X. Polska natomiast w celu odzyskania kosztów od Przewoźnika, powinna również wystawić notę obciążeniową. Zarówno obciążenie ze strony Dealera na firmę X. Polska jak i obciążenie przez Firmę X. Polska na Przewoźnika jako rodzaj rekompensaty (odszkodowania) nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (noty obciążeniowe powinny być wystawiane w kwocie netto bez podatku VAT).

Stanowisko wnioskodawcy w zakresie pytania 2

Spółka X. Polska w przypadku sprzedaży towarów i produktów zobowiązana jest do dostarczenia ich do klientów w stanie kompletnym i bez wad. Jeśli po dostarczeniu produktów lub towarów wykryto braki lub usterki Spółka zobowiązana jest do poniesienia kosztów usunięcia uszkodzeń lub uzupełnienia wykrytych braków. Naprawy uszkodzeń oraz uzupełnienia braków może dokonać klient na własny koszt a następnie X. Polska powinna dokonać zwrotu tych kosztów (rekompensaty wydatków poniesionych przez klienta). Dealer w tym celu może wystawić na X. Polska fakturę VAT wraz z naliczonym podatkiem wg stawek krajowych (naprawy dokonane na terytorium Polski). Firma X. Polska nabywając taką fakturę nabędzie prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od podatku należnego z takiego dokumentu w dacie otrzymania faktury lub w jednym z dwóch następnych okresów rozliczeniowych po dacie otrzymania takiej faktury (zgodnie z art. 86 ust. 10 pkt 1 oraz ust. 11 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w zakresie dokumentowania kosztów rekompensaty wykrytych uszkodzeń (braków) przez Klienta na Spółkę oraz przez Spółkę na Przewoźnika odpowiedzialnego za uszkodzenia (braki) w transporcie oraz za nieprawidłowe w zakresie prawa do odliczenia z otrzymanych faktur wystawionych przez Klienta.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć związek bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że zakres działalności Spółki obejmuje głównie: produkcję maszyn rolniczych oraz dystrybucję maszyn rolniczych i budowlanych. W umowie dotyczącej sprzedaży produktów i towarów Spółki nie zostały dokładnie określone zasady postępowania w przypadku uszkodzeń powstałych podczas transportu, dlatego Spółka przyjęła dodatkową procedurę. W myśl przyjętej procedury, podczas dostarczenia jednej lub więcej maszyn do Dealera, maszyny przy odbiorze muszą być sprawdzone pod względem uszkodzeń i braków. W przypadku gdy wykryto braki i uszkodzenia, Dealer zobowiązany jest do wypełnienia formularza uszkodzeń wskazując koszt naprawy netto oraz dołączyć niezbędne dokumenty w celu uznania reklamacji. W ciągu trzech dni roboczych dokumenty muszą być wysłane do Firmy I. pocztą elektroniczną Firma I. zajmuje się weryfikacją dokumentacji uszkodzeń i braków powstałych podczas transportu produktów lub towarów do Klientów. Spółka na podstawie otrzymanych dokumentów obciążeniowych wystawionych przez Klienta, dokonuje zapłaty wykazanej kwoty na jego rachunek bankowy tytułem zwrotu (rekompensaty) kosztów poniesionych na naprawę stwierdzonych w transporcie uszkodzeń lub braków. Firma I. przesyła również informacje o kosztach napraw poniesionych przez klientów do Przewoźników, ponieważ uszkodzenia i braki, których dotyczy procedura powstają podczas przewozu produktów i towarów Spółki przez firmy transportowe. Spółka ma prawo obciążyć Przewoźników kosztami, które musiała ponieść, jako rekompensatę dla Klienta płacąc za usunięcie przez niego usterek lub braków, które powstały podczas transportu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą sposobu dokumentowania powyższych czynności tj. czy w związku z uszkodzeniami i brakami występującymi w transporcie produktów i towarów sprzedanych przez firmę Spółkę i dostarczanych do Klientów, prawidłowe jest dokumentowanie kosztów rekompensaty wykrytych uszkodzeń (braków) przez Klienta na Spółkę oraz przez Spółkę na Przewoźnika odpowiedzialnego za uszkodzenia (braki) w transporcie notą obciążeniową bez podatku VAT jako rodzaj rekompensaty (odszkodowania) za dostarczenie uszkodzonych maszyn?

Kwestie odszkodowań, jak i kar umownych z tytułu niewywiązania się z warunków umowy regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Odszkodowanie jest zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty. Zgodnie z art. 361 § 1 i 2, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy, lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie – co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika.

