Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-679/13-2/ISZ
z 28 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 08.07.2013r. (data wpływu 12.07.2013r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania bezumownego korzystania z nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.07.2013r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania bezumownego korzystania z nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Miasto jest właścicielem nieruchomości, stanowiącej działkę numer 6. Dla nieruchomości tej Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą. Ośrodki Wypoczynku są jedynym dysponentem przedmiotowej nieruchomości i sprawują nad nią trwały zarząd.

W dniu 21 kwietnia 1998 roku doszło do zawarcia umowy dzierżawy. Umowa ta zastąpiła wszelkie dotychczasowe umowy łączące Przedsiębiorstwo Techniczno-Handlowe D. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z Wnioskodawcą. Umowa dzierżawy została zawarta na czas określony do dnia 30 czerwca 2025 roku.

Umowa z dnia 21 kwietnia 1998 roku została następnie zmieniona w dniu 11 kwietnia 2001 roku. Na skutek zmiany umowy, w prawa i obowiązki Dzierżawcy w miejsce Przedsiębiorstwa Techniczno-Handlowego D. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wszedł następca prawny - D. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Pozostałe postanowienia umowne pozostały bez zmian. Na podstawie zawartej umowy dzierżawy D. Sp. z o.o. obowiązana była wykonać szereg inwestycji, określonych w tej umowie. D. Sp. z o.o. była w szczególności zobowiązana do zrealizowania następujących inwestycji: krytych kortów tenisowych i kręgielni, nowoczesnych basenów, boisk do gry w piłkę siatkową, gabinetów odnowy biologicznej, zjeżdżalni wodnej, zadaszenia niecki basenowej z przystosowaniem do całorocznej eksploatacji. Okoliczność, że spółka dokona tych inwestycji była jednym z kryteriów, które zadecydowano o zawarciu wieloletniej umowy dzierżawy.

W związku z nieustannym naruszaniem zawartej umowy oraz w związku z nieuprawnionym rozporządzaniem przedmiotową nieruchomością przez D. Sp. z o.o., pismem z dnia 4 czerwca 2012 roku Wnioskodawca wezwał spółkę do prawidłowego wykonywania umowy, gdzie wskazał ilość naruszeń i termin na ich usunięcie.

Te wszystkie przesłanki zadecydowały o rozwiązaniu umowy dzierżawy bez zachowania terminów wypowiedzenia, do czego Wnioskodawca był uprawniony. Dnia 27 lipca 2012 roku w Warszawie zostało sporządzone w formie aktu notarialnego oświadczenie o rozwiązaniu umowy dzierżawy. Dnia 1 sierpnia 2012 roku zostało ono wręczone bezpośrednio Prezesowi Zarządu Spółki. Zgodnie z treścią złożonego oświadczenia nieruchomość miała zostać wydana do dnia 20 sierpnia 2012 roku.

Ponadto, dnia 13 sierpnia 2012 roku do Prezesa Zarządu D. Sp. z o.o. zostało wystosowane pismo wzywające do opróżnienia i wydania nieruchomości.

W dniu 31 sierpnia 2012 roku Miasto Ośrodki Wypoczynku „W. ”, wobec braku reakcji D. B. Sp. z o. o. na powyższe wezwania, wystąpiło z pozwem o wydanie nieruchomości położonej przy ul. W.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga fakt, iż mimo rozwiązania umowy dzierżawy i wskazania terminu wydania nieruchomości, D. B. S. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością bezumownie i wbrew woli właściciela korzysta z nieruchomości. W związku z powyższym Wnioskodawca od sierpnia 2012 roku uprawniony był do naliczenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z gruntu, stosownie do Zarządzenia nr ..../2010 Prezydenta miasta z dnia 25 lutego 2010 roku określającego minimalne stawki czynszu dzierżawnego w poszczególnych strefach warszawskich dzielnic z uwzględnieniem prowadzonej tam działalności.

Z tego tytułu za każdy miesiąc bezumownego korzystania z przedmiotowej nieruchomości wystawiana jest nota księgowa stanowiąca wezwanie do uiszczenia wynagrodzenia. D. Sp. z o.o. od początku kwestionuje jednak zasadność wystawiania not księgowych, nie reguluje należności z nich wynikających i domaga się wystawienia faktur VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości należne od byłego dzierżawcy korzystającego z nieruchomości bez tytułu prawnego i bez zgody właściciela podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
2. Czy w takiej sytuacji właściciel nieruchomości obowiązany jest wystawić fakturę VAT czy notę księgową?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wypowiedzenia umowy oraz braku zgody Wydzierżawiającego na korzystanie z nieruchomości przez byłego Dzierżawcę, Wydzierżawiający nie świadczy usługi dzierżawy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (art. 8 ust. 1), która to usługa zgodnie z art. 5 ust. 1 w związku z art. 41 ust. 1 tej ustawy podlega opodatkowaniu według stawki VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy bezzasadne jest opodatkowanie bezumownej usługi korzystania z powierzchni stawką VAT, dlatego też Wnioskodawca winien dokumentować zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie poprzez wystawienie noty księgowej.

