Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-472/13/AP
z 8 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 15 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

• możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków z tytułu remontu lokalu wykorzystywanego w tej działalności – jest prawidłowe,
• możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków poniesionych na zakup wyposażenia ww. lokalu – jest prawidłowe,
• momentu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków na zakup ww. wyposażenia – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 maja 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków z tytułu remontu lokalu wykorzystywanego w tej działalności oraz z tytułu zakupu jego wyposażenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi indywidualną działalność gospodarczą, opodatkowaną na „zasadach ogólnych”, m.in. w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z). Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ujmuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. W dniu 8 marca 2013 r. Wnioskodawczyni oraz Jej małżonek nabyli spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Małżonek Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, a między małżonkami istnieje małżeńska wspólność majątkowa. Wnioskodawczyni postanowiła cały lokal objęty spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego przeznaczyć do wynajmu w ramach prowadzonej indywidualnie działalności gospodarczej. Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego zostało wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych 8 marca 2013 r. W dniu przyjęcia do używania ww. prawo do lokalu mieszkalnego nadawało się do gospodarczego wykorzystania na potrzeby wynajmu na cele mieszkaniowe. Jednakże przed pierwszym wynajmem, Wnioskodawczyni przeprowadziła prace remontowe w tym lokalu. Były to w szczególności prace polegające na wymianie instalacji sanitarnych, wodno-kanalizacyjnych, c.o., gazowych, malowaniu ścian, wymianie drzwi, wymianie glazury, wymianie paneli podłogowych, remoncie łazienki i kuchni. Dodatkowo Wnioskodawczyni dokona zakupu mebli oraz wyposażenia lokalu, których jednostkowa wartość nie przekracza kwoty 3.500 zł. W ramach wykonanych prac nie zmieniło się przeznaczenie lokalu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty remontu lokalu objętego spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkaniowego służącego prowadzonej działalności gospodarczej (najem lokalu na cele mieszkaniowe), stanowią koszty uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia?

Zdaniem Wnioskodawczyni, stosownie do przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „uopdof”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do przepisu art. 23 ust. 1 lit. b) uopdof, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Kosztem uzyskania przychodów są jednak, w myśl art. 22 ust. 8 ustawy, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 pkt 1 uopdof, amortyzacji podlega, z zastrzeżeniem art. 22 c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Przy czym, ustawodawca w art. 22g ww. ustawy określił co uważa za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Według art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 2 uopdof, w razie odpłatnego nabycia, za wartość początkową uznaje się cenę ich nabycia.

W przypadku wydatków poniesionych na ulepszenie w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie. Art. 22g ust. 17 uopdof reguluje jedynie kwestię podwyższenia wartości początkowej ulepszonych środków trwałych. Powyższy przepis nie dotyczy więc spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, które stanowi wartość niematerialną i prawną. W myśl art. 22a ust. 2 pkt 1 updof, amortyzacji podlegają niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych. Należy jednak rozróżnić inwestycję (ulepszenie) w obcym środku trwałym od jego remontu. Ulepszeniem jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które ponosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażających się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego, lub obniżenie kosztów eksploatacji. Efektem ulepszenia środka trwałego ma być zwiększenie jego wartości użytkowej.

Istotą remontu jest przywrócenie stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru oraz funkcji.

W związku z powyższym, koszty remontu oraz zakupu mebli o wartości jednostkowej nie przekraczającej kwoty 3.500 zł, jak i drobnego wyposażenia dla lokalu objętego spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu można ująć w koszty podatkowe w dacie ich poniesienia.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

W myśl art. 22b ust. 1 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji) umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni prowadzi indywidualną działalność gospodarczą opodatkowaną na „zasadach ogólnych” m.in. w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. W dniu 8 marca 2013 r. Wnioskodawczyni oraz Jej małżonek nabyli spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Małżonek Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, a między małżonkami istnieje małżeńska wspólność majątkowa. Wnioskodawczyni postanowiła cały lokal objęty spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego przeznaczyć do wynajmu w ramach prowadzonej indywidualnie działalności gospodarczej. Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego zostało wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych 8 marca 2013 r. W dniu przyjęcia do używania prawa do lokalu mieszkalnego nadawało się ono do gospodarczego wykorzystania na potrzeby wynajmu na cele mieszkaniowe. Przed pierwszym wynajmem Wnioskodawczyni przeprowadziła jednakże prace remontowe w tym lokalu, polegające na wymianie instalacji sanitarnych, wodno-kanalizacyjnych, c.o., gazowych, malowaniu ścian, wymianie drzwi, wymianie glazury, wymianie paneli podłogowych, remoncie łazienki i kuchni.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia remontu. Określa je natomiast art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), zgodnie z którym za remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu jest więc przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji – będą to więc wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji, niezwiększającą jego wartości początkowej.

