2013.08.07 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-168/13-2/DS
z 7 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez Pełnomocnika przedstawione we wniosku z dnia 09 maja 2013 r. (data wpływu 10 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej, jako: Spółka) zamierza zrealizować inwestycję polegającą na budowie farmy wiatrowej, której głównym elementem będą elektrownie wiatrowe.

W skład każdej z elektrowni wiatrowej wejdą następujące środki trwałe:

zespół elektryczno - wiatrowy (tzw. turbina) – składający się m.in. z łopat z układem sterowania, przekładni, generatora prądu zmiennego z układem sterowania, układu obrotu gondoli, transformatora mocy, rozdzielni prądu zmiennego, układów i systemów wspomagających, szaf sterowniczo - kontrolnych z oprzyrządowaniem, instalacji elektrycznych i oświetleniowych, gondoli stanowiącej obudowę wspólną dla wszystkich zespołów zamontowanych wewnątrz oraz element przekazujący prąd do sieci elektroenergetycznej
wieża, jako stalowy element trwale przymocowany do fundamentu, na której umiejscowiona zostanie turbina.

Każda elektrownia będzie tak skonstruowana, że wieża zostanie w sposób trwały przymocowana do fundamentu, który będzie trwale związany z gruntem. Wieża będzie stalowa, w kształcie rury i na niej umiejscowione zostanie urządzenie przekształcające energię wiatru w energię elektryczną, tj. turbina wiatrowa. Głównym elementem turbiny wiatrowej będzie wirnik, dzięki któremu jest dokonywana konwersja energii wiatru na energię mechaniczną, która następnie przekształcana jest za pomocą generatora w energię elektryczną.

Spółka zaklasyfikuje turbinę według Klasyfikacji Środków Trwałych, do grupy 3 „Kotły i maszyny energetyczne” (rodzaj 346 KŚT „Zespoły prądotwórcze wiatrowe”), dla której zastosowanie ma stawka amortyzacyjna w wysokości 7%. Wszystkie turbiny amortyzowane będą przez Spółkę metodą degresywną, przy zastosowaniu współczynnika 2,0. Stawka amortyzacyjna w tym przypadku wynosi 14%.

Wieżę i fundament Spółka potraktuje natomiast, jako budowlę zgrupowaną w KŚT w grupie 2 „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej” (rodzaj 201 „Budowle na terenach elektrowni”) amortyzować je będzie metodą liniową wg stawki 4,5%.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy Spółka w odniesieniu do zespołu wiatrowo - elektrycznego będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych 7% – stawkę amortyzacyjną, właściwą dla środka trwałego zgrupowanego w rodzaju 346 KŚT, podwyższoną o współczynnik równy 2,0, tj. w rezultacie 14% stawkę amortyzacyjną?
Czy w odniesieniu do pozostałych elementów elektrowni wiatrowej (fundamentów i wieży) Spółka będzie mogła przyjąć liniową metodę amortyzacji i zastosować 4,5% stawkę amortyzacyjną z Wykazu stawek amortyzacyjnych, właściwą dla budowli na terenach elektrowni (sklasyfikowanych pod rodzajem 201 KŚT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie mógł dokonywać amortyzacji zespołu wiatrowo -elektrycznego przy zastosowaniu 14% stawki amortyzacyjnej (według 7% stawki przewidzianej dla środka trwałego zgrupowanego w KŚT pod rodzajem 346 podwyższonej o współczynnik 2,0) oraz amortyzacji fundamentu oraz wieży przy zastosowaniu 4,5% stawki amortyzacyjnej, właściwej dla środków trwałych sklasyfikowanych w KŚT pod rodzajem 201.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 6 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, tzw. odpisy amortyzacyjne.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 omawianej ustawy, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnik przed rozpoczęciem amortyzacji ma prawo do wyboru metody amortyzacji dla poszczególnych środków trwałych (metoda liniowa lub metoda degresywna), którą stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych stosownie do art. 16i ust. 1 ww. ustawy dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 16k ust. 1, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3 - 6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0.

