Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-178/13-2/TW
z 14 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, reprezentowanego przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 13 lutego 2013 r. (data wpływu 14 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w branży budowlanej m.in. na zasadzie generalnego wykonawstwa.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Wnioskodawca zleca podwykonawcom wykonanie poszczególnych elementów realizowanych inwestycji. Wnioskodawca otrzymuje faktury za częściowo wykonane usługi przez podwykonawców (etapy). Z tytułu nabywanych usług świadczonych przez podwykonawców, Wnioskodawca dokonuje płatności całej kwoty podatku naliczonego wynikającej z otrzymanej faktury, natomiast z kwoty netto wynikającej z faktur Wnioskodawca płaci jedynie jej część, natomiast pozostała część (np. 10% w zależności od warunków zlecenia), jest zatrzymywana przez Wnioskodawcę (na okres do 3 lat) na poczet gwarancji prawidłowego wykonania zlecenia przez podwykonawcę (kaucja gwarancyjna). Następnie, po odbiorze całości zlecenia Wnioskodawca zwraca podwykonawcy np. 50% kaucji umownej, pozostała kwota kaucji jest zwracana po upływie okresu gwarancji prawidłowego wykonania zlecenia (np. po 3 latach).

Kwota kaucji gwarancyjnej jest formą zabezpieczenia prawidłowego wykonania zlecenia i nie stanowi należności żadnej ze stron (Wnioskodawcy i podwykonawcy).

Z uwagi na wejście w życie w dniu 01.01.2013 r. przepisów ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce, Wnioskodawca ma wątpliwości co do zasad rozliczania w kosztach uzyskania przychodów, wydatków wynikających z faktur otrzymywanych od podwykonawców, w sytuacji, gdy z warunków zlecenia wynika obowiązek zapewnienia przez podwykonawcę gwarancji prawidłowego wykonania zlecenia w postaci kaucji gwarancyjnej, która jest rozliczana pomiędzy Wnioskodawcą a podwykonawcą poprzez wstrzymanie płatności określonego procentu od kwoty netto z każdej faktury wystawionej przez podwykonawcę, w okresie obowiązywania gwarancji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca nie dokonuje zapłaty całej kwoty należności netto wynikającej z faktur od podwykonawcy, z uwagi na zasady rozliczania z podwykonawcą gwarancji prawidłowego wykonania zlecenia w postaci kaucji gwarancyjnej (stanowiącej procent należności netto z każdej faktury), będzie on zobowiązany do korekty kosztów uzyskania przychodów wynikającej z przepisu art. 24d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a jeżeli tak, czy przepisy te mają zastosowanie do wydatków wynikających z faktur od podwykonawców zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów do 31.12.2012 r. oraz w jakim terminie – z uwagi na specyfikę rozliczeń kaucji gwarancyjnych – Wnioskodawca jest zobowiązany do takiej korekty?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 24d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej ustawy o PDOF) obowiązującym od 01.01.2013 r., w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Ustęp 2 ww. przepisu stanowi, iż jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy art. 24d ustawy o PDOF nie mogą mieć zastosowania do wydatków wynikających z faktur od podwykonawców zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów do 31.12.2012 r., bowiem nowe przepisy zaczęły obowiązywać dopiero od 01.01.2013 r., zatem mogą odnosić się do kosztów uzyskania przychodów, które wystąpią dopiero od tej daty. Za takim stanowiskiem przemawia również fakt, że ustawodawca nie zdecydował się ostatecznie na uchwalenie przepisów przejściowych wynikających z art. 18 ust. 2 i 3 projektu ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (druk 833).

W ocenie Wnioskodawcy, przepisy art. 25d ustawy o PDOF nie powinny mieć również zastosowania do zasad rozliczania w kosztach uzyskania przychodów Wnioskodawcy, wydatków wynikających z faktur otrzymywanych od podwykonawców, w sytuacji, gdy z warunków zlecenia wynika obowiązek zapewnienia przez podwykonawcę gwarancji prawidłowego wykonania zlecenia w postaci kaucji gwarancyjnej.