Podobnie kary umowne, stosowane na podstawie art. 483 § 1 K.c., nie stanowią zapłaty za usługę, lecz pełnią funkcję odszkodowawczą (sankcyjną). Zgodnie z tym przepisem można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Kara ta ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia. Zapłata tej kary nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Mając na uwadze powyższe, jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca dokonuje dostawy towarów (maszyn rolniczych i budowlanych), w celu dostarczenia przedmiotowych maszyn Wnioskodawca zleca ich transport Firmie transportowej. W sytuacji, gdy towary podczas transportu ulegną uszkodzeniu po uprzednim oszacowaniu kosztów naprawy, Przewoźnik wypłaca Wnioskodawcy rekompensatę z tytułu ich poniesienia przez Klienta, który to obciąża Wnioskodawcę tymi kosztami.

Mając na uwadze powyższe na tle powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, iż w tym konkretnym przypadku rekompensata otrzymana przez Wnioskodawcę od Przewoźnika, oraz wypłacana przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta w wysokości odpowiadającej kosztom napraw maszyn, z tytułu ich uszkodzeń w wyniku transportu przez Przewoźnika do Klienta ma charakter odszkodowawczy. Rekompensata ta nie jest związana ze zobowiązaniem się Wnioskodawcy do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Obciążenie Przewoźnika kosztami napraw wiąże się z poniesionymi przez Wnioskodawcę szkodami i stratami powstałymi wskutek uszkodzenia maszyn i w związku z tym poniesieniem kosztów napraw. W tej sytuacji intencją stron jest wynagrodzenie szkód powstałych u Wnioskodawcy, rekompensata za poniesione straty.

Zatem w przedmiotowej sprawie rekompensata finansowa dla strony dotkniętej nienależytym wykonaniem umowy nie wiąże się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego. Rekompensata mająca funkcję odszkodowawczą za poniesione straty, nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy i tym samym nie podlega opodatkowaniu.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Przez sprzedaż – zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 22 ustawy - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak wynika z powyższego fakturę VAT wystawia się w celu udokumentowania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji należy przyjąć, skoro przedmiotowe czynności nie podlegają opodatkowaniu, tym samym ani Dealer ani Wnioskodawca nie ma obowiązku dokumentowania tych czynności fakturami, o których mowa w art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do kwestii wystawiania not obciążeniowych należy stwierdzić, iż brak jest przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku VAT dla takiego sposobu dokumentowania, niemniej jednak należy zauważyć, iż nota obciążeniowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy o podatku od towarów i usług i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów. Wystawianie not, jako uniwersalnych dowodów księgowych, ma miejsce w przypadku dokumentowania zdarzeń, dla których nie przewidziano innego sposobu dokumentacji.

W związku z powyższym oceniając stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu udokumentowania naliczonej przez Wnioskodawcę „rekompensaty” z tytułu niewywiązania się przez Przewoźnika w sposób należyty z umowy należało uznać za prawidłowe, bowiem nie można uznać za niewłaściwe wystawienia noty obciążeniowej w sytuacji, kiedy czynność dokumentowana nie podlega opodatkowaniu na gruncie ustawy VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie dokumentowania kosztów rekompensaty wykrytych uszkodzeń (braków) przez Spółkę na Przewoźnika odpowiedzialnego za uszkodzenia (braki) w transporcie należało uznać za prawidłowe.

Generalna zasada określająca prawne możliwości odliczenia podatku naliczonego wyrażona jest w art. 86 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

W myśl art. 86 ust. 10 pkt 1 cyt. ustawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

Na podstawie art. 86 ust. 11 ww. ustawy jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Należy podkreślić, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, na określonych zasadach pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m. in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

I tak, na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Powyższe oznacza, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze, jednak transakcja nie podlega opodatkowaniu.

Z opisu sprawy wynika że Spółka w przypadku sprzedaży towarów i produktów zobowiązana jest do dostarczenia ich do klientów w stanie kompletnym i bez wad. Jeśli po dostarczeniu produktów lub towarów wykryto braki lub usterki Spółka zobowiązana jest do poniesienia kosztów usunięcia uszkodzeń lub uzupełnienia wykrytych braków. Naprawy uszkodzeń oraz uzupełnienia braków może dokonać Klient na własny koszt a następnie Spółka powinna dokonać zwrotu tych kosztów (rekompensaty wydatków poniesionych przez Klienta). Klient w tym celu może wystawić na Spólkę fakturę VAT wraz z naliczonym podatkiem wg stawek krajowych (naprawy dokonane na terytorium Polski). Wątpliwość Wnioskodawcy budzi możliwość odliczenia podatku naliczonego z otrzymanej faktury.

Jak zostało powyżej stwierdzone wypłacana rekompensata mająca funkcję odszkodowawczą za poniesione straty, nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy i tym samym nie podlega opodatkowaniu. Zatem Wnioskodawca nie będzie miał prawa do odliczenia podatku wykazanego na fakturze w sytuacji gdy na otrzymanej fakturze będzie wykazany podatek od czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, co wynika wprost z przepisu art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.