Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-615/13/MM
z 23 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. Biura 10 czerwca 2013 r., uzupełnionym w dniu 09 lipca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zwrotu osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym w zakresie uprawnienia do zwrotu wydatków poniesionych na remont domu mieszkalnego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zwrotu osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym w zakresie uprawnienia do zwrotu wydatków poniesionych na remont domu mieszkalnego.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z dnia 01 lipca 2013 r. Znak: IBPB II/2/415-615/13/MM wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 09 lipca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Dnia 01 lutego 2013 r. w urzędzie skarbowym został złożony wniosek VZM o zwrot VAT od niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym. Ww. urząd oddalił wniosek ze względu na to, że jako posiadacz samoistny wnioskodawca nie ma prawa skorzystać z ww. odliczenia. Wnioskodawca zamieszkuje i jest zameldowany w tym budynku mieszkalnym od 1958 r. W roku 1988 r. po śmierci matki, wnioskodawca wraz z małżonkiem przejęli opłacanie podatku od nieruchomości na rzecz urzędu gminy. Na nakazie płatniczym wnioskodawca figuruje jako posiadacz samoistny. Ponieważ nie żyją dziadkowie ani rodzeństwo matki nie ma żyjących właścicieli budynku, z którymi wnioskodawca mógłby zawrzeć umowę najmu. Za 5 lat wnioskodawca nie będzie samoistnym posiadaczem, lecz właścicielem budynku – na podstawie zasiedzenia. Gdyby przez te 30 lat nie były ponoszone koszty remontu przez wnioskodawcę i jego małżonka, dziś budynek nie nadawałaby się do zamieszkiwania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy jako samoistny posiadacz budynku wnioskodawca ma prawo do złożenia i odliczenia VAT z wydatków mieszkaniowych?

Zdaniem wnioskodawcy, jeśli jest samoistnym posiadaczem budynku ma prawo do złożenia i odliczenia VAT z wydatków mieszkaniowych. Stanowisko swoje wnioskodawca opiera też na interpretacji indywidualnej Znak: IPPB2/415-632/11-4/AK Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, która dotyczy identycznej sytuacji jak wnioskodawcy. Zdaniem wnioskodawcy bardziej przysługuje mu zwrot VAT-u jako samoistnemu posiadaczowi, aniżeli najemcom, którzy mają zawartą umowę najmu lokalu mieszkalnego na kilka lat i remontują go. Z uwagi na to, że budynek jest prawnie stuletni, nie remontowanie go przyniosłoby fatalne skutki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady zwrotu osobom fizycznym części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych przez te osoby m.in. w związku z remontem budynku mieszkalnego lub jego części reguluje ustawa z dnia 29 sierpnia 2005 r. o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym (Dz.U. Nr 177, poz. 1468 z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 01 stycznia 2006 r.

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, osoba fizyczna ma prawo do zwrotu części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych w związku z:

1. budową budynku mieszkalnego;
2. nadbudową lub rozbudową budynku na cele mieszkalne lub przebudową (przystosowaniem) budynku niemieszkalnego, jego części lub pomieszczenia niemieszkalnego na cele mieszkalne, w wyniku których powstał lokal mieszkalny spełniający wymagania określone w odrębnych przepisach;
3. remontem budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego.
   
   

W art. 2 pkt 1 ww. ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym została zawarta definicja budynku mieszkalnego. W myśl tego przepisu, ilekroć w ustawie jest mowa o budynku mieszkalnym – rozumie się przez to budynek lub jego część, służące zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, oraz związane z nimi urządzenia techniczne zapewniające możliwość użytkowania tego budynku lub jego części zgodnie z ich przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków.

W art. 2 pkt 5 ww. ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym została zawarta definicja remontu. W myśl tego przepisu, ilekroć w ustawie jest mowa o remoncie – rozumie się przez to wykonanie robót określonych w załączniku do ustawy.

Stosownie do treści art. 3 ust. 2 ww. ustawy zwrot, o którym mowa w ust. 1, dotyczy wydatków poniesionych i udokumentowanych fakturami wystawionymi od dnia 01 maja 2004 r.

Zwrot, o którym mowa powyżej, dotyczy wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych, które do dnia 30 kwietnia 2004 r. były opodatkowane stawką podatku od towarów i usług w wysokości 7%, a od dnia 01 maja 2004 r. są opodatkowane podatkiem VAT, tj. stawką 22% i wyższą (art. 3 ust. 3 w zw. z art. 11a ust. 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 3 ust. 4 ww. ustawy dokumentem stanowiącym podstawę do obliczenia kwoty zwrotu części wydatków, o których mowa w ust. 1, jest faktura wystawiona dla osoby fizycznej. Z kolei w myśl art. 2 pkt 3 ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym ilekroć w ustawie jest mowa o fakturze - rozumie się przez to fakturę VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, dokumentującą zakupy, o których mowa w art. 3 ust. 1.

