Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-1167/12-3/ES
z 26 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2012 r. (data wpływu 24 grudnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 18 marca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14f § 1 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 12 marca 2013 r. nr ILPB2/415-1167/12-2/ES Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Zainteresowaną do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawczynię, iż nieuzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 12 marca 2013 r. (skutecznie doręczono dnia 16 marca 2013 r.), zaś w dniu 18 marca 2013 r. Zainteresowana uzupełniła ww. wniosek poprzez uiszczenie opłaty w wysokości 40 zł na konto Izby Skarbowej w Poznaniu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni choruje na celiakię. Jest to schorzenie o podłożu autoimmunologicznym, polegające na trwałej nietolerancji glutenu. Leczenie tego schorzenia polega na bezwzględnym stosowaniu diety bezglutenowej do końca życia. Choroba u Zainteresowanej została rozpoznana późno (maj 2011 r.). Towarzyszą jej powikłania, m.in. neurologiczne i zaawansowana osteoporoza (poniżej progu złamań). Nieprzestrzeganie diety bezglutenowej grozi Wnioskodawczyni pogorszeniem stanu zdrowia (m.in. wystąpieniem innych chorób autoimmunologicznych i nowotworów przewodu pokarmowego, będących powikłaniami).

Zainteresowana posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym.

Koszty ponoszone na zakup żywności bezglutenowej przekraczają ceny zwykłego chleba, mąki, makaronu, itp.

Choroba wymaga okresowych kontrolnych badań, m.in. immunologicznych, densytometrycznych, lekarskich.

W chwili obecnej Wnioskodawczyni jest w trakcie diagnostyki alergii pokarmowych, (powstałe wtórnie do celiakii). Wykonywane jest badanie – test (…). Koszt badania wynosi 900 zł i nie jest on refundowany.

Zainteresowana zamierza rozliczyć wydatki poniesione na zakup produktów żywnościowych bezglutenowych i koszty badań immunologicznych.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała przykładowe ceny produktów:

• chleb bezglutenowy: chleb bochenkowy j(…). 4,32 zł/250 g, chleb k(…) 7,13 zł/400 g, chleb g(…). 5,83 zł/350 g, chleb r (…). 5,83 zł/350 g, chleb r(…). 3,24 zł/200 g,
• mąki do wypieku chleba bezglutenowego 5,70 zł/0,5 kg,
• makarony 5,62 zł/250 g.

Zainteresowana dodała, iż koszt badań immunologicznych (p/ciała tTG i EMA w kl. …. i I..) - komplet 200 zł, badań densytometrycznych - 110 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni ma prawo odliczać w ramach ulgi rehabilitacyjnej koszty poniesione na zakup produktów bezglutenowych, takich jak np.: pieczywa bezglutenowego, mąki bezglutenowej i innych produktów bezglutenowych będących w ofercie producentów żywności bezglutenowej, np.:(…) - naturalnie bezglutenowych (możliwość przemiału na mąkę oraz innych produktów oznakowanych i opisanych na opakowaniu jako „bezglutenowe”?
2. Czy Zainteresowana może odliczać w ramach przedmiotowej ulgi ewentualne pełnopłatne badania immunologiczne w czasie trwania choroby? Czy ma prawo rozliczać konsultacje, np.: u dietetyka, neurologa?
3. Czy Wnioskodawczyni ma prawo powyżej wskazane odliczenia rozliczać również w przyszłości w zeznaniach PIT? Czy może rozliczać, w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatki poniesione w związku z zakupem żywności bezglutenowej oraz koszty pełnopłatnych badań kontrolnych (immunologicznych, densytometrycznych, lekarskich, konsultacji u dietetyka)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, ma prawo rozliczać koszty poniesione na żywność bezglutenową obecnie (2012 r.) i w przyszłości, ponieważ:

• dieta bezglutenowa w celiakii jest „lekiem”, musi być stosowana do końca życia „z konieczności”, a nie z wyboru,
• produkty bezglutenowe są droższe od zwykłych (w opinii Zainteresowanej, ww. produkty powinny być tańsze, lub w pewnym stopniu refundowane),
• stosowanie diety daje szansę powstrzymania rozwoju choroby, zmniejszenia dolegliwości, a więc i poprawę stanu funkcjonalnego. Jest to bardzo ważne w kontekście utrzymania jak najdłużej aktywności zawodowej i społecznej.
  
  

W ocenie Wnioskodawczyni może rozliczać koszty poniesione na badania laboratoryjne związane z celiakią i jej powikłaniami (osteoporoza), w szczególności badania immunologiczne i densytometryczne, ponieważ:

• są drogie,
• dają możliwość monitorowania skuteczności diety bezglutenowej i tym samym skuteczności leczenia, a celem jest lepsze funkcjonowanie Zainteresowanej w codziennym życiu, tj. utrzymanie aktywności zawodowej i społecznej,
• ponosząc koszty badań (refundowanych) odciąża Ona budżet NFZ.

