Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-402/13-4/JS
z 22 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2013 r. (data wpływu 23 maja 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 lipca 2013 r. (data wpływu 29 lipca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i sposobu udokumentowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2013 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i sposobu udokumentowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25 lipca 2013 r. (data wpływu 29 lipca 2013 r.) poprzez doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą „X”. Zdarzenia gospodarcze związane z działalnością ewidencjonuje prowadząc Podatkową Książkę Przychodów i Rozchodów, opodatkowaną na zasadach podatku liniowego. Zainteresowany jest czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, posługującym się NIP-em VAT-UE. Wnioskodawca prowadzi usługi z zakresu konserwacji, naprawy maszyn i urządzeń.

W bieżącym roku Zainteresowany zamierza podpisać umowę na świadczenie usług z niemieckim kontrahentem, który jest zarejestrowany na potrzeby podatku od wartości dodanej, posługującym się NIP-em VAT-UE, posiadającym siedzibę w Niemczech. Planowana usługa polegałaby na naprawie, konserwacji i montażu urządzeń przeładunkowych znajdujących się na terytorium Polski, na zlecenie niemieckiego kontrahenta. Firma niemiecka jest producentem ww. urządzeń. Zlecenie usługi polskiej firmie miałoby na celu zachowanie warunków gwarancji, jak również wykonywanie wszelkich prac związanych z naprawą i konserwacją (przeglądem) tych urządzeń.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 25 lipca 2013 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. urządzenia przeładunkowe – są to metalowe, ruchome pomosty, przytwierdzone zawiasami do podłoża lub budynku, podparte konstrukcją stalową, służące do pionowego lub poziomego przemieszczania materiałów w obrębie hali produkcyjno-magazynowo-logistycznej;
2. niemiecki kontrahent jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.);
3. niemiecki kontrahent nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, ani w innym kraju niż jego siedziba działalności gospodarczej. Siedzibą działalności gospodarczej kontrahenta są Niemcy;
4. urządzenia przeładunkowe, o których mowa we wniosku, są częściami składowymi nieruchomości, przytwierdzonymi do podłoża, tj. wylewki, zawiasami oraz w niektórych przypadkach do budynku również zawiasami. Przytwierdzenie do podłoża, tj. wylewki, pełni funkcję stabilizatora;
5. nieruchomościami są hale budowlane o charakterze produkcyjno-magazynowo-logistycznym, położone na terytorium Polski, których właścicielami są firmy polskie;
6. urządzenia przeładunkowe, o których mowa we wniosku, są połączone z podłożem za pomocą zawiasów oraz elementów rozłącznych, a ich ponowny demontaż i montaż nie powoduje utraty przydatności do ponownego użytku. Ww. urządzenia nie są traktowane jako nieruchomości.
   
   

Ponadto Wnioskodawca poinformował, że firma niemiecka jest producentem opisywanych we wniosku urządzeń (tj. urządzeń przeładunkowych). Urządzenia te sprzedawane są przez niemieckiego producenta polskim firmom, przez które są użytkowane. Zgodnie z umową firma niemiecka w ramach gwarancji ma przeprowadzać naprawy, konserwacje i dokonywać montażu tych urządzeń. Ze względu na odległość terytorialną zostanie zawarta umowa (polsko-niemiecka), w której firma niemiecka zleci polskiej firmie (firmie Wnioskodawcy) wykonanie ww. usług na terytorium Polski.

Po konsultacjach z przedstawicielami niemieckiej firmy Wnioskodawca uzyskał informacje, iż czynności wykazywane na fakturach za opisywane we wniosku usługi z polskimi kontrahentami są opodatkowane przez firmę niemiecką podatkiem VAT na terenie Niemiec. Polskie firmy wystawiające faktury przerzucają obowiązek podatkowy na nabywcę (tj. firmę niemiecką) stosując odwrotne obciążenie.

