INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2013 r. (data wpływu 25 stycznia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 31 stycznia 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Protokołem pokontrolnym z dnia 14 września 2012 r. ZUS stwierdził nieprawidłowości w zakresie naliczenia składek na ubezpieczenia społeczne, od dokonanych w grudniu 2009 roku wypłat z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Wypłaty te dokonane były w postaci wydanych przez Spółkę bonów sfinansowanych ze środków ZFŚS, od których pobrano i odprowadzono podatek dochodowy. Z treści protokołu wynika obowiązek dla Spółki naliczenia od wyżej wymienionych bonów składek społecznych i zdrowotnych. W związku z tym, Spółka skorygowała deklaracje i dokumenty rozliczeniowe do ZUS. Zgodnie z Protokołem Kontroli mają zostać zapłacone składki na ubezpieczenia społeczne w części dotyczącej pracownika (max. kwota 115,98 zł/osoby) i pracodawcy. Składki dotyczyć będą pracowników pozostających w stosunku pracy, ale głównie pracowników, z którymi została juz rozwiązana umowa o pracę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w momencie opłacenia przez Pracodawcę składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne za byłych i obecnych pracowników, stają się one (tzn. zapłacone składki) przychodem ze stosunku pracy, czy też przychodem z innych źródeł...
2. Czy w związku z powyższym, były Pracodawca ma obowiązek zapłacenia za byłych pracowników zaliczki na podatek od powstałego przychodu, choć nie ma możliwości wyegzekwowania jego zwrotu...
3. Czy dla byłych pracowników były Pracodawca może wystawić PIT-8C, traktując wartość składek w momencie ich zapłacenia jako przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 Ustawy...
4. Czy Pracodawca powinien wystawić dla byłych pracowników PITy-11, ograniczając się do wykazania wysokości uzyskanego przez nich przychodu pomniejszonego o koszty uzyskania, sporządzone za ten rok, w którym zapłacił za pracowników składki do ZUS, a rozliczenie powstałego dochodu pozostawić byłym pracownikom do rozliczenia w zeznaniach rocznych...
5. Czy dla nadal zatrudnionych pracowników, prawidłowym będzie doliczenie do przychodu (w PIT-11) wartości składek w momencie ich zapłacenia, a w konsekwencji pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy, czy też wystawienie PITu-8C...
6. Czy w sytuacji, kiedy należne składki dotyczą byłych pracowników, Spółka powinna zapłacić za nich zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych... Jeżeli tak, to osoby te znowu uzyskają od Spółki przychód, od którego Spółka powinna zapłacić kolejną zaliczkę na podatek dochodowy i tak w nieskończoność...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, sprawę należy potraktować precedensowo, uznając przychód (tzn. zapłacone składki) dla byłych i obecnie zatrudnionych pracowników, jako przychód z innych źródeł i wystawić dla wszystkich informację PIT-8C. Podstawą precedensowego rozstrzygnięcia winien być fakt, że problem naliczonych składek dotyczy w większości byłych pracowników. W 2009 roku Spółka zatrudniała 123 osoby i tyle osób obejmuje przypis pokontrolny, a stan obecnie zatrudnionych wynosi 34 osoby. Takie stanowisko zamykałoby kwestię permanentnego naliczania podatku dochodowego. Przyjmując inne stanowisko, uznające iż opłacone składki będą stanowiły przychód ze stosunku pracy dla obecnych pracowników, a dla byłych pracowników będą stanowiły przychód z innych źródeł, Spółka dokonałby niesprawiedliwego podziału naliczając i pobierając podatek od zapłaconych składek tylko niektórym pracownikom. Dla byłych pracowników nie będzie naliczać podatku, z uwagi na brak możliwości wyegzekwowania jego zwrotu.

Spółka zamierza zapłacić składki społeczne i zdrowotne od opisanych powyżej bonów zarówno po stronie Pracodawcy, jak i po stronie byłych i obecnie zatrudnionych pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania.

W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ww. ustawy podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu – odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 27b ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) pobranej w roku podatkowym przez płatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych – obniżenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przepisu art. 32 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a (art. 38 ust. 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

W kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, iż przychód należy zaliczyć do tzw. innych źródeł.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym przez pojęcie „otrzymane” należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń, należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika.

Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik – wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Zatem do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby. Takim świadczeniem jest m.in. wykonanie zobowiązania danej osoby przez inny podmiot (np. zapłacenie składki przez pracodawcę środkami z jego majątku w sytuacji, gdy winno ono być sfinansowane środkami pracownika).

Z definicji pojęcia przychodu jako świadczenia otrzymanego czy też w niektórych przypadkach postawionego do dyspozycji wnosić można również o momencie jego uzyskania. Określenie momentu uzyskania przychodu ma bardzo istotne znaczenie, przede wszystkim z tego powodu, że podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany jest w danym czasie. Konieczne jest zatem określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego – roku podatkowego, a w niektórych przypadkach również – miesiąca (w przypadku zaliczkowego rozliczania podatku).