W następnych latach podatkowych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

Wykaz stawek amortyzacyjnych przyporządkowuje daną stawkę amortyzacji do danego środka trwałego posługując się Klasyfikacją Środków Trwałych. Z kolei, kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały uregulowane w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.).

Zgodnie z KŚT, o zaliczeniu danego środka trwałego do danej klasyfikacji, decyduje jego konstrukcja i przeznaczenie. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług.

Spółka wskazuje, że na wskutek realizacji inwestycji nabędzie i wytworzy następujące składniki majątku we własnym zakresie: zespół elektryczno - wiatrowy oraz wieżę wraz z fundamentem. Ponadto, w momencie oddania do użytkowania turbina, jak i wieża z fundamentem będą zawierać wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do ich prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, a więc będą kompletne i zdatne do użytku, zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponadto, przedmiotowe środki trwałe będą wykorzystywane przez Spółkę w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. W związku z tym, w ocenie Spółki, przedmiotowe środki trwałe, stosownie do art. 16a ust. 1 tej ustawy, podlegać będą amortyzacji.

Zespół wiatrowo - elektryczny, aby mógł być wykorzystywany zgodnie ze swoim przeznaczeniem wymaga umiejscowienia na specjalnej konstrukcji nośnej – tzw. wieży, która wraz z fundamentem, trwale związanym z gruntem będzie obiektem budowlanym, jednak fakt ten nie sprawi, że przed umiejscowieniem na konstrukcji nośnej nie będzie kompletny i zdatny do użytku.

Spółka stoi na stanowisku, że za odrębny obiekt według KŚT należy uznać części techniczne każdej elektrowni wiatrowej, tzn. zespół wiatrowo - elektryczny (turbinę), który mieści się w zakresie rodzaju KŚT 346 „Zespoły prądotwórcze wiatrowe”, natomiast cała konstrukcja nośna, tj. wieża wraz z fundamentem - jako obiekty inżynierii lądowej powinny być zakwalifikowane do rodzaju 201 KŚT „Budowle na terenach elektrowni”. Skoro zatem zespół wiatrowo - elektryczny oraz wieża i podstawa zostały odrębnie wyszczególnione w KŚT, to dla celów amortyzacji podatkowej, w ocenie Spółki, powinny być także traktowane jako odrębne środki trwałe.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy Prawo budowlane, budowlą (obiektem budowlanym) mogą być także same części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 9 ww. ustawy, przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Zdaniem Spółki, zakładając racjonalność ustawodawcy, gdyby chciał on, aby urządzenia techniczne, a więc i elektrownie wiatrowe, były uważane za budowlę (obiekt budowlany), wówczas nie definiowałby jako budowli (obiektów budowlanych) ich części budowlanych. A więc, dla celów podatkowych budowla nie musi stanowić całości użytkowej, gdyż zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy prawo budowlane, budowlą (obiektem budowlanym) mogą być także same części budowlane urządzeń technicznych.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w pismach Ministra Finansów z dnia 17 marca 2007 r. nr PL-833/35/07/IP/346 oraz w odpowiedzi na interpelację poselską z dnia 11 maja 2007 r. nr 7676. Wprawdzie, pisma te dotyczą podatku od nieruchomości, to w ocenie Spółki, znajdują zastosowanie w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku. Powołując się na te stanowiska, Spółka stwierdza, że za budowlę nie można uznać całej elektrowni wiatrowej, a jedynie jej części budowlane (takie jak fundamenty, maszty, słupy), jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Natomiast urządzenia i instalacje technologiczne, przekształcające energię wiatru w energię mechaniczną (…) nie są obiektami budowlanymi ani urządzeniami budowlanymi w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, a jedynie stanowią wyposażenie techniczno - technologiczne elektrowni.

Ponadto, KŚT w grupie 3 „Kotły i Maszyny energetyczne” zawiera podgrupę 34 „Turbozespoły i zespoły (agregaty) elektroenergetyczne wytwórcze i przetwórcze oraz reaktory jądrowe”, w ramach której znajduje się rodzaj 346 – „zespoły prądotwórcze wiatrowe”. Zdaniem Spółki, takie brzmienie KŚT uzasadnia zakwalifikowanie zespołu elektryczno - wiatrowego do tej podgrupy.