Brak płatności przez Wnioskodawcę całej kwoty netto z faktur od podwykonawców nie jest spowodowany zwłoką w uregulowaniu należności wynikających z faktur, a wynika ze specyfiki rozliczeń w branży budowlanej. Podwykonawca zgodnie z umową (zleceniem), nie może domagać się płatności całej kwoty wynikającej z faktury, bowiem w pozostałej części stanowi ona kaucję gwarancyjną w okresie obowiązywania gwarancji prawidłowego wykonania zlecenia. Kwota kaucji gwarancyjnej zatrzymywana przez zleceniodawcę ma motywować wykonawcę zarówno do należytego wykonania robót budowlanych, jak i terminowego usuwania wad stwierdzonych w okresie rękojmi lub gwarancji.

Kwota kaucji gwarancyjnej jest formą zabezpieczenia prawidłowego wykonania zlecenia i nie stanowi należności żadnej ze stron (zleceniodawcy i wykonawcy).

Zasady uiszczenia kaucji gwarancyjnej przez wykonawcę prac budowlanych, poprzez wpłatę jej na rzecz zleceniodawcy bądź poprzez potrącenie jej przez zleceniodawcę z kwot wynikających z faktur otrzymywanych od wykonawcy, nie zmienia faktu, że w jednym i drugim przypadku mamy do czynienia z odrębnym od płatności za faktury wykonawcy, rozliczeniem pomiędzy zleceniodawcą i wykonawcą z tytułu gwarancji należytego wykonania umowy.

Co istotne, kwota kaucji gwarancyjnej może w określonych przypadkach (wady prac wykonanych przez podwykonawcę, opóźnienia wykonania prac, inne przypadki), zostać zatrzymana przez zleceniodawcę prac budowlanych, co powoduje powstanie po jego stronie przychodu dla celów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych decydują przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Tut. Organ wskazuje, że ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r., poz. 1342), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., nowelizuje ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych, wprowadzając rozwiązanie polegające na obowiązku dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony, a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni – nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu do kosztów uzyskania przychodów. Rozwiązanie to zawarto w art. 24d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślenia wymaga, iż wchodzące z początkiem 2013 r. regulacje dotyczące korekty kosztów podatkowych wskazane w art. 24d ww. ustawy należy stosować do tych kwot, wynikających z faktury lub innego dokumentu, które zostały zaliczone do kosztów podatkowych od 1 stycznia 2013 r.

Z brzmienia art. 24d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

W myśl art. 24d ust. 2 ww. ustawy, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności. Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana.

Zgodnie z art. 24d ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach.

Jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 24d ust. 4 ww. ustawy).

Przedstawione powyżej wyjaśnienia dotyczące korekty kosztów podatkowych w przypadku nieuregulowania zobowiązania mają zastosowanie zarówno w sytuacji, gdy podatnik nie zapłacił całej kwoty, jak też wtedy, gdy uregulował swoje zobowiązanie tylko w części.

Zmniejszenia kosztów podatkowych (ewentualnie zwiększenia przychodów podatkowych) należy zatem dokonać w odniesieniu do tej kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu, która została uprzednio zaliczona do kosztów podatkowych, a która nie została zapłacona w terminie 30 dni od upływu terminu płatności lub 90 dni od zaliczenia jej do kosztów podatkowych, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni.

W myśl bowiem art. 24d ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1-8 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy zobowiązanie zostało zapłacone w części.

Regulacje dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów nie znajdą zastosowania do podatnika, który kwoty wynikające z faktury lub innego dokumentu nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów. W takim przypadku nieuregulowanie kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu nie będzie powodowało obowiązku korygowania kosztów podatkowych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Wnioskodawca zleca podwykonawcom wykonanie poszczególnych elementów realizowanych inwestycji. Wnioskodawca otrzymuje faktury za częściowo wykonane usługi przez podwykonawców (etapy). Z tytułu nabywanych usług świadczonych przez podwykonawców, Wnioskodawca dokonuje płatności całej kwoty podatku naliczonego wynikającej z otrzymanej faktury, natomiast z kwoty netto wynikającej z faktur Wnioskodawca płaci jedynie jej część, natomiast pozostała część (np. 10% w zależności od warunków zlecenia), jest zatrzymywana przez Wnioskodawcę (na okres do 3 lat) na poczet gwarancji prawidłowego wykonania zlecenia przez podwykonawcę (kaucja gwarancyjna). Następnie, po odbiorze całości zlecenia Wnioskodawca zwraca podwykonawcy np. 50% kaucji umownej, pozostała kwota kaucji jest zwracana po upływie okresu gwarancji prawidłowego wykonania zlecenia (np. po 3 latach).