Zdaniem Zainteresowanej ma prawo rozliczać konsultacje, np.: u dietetyka, płatne konsultacje lekarskie - u neurologa, ponieważ wpływają one na poprawę Jej stanu funkcjonalnego.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, iż nietolerancja glutenu ma charakter trwały, oraz że chorobę (celiakię) nie można wyleczyć, można łagodzić objawy, poprawić funkcjonowanie w czasie trwania choroby.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Z cytowanego przepisu wynika zatem, że podatnik będący osobą niepełnosprawną lub podatnik, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne jest uprawniony do odliczenia od dochodu osiągniętego w danym roku podatkowym, kwot wydatków poniesionych w tym roku na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, natomiast zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, uważa się wydatki poniesione m.in. na:

1. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne (pkt 6),
2. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo) (pkt 12).
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7d cyt. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Jednocześnie tut. Organ pragnie wyjaśnić, iż rozpatrując ulgi i zwolnienia podatkowe należy jednoznacznie podkreślić, że nie stanowią one standardu prawnego, lecz są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania. Stąd też korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym ulg podatkowych, wymaga spełnienia warunków określonych w odpowiednich przepisach stanowiących ich podstawę prawną.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym. Zainteresowana choruje na celiakię. Jest to schorzenie o podłożu autoimmunologicznym, polegające na trwałej nietolerancji glutenu. W związku z ww. schorzeniem Wnioskodawczyni musi bezwzględnie poddawać się okresowym kontrolnym badaniom, m.in. immunologicznym, densytometrycznym, lekarskim i innym oraz przestrzegać diety bezglutenowej. Tak więc Zainteresowana ponosi szereg wydatków z tym związanych, które zamierza rozliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W kwestii odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej, wydatków poniesionych na zabiegi, o których mowa we wniosku tut. Organ przedstawia co następuje.

Z treści analizowanego przepisu art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że odliczeniu podlegają m.in. wydatki poniesione z tytułu zabiegów rehabilitacyjnych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”. Zatem, koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż niekwestionowanym jest w przedmiotowej sprawie fakt, iż wskazane przez Wnioskodawczynię we wniosku wydatki poniesione na badania immunologiczne, densytometryczne, lekarskie oraz konsultacje, np.: u dietetyka i neurologa są niezbędne do powstrzymania rozwoju choroby, zmniejszenia dolegliwości, a więc i poprawy stanu funkcjonalnego w czasie trwania choroby, jednakże powyżej wskazane konsultacje nie mieszczą się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie można ich zakwalifikować jako zabiegi rehabilitacyjne, lecz wyłącznie jako konsultacje o charakterze medycznym innym niż rehabilitacyjny.

A zatem, jako że konsultacje te nie zostały wymienione jako rodzaje wydatków podlegających odliczeniu ani w analizowanym pkt 6 art. 26 ust. 7a cyt. ustawy ani w żadnym innym punkcie ust. 7a art. 26 tejże ustawy, tym samym Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo odliczenia od dochodu tychże wydatków w zeznaniu podatkowym PIT.

W odniesieniu do możliwości odliczenia, w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych z tytułu żywności bezglutenowej należy stwierdzić, iż z treści art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że odliczeniu podlegają wydatki na leki.

Zauważyć należy, iż w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zostało zdefiniowane pojęcie „leku”. Wobec powyższego posiłkowo należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze zm.).

Z definicji tych wynika, że:

• lekiem aptecznym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydania w tej aptece,
• lekiem gotowym jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i w określonym opakowaniu,
• lekiem recepturowym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej, a w przypadku produktu leczniczego weterynaryjnego – na podstawie recepty wystawionej przez lekarza weterynarii,
• produktem leczniczym jest substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż w rozpatrywanej sprawie nie budzi wątpliwości fakt, że wskazana przez Zainteresowaną we wniosku dieta bezglutenowa, jaką musi bezwzględnie stosować w związku z powstrzymaniem rozwoju choroby i utrzymaniem aktywności zawodowej i społecznej, wiąże się z zakupem produktów spożywczych bezglutenowych, jednakże wydatki poniesione na te produkty nie spełniają warunków określonych w definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne, tj. nie są lekami. Zatem nie mieszczą się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, stwierdzić należy, iż w ramach ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawczyni nie może również odliczyć, w zeznaniu podatkowym PIT wydatków poniesionych z tytułu, zakupu produktów bezglutenowych, bowiem owe produkty są wyłącznie produktami żywnościowymi a nie lekami.

Tut. Organ pragnie nadmienić, że dokumenty dołączone przez Zainteresowaną do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.