INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2013 r. (data wpływu 29 marca 2013 r.), uzupełnionym w dniach 15 kwietnia i 18 czerwca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej zwrotu kosztów noclegu,
• prawidłowe – w części dotyczącej zwrotu kosztów zakupu paliwa do samochodu służbowego oraz opłat za przejazd autostradą i opłat parkingowych.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Spółka) prowadzi działalność w zakresie hodowli oraz nasiennictwa roślin rolniczych. W ramach prowadzonej działalności w strukturze Spółki wydzielony jest Dział Sprzedaży i Marketingu. W zakres zadań Działu Sprzedaży i Marketingu wchodzi (zgodnie z Regulaminem Organizacyjnym Spółki z dnia 16.12.2010 nr xxx):

1. sprzedaż elitarnego i kwalifikowanego materiału siewnego i innych produktów Wnioskodawcy,
2. monitorowanie i analiza rynku rolnego, w tym przede wszystkim rynku nasion siewnych,
3. poszukiwanie i rozszerzanie rynków zbytu dla materiału siewnego,
4. planowanie i organizowanie różnych form promocji produktów Wnioskodawcy, w tym przede wszystkim materiału siewnego,
5. opracowywanie planów krótko i długoterminowych w zakresie marketingu i sprzedaży materiału siewnego i innych produktów Wnioskodawcy,
6. sprawozdawczość w zakresie obrotu materiałem siewnym,
7. prowadzenie spraw związanych ze zbytem i kupnem materiału siewnego, a w szczególności:
   1. opracowywanie planów sprzedaży i kupna materiału siewnego,
   2. ewidencja zamówień,
   3. monitorowanie realizacji zleceń sprzedaży,
   4. przygotowywanie umów licencyjnych oraz kontraktacyjnych,
   5. prowadzenie spraw związanych z reklamacjami materiału siewnego,
8. monitorowanie przerobu nasion wspólnie z Działem Agronomii i Nasiennictwa,
9. kontrola funkcjonalna w Oddziałach w zakresie:
   1. prawidłowości prowadzenia dokumentacji przerobu,
   2. terminowości pobierania prób i wnioskowania o świadectwa kwalifikacyjne,
   3. wywiązywania się ze zleceń sprzedaży,
   4. jakości uzyskiwanego materiału siewnego.
   
   

W strukturze działu wyodrębnione są następujące stanowiska: Dyrektor ds. sprzedaży i marketingu (1 etat) oraz Specjalista ds. sprzedaży - handlowiec (3 etaty).

Zakres obowiązków na stanowisku specjalista ds. sprzedaży — handlowiec jest następujący

• nawiązywanie nowych kontaktów handlowych,
• prowadzenie sprzedaży elitarnych i kwalifikowanych nasion siewnych i sporządzanie dokumentacji,
• zbieranie i ewidencja zamówień na materiał siewny,
• analiza i badanie rynku nasiennego - zbieranie informacji o cenach, prowadzenie notatek ze spotkań z potencjalnymi klientami, ocena potencjału konkurencji,
• sporządzanie analiz sprzedaży materiału siewnego, raportowanie obrotu,
• prowadzenie i uzupełnianie kart klienta,
• sporządzanie sprawozdań ze spotkań z klientami,
• uczestnictwo w targach i dniach pola, jako przedstawiciel Wnioskodawcy,
• prowadzenie spraw związanych z reklamacjami.
  
  

Ponadto, specjalista ds. sprzedaży - handlowiec odpowiedzialny jest za: utrzymywanie pozytywnych relacji z klientami oraz dbanie o dobry wizerunek firmy.

Organizując prace w Dziale ustalono, że poszczególni pracownicy Działu Sprzedaży i Marketingu wykonują pracę na przydzielonych sobie obszarach:

• obszar 1 województwa: (…),
• obszar 2 województwa: (…),
• obszar 3 województwa: (…).
  
  

Miejscem wykonywania pracy, zgodnie z umowami o pracę, zatrudnionych na stanowiskach specjalista ds. sprzedaży - handlowiec jest obecnie siedziba Wnioskodawcy.

Pracownicy wykonują pracę w przydzielonych sobie obszarach. Ponoszą oni szereg kosztów związanych z wykonywaniem obowiązków pracowniczych takich jak: noclegi, opłaty za przejazd autostradą, opłaty parkingowe, paliwo etc. Koszty te obecnie rozliczane są jako koszty delegacji.