Kolejnym argumentem uzasadniającym przyjęte stanowisko Spółki jest szybkość zużywania się poszczególnych elementów składających się na elektrownię wiatrową. Wieża wraz z fundamentem, jako element bardziej trwały, podlega amortyzacji według niższej stawki amortyzacyjnej, co ma odzwierciedlać czas wykorzystania tej części w działalności gospodarczej. Natomiast zespół elektryczno - wiatrowy (turbina) zbudowany z szeregu małych elementów, znacznie bardziej kruchych aniżeli fundament oraz narażony na szkodliwe działanie czynników atmosferycznych, wykorzystywany będzie mógł być przez Spółkę przez krótszy okres czasu, co uzasadnia zastosowanie wyższej stawki amortyzacyjnej niż w odniesieniu do elementów trwałych elektrowni wiatrowej. W przypadku zepsucia lub zniszczenia elementów tworzących zespół elektryczno - wiatrowy, w sposób uniemożliwiający jego wykorzystywanie w działalności gospodarczej, Spółka na wieży trwale przymocowanej do gruntu umiejscowi nową turbinę.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że dana elektrownia wiatrowa nie będzie stanowić więc jednego środka trwałego, a należy z niej wyodrębnić części techniczne oraz budowlę. W związku z powyższym, części techniczne, a więc zespół elektryczno - wiatrowy należy zaklasyfikować według Klasyfikacji Środków Trwałych do rodzaju 346 KŚT i stosować do nich stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych w wysokości 7%, którą to stawkę Spółka będzie mogła podwyższyć o współczynnik nie wyższy niż 2,0 na mocy art. 16k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wieżę wraz z fundamentem należy, jako budowlę zgrupowaną w grupie 2 KŚT, rodzaj 201 elektrownie i amortyzować metodą liniową według stawki przewidzianej w Wykazie stawek amortyzacyjnych z roczną stawką amortyzacyjną w wysokości 4,5%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Stosownie do treści art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

Tak więc, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

stanowić własność lub współwłasność podatnika,
być nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Istotnym jest zatem, aby podatnik wybraną metodę stosował do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Na metodę amortyzacji podatnik musi się zdecydować przed rozpoczęciem odpisów amortyzacyjnych i nie może jej potem zmienić.

Przepis art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 16k ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3 - 6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że przy stosowaniu metody degresywnej, w pierwszych latach odpisy amortyzacyjne są wyższe (przy amortyzacji liniowej odpisy są równo rozłożone w czasie). W metodzie degresywnej odpisy amortyzacyjne maleją wraz ze „starzeniem się” eksploatowanego obiektu. W konsekwencji, następuje skrócenie okresu amortyzowania obiektów majątku trwałego i jednocześnie wyraźne zróżnicowanie obciążeń z tego tytułu w kolejnych latach użytkowania tych obiektów. Wynika z tego, że metoda amortyzacji przyspieszonej jest szczególnie korzystna w odniesieniu do obiektów majątku trwałego podatnych na „starzenie się” technologiczne, a więc obiektów, których wytwarzanie charakteryzuje się szybkim postępem technicznym. Polega ona na tym, że maszyny i urządzenia zaliczone m.in. do grupy 3 Klasyfikacji mogą być amortyzowane w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Przy czym począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji będzie niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych tzw. „metodą liniową”.

