INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2012r. (data wpływu do tut. Biura 19 marca 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości korekty odpisów amortyzacyjnych dokonanych w latach 2009-2010 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2012r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie możliwości korekty odpisów amortyzacyjnych dokonanych w latach 2009-2010 .

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca rozważa możliwość sprzedaży pawilonu handlowo-usługowego. W 2000r. Wnioskodawca zakupił pawilon handlowy, w którym była prowadzona działalność handlowa. Budynek jest środkiem trwałym i jest amortyzowany. W 2009r. Wnioskodawca uzyskał pozwolenie na rozbudowę i przebudowę pawilonu. W marcu 2009r., przed rozpoczęciem rozbudowy, wykonano operat szacunkowy, w którym określono wartość nieruchomości na kwotę 1.285.800,00 zł. W sierpniu 2009r. rozpoczęto rozbudowę pawilonu. W dniu 07 marca 2012r. pawilon został oddany do użytku i została podwyższona jego wartość początkowa. Wg operatu szacunkowego jego wartość wynosi 5.300.000,00 zł.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Jeśli w marcu 2009r. dokonano wyceny pawilonu na kwotę 1.285.800,00 zł i nie podwyższono wartości środka trwałego i nadal amortyzowano go od wartości zakupu tj. kwoty 382.000 zł, to czy możliwym jest dokonanie odliczenia różnicy w amortyzacji począwszy od kwietnia 2009r. i zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu oraz dokonanie korekty deklaracji rocznej za 2009 i 2010 rok...

Czy ma znaczenie dla celów księgowych:

1. cel wyceny (sporządzony dla potrzeb zabezpieczenia wierzytelności)
2. rodzaj metody wyceny..

(pytania oznaczone we wniosku nr 1 i 3 )

Zdaniem Wnioskodawcy, może dokonać korekty deklaracji rocznej za 2009 i 2010 rok, z uwzględnieniem nie odliczanej amortyzacji, stanowiącej koszty uzyskania przychodów w ww. latach.

Zdaniem Wnioskodawcy, nieważne jest jaką metodą i w jakim celu jest wykonana wycena środka trwałego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione, racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (…).

Natomiast w myśl art. 22g ust. 17 tej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. W wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Z powyższych przepisów wynika, iż wartość początkową środka trwałego można podwyższyć o faktycznie poniesione wydatki na jego ulepszenie.

Z wniosku wynika, iż w 2000r. Wnioskodawca zakupił pawilon handlowy wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, stanowiący środek trwały, amortyzowany od wartości początkowej (ceny zakupu) wynoszącej 382.000 zł. W 2009r. Wnioskodawca uzyskał pozwolenie na rozbudowę i przebudowę ww. pawilonu handlowego. W marcu 2009r., przed rozbudową, wykonano operat szacunkowy, w którym ustalono wartość nieruchomości na kwotę 1.285.800,00 zł. W sierpniu 2009r. rozpoczęto rozbudowę pawilonu, a w dniu 07 marca 2012r. pawilon został oddany do użytku i została podwyższona jego wartość początkowa, która wg operatu szacunkowego wynosiła 5.300.000,00 zł.

W świetle ww. przepisów oraz przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż skoro wskazany we wniosku pawilon handlowy był uprzednio amortyzowany od jego wartości początkowej (ceny nabycia), to z chwilą zakończenia jego rozbudowy wartość tą należało powiększyć o poniesione z tego tytułu i udokumentowane nakłady. Od ustalonej w powyższy sposób wartości początkowej rozbudowanego (ulepszonego) środka trwałego Wnioskodawca mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych. W konsekwencji ani przed rozpoczęciem rozbudowy ww. pawilonu, ani po jego zakończeniu jego wartość, czy też wartość samych nakładów poniesionych na jego rozbudowę nie mogła zostać ustalona w oparciu o opinię rzeczoznawcy (operat szacunkowy). Możliwość ustalania w ww. sposób wartości początkowej środka trwałego ma bowiem charakter wyjątkowy i dotyczy sytuacji, w której podatnik wytworzył środek trwały i nie może ustalić kosztów wytworzenia, gdyż np. nastąpiło to przed rozpoczęciem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, a podatnik nie posiada (bo nie musiał posiadać) dowodów wskazujących wysokość poniesionych z tego tytułu wydatków. W myśl bowiem art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

W związku z tym Wnioskodawca nie może w sposób przedstawiony we wniosku dokonać korekty odpisów amortyzacyjnych dot. przedmiotowej nieruchomości, a tym samym i w tym zakresie złożyć korekty zeznań podatkowych dot. lat 2009-2010.

W związku z powyższym przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie jest nieprawidłowe. W konsekwencji odpowiedź na przedstawione we wniosku pytanie Nr 3 jest bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmieniać należy, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.