Wskazać należy, iż bezumowne korzystanie z cudzej rzeczy regulują przepisy art. 224, 225 oraz art. 674 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny.

Jak wynika z przepisów art. 224 i 225 Kodeksu cywilnego w przypadku bezumownego korzystania z nieruchomości: korzystający w złej lub dobrej wierze od chwili, w której dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy obowiązany jest do wypłaty wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, zwrotu pożytków oraz odszkodowania z powodu zużycia, pogorszenia lub utraty rzeczy. Wynagrodzeniem za korzystanie z rzeczy objęte jest wszystko, co właściciel mógłby uzyskać, gdyby odpłatnie na podstawie odpowiedniego stosunku prawnego, oddał rzecz do odpłatnego korzystania innemu podmiotowi.

W sytuacji, gdy po zakończeniu stosunku zobowiązaniowego Dzierżawca nie chce opuścić nieruchomości, a Wydzierżawiający dążąc do tego wytoczy przeciwko niemu powództwo o wydanie rzeczy, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy wydzierżawiającym i korzystającym bezumownie z tej nieruchomości nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny, żadna umowa, w ramach której spełnione są świadczenia wzajemne. Świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym obowiązek świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia - nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Świadczenie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest bowiem płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania nieruchomością i wynikłe z tego tytułu szkody.

W tym stanie rzeczy, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż należność, do której wzywa się dzierżawcę w istocie ma charakter odszkodowawczy i jako taka nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a zatem właściwie była dokumentowana dokumentem przewidzianym ustawą o rachunkowości, czyli notą księgową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. z 2011 r. Dz.U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast, zgodnie z art. 8 ust. 1 powołanej ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Definicja świadczenia usług ma zatem charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji, może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednio beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie świadczenia.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia „bezumowne korzystanie” w przypadku ustania umowy dzierżawy. Kwestie związane z bezumownym korzystaniem z cudzej rzeczy regulują przepisy art. 224, art. 225 oraz art. 674 i art. 694 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zwanej dalej Kodeksem.

Stosownie do art. 224 § 1 Kodeksu cywilnego, samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

Jak wynika z treści § 2 powołanego przepisu – od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

Jak wynika natomiast z art. 225 Kodeksu cywilnego, obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Zgodnie z art. 674 Kodeks cywilny, jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo w wypowiedzeniu najemca używa nadal rzeczy za zgodą wynajmującego, poczytuje się w razie wątpliwości, że najem został przedłużony na czas nie oznaczony.

Stosownie do art. 693 § 1 ww. przepisu, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Do dzierżawy stosuje się odpowiednio przepisy o najmie z zachowaniem przepisów poniższych (art. 694 ww. ustawy).

W myśl art. 705 ustawy Kodeks cywilny, po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest, w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy.

Z ww. regulacji wynika, że w sytuacji wytoczenia powództwa – przeciwko samoistnemu posiadaczowi w złej wierze – jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy oraz jest odpowiedzialny za jej stan. Ponadto, spoczywa na nim obowiązek zwrotu pobranych od powyższej chwili pożytków, których nie zużył, jak również winny jest uiścić wartość tych, które zużył.

Podkreślenia wymaga również, że przepisy podatkowe nie definiują pojęcia odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

O tym, czy bezumowne korzystanie z nieruchomości podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, decydować muszą w każdym przypadku konkretne okoliczności.

Kluczową kwestią jest fakt istnienia zgody (umowy) na użytkowanie przez np. nierzetelnego posiadacza, bądź czynienie jakichkolwiek kroków przez uprawniony podmiot celem odzyskania tejże nieruchomości, w przypadku braku takiej zgody (umowy).

W przypadku wystąpienia przeciwko podmiotowi korzystającemu z określonej rzeczy bez tytułu prawnego np. z powództwem sądowym lub też w przypadku czynienia jakichkolwiek innych kroków celem wyegzekwowania tejże nieruchomości – nie można powiedzieć, że pomiędzy stronami zdarzenia istnieje określony stosunek prawny – jawny czy też dorozumiany – skutkujący realizacją wzajemnych świadczeń. W takiej sytuacji świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym obowiązek świadczenia usług jak i wynagrodzenie za to świadczenie – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania nieruchomością i wynikłe z tego tytułu szkody, zgodnie z art. 471 Kodeksu cywilnego.

