Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-439/13/MN
z 24 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2013 r. (data wpływu 24 kwietnia 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 2 lipca 2013 r. (data wpływu 4 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania odliczenia tytułem ulgi prorodzinnej- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 2 lipca 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania odliczenia tytułem ulgi prorodzinnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest wdową i matką dwojga niepełnosprawnych dzieci: córka- panna ma 28 lat, syn- kawaler, ma 31 lat. Oboje otrzymują rentę socjalną i zasiłek pielęgnacyjny. Pełnoletnie dzieci mieszkają z Wnioskodawczynią, która ponosi wszelkie koszty ich utrzymania, mieszkania, leczenia oraz opieki. Na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek alimentacyjny wobec niepełnosprawnych dzieci. Wnioskodawczyni pracuje od 1986 r., jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych i rozlicza się według pierwszego progu podatkowego. W 2012 r. Wnioskodawczyni złożyła zeznanie podatkowe za 2011 r., w którym odliczyła ulgę prorodzinną na oboje niepełnosprawnych dzieci. Urząd Skarbowy przy weryfikacji zeznania zakwestionował odliczenie na niepełnosprawnego syna ze względu na dochód syna. W wyniku tego Wnioskodawczyni złożyła korektę zeznania podatkowego.

Syn posiada orzeczenie o niepełnosprawności: pierwsza grupa inwalidzka- stopień znaczny, które otrzymał w 1999 r. W 2011 r. był zatrudniony na umowę o pracę, był płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w pierwszym progu podatkowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni miała prawo w rozliczeniu podatku dochodowego za 2011 r. skorzystać z ulgi prorodzinnej na niepełnosprawnego dorosłego syna?
2. Czy urząd skarbowy miał prawo zakwestionować ulgę prorodzinną na niepełnosprawnego syna?

Zdaniem Wnioskodawczyni miała prawo do odliczenia ulgi prorodzinnej na niepełnosprawnego syna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasada korzystania z ulgi prorodzinnej w rozliczeniu za rok 2011 określa art. 27f ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowego od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2011 r.

Zgodnie z art. 27f ust. 1 ww. ustawy, od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Stosownie do art. 27f ust. 2 ww. ustawy, odliczeniu podlega kwota stanowiąca 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, za każdy miesiąc kalendarzowy, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1. Odliczenie nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

1. na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych;
2. wstąpiło w związek małżeński.

W myśl art. 27f ust. 4, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Stosownie do art. 27f ust. 5, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Natomiast art. 27f ust. 6 ustawy stanowi, że przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Przepisy art. 6 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio do dzieci, o których mowa w ust. 1 i 6 (art. 27f ust. 7 ww. ustawy).

Treść art. 27f ust. 6 w powiązaniu z art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3 wskazuje, że odliczenie kwoty określonej w ust. 2 przysługuje podatnikowi, który utrzymywał dzieci pełnoletnie:

• bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
• do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej,
  
  
  
  - w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego lub sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

W kontekście powyższego wskazać należy, iż w myśl art. 133 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 788 ze zm.), rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Natomiast stosownie do art. 133 § 2 tej ustawy, poza powyższym wypadkiem uprawniony do świadczeń alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w niedostatku.

Zakres obowiązku alimentacyjnego rodziców wobec dzieci precyzuje zaś art. 135 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Zależy on od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego.

Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego.

Podkreślenia wymaga fakt, iż korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym ulgi przewidzianej w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzależnione jest od spełnienia wszystkich przesłanek wymaganych do jej zastosowania. Wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe nie stanowią standardu prawnego, lecz są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, wynikającej z art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. Stąd też, korzystanie z każdej preferencji podatkowej, wymaga spełnienia warunków określonych w przepisach je konstytuujących. Tak więc, przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Zaakcentować w niniejszej sprawie zatem należy, że warunkiem koniecznym do skorzystania z powyższego odliczenia od podatku jest, oprócz pobierania przez dziecko zasiłku (dodatku) pielęgnacyjnego lub renty socjalnej, utrzymywanie dziecka w związku z wykonywaniem przez podatnika (Wnioskodawczynię) obowiązku alimentacyjnego określonego w przepisach ustawy Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy.

Z treści przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest wdową i matką dwojga niepełnosprawnych dzieci: córka- panna, ma 28 lat, syn- kawaler, ma 31 lat. Oboje otrzymują rentę socjalną i zasiłek pielęgnacyjny. Pełnoletnie dzieci mieszkają z Wnioskodawczynią, która ponosi wszelkie koszty ich utrzymania, mieszkania, leczenia oraz opieki. Na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek alimentacyjny wobec niepełnosprawnych dzieci. Wnioskodawczyni pracuje od 1986 r., jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych i rozlicza się według pierwszego progu podatkowego. W 2012 r. Wnioskodawczyni złożyła zeznanie podatkowe za 2011 r., w której odliczyła ulgę prorodzinną na oboje niepełnosprawnych dzieci. Urząd Skarbowy przy weryfikacji zeznania zakwestionował odliczenie na niepełnosprawnego syna ze względu na dochód syna. W wyniku tego Wnioskodawczyni złożyła korektę zeznania podatkowego.

Syn posiada orzeczenie o niepełnosprawności: pierwsza grupa inwalidzka - stopień znaczny, który otrzymał w 1999 r. W 2011 r. był zatrudniony na umowę o pracę, był podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w pierwszym progu podatkowym.

Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni przysługuje odliczenie od podatku za 2011 rok tzw. ulgi prorodzinnej za każdy miesiąc, w którym utrzymywała syna w związku z wykonywaniem ciążącego na Niej obowiązku alimentacyjnego.

Końcowo zaznaczyć należy, iż tut. organ wydając interpretację indywidualną jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Powyższe może natomiast podlegać szczegółowej weryfikacji przez organ podatkowy w toku ewentualnych czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub postępowania podatkowego.

Zgodnie z zasadą dochodzenia do prawdy materialnej wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy organy podatkowe podejmują w toku kontroli podatkowej lub postępowania podatkowego. Podstawowym narzędziem realizacji tej zasady jest bowiem postępowanie dowodowe, które nie jest prowadzone w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej. Stąd ustalenie prawdy obiektywnej (materialnej) nie jest tu możliwe w sposób ścisły, jak można tego wymagać na gruncie postępowania podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.