Spółka planuje wprowadzić zmiany w umowach o pracę specjalistów ds. sprzedaży w ten sposób, iż miejscem ich pracy będzie cały obszar, na jakim obecnie wykonują oni swoje obowiązki służbowe.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż w związku ze zmianami w zapisach umowy o pracę pracowników zatrudnionych jako specjalista ds. sprzedaży – handlowiec, dotyczącymi miejsca wykonywania pracy z siedziby Spółki na obszar kilku województw, pracownicy nie będą odbywać podróży służbowych tj. nie będą przebywać w delegacji w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Wyjazdy służbowe pracowników będą miały miejsce na terenie województw, które zostaną wskazane w umowach o pracę jako miejsce wykonywania pracy, nie będzie to więc podróż służbowa w świetle przepisów Kodeksu pracy.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż pracownicy zatrudnieni jako specjaliści ds. sprzedaży – handlowiec, w wykonywaniu swoich obowiązków będą użytkować wyłącznie samochody służbowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy po wprowadzeniu zamian w umowach o pracę w zakresie miejsca wykonywania pracy, zwrot wymienionych kosztów na rzecz pracowników będzie stanowił dla nich przychód ze stosunku pracy opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot pracownikom zatrudnionym na stanowisku specjalista ds. sprzedaży - handlowiec, którzy wykonują swoje obowiązki służbowe na obszarze kilku wskazanych województw, kosztów takich jak: noclegi, opłaty za przejazd autostradą, opłaty parkingowe, paliwo etc. nie stanowi dla tychże pracowników przychodu ze stosunku pracy.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca prezentuje poniższe argumenty.

Brak definitywnego charakteru otrzymanego zwrotu.

W pierwszej kolejności Wnioskodawca wskazuje, iż zwrot kosztów takich jak: noclegi, opłaty za przejazd autostradą, opłaty parkingowe, paliwo etc. nie spełnia ogólnej definicji przychodu podatkowego.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W doktrynie podatkowej podkreślane jest, iż aby można było mówić o uzyskaniu przychodu musi on mieć charakter definitywny, co oznacza, ze nie będzie on podlegał zwrotowi lub jakiejkolwiek innej rekompensacie. Dopiero wówczas, gdy otrzymane świadczenie bezzwrotnie przynosi korzyść osobie je otrzymującej, możemy uznać, iż osoba ta uzyskała przychód.

W opinii Wnioskodawcy, zwrot pracownikom kosztów wyjazdów w związku z wykonywanymi przez nich obowiązkami służbowymi nie będzie miał charakteru definitywnego, bezzwrotnego. De facto bowiem zwracając pracownikowi poniesione koszty wyjazdów, pracodawca zwraca mu wydatki, jakie poczynił w imieniu i na rachunek Spółki, a które były niezbędne do realizacji obowiązków służbowych pracownika, którego obszar pracy obejmuje kilka województw.

Nie można w analizowanej sytuacji mówić, iż pracownik uzyskuje jakieś dodatkowe świadczenie, gdyż otrzymuje on wyłącznie zwrot wydatków poniesionych z własnych środków pieniężnych na pokrycie kosztów, jakie poniósł świadcząc pracę na rzecz swojego pracodawcy. Koszty takie stanowią dla Wnioskodawcy koszty jej działalności operacyjnej. Pracodawca, dokonując zwrotu, tylko wyrównuje pracownikowi stan jego majątku (zwracając wydatki związane z wykonywaniem obowiązków służbowych), a nie powiększa go dodatkowo ponad kwotę należnego wynagrodzenia.

Sytuacja w której wydatki związane z działalnością operacyjną Wnioskodawcy regulowane są przez pracowników z ich środków pieniężnych, które to wydatki są im następnie zwracane, nie różni się niczym od sytuacji, gdyby wydatki te byłby regulowane bezpośrednio przez Spółkę w drodze przelewów bankowych.