Dlatego też zapłacone do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) przez Wnioskodawcę z własnych środków składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w części, w której powinny być one pokryte z dochodu pracowników (byłych i aktualnych), w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będą stanowić dla tych osób przysporzenie majątkowe (przychód) mające swoje źródło w przychodach ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Użyty bowiem przez ustawodawcę w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika (również byłego pracownika) z pracodawcą (byłym pracodawcą) stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Będzie to przychód miesiąca, w którym Spółka dokona ich zapłaty. Pracownicy (aktualni i byli) otrzymają bowiem nieodpłatne świadczenie od pracodawcy, gdyż pracodawca zapłaci z własnych środków składki (składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne), które powinny być finansowane ze środków pracowników. Tym samym inny podmiot (tutaj Wnioskodawca) wykona kosztem swego majątku zobowiązanie, które winno być sfinansowane z majątku pracowników (aktualnych i byłych). Przychód powstanie więc u wszystkich pracowników. Przy czym należy jeszcze raz podkreślić, iż przychód wszystkich pracowników (tj. aktualnych i byłych) powstaje w dacie zapłaty ww. składek przez Wnioskodawcę do ZUS. Zatem zaległe składki zapłacone przez Wnioskodawcę do ZUS z własnych środków będą przychodami pracowników (aktualnych i byłych) osiągniętymi w dacie ich zapłaty. Od ww. przychodu płatnik obowiązany będzie do obliczenia i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychód ten dla obecnych i byłych pracowników – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – nie jest zatem przychodem z innych źródeł, tj. o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz jest przychodem ze stosunku pracy, gdyż ma on źródło w umowie o pracę łączącą obecnie i w przeszłości Wnioskodawcę z byłym pracownikiem.

W świetle powyższego – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – winien on wystawić za rok podatkowy, na podstawie art. 39 ust. 1 ww. ustawy informację PIT-11, a nie informację PIT-8C, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 42a ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Wskazany przepis art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak wyżej wykazano, nie będzie miał tutaj zastosowania.

W informacji PIT-11 za dany rok podatkowy, o której mowa w art. 39 ust. 1 ww. ustawy, należy więc wykazać jako przychód ze stosunku pracy zapłacone do ZUS za pracownika ww. składki, bez względu na to czy jest on aktualnym czy byłym pracownikiem.

Przychód z tytułu zapłaconych za byłych pracowników z własnych środków Wnioskodawcy – składek należy wykazać w informacji PIT-11, o której mowa w art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wystawionej byłemu pracownikowi za rok, w którym zostały pokryte z własnych środków.

Należy przy tym wskazać, iż stosownie do treści art. 22 ust . 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2.002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2.502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
   
   

Mając zatem na uwadze literalne brzmienie tego przepisu, w stosunku do przychodów uzyskanych przez byłego pracownika z tytułu świadczeń, o których mowa w niniejszej interpretacji – zaliczanych do przychodów ze stosunku pracy, można zastosować wymienione w tym przepisie normatywne koszty uzyskania przychodów.

Wskazać należy, że przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), przewidują odpowiedzialność płatnika za jego nieprawidłowe wywiązanie się z obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu, o czym stanowi art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa.

Przepis art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, iż płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Wyjaśnić przy tym należy, iż wpłacona przez Wnioskodawcę zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych nie będzie stanowić przychodu dla byłych pracowników. Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca nie będzie miał możliwości aby wskazaną zaliczkę z tytułu sfinansowania zaległych składek pobrać z dochodu pracowników, wykonując ustawowo nałożone obowiązki płatnika, winien będzie z własnych środków uregulować należną zaliczkę. Wnioskodawca wykonał bowiem swoje obowiązki płatnika nałożone ustawą Ordynacja podatkowa i ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie mając możliwości pobrania zaliczki na podatek dochodowy z przychodu byłych pracowników, musi tę zaliczkę sfinansować sam, bowiem stosownie do przywołanej regulacji art. 30 Ordynacji podatkowej odpowiada za podatek niepobrany. To oznacza, iż nie wykonał on zobowiązania za byłych pracowników lecz wypełnił obowiązki ustawowe na niego nałożone, aby uniknąć odpowiedzialności za ewentualną zaległość podatkową (niezapłaconą w terminie zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych).

Reasumując, w momencie opłacenia przez Wnioskodawcę składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne za byłych i obecnych pracowników, zapłacone składki stają się przychodem ze stosunku pracy.

Zainteresowany pomimo, że nie ma możliwości wyegzekwowania od byłych pracowników zwrotu uiszczonych za nich świadczeń, w postaci opłacenia z własnych środków składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne ma obowiązek zapłacenia za byłych pracowników zaliczki na podatek od powstałego przychodu. Wpłacona przez Wnioskodawcę zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych nie będzie stanowić dla byłych pracowników przychodu.

Dla byłych pracowników Wnioskodawca winien wystawić informacje PIT-11, traktując wartość składek w momencie ich zapłacenia jako przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zainteresowany powinien wystawić dla byłych pracowników informacje PIT-11, ograniczając się do wykazania wysokości uzyskanego przez nich przychodu, z uwzględnieniem kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sporządzone za ten rok, w którym zapłacił za pracowników składki do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a rozliczenie powstałego dochodu nastąpi u byłych pracowników w stosownych zeznaniach rocznych.

Dla nadal zatrudnionych pracowników prawidłowym będzie doliczenie do przychodu wartości składek w momencie ich zapłacenia, a w konsekwencji pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy oraz ujęcia tych dochodów w informacji PIT-11.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.