Od pojęcia remontu należy rozróżnić pojęcie modernizacji (ulepszenia), którą jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, podnoszącą jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego lub obniżce kosztów eksploatacji. Efektem ulepszenia środka trwałego ma być zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się wydłużeniem okresu jego używania. Wskazać przy tym należy, iż stosownie do art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 1-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Jednakże zauważyć należy, iż art. 22g ust. 17 ww. ustawy, reguluje jedynie możliwość ulepszenia środków trwałych, nie przewiduje natomiast możliwości ulepszenia wartości niematerialnych i prawnych, co oznacza, iż przepis ten nie znajduje zastosowana w przedmiotowej sprawie.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, iż jeżeli w istocie zakres prac przeprowadzonych przez Wnioskodawczynię w przedmiotowym lokalu (po jego uznaniu za wartość niematerialną i prawną w prowadzonej działalności gospodarczej) miał charakter remontowy, a więc przywracający jedynie jego pierwotną zdolność użytkową (pierwotny stan techniczny i użytkowy), to wydatki poniesione na ten cel, mogą bezpośrednio w dacie ich poniesienia zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów tej działalności gospodarczej.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup rzeczowych składników majątku tej działalności, których wartość nie przekracza kwoty 3.500 zł, wskazać należy, iż zgodnie z 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W myśl art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Natomiast zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zauważyć również należy, iż zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów z dnia 26 sierpnia 2003 r. (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.), przez wyposażenie należy rozumieć rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych. Przy czym, dokonując kwalifikacji podatkowej w ww. zakresie pod uwagę bierze się wartość jednostkową pojedynczej sztuki kompletnego i zdatnego do używania nabytego składnika majątku.

Stosownie do § 4 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w § 2 ust. 1, obowiązane do prowadzenia księgi, zwane dalej "podatnikami", prowadzą ewidencję wyposażenia. Zgodnie z § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia, ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza = 1.500 zł.

Z powołanych wyżej przepisów wynika zatem, że w przypadku nabycia składników majątku, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł, o sposobie zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej decyduje podatnik.

Może on skorzystać z jednego z trzech możliwych rozwiązań, mianowicie:

• może nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od takich składników majątku, a wydatki związane z ich nabyciem lub wytworzeniem zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22d ust. 1 ww. ustawy, a więc w miesiącu oddania ich do używania. W takim przypadku, podatnik nie jest zobowiązany do wprowadzenia składników majątku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jednakże gdy, wartość takich składników majątku przekracza 1.500 zł, to podatnik prowadzący podatkową księgę przychodów powinien wprowadzić je do ewidencji wyposażenia;
• może dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach określonych w art. 22h–22m;
• może dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu oddania do używania takich środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, albo w miesiącu następnym (art. 22f ust. 3 ww. ustawy).
  
  

Pamiętać przy tym należy, że podatnik podejmując decyzję o amortyzacji, bez względu na częstotliwość odpisów amortyzacyjnych, zobowiązany jest do ujęcia środków trwałych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z powyższym, skoro jak wskazano we wniosku, wydatki poniesione na zakup wyposażenia, którego wartość nie przekracza 3.500 zł Wnioskodawczyni zaliczyła bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, to oznacza, że przyjęła pierwsze z wymienionych wyżej rozwiązań, a więc metodę wskazaną w art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, zgodnie z zasadą wyrażoną w tym przepisie Wnioskodawczyni może zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów tej działalności gospodarczej wydatki poniesione z tytułu nabycia mebli lub innych rzeczowych składników majątku, jednakże w miesiącu oddania ich do użytkowania, a nie w dacie ich poniesienia.

Jednocześnie zaznaczyć należy, iż w sytuacji, gdy wartość zakupionych przez Wnioskodawczynię rzeczowych składników majątku (np. mebli, czy innego drobnego wyposażenia) przekroczy kwotę 1.500 zł, to będzie Ona zobowiązana do ujęcia tych składników w ewidencji wyposażenia prowadzonej działalności gospodarczej.

Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie:

• możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków z tytułu remontu lokalu wykorzystywanego w tej działalności – jest prawidłowe,
• możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków poniesionych na zakup wyposażenia ww. lokalu – jest prawidłowe,
• momentu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków na zakup ww. wyposażenia – jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.