W świetle powyższego, zwrot kosztów, jakie Wnioskodawca będzie dokonywał na rzecz specjalistów ds. sprzedaży - handlowców nie będzie stanowił dla nich przychodu podatkowego - nie będzie bowiem miał charakteru definitywnego przysporzenia. Pracownicy Wnioskodawcy nie otrzymają bowiem w ten sposób żadnego dodatkowego świadczenia poza rekompensatą wydatków poniesionych na korzyść pracodawcy. Wnioskodawca dokonywać będzie bowiem tylko i wyłącznie zwrotu kosztów poniesionych i udokumentowanych przez pracowników bez doliczania dodatkowych kwot pieniężnych. Pracownik nie uzyska zatem nic więcej poza wyrównaniem stanu swojego majątku o kwoty poniesione na rzecz swojego pracodawcy – w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 czerwca 2012 r. (sygn. akt III SA/Wa 2629/11) czytamy, iż „przepisy ustawy a podatku dochodowym od osób fizycznych nie wprowadzają żadnych regulacji dotyczących zwrotu wydatków poniesionych przez pracownika w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych. Jest to naturalna konsekwencja konstrukcji podatku dochodowego. Zasadnicze znaczenie ma zatem ustalenie, czy po stronie pracownika wystąpiło przysporzenie majątkowe w postaci wartości noclegu sfinansowanego przez pracodawcę. Zgadnie ze słownikiem języka polskiego „przysparzać” to „powiększyć liczbę czegoś lub sprawić coś”, zatem przysporzeniem majątkowym jest działanie zwiększające wartość majątku pracownika. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie ze względu na zapisy umowy a pracę i powierzenie pracownikowi obowiązków na określanym w umowie obszarze działalności firmy - poza miejscem zamieszkania pracownika - nie można przyjąć, iż po stronie pracownika powstanie przychód w postaci wartości noclegu. Podnieść należy, iż zgodnie z przepisem art. 22 Kodeksu Pracy - pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczanym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę. Do takich kasztów z całą pewnością należą wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy zgodnie z zapisami umowy o pracę - oddalonym od siedziby pracodawcy a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania pracownika. Zdaniem Sądu zapłata przez pracodawcę kasztu noclegu pracownika wykonującego swe obowiązki w miejscu określonym w umowie a pracę (poza siedzibą firmy oraz miejsca zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określanych celów gospodarczych. Wydatek ten ponoszony w interesie pracodawcy, stanowiący koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy nie może być uznany za element przychodu pracownika. Przyjęcie odmiennego stanowisko prowadziłoby do paradoksalnego wniosku, iż wartość związanych z obowiązkami pracownika wydatków pracodawcy w postaci m.in. materiałów biurowych, zużytego prądu, wydatków związanych z eksploatacją samochodu służbowego itp. powinna być proporcjonalnie przypisywana do przychodów pracowników z tytułu stosunku pracy - jako nieodpłatne świadczenie otrzymane przez pracowników”.

Powyższe argumenty wskazują, iż zwrot pracownikom takich kosztów jak noclegi, opłaty za przejazd autostradą, opłaty parkingowe, paliwo etc. nie może stanowić przychodu podatkowego - nie ma bowiem charakteru bezzwrotnego, a tym samym nie spełnia ogólnej definicji przychodu zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym.

Brak nieodpłatnego charakteru

Wnioskodawca wskazuje, iż zwrot kosztów wyjazdów specjalistom ds. sprzedaży - handlowcom nie może stanowić przysporzenia o charakterze nieodpłatnym.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym przychodem ze stosunku pracy są także wszelkie nieodpłatne i częściowo odpłatne świadczenia.

Praktyka podatkowa wykształciła ugruntowany pogląd, iż aby można było mieć do czynienia ze świadczeniem nieodpłatnym muszą wystąpić dwie przesłanki, a mianowicie:

• beneficjent świadczenia uzyskuje ewidentną, mierzalną korzyść finansową,
• w zamian za jej otrzymanie nie jest w żaden sposób zobligowany do dokonania ekwiwalentnego świadczenia wzajemnego.
  
  

Wystąpienie jakiegokolwiek elementu wzajemności świadczenia wyłącza całkowicie jego nieodpłatny charakter.

Jak podkreślił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 2 marca 2012 r. (sygn. akt I SA/Łd 41/12) pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” (...) obejmuje nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy. Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian”.

W analizowanej sytuacji, zwrot kosztów wyjazdów pracowników Wnioskodawcy nie może być potraktowany jako nieodpłatne świadczenie, gdyż pracownik otrzyma zwrot kosztów tylko i wyłącznie wówczas, gdy wykona swoje obowiązki służbowe. Tym samym pracownik zobowiązany jest do świadczenia wzajemnego na rzecz swojego pracodawcy, jakim jest zrealizowanie powierzonych mu zadań służbowych.