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. ustawy prawo do zwrotu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, przysługuje, pod warunkiem że osoba fizyczna lub jej małżonek nie dokonywali czynności, o których mowa w art. 3 ust. 1, jako podatnicy podatku od towarów i usług, w celu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

W myśl natomiast art. 4 ust. 2 ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków, związanych z budownictwem mieszkaniowym, prawo do zwrotu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, przysługuje pod warunkiem, że osoba fizyczna posiada:

1. prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w rozumieniu ustawy z dnia 07 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 z pn. zm.) albo tytuł prawny do budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego w przypadku remontu budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego;
2. pozwolenie na budowę w przypadku inwestycji, dla której zgodnie z ustawą z dnia 07 lipca 1994 r. - Prawo budowlane wymagane jest takie pozwolenie.
   
   

Wskazać zatem należy, że z treści powołanych wyżej przepisów wynika jednoznacznie, iż prawo do ubiegania się o zwrot części podatku VAT zawartego w cenie materiałów przysługuje m.in. pod warunkiem, że osoba fizyczna, która poniosła wydatki na remont budynku mieszkalnego posiada tytuł prawny do tego budynku mieszkalnego. Jednak w ustawie o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym brak jest definicji pojęcia „tytuł prawny do budynku mieszkalnego”, mimo że art. 4 ust. 2 pkt 1 in fine stanowi, iż prawo do zwrotu przysługuje pod warunkiem, że osoba fizyczna posiada tytuł prawny do budynku mieszkalnego (w przypadku remontu budynku).

Tym samym wyjaśnienia tego pojęcia szukać należy na gruncie orzecznictwa i doktryny, posiłkując się dotychczasowym rozumieniem pojęcia „tytuł prawny do budynku mieszkalnego” stosowanym dla potrzeb ulgi remontowo-modernizacyjnej, jaka w latach 1992-2005 funkcjonowała w podatku dochodowym od osób fizycznych. Definicję tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego można sformułować w sposób następujący - jest to pisemne lub ustne oświadczenie woli, jednostronne lub w formie umowy stron, albo orzeczenie lub decyzja właściwego sądu lub organu, z którego wynika dla danej osoby możliwość korzystania z lokalu, czy też rozporządzania nim. Nie istnieje ogólna forma, w jakiej powinien być potwierdzony, czy wydany tytuł prawny do lokalu. Tytuł prawny do lokalu może powstać w wyniku różnych czynności prawnych, orzeczeń lub decyzji. Może to być np. umowa kupna, umowa darowizny, umowa dożywocia, postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku, notarialne stwierdzenie nabycia spadku, przydział lokalu. Tytuł do lokalu może powstać także wskutek umowy najmu, umowy dzierżawy, umowy użyczenia. Zaznaczyć należy, iż umowy powyższe nie zawsze wymagają dla swej ważności formy pisemnej.

W konsekwencji za tytuł prawny do budynku mieszkalnego, o którym mowa wyżej, uważa się między innymi:

• akt własności,
• umowę użyczenia,
• umowę najmu lub dzierżawy,
• lub dokument potwierdzający istnienie innego stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika prawo podatnika do korzystania z lokalu bądź budynku mieszkalnego.
  
  

Stosownie do art. 172 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie), przy czym po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Zasiedzenie jest zatem instytucją, która sankcjonuje trwający od dłuższego czasu stan faktyczny posiadania i jest sposobem nabywania własności. Warunkami niezbędnymi do zasiedzenia jest posiadanie samoistne i nieprzerwane oraz odpowiedni upływ czasu. Przy spełnieniu powyższych przesłanek posiadacz nabywa prawo własności. Warunkiem nabycia własności nie jest natomiast orzeczenie sądu stwierdzające nabycie własności. Orzeczenie takie stanowi dowód nabycia własności i jest orzeczeniem deklaratywnym czyli stwierdzającym zaistnienie pewnych faktów, na które można się powołać w celu np. dokonania wpisu prawa własności do księgi wieczystej. Orzeczenie natomiast nie ma charakteru konstytutywnego, czyli nabycie prawa własności nie jest uzależnione od jego wydania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca wraz z małżonkiem dokonali remontu budynku, który za 5 lat będzie własnością wnioskodawcy. Od 1988 r. małżonkowie opłacają w gminie podatek od nieruchomości. Na nakazach płatniczych dotyczących obowiązku zapłaty podatku od nieruchomości wnioskodawca figuruje jako posiadacz samoistny.

A zatem, po spełnieniu wszystkich warunków określonych w ustawie, jeżeli zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym wnioskodawca istotnie posiada nakaz płatniczy z Urzędu Gminy, na którym wyszczególniony jest budynek mieszkalny a nakaz adresowany jest na imię i nazwisko wnioskodawcy jako posiadacza, wówczas stwierdzić należy, iż przysługuje wnioskodawcy prawo do ubiegania się o zwrot części wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych w związku z remontem budynku mieszkalnego.

Stanowisko wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanej przez wnioskodawcę interpretacji Ministra Finansów, tut. Organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.