Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/436-27/13/MCZ
z 11 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 23 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych darowizny wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych darowizny wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni zawarła ze swoim ojcem (pożyczkodawcą) kilka umów pożyczek pieniężnych, w konsekwencji których, po jego stronie powstały wierzytelności o zwrot pożyczonych kwot. W związku z zawarciem powyższych umów pożyczek, Wnioskodawczyni złożyła także odpowiednie deklaracje PCC-3 w ustawowych terminach.

Obecnie, ojciec Wnioskodawczyni rozważa dokonanie darowizny na jej rzecz (swojej córki). Przedmiotem darowizny byłyby przysługujące pożyczkodawcy wierzytelności wobec Wnioskodawczyni o zwrot pożyczek oraz zapłatę naliczonych odsetek. Wierzytelność zostałyby przeniesione na Wnioskodawczynię na podstawie zawartej w formie aktu notarialnego umowy darowizny wykonanej poprzez cesję wierzytelności w rozumieniu art. 509 § 1 kodeksu cywilnego.

W związku z zawarciem umowy darowizny i cesją Wierzytelności, Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do jakiegokolwiek świadczenia na rzecz pożyczkodawcy. Jednocześnie, w wyniku dokonanej darowizny wierzytelności zostałyby przeniesione z pożyczkodawcy na Wnioskodawczynię i doszłoby do tzw. konfuzji, tj. do zlania się w osobie Wnioskodawczyni: obowiązków dłużnika oraz uprawnień wierzyciela z tytułu ww. umów pożyczek. W konsekwencji, zobowiązanie Wnioskodawczyni do zwrotu pożyczek udzielonych przez pożyczkodawcę wygasłoby z mocy prawa.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy dokonana na rzecz Wnioskodawczyni przez pożyczkodawcę darowizna, której przedmiotem byłyby wierzytelności, będzie podlegać podatkowi od spadków i darowizn, a z uwagi na występujące pomiędzy Wnioskodawczynią a pożyczkodawcą stosunki rodzinne darowizna taka zwolniona będzie z opodatkowania tym podatkiem?
2. Czy w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, wartość wierzytelności otrzymanych przez Wnioskodawczynię będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Z uwagi na zakres niniejszej interpretacji poniżej przywołano jedynie stanowisko odnoszące się do pytania oznaczonego nr 1.

Zdaniem Wnioskodawczyni, dokonana na jej rzecz przez pożyczkodawcę darowizna, której przedmiotem będą przysługujące pożyczkodawcy wierzytelności, będzie podlegać podatkowi od spadków i darowizn.

Jednocześnie, z uwagi na powiązania rodzinne pomiędzy Wnioskodawczynią a pożyczkodawcą w odniesieniu do darowizny, zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn, na podstawie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Celem umowy darowizny jest dokonywanie przysporzeń majątkowych bez ekwiwalentu.

Z powyższego przepisu wynika więc, że przedmiotem darowizny, może być, zasadniczo, każde świadczenie, skutkujące nieodpłatnym przysporzeniem po stronie obdarowanego, z wyjątkiem przypadków określonych w art. 889 Kodeksu cywilnego, czy rzeczy wyłączonych z obrotu. W szczególności, przedmiotem darowizny mogą być zbywalne prawa majątkowe.

Wnioskodawczyni wskazała, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w doktrynie oraz wskazała, że zgodnie z komentarzem do ustawy o podatku od spadków i darowizn autorstwa Grzegorza Borkowskiego „przedmiot darowizny mogą stanowić pieniądze, nieruchomości, rzeczy ruchome, a także zbywalne prawa majątkowe (...)”.

Ponadto Wnioskodawczyni stwierdziła, że analogiczne stanowisko prezentowane jest przez doktrynę prawa cywilnego, zgodnie z którym przedmiotem darowizny mogą być różne przysporzenia, będące wynikiem zarówno działania, jak i zaniechania darczyńcy. Uzyskanie przysporzenia może wynikać z przesunięć majątkowych konkretnych aktywów, jak i z innych dyspozycji, których skutkiem jest zwiększenie aktywów lub zmniejszenie zobowiązań w majątku obdarowanego. Jedną z postaci darowizny jest nieodpłatne przeniesienie praw zbywalnych na obdarowanego (por. komentarz do art. 888 kodeksu cywilnego w: Kodeks cywilny. Komentarz, E. Gniewek).

Na poparcie powyższego, Wnioskodawczyni wskazała również na wyrok WSA w Krakowie z 06 lutego 2009 r. (SA/Kr 1617/08), w którym stwierdzono, iż „Przedmiotem darowizny mogą być rzeczy i zbywalne prawa majątkowe (...)”.

W związku z tym – zdaniem Wnioskodawczyni - wskazane w opisie zdarzenia przyszłego wierzytelności o zwrot pożyczki przysługujące pożyczkodawcy, stanowią, zbywalne prawa majątkowe, które mogą zostać przeniesione na Wnioskodawczynię na podstawie umowy darowizny. W art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego ustawodawca bezpośrednio bowiem wskazał umowę darowizny (obok umowy sprzedaży i umowy zamiany), jako jedną z form przeniesienia wierzytelności na nabywcę.