W wyroku z dnia 27 czerwca 2012 r. (sygn. akt I SA/Kr 471/12) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wskazał, iż „wydatki poniesione przez Spółkę w związku z uczestnictwem zespołu pracowników w branżowym turnieju piłki nożnej nie stanowią dla pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie można ich uznać za nieodpłatne świadczenia otrzymane przez pracowników. Świadczenie nieodpłatne bowiem to takie, które pracownik otrzymuje całkowicie pod tytułem darmym, co oznacza, że w zamian za to świadczenie nic nie świadczy ani też nie zobowiązuje się do przyszłych świadczeń (...) wysyłając drużynę sportową, składającą się z pracowników spółki i ponosząc koszty jej udziału w imprezie sportowej branżowej działanie spółki (ponoszenie kosztów tej imprezy) nakierowane jest działaniem na rzecz pracowników Zdaniem Sądu w takiej sytuacji mamy do czynienia wręcz z sytuacją odwrotną a mianowicie, to pracownicy spółki (ci przez nią oddelegowani, najlepsi w danej dziedzinie sportowej) podejmują działania na rzecz spółki promując w ten sposób jej wizerunek na rynku handlowym. W takiej sytuacji nie sposób przyjąć, iż działania pracodawcy zostały poczynione jako nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika”.

W opinii Wnioskodawcy z analogiczną sytuacją mamy do czynienia w przypadku zwrotu pracownikom kosztów wyjazdów - realizując swoje obowiązki zawodowe, reprezentują oni interesy Wnioskodawcy przyczyniając się do wzrostu przychodów Spółki. Nie można zatem mówić, iż pracownik otrzymując zwrot wydatków od Wnioskodawcy uzyskuje nieodpłatne świadczenia, gdyż w celu uzyskania przedmiotowego zwrotu musiał on wykonać szereg obowiązków służbowych nałożonych na niego przez pracodawcę.

W świetle powyższego w opinii Wnioskodawcy, zwrot pracownikom kosztów takich jak noclegi, opłaty za przejazd autostradą, opłaty parkingowe, paliwo etc. nie może stanowić nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Brak osobistej korzyści po stronie pracowników.

Ponadto, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż zwrot wydatków, jaki będzie dokonywany na rzecz specjalistów ds. sprzedaży - handlowców nie będzie przynosił pracownikom żadnej osobistej korzyści. Zwrotowi będą podlegał bowiem tylko i wyłącznie wydatki poczynione przez pracowników w ramach wykonywania poleceń służbowych.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 18 czerwca 2012 r. (sygn. akt III SA/Wa 2629/11) „poniesione przez pracowników Spółki wydatki mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę. Z opisanego stanu przyszłego wynikało, że wydatki nie mają związku z celami osobistymi pracowników, a wyłącznie z celami służbowymi. W trakcie wykonywania pracy zatrudnieni pracownicy ponoszą wydatki związane z wykonywaniem określonych czynności (zadań) w imieniu i na rzecz Spółki.(...) Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę.(...) Wydatek ten (zwrot kosztów noclegów - przy aut.> ponoszony w interesie pracodawcy, stanowiący koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy nie może być uznany za element przychodu pracownika”.

W świetle powyższego, zwrot kosztów wyjazdów pracownikom zatrudnionym na stanowisku specjalista ds. sprzedaży - handlowiec nie może stanowić dla nich przychodu podatkowego - nie jest on bowiem dokonywany dla ich osobistej korzyści, a jedynie w związku z realizowanymi przez nich obowiązkami służbowymi.

Podsumowanie

W myśl zaprezentowanych argumentów Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż zwrot specjalistom ds. sprzedaży - handlowcom kosztów, takich jak: noclegi, opłaty za przejazd autostradą, opłaty parkingowe, paliwo etc. nie będzie stanowił dla nich przychodu ze stosunku pracy (ani z żadnego innego źródła przychodów), gdyż:

• nie ma charakteru definitywnego, bezzwrotnego,
• nie ma charakteru świadczenia nieodpłatnego, gdyż pracownik zobligowany jest do wykonywania swoich obowiązków służbowych, oraz
• nie jest realizowany dla własnej korzyści pracowników, a jest tylko rekompensatą wydatków poniesionych na rzecz pracodawcy.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o uznanie jego stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej zwrotu kosztów noclegu,
• prawidłowe – w części dotyczącej zwrotu kosztów zakupu paliwa do samochodu służbowego oraz opłat za przejazd autostradą i opłat parkingowych.
  
  

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i nnych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Mając na uwadze wyżej powołane uregulowania prawne, należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności”, co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy, jak również wartość otrzymanych świadczeń nieodpłatnych.

