Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-295/13-2/MS1
z 4 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012, poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 09.04.2013r. (data wpływu 12.04.2013r.) w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wykonaniem wskazanych we wniosku prac w użytkowanym na podstawie umowy najmu lokalu biurowym - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 21.12.2012r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wykonaniem wskazanych we wniosku prac w użytkowanym na podstawie umowy najmu lokalu biurowym.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka A zamierza wyremontować część budynku, który nie jest własnością Spółki i będzie go użytkowała na podstawie umowy najmu na czas nieokreślony.

Spółka AS zamierza:

• pomalować ściany we wszystkich pomieszczeniach, które zamierza wynająć,
• wymienić okna (szt. 3)
• wymienić wszystkie drzwi wewnętrzne wraz z futrynami (szt.14)
• wymienić drzwi zewnętrzne (szt.1 - oddzielne wejście tylko dla pracowników firmy AS )
• wymienić wykładzinę
• ułożyć nową glazurę w dwóch łazienkach,
• pomalować barierki schodowe,
• usunąć jedną ścianę działową łączącą dwa pokoje, celem uzyskania jednego dużego pokoju,
• wymienić oświetlenie i lampy,
• zainstalować nowe okablowanie w pokojach,
• zainstalować nową instalację komputerową i telefoniczną.
  
  

Na modernizację lokalu biurowego spółka AS zakłada budżet w wysokości 60.000,00zł.

Spółka nie zamierza zmienić przeznaczenia lokalu, gdyż pierwotnie też użytkowała go firma dla celów lokalu biurowego. Prace będą miały na celu adaptację części wynajętego lokalu dla własnych potrzeb użytkowania.

W związku z przedstawionym we wniosku zdarzeniem przyszłym Spółka zadała następujące pytania:

Czy wydatki na modernizację części budynku niebędącego własnością Spółki AS , a wynajmowanego na podstawie umowy najmu firma może uznać za „Inwestycję w obcym środku trwałym” i dokonywać odpisów amortyzacyjnych?

Suma wydatków z faktur będzie stanowiła podstawę do ustalenia wartości początkowej inwestycji i ustalenia odpisów amortyzacyjnych wg skali amortyzacyjnej?

Czy Spółka będzie mogła amortyzować „Inwestycję w obcych lokalach” przez okres 10 lat i zaliczyć go do grupy 1 KŚT?

Czy jednak wydatki na modernizację lokalu można uznać jako „Remont” i uznać je jako koszty uzyskania przychodu w dniu zaistnienia zdarzenia?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Naszym zdaniem wydatki na modernizację lokalu należy uznać za „Inwestycję w obcym środku trwałym” i dokonywać odpisów amortyzacyjnych przez okres 10 lat, zaliczając wartość „Inwestycji” do grupy 1 KŚT, gdyż suma nakładów na remont przekroczy w danym roku podatkowym kwotę 3,500,- zł., a nakłady będą mały na celu ulepszenie lokalu a nie odtworzenie jego stanu pierwotnego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   
   

Natomiast stosownie do treści art. 16a ust. 2 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”, zwane także środkami trwałymi.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 4a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.). Środki trwałe w budowie to – w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości – zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka planuje dokonać nakładów na adaptację lokalu biurowego dla potrzeb własnej działalności gospodarczej. Spółka włada przedmiotowym lokalem na podstawie umowy najmu. Wnioskodawca zamierza wykonać prace, w zakresie wskazanym we wniosku. W wyniku dokonanych prac nie dojdzie do zmiany przeznaczenia lokalu (lokal był wcześniej wykorzystywany również na cele biurowe).

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż Spółka poniosła wydatki na zaadaptowanie dzierżawionego lokalu dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, a zatem lokalu nie będącego jej własnością. Z przedstawionego zakresu wykonanych prac wynika, iż będą miały one charakter modernizacyjny.

W związku z tym, iż nakłady jakie Spółka poniosła dotyczą dzierżawionego lokalu, wydatki z tego tytułu powinny być rozpatrywane w aspekcie art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. jako inwestycja w obcym środku trwałym.

Stosownie do art. 16i ust. 1 omawianej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Dla pewnej grupy środków trwałych możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu indywidualnych stawek amortyzacyjnych, które umożliwiają szybszą amortyzację środka trwałego. Zasady indywidualnego ustalania stawek amortyzacyjnych określone są w art. 16j ust. 1–4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 16j ust. 4 ustawy o CIT, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla:

1. inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat,
2. inwestycji w obcych środkach trwałych innych niż wymienione w pkt 1 okres amortyzacji ustala się według zasad określonych w ust. 1 pkt 1 i 2.
   
   

W świetle powyższych przepisów należy uznać, iż okres amortyzacji (ustalony stawką indywidualną) inwestycji w obcym środku trwałym od wartości początkowej ustalonej w wysokości sumy nakładów poniesionych przez Spółkę na modernizację lokalu biurowego, zgodnie z cytowanym powyżej art. 16j ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, nie może być krótszy niż 10 lat.

Indywidualną stawkę amortyzacyjną ustala sam podatnik, przy czym ustawodawca określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych, określając tym samym maksymalną roczną stawkę amortyzacyjną. Podatnik, który zdecyduje się na wybór amortyzacji liniowej według stawki indywidualnej, jest zobowiązany do stosowania tej metody przez cały okres amortyzacji środka trwałego (art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), a ustalonej stawki amortyzacyjnej nie może ani obniżać ani podwyższać.

Natomiast na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów;

Z kolei, jak wynika z art. 16g ust. 7 ww. ustawy, w przedstawionym stanie faktycznym do ustalenia wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym będzie miał zastosowanie art. 16g ust. 1 pkt 2, który stanowi, iż za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

W myśl art. 16g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W świetle powyższego w przedmiotowej sprawie wskazane w wniosku, a poniesione przez Spółkę wydatki dot. dzierżawionego lokalu biurowego, stanowią inwestycję w obcym środku trwałym. Na wartość początkową tej inwestycji będą składały się wszystkie poniesione wydatki poniesione w celu przystosowania przedmiotowego lokalu do potrzeb najemcy, warunkowały one prowadzenie działalności w wynajmowanym przez Spółkę lokalu. Wydatki te były niezbędne, aby inwestycja w obcym środku trwałym była kompletna i zdatna do użytku, tym samym będą stanowiły element jej wartości początkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.