Z przedstawionego przez Spółkę opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż elektrownia wiatrowa zbudowana będzie z zespołu elektryczno - wiatrowego (tzw. turbiny) - składającego się m.in. z łopat z układem sterowania, przekładni, generatora prądu zmiennego z układem sterowania, układu obrotu gondoli, transformatora mocy, rozdzielni prądu zmiennego, układów i systemów wspomagających, szaf sterowniczo - kontrolnych z oprzyrządowaniem, instalacji elektrycznych i oświetleniowych, gondoli stanowiącej obudowę wspólną dla wszystkich zespołów zamontowanych wewnątrz oraz element przekazujący prąd do sieci elektroenergetycznej i wieży. Wieża jest elementem stalowym, na którym umiejscowiona jest turbina. Wieża wraz z turbiną jest w sposób trwały przymocowana trwale do fundamentu. Ponadto, z okoliczności sprawy wynika, że Spółka zakwalifikuje turbinę wiatrową według Klasyfikacji Środków Trwałych, do grupy 3 „Kotły i maszyny energetyczne” (rodzaj 346 KŚT „Zespoły prądotwórcze wiatrowe”) i zastosuje stawkę amortyzacyjną w wysokości 7%. Wszystkie turbiny amortyzowane będą przez Spółkę metodą degresywną, przy zastosowaniu współczynnika 2,0. Wieżę i fundament Spółka potraktuje natomiast, jako budowlę zgrupowaną w KŚT w grupie 2 „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej” (rodzaj 201 „Budowle na terenach elektrowni”) i zamierza amortyzować metodą liniową wg stawki 4,5%.

Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego są obecnie unormowane w obowiązującym od dnia 01 stycznia 2011 r. rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie. Organem uprawnionym do orzekania w tym zakresie jest urząd statystyczny.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp.

Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe (część I – objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

W myśl cytowanego powyżej art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środek trwały podlega amortyzacji, w sytuacji gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Zarówno zespół elektryczno – wiatrowy (tzw. turbina), jak i wieża z fundamentem zawierają wszelkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem będą związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Okoliczność, że dana maszyna (urządzenie) współpracuje (jest powiązana) z masztem (budowlą), nie oznacza, że bez tego połączenia jest niekompletna lub niezdatna do użytku.

Tego rodzaju środek trwały będący urządzeniem technicznym o szczególnych właściwościach, aby mógł być wykorzystywany zgodnie ze swoim przeznaczeniem, wymaga umiejscowienia (zamontowania) na odpowiedniej konstrukcji nośnej, która wraz z fundamentem, trwale związana z gruntem, jest obiektem budowlanym (środkiem trwałym).

Części składowe elektrowni wiatrowych, o których mowa w zapytaniu Wnioskodawcy, można sklasyfikować w następujący sposób:

zespół elektryczno – wiatrowy (tzw. turbina) – mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 3 rodzaj 346 – zespoły prądotwórcze wiatrowe. Turbina została umieszczona pod poz. 03 Wykazu stawek amortyzacyjnych jako maszyna energetyczna, z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 7% (stawkę można podwyższyć o współczynnik nie wyższy niż 2,0 w pierwszym podatkowym roku używania),
fundament i wieża – mieszczą się w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 2 rodzaj 201 – budowle na terenach elektrowni. Zostały umieszczone pod poz. 2 Wykazu stawek amortyzacyjnych jako obiekty inżynierii lądowej i wodnej, z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 4,5%.

Skoro zatem zespół elektryczno – wiatrowy (tzw. turbina), jako „zespół prądotwórczy - wiatrowy” oraz wieża i podstawa, jako „budowle na terenach elektrowni” zostały odrębnie wyszczególnione w KŚT, to – jako odrębne obiekty inwentarzowe – także dla celów amortyzacji podatkowej powinny być traktowane jako odrębne środki trwałe.

Reasumując, w rezultacie, w wyniku przeprowadzonej inwestycji polegającej na budowie elektrowni wiatrowej Spółka:

w odniesieniu do zespołu wiatrowo - elektrycznego będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych 7% – stawką amortyzacyjną, właściwą dla środka trwałego zgrupowanego w rodzaju 346 KŚT, podwyższoną o współczynnik równy 2,0, tj. w rezultacie 14% stawką amortyzacyjną;
w odniesieniu do pozostałych elementów elektrowni wiatrowej (fundamentów i wieży) będzie mogła przyjąć liniową metodę amortyzacji i zastosować 4,5% stawkę amortyzacyjną z Wykazu stawek amortyzacyjnych, właściwą dla budowli na terenach elektrowni (sklasyfikowanych pod rodzajem 201 KŚT).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin