Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-194/13/PS
z 8 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2013 r. (data wpływu 29 kwietnia 2013 r.) uzupełnionym na formularzu ORD – IN z dnia 11 czerwca 2013 r. (data wpływu 13 czerwca 2013 r.) oraz na formularzu ORD – IN z dnia 27 czerwca 2013 r. (data wpływu 28 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku naliczenia i pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku naliczenia i pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Pan M. W., zwany dalej Wnioskodawcą, Stroną, płatnikiem lub podatnikiem, jest osobą fizyczną samodzielnie prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie usług gastronomicznych na terenie miasta B. Strona jest podatnikiem VAT czynnym, zobowiązanym do składania miesięcznych deklaracji dla podatku od towarów i usług. Podatnik jest też zarejestrowany jako podatnik VAT UE. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca podpisał w roku 2011 umowę z firmą S. z siedzibą w A., na terenie Holandii, nr identyfikacyjny x, dalej w skrócie - firma S., w ramach której uzyskał odpłatnie prawo do posługiwania się znakiem firmowym S. oraz licencję do znaku firmowego i został zobowiązany do wnoszenia opłat licencyjnych w wysokości określonej niniejszą umową oraz opłat za reklamę. Od opłacanych na rzecz firmy S. opłat licencyjnych podatnik pobiera podatek dochodowy od osób prawnych zryczałtowany w wysokości 5% wartości brutto wyszczególnionej w rachunku doręczanym dla strony przez firmę S., które to zobowiązanie podatnik wpłaca na rachunek bankowy Urzędu Skarbowego w B. Od firmy S. Strona otrzymała pismo o nazwie oświadczenie o miejscu zamieszkania wystawione przez inspektora administracji podatkowej o nazwisku X. z kantooru R., opatrzone datą 29 marca 2011 oraz pieczęcią kantooru R., stwierdzające, iż firma S. na stałe mieszka (przebywa) w Holandii w znaczeniu określonym w art. 4 Konwencji. Od wypłacanych dla firmy S. opłat na reklamę Strona nie pobiera zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 27 czerwca 2013 r. (data wpływu 28 czerwca 2013 r.) Wnioskodawca wskazuje, że z uwagi na fakt, iż firma S. doręczyła Płatnikowi oryginał dokumentu o nazwie w języku angielskim: Declaration of residence (w języku polskim oznacza to certyfikat rezydencji) wystawiony przez instytucje holenderską o nazwie .../.../kantoor R., należy uznać, że Wnioskodawca stosownie do art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dla zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania spełnia warunek udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji, w tym wypadku w zakresie opisanego we wniosku przez Stronę stanu faktycznego – certyfikatem rezydencji dokumentującym miejsce siedziby firmy S. jako licencjodawcy dla celów podatkowych na terenie Królestwa Niderlandów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku z dna 27 czerwca 2013 r.

Czy na płatniku spoczywa obowiązek naliczenia i pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, o którym to podatku jest mowa w art. 26 ust. 1 ustawy, od wypłacanych dla firmy S. (będącej podatnikiem, o którym mowa w art. 3 ustawy) opłat licencyjnych i opłat za reklamę w wysokości 5% wartości opisanych należności?

W uzupełnieniu wniosku z dnia 11 czerwca 2013 r. (data wpływu 13 czerwca 2013 r.) Wnioskodawca wskazuje, że zdaniem Strony, stosownie do art. 12 ust. 1 Konwencji podatek dochodowy z licencji dla firmy S. oraz usług reklamowych świadczonych przez firmę S. z dochodu pochodzącego od podmiotu mającego siedzibę na terenie Rzeczypospolitej Polskiej podlega wyłącznie opodatkowaniu w kraju siedziby firmy S. czyli w Królestwie Niderlandów. Z uwagi na powyższe na płatniku nie spoczywa obowiązek naliczania i pobierania od wypłacanych dla firmy S. opłat licencyjnych i opłat za reklamę zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych w wysokości 5% wartości opisanych powyżej należności, liczonych od podstawy ich naliczania w wysokości wyszczególnionej przez firmę S. w rachunkach dokumentujących powyżej wymienione opłaty. Reasumując powyższe należy uznać, iż płatnik bezpodstawnie na podstawie art. 26 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nalicza oraz wpłaca na rachunek bankowy Podlaskiego Urzędu Skarbowego od wypłacanych należności licencyjnych podatek dochodowy od osób prawnych w wysokości 5% wypłacanych należności z tytułu licencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Polska, na terytorium której znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Podmioty podlegające ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce zobowiązane są do opodatkowania jedynie tych dochodów, których źródło położone jest na terytorium Polski i nie są w Polsce opodatkowane z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski zarówno siedziby, jak i faktycznego zarządu podatnika.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 ww. ustawy podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

• z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pkt 1;
  

• z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze – pkt 2a;
  
  
  - ustala się w wysokości 20% przychodów.
  

Zgodnie z opisem stanu faktycznego, Wnioskodawca jest osobą fizyczną samodzielnie prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie usług gastronomicznych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca podpisał w roku 2011 umowę z firmą z siedzibą w A., na terenie Holandii, w ramach której uzyskał odpłatnie prawo do posługiwania się znakiem firmowym tej firmy oraz licencję do znaku firmowego i został zobowiązany do wnoszenia opłat licencyjnych w wysokości określonej niniejszą umową.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż umowa licencyjna jest umową nazwaną. Na jej mocy, podmiot, któremu przysługuje wyłączne prawo do określonego dobra o charakterze niematerialnym (licencjodawca), upoważnia inny podmiot (licencjobiorcę) do korzystania z tego dobra na warunkach ustalonych w tej umowie. Umowa ma charakter zobowiązaniowy. Licencjodawca nie przenosi na licencjobiorcę swoich praw, a jedynie udziela mu - nieodpłatnie albo za wynagrodzeniem (tzw. opłata licencyjna) - prawa do korzystania z nich w ograniczonym zakresie. Zasady udzielania licencji do poszczególnych dóbr niematerialnych wynikają z przepisów odnoszących się do tych dóbr, a w zakresie w nich nieuregulowanym - z przepisów ogólnych prawa cywilnego.

Do dóbr niematerialnych, których dotyczyć mogą umowy licencyjne, należą prawa regulowane ustawą z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo autorskie i prawa pokrewne (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) oraz prawa, o których mowa w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.). W szczególności, przedmiotem umowy licencyjnej może być udzielenie przez podmiot uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy innej osobie upoważnienia do używania tego znaku (art. 163 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej). Celem wyjaśnienia czym jest znak towarowy należy posłużyć się jego definicją zawartą w art. 120 powyżej powołanej ustawy, według której znakiem towarowym jest każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa, w szczególności może być to wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika również, że w ramach opisanej umowy z podmiotem holenderskim, na mocy której Wnioskodawca uzyskał odpłatnie prawo do posługiwania się znakiem firmowym S. oraz licencję do znaku firmowego, w związku z czym został zobowiązany do wnoszenia opłat licencyjnych w wysokości określonej niniejszą umowa, Wnioskodawca zobowiązany został także do ponoszenia opłat za reklamę na rzecz tego podmiotu.

Katalog usług wskazanych w art. 21 ust. pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „(...) oraz świadczeń o podobnym charakterze”. Sformułowanie to uprawnia do twierdzenia, iż za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy, lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane (nazwane). Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, iż dane świadczenie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń.

Treść ww. przepisu jednoznacznie bowiem wskazuje, że oprócz usług wymienionych w tym przepisie ustawodawca objął obowiązkiem podatkowym także inne usługi niewymienione w tym przepisie o charakterze podobnym do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.

Reasumując, łączna subsumcja art. 21 ust. 1 pkt 1 i pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na tle tak przedstawionych okoliczności związanych z ponoszeniem opłat licencyjnych od znaku towarowego oraz opłat za reklamę na rzecz podmiotu holenderskiego nie pozostawia wątpliwości, iż opłaty z tytułu licencji oraz reklamy co do zasady podlegają w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym u źródła.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Obowiązek pobrania podatku „u źródła” wynika z faktu dokonania wypłaty należności na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd za granicą. Dla rozstrzygnięcia kwestii obowiązku pobrania podatku nie ma znaczenia miejsce wykonania usług określonych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, lecz miejsce siedziby odbiorcy tych należności.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, iż w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Stosownie bowiem do art. 21 ust. 2 ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przejść zatem należy na grunt właściwej w niniejszej sprawie Konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003 roku, Nr 216, poz. 2120, dalej umowa polsko – holenderska).

Biorąc pod uwagę powyższe należy podkreślić, iż w procesie kwalifikacji prawnopodatkowej dochodów uzyskiwanych w układzie transgranicznym (rozpatrując kwestię ograniczonego obowiązku podatkowego w odniesieniu do nierezydentów) należy przeprowadzić analizę:

• czy dane przysporzenie podlega opodatkowaniu w Polsce, jeżeli tak, to
  

• czy Polska ma prawo do opodatkowania tego przysporzenia w świetle stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
  

Zgodnie z art. art. 7 ust. 1 powyższej umowy zyski z przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa powinny być opodatkowane tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Stosownie natomiast do art. 7 ust. 7 umowy, jeżeli w zyskach mieszczą się części dochodów, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej konwencji, to postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu.