Inaczej należy jednak oceniać sytuację, gdy korzystający z nieruchomości użytkuje ją za zgodą właściciela (nawet dorozumianą) płacąc z tego tytułu określone kwoty, a także sytuację kiedy właściciel rzeczy (np. nieruchomości) – z różnych względów – toleruje sytuację, w której przy braku formalnego stosunku prawnego, inny podmiot korzysta z należącej do niego rzeczy. W tych okolicznościach wynagrodzenie otrzymane przez właściciela z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i na podstawie art. 5 ust. 1 cyt. ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że w dniu 21 kwietnia 1998 roku doszło do zawarcia umowy dzierżawy na czas określony, do dnia 30 czerwca 2025 roku. W związku z nieustannym naruszaniem zawartej umowy oraz nieuprawnionym rozporządzaniem przedmiotową nieruchomością przez dzierżawcę, pismem z dnia 4 czerwca 2012 roku Wnioskodawca wezwał spółkę do prawidłowego wykonywania umowy, gdzie wskazał ilość naruszeń i termin na ich usunięcie. Dnia 27 lipca 2012 roku w Warszawie zostało sporządzone w formie aktu notarialnego oświadczenie o rozwiązaniu umowy dzierżawy bez zachowania terminów jej wypowiedzenia i dnia 1 sierpnia 2012 roku zostało ono wręczone bezpośrednio Prezesowi Zarządu Spółki. Zgodnie z treścią złożonego oświadczenia nieruchomość miała zostać wydana do dnia 20 sierpnia 2012 roku. Wnioskodawca w dniu 13 sierpnia 2012 roku wystosował pismo do dzierżawcy wzywające do opróżnienia i wydania nieruchomości. W dniu 31 sierpnia 2012 roku Wnioskodawca, wobec braku reakcji spółki na powyższe wezwania, wystąpił z pozwem o wydanie nieruchomości.

Z przedstawionego opisu wynika, że Zainteresowany niezmiennie podejmuje wszelkie czynności zmierzające do odzyskania nieruchomości, wzywa dzierżawcę do zwrotu nieruchomości, wytoczył powództwo sądowe o wydanie przedmiotowej nieruchomości. Pomiędzy właścicielem nieruchomości a korzystającym bezumownie z nieruchomości nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są (lub mogłyby być) świadczenia wzajemne w rozumieniu prawa cywilnego.

Jak wskazano wcześniej, świadczenie nieoparte na tytule prawnym wskazującym na istnienie obowiązku świadczenia usługi oraz wysokości wynagrodzenia nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W przypadku bezumownego korzystania z cudzej własności właścicielowi przysługuje roszczenie o wynagrodzenie za bezprawne korzystanie z jego nieruchomości. Zapłata określonej kwoty pieniężnej wiąże się z prawem żądania naprawienia wynikłej szkody z tytułu bezprawnego korzystania z nieruchomości. Żądanie wynagrodzenia (roszczenia pieniężnego) w swojej istocie nie stanowi należności za wykonanie usług, lecz jest rekompensatą za niemożność pobierania pożytków i używania nieruchomości w okresie bezumownego korzystania.

Tym samym, bezumowna czynność, dokonywana - jak wynika z wniosku - bez zgody Wnioskodawcy (wyraźnej lub dorozumianej), nie stanowi usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a zapłata z tego tytułu odszkodowania nie stanowi należności za jej wykonanie. Tym samym nie stanowi transakcji opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie, wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości należne od byłego dzierżawcy korzystającego z nieruchomości bez tytułu prawnego i bez zgody właściciela nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się natomiast do kwestii sposobu dokumentowania czynności otrzymania ww. dopłaty należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przez sprzedaż należy rozumieć, w myśl art. 2 pkt 22 ustawy, odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Ponieważ jak stwierdzono powyżej, otrzymana przez Wnioskodawcę przedmiotowa rekompensata nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zatem wzajemne rozliczenia pomiędzy stronami z tego tytułu nie powinny być dokumentowane fakturą VAT.

W tym miejscu wskazać należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie regulują kwestii dokumentowania czynności innych niż objętych ustawą o VAT. Dopuszczalne jest jednak, dokumentowanie powyższej transakcji innym dokumentem księgowym, np. notą księgową. Niemniej jednak należy zauważyć, że nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy o podatku od towarów i usług i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.