INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 27 kwietnia 2013 r. (data wpływu 2 maja 2013 r.), uzupełnionym pismami z dnia 30 lipca 2013 r. (data wpływu 1 sierpnia 2013 r.) oraz z dnia 2 sierpnia 2013 r. (data wpływu 5 sierpnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych likwidacji środków trwałych (pytanie nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 maja 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych likwidacji środków trwałych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1, 2 i 3 oraz w art. 14f § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), w związku z czym, pismem z dnia 22 lipca 2013 r., Nr IPTPB1/415-295/13-3/DS, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 25 lipca 2013 r., natomiast w dniu 1 i 5 sierpnia 2013 r. (data stempla pocztowego 30 lipca 2013 r. oraz 2 sierpnia 2013 r.), Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej ewidencjonowaną za pomocą podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na wynajmie lokali i nieruchomości, w listopadzie 2008 r. wraz ze wspólnikiem zakupiła prawo użytkowania wieczystego działki gruntu wraz z prawem własności, stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności: wiat przystankowych, utwardzonego placu i ogrodzenia.

W związku z rozpoczęciem nowej inwestycji Wnioskodawczyni przygotowuje teren pod budowę nowego budynku służącego osiąganiu przychodów. Przygotowanie takiego terenu wiąże się z koniecznością likwidacji fizycznej starych obiektów, tj. rozbiórki wiat przystankowych i ogrodzenia oraz zdjęciem kostki brukowej w celu przygotowania placu pod nową inwestycję. Wyżej wymienione budowle (w tym rozumieniu także place wyłożone kostką), podlegające likwidacji, nabyte zostały w warunkach zwolnienia z VAT, stąd od ich nabycia Spółce nie przysługiwało odliczenie podatku naliczonego od należnego (podatek naliczony nie występował wobec zwolnienia). Budowle były użytkowane przez wiele lat.

W związku z powyższym, Wnioskodawczyni podjęła decyzję o częściowej (2/3) likwidacji środków trwałych, dokonaniu ich rozbiórki i wybudowaniu nowego dostosowanego do potrzeb prowadzonej działalności obiektu (budynku). Pozostała część (1/3) działki w dalszym ciągu jest użytkowana w celach zarobkowych i będzie podlegała również likwidacji w dalszym procesie inwestycyjnym (do końca 2013 r.).

W związku z tym, że prawo własności budowli amortyzowane było od grudnia 2008 r., (kwota dotychczasowego umorzenia wynosi … zł, odpisy w roku bieżącym za trzy kwartały wynoszą … zł), więc tylko w części zostało zamortyzowane, likwidowane środki trwałe nadal więc posiadają dla celów podatkowych nieumorzoną wartość początkową.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 30 lipca 2013 r., Wnioskodawczyni wskazała, że likwidacja nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego nie będzie mieć związku ze zmianą rodzaju działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy nieumorzona, podatkowa wartość początkowa środka trwałego likwidowanego w związku z powstaniem nowej inwestycji może zostać zaliczona w poczet kosztów uzyskania przychodu i uznana jako strata (w wysokości nieumorzonej wartości środka trwałego) oraz, czy wartość ta powinna zostać podzielona na 1/3 i 2/3...
2. Czy koszt rozbiórki zlikwidowanych środków trwałych zwiększa wartość początkową nowo budowanego budynku...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2. Natomiast wniosek w zakresie pytania nr 1 zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, koszty związane z likwidacją starych obiektów, na podstawie art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwiększą wartość początkową nowego budynku i będą podlegały zaliczeniu w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne od nowo wytworzonego środka trwałego. Ponadto, Jej zdaniem, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia. Przy czym za koszt wytworzenia, stosownie do treści art. 22g ust. 4 ww. ustawy, uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W związku z tym, że decyzja Wnioskodawczyni o likwidacji starych obiektów była związana z planami inwestycyjnymi wybudowania w tym miejscu nowego budynku, dlatego też wydatki związane z samą likwidacją starego środka trwałego, tj. koszty rozbiórki, dotyczą prac wstępnych przygotowujących miejsce pod nową inwestycję, a zatem pozostają w bezpośrednim związku z prowadzeniem inwestycji zmierzającej do powstania nowego środka trwałego. W takim przypadku koszty rozbiórki będą składową wartości początkowej nowo wytworzonego środka trwałego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Według art. 22g ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie, koszt wytworzenia.

Zgodnie z art. 22g ust. 4 tej ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych. W myśl bowiem art. 22f ust. 1 cyt. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Natomiast wydatki poniesione na wytworzenie środka trwałego przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wchodzą w skład jego wartości początkowej. Wartość tą ustala się na podstawie kosztu wytworzenia, na który składa się przede wszystkim:

• wartość w cenie nabycia zużytych rzeczowych składników majątku (są to przede wszystkim materiały, z których został wykonany środek trwały),

• wartość w cenie nabycia, wykorzystanych usług obcych (są to zarówno usługi związane bezpośrednio z samym procesem wytworzenia, jak i usługi nie związane bezpośrednio z wytworzeniem, lecz niezbędne do uczynienia składnika majątku zdatnym do używania, np. niezbędne ekspertyzy obiektów budowlanych),

• koszty wynagrodzeń wraz z narzutami,

• inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych (np. odsetki od pożyczek i kredytów).
  
  

Do kosztu wytworzenia nie zalicza się natomiast kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, a w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się również wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej w zakresie najmu lokali i nieruchomości. Wnioskodawczyni zakupiła wraz ze wspólnikiem prawo użytkowania wieczystego działki gruntu wraz z prawem własności, stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności z wiatami przystankowymi, utwardzeniem placu i ogrodzeniem. W związku z rozpoczęciem inwestycji polegającej na budowie nowego budynku, dokonano fizycznej likwidacji starych obiektów. Wnioskodawczyni podjęła decyzję o częściowej (2/3) likwidacji środków trwałych, dokonaniu ich rozbiórki i wybudowaniu nowego dostosowanego do potrzeb prowadzonej działalności obiektu (budynku). Pozostała część (1/3) działki w dalszym ciągu jest użytkowana w celach zarobkowych i będzie podlegała również likwidacji w dalszym procesie inwestycyjnym.

Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, że koszty rozbiórki likwidowanych środków trwałych, które zostały wykorzystane w nowej inwestycji, należy zaliczyć do kosztów wytworzenia nowej inwestycji na zasadach określonych w art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te związane są bowiem z nową inwestycją, o której mowa we wniosku.

W związku z powyższym, nakłady te będą stanowić koszty uzyskania przychodu poprzez odpisy amortyzacyjne, dokonywane, zgodnie z regulacjami zawartymi w art. 22 ww. ustawy, od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek trwały wprowadzony zostanie do ewidencji.

Końcowo - odnosząc się do powołanych orzeczeń Sądów Administracyjnych - wskazać należy, iż dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników podjętych w określonym stanie faktycznym i są wiążące tylko w tych sprawach. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 78 poz. 483 ze zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Ponadto należy nadmienić, iż zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy.

W związku z tym, zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawczyni i nie ma zastosowania do drugiego wspólnika Spółki cywilnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.