Stosownie do treści art. 31 cyt. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (Spółka) planuje wprowadzić zmiany w umowach o pracę specjalistów ds. sprzedaży, dotyczące miejsca wykonywania pracy z siedziby Spółki na obszar kilku województw. Pracownicy nie będą odbywać podróży służbowych tj. nie będą przebywać w delegacji w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracownicy będą ponosić szereg kosztów związanych z wykonywaniem swoich obowiązków, takich jak: noclegi, opłaty za przejazd autostradą, opłaty parkingowe, paliwo etc.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż pracownicy będą użytkować wyłącznie samochody służbowe.

W odniesieniu do powyższego wskazać należy, że zasadą jest, iż wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienie z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach. Oznacza to, że zwolnienie przysługuje wyłącznie pod warunkiem, że pracownik odbywa podróż służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracodawca wysyłając pracownika w podróż służbową zobowiązany jest wypłacić pracownikowi dietę oraz inne należności na pokrycie kosztów z nią związanych. W przypadku, gdy pracownik nie jest w podróży służbowej, pracodawca nie jest zobowiązany do wypłaty tychże należności. Zatem, zwrot kosztów noclegu stanowi wówczas świadczenie ze strony pracodawcy na rzecz pracownika, które nie korzysta ze zwolnienia zawartego w wyżej cytowanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie świadczenie z tytułu zwróconych kosztów za nocleg stanowi dla pracownika – niebędącego w podróży służbowej – przychód, który nie korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć przy tym należy, że świadczenia w postaci zwrotu pracownikowi wydatków związanych z noclegami w trasie, mają osobisty charakter niezależnie od celu i okoliczności w jakich wydatki z tego tytułu zostały poniesione. Osobą korzystającą z noclegu oraz otrzymującym zwrot będzie pracownik.

W związku z powyższym wartość świadczenia (noclegu) wynikająca z wystawionej faktury - zwróconego pracownikowi - stanowić będzie przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość tego świadczenia zwróconego pracownikowi Spółka będzie miała obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Nadmienić jednak należy, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Stosownie natomiast do art. 21 ust. 14 tejże ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Zatem, wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę w związku z zapewnieniem pracownikom noclegu może korzystać ze zwolnienia od podatku – przy zachowaniu warunków i w granicach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w sytuacji, gdy pracownicy będą wykorzystywali samochody służbowe (będące własnością Spółki) do wykonywania określonych czynności (zadań służbowych) w imieniu i na rzecz Spółki, i Spółka dokona zwrotu kosztów za paliwo oraz opłat za przejazd autostradą i opłat parkingowych, pracownicy nie uzyskają przychodów z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu pokrycia ww. kosztów eksploatacyjnych. Zauważyć przy tym należy, że wydatki na paliwo, opłaty przejazdowe i parkingowe nie mają charakteru osobistego. Dotyczą wyłącznie pojazdu firmowego, stanowiącego element wyposażenia stanowiska służbowego. Tym samym, po stronie Spółki nie powstanie obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu zwrotu kosztów za paliwo oraz kosztów opłat przejazdowych i parkingowych.

Reasumując, stwierdzić należy, iż po wprowadzeniu zmian w umowach o pracę w zakresie miejsca wykonywania pracy, zwrot kosztów noclegu stanowić będzie dla tegoż pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość ww. świadczenia otrzymanego przez pracownika niebędącego w podróży służbowej – ewentualnie nadwyżki ponad kwotę określoną w art. 21 ust. 1 pkt 19 cyt. ustawy podatkowej – Spółka (Wnioskodawca) ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Natomiast zwrot kosztów za przejazd samochodem służbowym, tj. zwrot kosztów za paliwo oraz opłat za przejazd autostradą i opłat parkingowych, nie będzie skutkować po stronie pracownika powstaniem przychodu z tego tytułu. Tym samym, po stronie Spółki nie powstanie obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ani też obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej zwrotu kosztów noclegu – należało uznać za nieprawidłowe, natomiast w części dotyczącej zwrotu kosztów zakupu paliwa do samochodu służbowego oraz opłat za przejazd autostradą i opłat parkingowych – należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów administracyjnych stwierdzić należy, iż nie mogą one wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu, podobnie jak tezy orzeczeń prezentujących stanowisko odmienne, bliskie stanowisku Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, np. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 13 lutego 2013 r., sygn. akt I SA/Po 965/12, czy też w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 8 maja 2012 r. , sygn. akt I SA/Kr 299/12.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.