Z art. 12 ust. 1 powyższej umowy wynika, że należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie. Jednakże takie należności mogą być opodatkowane także w państwie, w którym powstały i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli odbiorca jest właścicielem należności licencyjnych, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto (art. 12 ust. 2 wymienionych umów).

Zgodnie z art. 12 ust. 4 umowy polsko – holenderskiej określenie „należności licencyjne” (…) oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Zatem należności z tytułu opłat licencyjnych od znaku towarowego mieszczą się w definicji należności licencyjnych, określonych w powyższej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Postanowienia powyższe nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność poprzez zakład w nim położony, bądź wykonuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę tam położoną, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się odpowiednio postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14. (art. 12 ust. 5 tej umowy).

Z powyższego wynika, iż zastosowanie preferencyjnej 5% stawki zryczałtowanego podatku dochodowego do wypłacanych należności licencyjnych może mieć miejsce jeżeli właścicielem należności licencyjnych powstałych w państwie źródła jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę za granicą i nie prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność poprzez zakład w nim położony, bądź nie wykonuje wolnego zawodu w oparciu o stałą placówkę.

Przyjmując zatem złożone wyjaśnienia Strony jako element przedstawionego stanu faktycznego, w świetle których stosownie do art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dla zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania spełnia on warunek udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji, przy spełnieniu ww. warunków na Wnioskodawcy spoczywać będzie obowiązek naliczenia oraz pobrania od wypłaconych firmie S. należności licencyjnych zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 26 ust. 1 z uwzględnieniem właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w wysokości 5% kwoty należności licencyjnych brutto.

Odnośnie natomiast opłat za reklamę wskazać należy, że nie można zakwalifikować ich do należności licencyjnych, o których traktuje art. 12 Umowy. Dokonując zatem ich wypłaty Wnioskodawca – mając na uwadze treść art. 7 ust. 1 Umowy – nie będzie obowiązany do poboru i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od uzyskanego w ten sposób przez nierezydenta dochodu, oczywiście pod warunkiem, że holenderski kontrahent nie prowadzi działalności na terenie Rzeczypospolitej Polskiej przez położony tam zakład.

W związku z powyższym, o ile można zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, w świetle którego na płatniku nie spoczywa obowiązek naliczania i pobierania od wypłacanych dla firmy S. opłat za reklamę podatku dochodowego od osób prawnych w wysokości 5% wartości opisanych powyżej należności, to nie można podzielić poglądu, iż płatnik bezpodstawnie na podstawie art. 26 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nalicza oraz wpłaca na rachunek bankowy Urzędu Skarbowego od wypłacanych należności licencyjnych podatek dochodowy od osób prawnych w wysokości 5% wypłacanych należności z tytułu licencji.

W konsekwencji, stanowisko Podatnika uznać należy za nieprawidłowe.

Jednocześnie informuje się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Oznacza to, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika i nie wywołuje skutków prawnych dla innych podmiotów (podatników).

Ponadto zaznaczenia wymaga, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest jedynie kwestia obowiązku naliczenia i pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnośnie należności wskazanych w opisanym stanie faktycznym. Tutejszy organ nie rozstrzygnął jednak o prawidłowości uznania posiadanego przez Wnioskodawcę dokumentu jako certyfikatu rezydencji, o którym mowa w art. 26 ustawy, gdyż z uwagi na charakter wydawanych interpretacji indywidualnych jest to niemożliwe. Dokonanie takiej oceny możliwe byłoby jedynie w postępowaniu podatkowym lub kontrolnym.

Wskazać należy również, że w myśl art. 4a pkt 12 powołanej ustawy, ilekroć jest w niej mowa o certyfikacie rezydencji, oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Jak wynika z powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny - miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych jest miejsce siedziby. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu bądź na okres w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu.

Formę, w jakiej właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika wydaje certyfikat rezydencji normują wewnętrzne regulacje tego państwa. Jednocześnie, także forma, w jakiej płatnik może lub powinien otrzymać certyfikat rezydencji kontrahenta, wynika z tych wewnętrznych regulacji państwa siedziby kontrahenta. Uznanie, że płatnik uzyskał certyfikat rezydencji wymaga posiadania przez niego oryginału dokumentu wydanego przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika lub dokumentu o mocy prawnej równoważnej oryginałowi. Problematyka mocy prawnej dokumentu jako certyfikatu rezydencji nie jest jednak regulowana przepisami prawa podatkowego, w szczególności przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.