Wnioskodawca nadmienił, iż prace montażowe wykonywane byłyby przez Jego firmę z powierzonego materiału. Dostawcą materiału będzie firma niemiecka, która jest ich producentem. Firma Zainteresowanego świadczyłaby tylko i wyłącznie usługę bez materiału

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zasadne będzie zastosowanie stawki VAT „odwrotne obciążenie”, zgodnie z art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo do zastosowania stawki VAT „odwrotne obciążenie” mimo, iż usługa wykonywana będzie w Polsce na zlecenie niemieckiego kontrahenta. Jest to zgodne z art. 28b, gdzie miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…) – art. 8 ust. 1 ustawy.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą „X”. Zainteresowany jest czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, posługującym się NIP-em VAT-UE. Wnioskodawca prowadzi usługi z zakresu konserwacji, naprawy maszyn i urządzeń. W bieżącym roku Zainteresowany zamierza podpisać umowę na świadczenie usług z niemieckim kontrahentem, który jest zarejestrowany na potrzeby podatku od wartości dodanej, posługującym się NIP-em VAT-UE oraz będącym podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy. Niemiecki kontrahent nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, ani w innym kraju niż jego siedziba działalności gospodarczej. Siedzibą działalności gospodarczej kontrahenta są Niemcy. Planowana usługa polegałaby na naprawie, konserwacji i montażu urządzeń przeładunkowych znajdujących się na terytorium Polski, na zlecenie niemieckiego kontrahenta. Firma niemiecka jest producentem ww. urządzeń. Zlecenie usługi polskiej firmie miałoby na celu zachowanie warunków gwarancji, jak również wykonywanie wszelkich prac związanych z naprawą i konserwacją (przeglądem) tych urządzeń. Wnioskodawca nadmienił, iż prace montażowe wykonywane byłyby przez Jego firmę z powierzonego materiału. Dostawcą materiału będzie firma niemiecka, która jest ich producentem. Firma Zainteresowanego świadczyłaby tylko i wyłącznie usługę bez materiału.

Urządzenia przeładunkowe – są to metalowe, ruchome pomosty, przytwierdzone zawiasami do podłoża lub budynku, podparte konstrukcją stalową, służące do pionowego lub poziomego przemieszczania materiałów w obrębie hali produkcyjno-magazynowo-logistycznej. Urządzenia przeładunkowe, o których mowa we wniosku, są częściami składowymi nieruchomości, przytwierdzonymi do podłoża, tj. wylewki, zawiasami oraz w niektórych przypadkach do budynku również zawiasami. Przytwierdzenie do podłoża, tj. wylewki, pełni funkcję stabilizatora. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowe urządzenia przeładunkowe są połączone z podłożem za pomocą zawiasów oraz elementów rozłącznych, a ich ponowny demontaż i montaż nie powoduje utraty przydatności do ponownego użytku. Ww. urządzenia nie są traktowane jako nieruchomości. Nieruchomościami są hale budowlane o charakterze produkcyjno-magazynowo-logistycznym, położone na terytorium Polski, których właścicielami są firmy polskie.

Firma niemiecka jest producentem opisywanych urządzeń przeładunkowych. Urządzenia te sprzedawane są przez niemieckiego producenta polskim firmom, przez które są użytkowane. Zgodnie z umową firma niemiecka w ramach gwarancji ma przeprowadzać naprawy, konserwacje i dokonywać montażu tych urządzeń. Ze względu na odległość terytorialną zostanie zawarta umowa (polsko-niemiecka), w której firma niemiecka zleci polskiej firmie (firmie Wnioskodawcy) wykonanie ww. usług na terytorium Polski.

Wnioskodawca wskazał, że czynności wykazywane na fakturach za opisywane we wniosku usługi z polskimi kontrahentami są opodatkowane przez firmę niemiecką podatkiem VAT na terenie Niemiec. Polskie firmy wystawiające faktury przerzucają obowiązek podatkowy na nabywcę (tj. firmę niemiecką) stosując odwrotne obciążenie.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności przeanalizować miejsce świadczenia (opodatkowania) przedmiotowych usług.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jednakże od powyższej zasady ustawodawca przewidział szereg wyjątków, wskazując m.in. szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami.

