Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-325/13-4/JK2
z 23 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 10.05.2013 r. (data wpływu 16.05.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.05.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną nieprowadzącą, w tym również w okresie objętym zapytanie, działalności gospodarczej na własny rachunek. Źródłem przychodów Wnioskodawczyni w latach 2009-2011 był stosunek pracy, w Polsce oraz we Francji. W powołanym okresie, dochody (przychody) uzyskane w Polsce kształtowały się następująco:

Ze stosunku pracy z firmą E. Sp. z o.o. z siedzibą w W. 2009 r.: 205.439,81 zł; 2010 r.: 89.883,68 zł; 2011 r.: 64.725,00 zł;

Ze stosunku pracy z firmą I. Sp. z o.o. z siedzibą w W.: 2010 r.: 70.365,00 zł; 2011 r.: 174.822,90 zł.

Spółki E. Sp. z o.o. oraz I. Sp. z o.o. są podmiotami zarejestrowanymi w Polsce, posiadają siedziby w Polsce oraz prowadziły działalność gospodarczą na terenie Polski. Wykonywały również zlecenia na terenie Francji. Na terenie Francji wymienione Spółki nie posiadały zakładów w rozumieniu przepisów o zapobieganiu podwójnemu opodatkowaniu. Wynagrodzenia wypłacane przez omawiane Spółki dokonywane były w walucie polskiej na polskie konto bankowe Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni jest również udziałowcem w Spółce I., jednak z tego tytułu nie uzyskiwała żadnych dochodów. Dochody (przychody) uzyskane w latach 2009-2011 z tytułu zatrudnienia we Francji:

Ze stosunku pracy ze Spółką A. z siedzibą we Francji: 2009 r.: 45.000 EUR; 2010 r.: 45.000 EUR; 2011 r.: 99.796 EUR.

Spółka A. jest podmiotem zarejestrowanym we Francji, posiada siedzibę na terenie Francji i tam też prowadzi działalność gospodarczą. Wynagrodzenia wypłacane były w walucie EURO i wpływały na francuskie konto Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni jest również udziałowcem w Spółce A., jednak z tego tytułu nie uzyskiwała żadnych dochodów. Zarówno polskie przedsiębiorstwa zatrudniające Wnioskodawczynię jako płatnicy dokonywały potrąceń zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, jak również podmiot francuski potrącał podatek od wynagrodzenia. Wnioskodawczyni dokonała za wszystkie lata objęte zapytaniem rozliczenia z francuskim urzędem podatkowym wyłącznie od dochodów uzyskanych we Francji. W kolejnych latach wysokość podatku zapłaconego we Francji kształtowała się następująco: 2009 r.: 6.666 EUR; 2010 r.: 6.584 FUR; 2011 r.: 11.073EUR.

W Polsce za lata 2009—2011, w ramach rocznych rozliczeń podatkowych, Wnioskodawczyni złożyła za poszczególne lata zeznania podatkowe PIT-36. W zeznaniach tych obok dochodów uzyskanych w Polsce wykazane zostały również dochody uzyskane we Francji. Łączny podatek dochodowy obliczony został przy zastosowaniu metody „wyłączenia z progresją” stosownie do postanowień w tym zakresie, polsko-francuskiej umowy o zapobieganiu podwójnemu opodatkowaniu. Łączna wysokość podatku zapłaconego w Polsce za kolejne lata kształtowała się następująco: 2009 r.: 39.280 zł; 2010 r.: 35.199zł; 2011 r.: 71.697 zł.

Wnioskodawczyni w latach będących przedmiotem zapytania, w ciągu poszczególnych lat przebywała naprzemiennie na terenie Polski i Francji, jednak zwykle przebywała na terenie Polski.

Wnioskodawczyni nie posiada we Francji rodziny, nie posiada również nieruchomości. Przebywając na terenie Francji wynajmuje od znajomych domek letniskowy w Marsylii, o powierzchni 50 m2. Pobyty na terenie Francji wiążą się z wykonywaniem pracy we francuskiej Spółce A., jak również mają charakter rekreacyjno-wypoczynkowy. Wnioskodawczyni nie posiada na terytorium Francji tzw. ośrodka interesów życiowych. Ośrodek taki zlokalizowany jest natomiast w Polsce. Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie,w Polsce posiada całą najbliższą rodzinę w osobach matki i córki, ma w tym kraju stałe ognisko domowe. Matka jest osobą w podeszłym wieku, której stan zdrowia wymaga stałej opieki. Opiekę tą Wnioskodawczyni sprawuje naprzemiennie wraz z córką. W Polsce Wnioskodawczyni zamieszkuje w mieszkaniu zlokalizowanym w Warszawie należącym do córki. W Polsce Wnioskodawczyni posiada również ośrodek interesów gospodarczych. Jest udziałowcem i zarządza działalnością przedsiębiorstw zarejestrowanych w Polsce, posiadających w Polsce siedziby oraz infrastrukturę biurowo-techniczną niezbędną do wykonywania działalności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni na podstawie przedstawionego stanu faktycznego w latach 2009-2011 podlegała w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów?

Zdaniem Wnioskodawczyni, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz wypełnienie przez Wnioskodawczynię przesłanek określonych w art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, iż jako że Wnioskodawczyni posiadała i posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodek interesów życiowych, jest osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, Wnioskodawczyni podlega zatem za okres objęty zapytaniem obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie uregulowania zawarte w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania podpisanej między Polską a Francją.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Warszawie dnia 20.06.1975 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 50), w rozumieniu niniejszej umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona, nie włączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie.

Definicja ta odnosi się zatem do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Postanowienia art. 4 ust. 2 ww. umowy mają natomiast zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. umowy polsko – francuskiej, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeśli sytuacji tej osoby nie można uregulować zgodnie z postanowieniami liter a), b) i c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną nieprowadzącą, w tym również w okresie objętym zapytanie, działalności gospodarczej na własny rachunek. Źródłem przychodów Wnioskodawczyni w latach 2009-2011 był stosunek pracy, w Polsce oraz we Francji. Wynagrodzenia wypłacane były w walucie polskiej na polskie konto bankowe. Wnioskodawczyni w latach będących przedmiotem zapytania, wciągu poszczególnych lat przebywała naprzemiennie na terenie Polski i Francji, jednak zwykle przebywała na terenie Polski. Wnioskodawczyni nie posiada we Francji rodziny, nie posiada również nieruchomości. Przebywając na terenie Francji wynajmuje od znajomych domek letniskowy w Marsylii. Pobyty na terenie Francji wiążą się z wykonywaniem pracy we francuskiej Spółce jak również mają charakter rekreacyjnowypoczynkowy. Wnioskodawczyni nie posiada na terytorium Francji tzw. ośrodka interesów życiowych. Ośrodek taki zlokalizowany jest natomiast w Polsce. Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie, w Polsce posiada całą najbliższą rodzinę w osobach matki i córki, ma w tym kraju stałe ognisko domowe. W Polsce Wnioskodawczyni zamieszkuje w mieszkaniu zlokalizowanym w Warszawie należącym do córki. W Polsce Wnioskodawczyni posiada ośrodek interesów gospodarczych. Wnioskodawczyni jest udziałowcem i zarządza działalnością przedsiębiorstw zarejestrowanych w Polsce, posiadających w Polsce siedziby oraz infrastrukturę biurowo-techniczną niezbędną do wykonywania działalności.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni spełnia przesłanki pozwalające uznać Ją za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno we Francji jak i w Polsce.

Zatem państwo rezydencji Wnioskodawczyni należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 ww. umowy.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Francją.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. a) umowy polsko-francuskiej, analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawczyni, należy stwierdzić, iż w latach 2009-2011 ściślejsze związki gospodarcze i osobiste łączyły Wnioskodawczynię z Polską. Podkreśla się, iż sam wyjazd za granicę nie oznacza automatycznie, że Wnioskodawczyni przestała być rezydentem podatkowym Polski. Zmiana miejsca zamieszkania powinna być równoznaczna z przeniesieniem za granicę tzw. ośrodka interesów życiowych. Znaczy to tyle, że nie można przyjąć, że posiada ona miejsce zamieszkania we Francji skoro, jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego we Francji przebywała w celu świadczenia pracy, natomiast w Polsce posiadała rodzinę oraz ośrodek interesów gospodarczych, ponadto zwykle Wnioskodawczyni przebywała na terytorium Polski.

W konsekwencji należy uznać, iż w latach 2009-2011 Wnioskodawczyni posiadała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski i za ten okres podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 r. , poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.