Na poparcie, że powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w doktrynie prawa cywilnego Wnioskodawczyni powołała za autorem Komentarza do art. 888 Kodeksu cywilnego, pod red. Prof. Krzysztof Pietrzykowskiego (K. Pietrzykowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. T. 2, Wyd. 6, Warszawa 2011), że: „Darowiznę może stanowić nieodpłatne przeniesienie własności, wierzytelności lub innego prawa zbywalnego".

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawczyni należy uznać, że przedmiotowe wierzytelności mogą stanowić przedmiot darowizny.

Do zawarcia umowy darowizny, niezbędne jest bowiem zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Zgodnie z art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego, oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Następnie Wnioskodawczyni wskazała, że darowizna wierzytelności będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotowa darowizna nie została bowiem wymieniona w katalogu przysporzeń niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, określonym w art. 3 tej ustawy.

Dalej, Wnioskodawczyni wskazała, iż ponieważ umowa darowizny zostanie zawarta między osobami wymienionymi w art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, wartość darowizny, tj. kwota darowanych wierzytelności będzie zwolniona z opodatkowania tym podatkiem. Jednocześnie, w przypadku gdy umowa zostanie zawarta w formie aktu notarialnego, na Wnioskodawczym, jako obdarowanej, zgodnie z art. 4a ust. 4 pkt 2 tej ustawy, nie będzie ciążył obowiązek zgłoszenia nabycia praw majątkowych (wierzytelności) właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, o którym mowa w art. 4a ust. 1 pkt 1 tejże ustawy. W takim przypadku, na Wnioskodawczyni nie będzie również ciążył obowiązek udokumentowania nabycia darowizny, o którym mowa w art. 4a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, ponieważ przedmiotem darowizny będą prawa majątkowe w postaci wierzytelności, a nie środki pieniężne.

Natomiast w przypadku niezachowania formy aktu notarialnego umowy darowizny, Wnioskodawczyni, w celu skorzystania z powyższego zwolnienia, będzie zobowiązana do zgłoszenia nabycia przedmiotowego prawa majątkowego (tj. wierzytelności) właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego, zgodnie z art. 4a ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

W ocenie Wnioskodawczyni, wyżej zajęte stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych, na dowód czego Wnioskodawczyni powołała interpretację indywidualną z 21 stycznia 2011 r., znak: ILPB2/436-242/10-2/MK, Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, w której wskazano, że:”(...) opisana we wniosku darowizna prawa majątkowego (wierzytelności) będzie korzystać ze zwolnienia od podatku ad spadków i darowizn na podstawie art. 4a tej ustawy, co więcej, gdy zostanie dokonana w formie aktu notarialnego na Wnioskodawcy nie będzie również ciążył obowiązek jej zgłoszenia. Natomiast w sytuacji nie zachowania formy aktu notarialnego Wnioskodawca, w celu skorzystania z omawianego zwolnienia, będzie zobowiązany do zgłoszenia faktu nabycia ww. prawa majątkowego właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, w terminie 6 miesięcy od dnia dokonania czynności”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawczyni zajęta na gruncie podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych darowizny wierzytelności. W pozostałym zakresie wniosku, tj. w zakresie skutków podatkowych powstałych na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z darowizną wierzytelności zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. darowizny.

Jako, że przepisy tej ustawy nie definiują pojęcia „darowizna” czy „wierzytelność” należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego.

Na podstawie art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Z powyżej zacytowanego przepisu wynika, że podstawową cechą umowy darowizny jest bezpłatne świadczenie darczyńcy na rzecz obdarowanego kosztem jego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego) i zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za otrzymane świadczenie. Istotą darowizny – jako czynności nieodpłatnej – jest więc brak po drugiej stronie ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego.

Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Należy zaznaczyć, że ustawodawca nie wymaga żadnej szczególnej formy oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Natomiast z treści art. 890 § 1 wynika, iż oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Przepisy Kodeksu cywilnego przewidują zatem - co do zasady - szczególną formę dla umowy darowizny, umowa taka – pod rygorem nieważności powinna zostać sporządzona w formie aktu notarialnego. Niezachowanie tej formy nie powoduje nieważności umowy tylko wówczas, gdy darowizna została spełniona.

Zatem daną czynność można uznać za darowiznę, jeżeli posiada cechy darowizny, tzn. gdy zostanie złożone oświadczenie darczyńcy o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o jej przyjęciu, a ponadto czynność ta musi polegać na nieodpłatnym świadczeniu darczyńcy (kosztem jego majątku) na rzecz obdarowanego, pod warunkiem, że czynność ta nie została wymieniona w treści art. 889 Kodeksu cywilnego.