I tak zgodnie z art. 28e ustawy, który jest odzwierciedleniem zapisu art. 47 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, ze zm.), miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Przepis ten – jak wynika z jego brzmienia – stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium, nie usytuowanie podmiotu, lecz przedmiotu, którym jest nieruchomość, a usługi, które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według jej miejsca położenia. Kryterium położenia nieruchomości jest tu zatem decydujące – determinuje ono docelowo miejsce opodatkowania usługi związanej z daną nieruchomością. Co istotne, zasada wyrażona w art. 28e ustawy, powtórzona za treścią art. 47 Dyrektywy, dotyczy jedynie usług, które związane są z konkretną nieruchomością – jedynie wówczas można w praktyce zastosować opodatkowanie w miejscu położenia nieruchomości.

Dla świadczonej usługi jako związanej z nieruchomością istotne są cechy, które można ująć w następujący sposób:

• usługa powinna odnosić się do konkretnie określonej nieruchomości, czyli takiej, która jest identyfikowalna, co do jej indywidualnego położenia na powierzchni ziemi;
  

• ta konkretna nieruchomość powinna być wpisana w istotę świadczonej usługi, być jej centralnym elementem, nadając główny sens usłudze i determinować jej treść, co należy rozumieć w ten sposób, że usługa może być wykonana tylko i wyłącznie w bezpośrednim związku z tą a nie inną nieruchomością;
  

• zmiana takiego miejsca, polegająca na ukierunkowaniu usługi na inną nieruchomość, powinna niweczyć istotę i sens pierwotnie świadczonej usługi.
  
  

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do art. 47 § 1 ww. Kodeksu cywilnego część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

W myśl art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Zgodnie z art. 47 § 3 tej ustawy przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy należy zauważyć, że urządzenia przeładunkowe – jak wskazał Wnioskodawca – są ruchomymi pomostami, połączone z podłożem za pomocą zawiasów oraz elementów rozłącznych, a ich ponowny demontaż i montaż nie powoduje utraty przydatności do ponownego użytku. Tak więc nie następuje połączenie ww. urządzenia przeładunkowego z nieruchomością (tj. halą budowlaną) w taki sposób by straciło ono samodzielny byt w sensie fizycznym, gospodarczym i prawnym. Zatem skoro montaż przedmiotowych urządzeń przeładunkowych nie będzie miał charakteru stałego i pozwoli na ponowne ich zdemontowanie, to urządzenia te – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – nie będą stanowiły części składowych nieruchomości.

W związku z powyższym, skoro – jak wynika z wniosku – Wnioskodawca będzie świadczyć usługę na rzecz niemieckiego kontrahenta, będącego podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy oraz z przedstawionych okoliczności nie wynika, aby w przedmiotowej sprawie miały zastosowanie zastrzeżenia wymienione w art. 28b ust. 1 ustawy, to należy stwierdzić, że miejscem świadczenia i opodatkowania usług wykonanych przez Wnioskodawcę na rzecz niemieckiego kontrahenta będzie miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. terytorium Niemiec.

W zakresie natomiast udokumentowania przez Wnioskodawcę przedmiotowych usług należy zauważyć, iż w myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie natomiast z art. 106 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub – w przypadku terytorium państwa trzeciego – podatku o podobnym charakterze.

Z kolei zasady wystawiania faktur i dane, które powinny zawierać zostały określone w § 4 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360, z późn. zm.), zwanym dalej rozporządzeniem.

I tak, w myśl § 5 ust. 1 rozporządzenia faktura powinna zawierać:

1. datę jej wystawienia;
2. kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich rabatów, w tym za wcześniejsze otrzymanie należności, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem.
    
    

Zgodnie z § 5 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia, faktura powinna zawierać dodatkowo, w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy „odwrotne obciążenie”.

Z kolei w świetle § 5 ust. 4 pkt 4 rozporządzenia, faktura może nie zawierać, w przypadku, o którym mowa w § 26a pkt 2 lit. a - danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14.

Na podstawie § 26a rozporządzenia, przepisy § 4-24 stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.
   
   
   

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz przywołane powyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, że w sytuacji gdy świadczone przez Wnioskodawcę usługi dla kontrahenta posiadającego siedzibę działalności w Niemczech nie będą podlegały opodatkowaniu na terytorium Polski, gdyż na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia tych usług jest terytorium Niemiec, to faktura wystawiona przez Wnioskodawcę powinna w swojej treści zawierać wyrazy – „odwrotne obciążenie”.

W związku z powyższym, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należy uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.