Wnioskodawca ma jednak wątpliwości co do zasad rozliczania w kosztach uzyskania przychodów, wydatków wynikających z faktur otrzymywanych od podwykonawców, w sytuacji, gdy z warunków zlecenia wynika obowiązek zapewnienia przez podwykonawcę gwarancji prawidłowego wykonania zlecenia w postaci kaucji gwarancyjnej, która jest rozliczana pomiędzy Wnioskodawcą a podwykonawcą poprzez wstrzymanie płatności określonego procentu od kwoty netto z każdej faktury wystawionej przez podwykonawcę, w okresie obowiązywania gwarancji.

W tym miejscu należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia kaucji. Zgodnie ze słownikową definicją (według Internetowego Słownika Języka Polskiego – http://www.sjp.pl) – „kaucja” jest to: „suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania umowy; zastaw; zabezpieczenie; gwarancja”.

Kaucja gwarancyjna w budownictwie to określana – z reguły procentowo – kwota należności wynikających z tytułu wykonanych robót, zatrzymana przez inwestora na określony okres do momentu ich zakończenia tytułem gwarancji. Stanowi ona formę zabezpieczenia należytego wykonania robót przez wykonawcę bądź też służy do pokrycia roszczeń wynikających z ich niewykonania czy też nienależytego wykonania. Co do zasady ma charakter zwrotny i pozostaje neutralna podatkowo. Zakres gwarancji, jej okres oraz zasady rozliczania się z pobranych kaucji są ustalane pomiędzy inwestorem i wykonawcą (bądź pomiędzy wykonawcą i podwykonawcą) w zawartej umowie.

W przypadku, gdy kaucje gwarancyjne są potrącane przez inwestora przy wypłacaniu należności wykonawcom za wykonane usługi budowlane, za zapłatę należy uznać również kwotę potrąconej kaucji. Kwoty objętej potrąceniem nie można więc uznać za kwotę nieuregulowaną w rozumieniu art. 24d ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych. Świadczy o tym fakt, że zgodnie z art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), gdy dwie strony są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Zgodnie z powyższym, potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia przez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Do wygaśnięcia zobowiązania przez potrącenie dochodzi w sytuacji, gdy jedna strona jest w stosunku do drugiej zarówno dłużnikiem, jak i wierzycielem. Potrącenie zatem stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż w sytuacji objętej zapytaniem Wnioskodawcy (inwestora) na skutek potrącenia części wynagrodzenia tytułem kaucji gwarancyjnej dochodzi do częściowego umorzenia należności z wystawionej przez podwykonawcę na rzecz inwestora faktury. W takiej sytuacji, nie można uznać że ww. część należności pozostała przez Wnioskodawcę nieuregulowana – została ona bowiem umorzona. Skutek w postaci wygaśnięcia wierzytelności objętej potrąceniem wyklucza uznanie, że należność pozostaje nieuregulowana – wierzytelność taka na skutek umorzenia przestała istnieć, więc nie może pozostawać nieuregulowana.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy uznać należy, że w przypadku gdy Wnioskodawca nie dokonuje zapłaty całej kwoty należności netto wynikającej z faktur od podwykonawcy, z uwagi na zasady rozliczania z podwykonawcą gwarancji prawidłowego wykonania zlecenia w postaci kaucji gwarancyjnej (stanowiącej procent należności netto z każdej faktury) nie będzie on zobowiązany do korekty kosztów uzyskania przychodów wynikającej z przepisu art. 24d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.