Przedmiotem darowizny mogą być zarówno rzeczy, jak również prawa majątkowe. Pod pojęciem praw majątkowych, o których mowa w ustawie o podatku od spadków i darowizn ustawodawca rozumie natomiast m.in. prawa majątkowe wynikające ze stosunków zobowiązaniowych.

Natomiast wierzytelność jest to przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego. Wierzytelność stanowi więc podstawę roszczeń kierowanych wobec drugiej strony stosunku obligacyjnego. Jest to swego rodzaju prawo podmiotowe istniejące po stronie wierzyciela, składające się z szeregu uprawnień węższych, funkcjonalnie ze sobą powiązanych.

Powyższe oznacza, że zawierając umowę darowizny wierzytelności przysługującej darczyńcy wobec wierzyciela, obdarowany - na mocy tej umowy - nabywa prawo majątkowe, dające mu podstawę do wystąpienia z roszczeniem wobec wierzyciela o spełnienie określonego świadczenia.

Instytucję przeniesienia (cesji) wierzytelności regulują przepisy art. 509-518 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przeniesienie wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

Jak z powyższego wynika umowę cesji można uznać jako darowiznę, jeżeli posiada cechy darowizny, tzn. oświadczenie darczyńcy (darczyńców) o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o przyjęciu darowizny oraz cesja dokonywana jest bezpłatnie – kosztem majątku cedenta (darczyńcy), a cesjonariusz (obdarowany) nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za dokonaną cesję.

Stosownie do art. 5 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze darowizny - z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy - z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej kwotę wolną w wysokości 9.637 zł, jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej.

W myśl art. 14 ust. 2 ww. ustawy zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy do I grupy podatkowej zalicza się: małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów.

Natomiast stosownie do przepisu art. 4a ust. 1 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli:

1. zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-8 i ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4, oraz
2. udokumentują – w przypadku gdy przedmiotem nabycia tytułem darowizny lub polecenia darczyńcy są środki pieniężne, a wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, przekracza kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 (t. j. 9.637 zł) – ich otrzymanie dowodem przekazania na rachunek bankowy nabywcy albo jego rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo -kredytową lub przekazem pocztowym.
   
   

Zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych dokonać należy na formularzu SD-Z2 zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie wzoru zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych (Dz. U. Nr 243, poz. 1762 ze zm.).

W przypadku niespełnienia warunków, o których mowa w ust. 1 i 2, nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych podlega opodatkowaniu na zasadach określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej (art. 4a ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 4a ust. 4 ww. ustawy obowiązek zgłoszenia nie obejmuje przypadków, gdy:

1. wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, nie przekracza kwoty określonej w art. 9 ust. 1 pkt 1 lub
2. gdy nabycie następuje na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego.
   
   

Wyżej wymienione zwolnienie stosuje się, jeżeli w chwili nabycia nabywca posiadał obywatelstwo polskie lub obywatelstwo jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub miał miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub na terytorium takiego państwa (art. 4 ust. 4 cyt. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że ojciec Wnioskodawczyni rozważa dokonanie darowizny na jej rzecz. Przedmiotem darowizny ma być przysługujące mu wobec Wnioskodawczyni prawo majątkowe w postaci wierzytelności z tytułu zawarcia umowy pożyczki (wraz z odsetkami).

Mając na względzie powyższe, stwierdzić należy, iż zgodnie z treścią art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

To oznacza, iż organ uprawniony do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego posiada kompetencje jedynie do rozstrzygania w zakresie uregulowań zawartych w przepisach podatkowych. Tym samym nie jest kompetentny m.in. do stwierdzenia czy dana czynność stanowi darowiznę czy też nie. Ustalenie w tym zakresie dokonane w niniejszej sprawie przez Wnioskodawczynię przyjmuje więc jako element zdarzenia przyszłego, który nie podlega ocenie, gdyż nie regulują go przepisy prawa podatkowego.

Jeżeli zatem istotnie opisana we wniosku cesja wierzytelności (pożyczka wraz z naliczonymi odsetkami) będzie w rozumieniu art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, umową darowizny wierzytelności przysługującej darczyńcy wobec Wnioskodawczyni, to podlega ona co do zasady, opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 tej ustawy. Jednakże, darowizna ta będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn na podstawie art. 4a tej ustawy. Jeżeli darowizna zostanie dokonana w formie aktu notarialnego na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek jej zgłoszenia. Natomiast w sytuacji nie zachowania formy aktu notarialnego Wnioskodawczyni, w celu skorzystania z omawianego zwolnienia, będzie zobowiązana do zgłoszenia faktu nabycia ww. prawa majątkowego na formularzu SD-Z2, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, w terminie 6 miesięcy od dnia dokonania czynności.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie, w odniesieniu do przywołanego przez Wnioskodawczynię wyroku i rozstrzygnięcia organów podatkowych, tut. Organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w przedmiotowej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.