INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2012 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 20 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest trwale niezdolna do samodzielnej egzystencji i posiada I grupę inwalidztwa. Wnioskodawczyni jest osobą leżącą, sprawne ma tylko: ręce i głowę, w pozostałej części ciała nie ma władzy i czucia oraz żadnej kontroli przy czynnościach fizjologicznych. Opiekę opiekuńczo-pielęgniarską nad Wnioskodawczynią sprawuje mąż.

W związku z powyższym codziennie zużywane są następujące środki pielęgnacyjne:

• pieluchomajtki – minimum 5 sztuk,
• cewniki urologiczne – 4 sztuki,
• pianka myjąco – pielęgnacyjna,
• płyn dezynfekujący,
• rękawice jednorazowe – kilka sztuk,
• krem ochronny likwidujący przykre zapachy,
• krem, maści przeciwodleżynowe.

Ww. środki są stale i niezbędnie potrzebne do pielęgnacji. Inne natomiast środki używane są sporadycznie. Na zakupione środki Wnioskodawczyni posiada faktury VAT.

Z wymienionych środków całkowicie refundowane przez NZF są cewniki, natomiast pieluchomajtki refundowane są częściowo, tzn. za ok. 1 sztukę dziennie. Natomiast refundacja z PFRON-u jest dokonywana wówczas, gdy są na ten cel pieniądze.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nie należy wydatków poniesionych na zakup wymienionych lub niewymienionych nierefundowanych środków pielęgnacyjnych zaliczyć do wydatków ponoszonych na „opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa”...

Zdaniem Wnioskodawczyni, opieka pielęgniarska, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie musi być świadczona przez wykwalifikowane pielęgniarki (opiekunki). Do takiego wniosku prowadzi analiza ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej, gdzie w art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawodawca wskazał, że wykonywanie zawodu pielęgniarki polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych, w szczególności (…) planowaniu i sprawowaniu opieki pielęgnacyjnej nad pacjentem”.

Zatem, gdyby opieka, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych miałaby być wykonywana wyłącznie przez wykwalifikowane pielęgniarki, ustawodawca wprost wskazałby te osoby w powołanym przepisie ustalając jednocześnie, że zalicza się tylko zapłatę za opiekę.

W ocenie Wnioskodawczyni opieka pielęgniarska jest pojęciem najszerszym i obejmuje przynajmniej częściowo „opiekę pielęgnacyjną”, a także częściowo „usługi opiekuńcze” dla I grupy inwalidzkiej. Ustalenie tych granic jest często niemożliwe, bo zależy od wielu specyficznych czynników.

Mąż wykonuje stosowną część opieki pielęgniarskiej i usługi opiekuńcze w stosunku do osoby zaliczonej do I grupy inwalidzkiej. Kompleksowa opieka pielęgniarska w odróżnieniu od opiekuńczej i pielęgnacyjnej nie jest potrzebna na co dzień. Mąż nie wystawia żonie rachunków, co nie oznacza, że Wnioskodawczyni nie ponosi wydatków na tę opiekę.

Wnioskodawczyni uważa, że wydatki poniesione na opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa to zarówno zapłata za samą usługę (opiekę), jak i wydatki na zakup środków niezbędnych do tej opieki.

Ustawodawca nie określił w ustawie, że jedne z ww. wydatków podlegają odliczeniu, inne nie, nie wskazał również, że uznaje się wydatki np. „odpłatność za opiekę … wykonywaną przez uprawnione do tego pielęgniarki (opiekunki społeczne). Natomiast słowa „odpłatność” ustawodawca użył w punktach 5 i 6.

Zdaniem Wnioskodawczyni do odliczenia wydatków wskazanych w pkt 9 powinna wystarczyć imienna faktura VAT na zakup stosownych środków pielęgnacyjnych, podobnie jak wystarczającym dokumentem jest np. faktura na zakup umywalki.

Ustawa nie zabrania odliczenia wydatków na środki pielęgnacyjne, tak jak zabrania odliczenia wydatków na sprzęt gospodarstwa domowego. Gdyby do pkt 1 (adaptacja i wyposażenie lokalu mieszkalnego stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności) zastosowano tę sama interpretację, jak do pkt 9, to adaptacja i wyposażenie mieszkań musiałyby być dokonywane przez architektów wnętrz i firmy (osoby) zajmujące się zawodowo wyposażeniem mieszkań. Zdaniem Wnioskodawczyni byłoby to dalsze zawężające interpretowanie przepisów ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
4. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
5. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
6. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
7. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
8. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
9. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
10. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
11. opłacenie tłumacza języka migowego;
12. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
13. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
14. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II – grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do 16 lat - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a)
15. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II. grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
16. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadkuwydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentówstwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacych.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Należy zaznaczyć, że wszelkiego rodzaju ulgi i zwolnienia są wyjątkiem od konstytucyjnej zasady równości i powszechności opodatkowania, dlatego winny być interpretowane ściśle z literą prawa. Niedopuszczalna jest zatem ich interpretacja rozszerzająca. Zatem wydatki poniesione na inne cele – nawet wówczas gdy zostały poniesione w związku z niepełnosprawnością - nie korzystają z odliczeń w ramach omawianej ulgi.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest trwale niezdolna do samodzielnej egzystencji i posiada I grupę inwalidztwa. Wnioskodawczyni jest osobą leżącą, sprawne ma tylko: ręce i głowę, w pozostałej części ciała nie ma władzy i czucia oraz żadnej kontroli przy czynnościach fizjologicznych. Opiekę opiekuńczo-pielęgniarską nad Wnioskodawczynią sprawuje mąż.

W związku z powyższym codziennie zużywane są następujące środki pielęgnacyjne:

• pieluchomajtki – minimum 5 sztuk,
• cewniki urologiczne – 4 sztuki,
• pianka myjąco – pielęgnacyjna,
• płyn dezynfekujący,
• rękawice jednorazowe – kilka sztuk,
• krem ochronny likwidujący przykre zapachy,
• krem, maści przeciwodleżynowe.

Ww. środki są stale i niezbędnie potrzebne do pielęgnacji. Inne natomiast środki używane są sporadycznie. Na zakupione środki Wnioskodawczyni posiada faktury VAT.

Z wymienionych środków całkowicie refundowane przez NZF są cewniki, natomiast pieluchomajtki refundowane są częściowo, tzn. za ok. 1 sztukę dziennie. Natomiast refundacja z PFRON-u jest dokonywana wówczas, gdy są na ten cel pieniądze.

Wskazać przy tym należy, że ustawodawca nie zdefiniował w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pojęć „opieka pielęgniarska” i „usług opiekuńczych”, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 9 tej ustawy. Wobec powyższego definicje tych zwrotów należy odszukać w przepisach z innych dziedzin prawa, a w razie ich braku skorzystać z definicji słownikowych .

Odnosząc się do pojęcia „opieka pielęgniarska” – jak słusznie wskazała Wnioskodawczyni należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęgniarek i położnych (Dz. U. Nr 174, poz. 1039 ze zm.).

Z art. 4 ust. 1 ww. ustawy wynika, że wykonywanie zawodu pielęgniarki polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych, w szczególności na:

1. rozpoznawaniu warunków i potrzeb zdrowotnych pacjenta;
2. rozpoznawaniu problemów pielęgnacyjnych pacjenta;
3. planowaniu i sprawowaniu opieki pielęgnacyjnej nad pacjentem;
4. samodzielnym udzielaniu w określonym zakresie świadczeń zapobiegawczych, diagnostycznych, leczniczych i rehabilitacyjnych oraz medycznych czynności ratunkowych;
5. realizacji zleceń lekarskich w procesie diagnostyki, leczenia i rehabilitacji;
6. orzekaniu o rodzaju i zakresie świadczeń opiekuńczo-pielęgnacyjnych;
7. edukacji zdrowotnej i promocji zdrowia.

Natomiast zgodnie z art. 7 ww. ustawy, zawód pielęgniarki i położnej może wykonywać osoba posiadająca prawo wykonywania zawodu stwierdzone albo przyznane przez właściwą okręgową radę pielęgniarek i położnych oraz osoba, o której mowa w art. 24 i art. 25.

Stosownie zaś do treści art. 28 pkt 1 tej ustawy, prawo wykonywania zawodu pielęgniarki przysługuje osobie posiadającej świadectwo lub dyplom ukończenia polskiej szkoły pielęgniarskiej bądź uzyskane w innym państwie niż państwo członkowskie Unii Europejskiej świadectwo lub dyplom, pod warunkiem że dyplom lub świadectwo zostały uznane w Rzeczypospolitej Polskiej za równorzędne ze świadectwem ukończenia szkoły pielęgniarskiej lub dyplomem, zgodnie z odrębnymi przepisami, oraz że spełniają minimalne wymogi kształcenia określone w przepisach prawa Unii Europejskiej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że sformułowanie zawarte w art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „opieka pielęgniarska w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie” odnosi się do czynności wymienionych w art. 4 ust. 1 ustawy o zawodach pielęgniarek i położnych wykonywanych przez pielęgniarki, których kwalifikacje zostały określone w art. 28 ust. 1 tej ustawy. Zatem tylko wydatki na opłacenie osoby sprawującej opiekę pielęgniarską nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Natomiast definicja „usług opiekuńczych” została zawarta w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t. j. Dz. U. z 2009r. Nr 175 poz. 1362 ze zm.).

Usługi opiekuńcze obejmują pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę higieniczną, zaleconą przez lekarza pielęgnację oraz, w miarę możliwości, zapewnienie kontaktów z otoczeniem (art. 50 ust. 3 ww. ustawy).

Specjalistyczne usługi opiekuńcze są to usługi dostosowane do szczególnych potrzeb wynikających z rodzaju schorzenia lub niepełnosprawności, świadczone przez osoby ze specjalistycznym przygotowaniem zawodowym (art. 50 ust. 4 ww. ustawy).

W wykonaniu delegacji ustawowej zawartej w art. 50 ust. 7 ww. ustawy wydane zostało rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 22 września 2005r. w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych (Dz. U. z 2005r. Nr 189 poz.1598 ze zm.). W § 2 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej określono bardzo szeroko zakres czynności kwalifikowany do usług opiekuńczych. Zalicza się do nich m.in.

1. uczenie i rozwijanie umiejętności niezbędnych do samodzielnego życia, w tym zwłaszcza:
1. kształtowanie umiejętności zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych i umiejętności społecznego funkcjonowania, motywowanie do aktywności, leczenia i rehabilitacji, prowadzenie treningów umiejętności samoobsługi i umiejętności społecznych oraz wspieranie, także w formie asystowania w codziennych czynnościach życiowych, w szczególności takich jak:
1. samoobsługa, zwłaszcza wykonywanie czynności gospodarczych i porządkowych, w tym umiejętność utrzymania i prowadzenia domu,
2. dbałość o higienę i wygląd,
3. utrzymywanie kontaktów z domownikami, rówieśnikami, w miejscu nauki i pracy oraz ze społecznością lokalną,
4. wspólne organizowanie i spędzanie czasu wolnego
5. korzystanie z usług różnych instytucji
1. interwencje i pomoc w życiu w rodzinie, w tym:
1. pomoc w radzeniu sobie w sytuacjach kryzysowych - poradnictwo specjalistyczne, interwencje kryzysowe, wsparcie psychologiczne, rozmowy terapeutyczne
2. ułatwienie dostępu do edukacji i kultury
3. doradztwo, koordynacja działań innych służb na rzecz rodziny, której członkiem jest osoba uzyskująca pomoc w formie specjalistycznych usług
4. kształtowanie pozytywnych relacji osoby wspieranej z osobami bliskimi
5. współpraca z rodziną - kształtowanie odpowiednich postaw wobec osoby chorującej, niepełnosprawnej,
1. pomoc w załatwianiu spraw urzędowych, w tym:
1. w uzyskaniu świadczeń socjalnych, emerytalno-rentowych,
2. w wypełnieniu dokumentów urzędowych
1. wspieranie i pomoc w uzyskaniu zatrudnienia, w tym zwłaszcza:
1. w szukaniu informacji o pracy, pomoc w znalezieniu zatrudnienia lub alternatywnego zajęcia, w szczególności uczestnictwo w zajęciach warsztatów terapii zajęciowej, zakładach aktywności zawodowej, środowiskowych domach samopomocy, centrach i klubach integracji społecznej, klubach pracy,
2. w kompletowaniu dokumentów potrzebnych do zatrudnienia
3. w przygotowaniu do rozmowy z pracodawcą, wspieranie i asystowanie w kontaktach z pracodawcą
4. w rozwiązywaniu problemów psychicznych wynikających z pracy lub jej braku,
1. pomoc w gospodarowaniu pieniędzmi, w tym:
1. nauka planowania budżetu, asystowanie przy ponoszeniu wydatków,
2. pomoc w uzyskaniu ulg w opłatach,
3. zwiększanie umiejętności gospodarowania własnym budżetem oraz usamodzielnianie finansowe,
2. pielęgnacja - jako wspieranie procesu leczenia, w tym:
1. pomoc w dostępie do świadczeń zdrowotnych,
2. uzgadnianie i pilnowanie terminów wizyt lekarskich, badań diagnostycznych
3. pomoc w wykupywaniu lub zamawianiu leków w aptece,
4. pilnowanie przyjmowania leków oraz obserwowanie ewentualnych skutków ubocznych ich stosowania,
1. w szczególnie uzasadnionych przypadkach zmiana opatrunków, pomoc w użyciu środków pomocniczych i materiałów medycznych, przedmiotów ortopedycznych, a także w utrzymaniu higieny,
2. pomoc w dotarciu do placówek służby zdrowia,
3. pomoc w dotarciu do placówek rehabilitacyjnych;
3. rehabilitacja fizyczna i usprawnianie zaburzonych funkcji organizmu w zakresie nieobjętym przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.):
1. zgodnie z zaleceniami lekarskimi lub specjalisty z zakresu rehabilitacji ruchowej lub fizjoterapii
2. współpraca ze specjalistami w zakresie wspierania psychologiczno-pedagogicznego i edukacyjno-terapeutycznego zmierzającego do wielostronnej aktywizacji osoby korzystającej ze specjalistycznych usług.

W świetle przytoczonych powyżej uregulowań prawnych należy zauważyć, iż jedynie wydatki poniesione na opłacenie osoby świadczącej opiekę pielęgniarską lub usługi opiekuńcze na rzecz osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach przedmiotowej ulgi stosownie do art. 26a ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie sposób natomiast za takie wydatki uznać wskazanych we wniosku wydatków na zakup środków pielęgnacyjnych i na tej podstawie dokonać odliczenia od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń