INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2011 r. (data wpływu 9 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych podmiotowi zagranicznemu należności licencyjnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2011 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych podmiotowi zagranicznemu należności licencyjnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka jest odbiorcą usług dzierżawy naczep do ciągników siodłowych od spółki posiadającej rezydencję podatkową w Finlandii zgodnie z przedstawionym certyfikatem rezydencji podatkowej wydanym przez właściwy fiński organ. Do dnia 31 grudnia 2010 r. na podstawie art. 8 ust. 1 lit. a) umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Helsinkach dnia 26 października 1977 r., zwalniano z opodatkowania u źródła dochody z tytułu dzierżawy naczep. Wnioskodawca posiadając certyfikat rezydencji podatkowej dla ustalenia zasad opodatkowania stosował postanowienia umowy międzynarodowej.

Od dnia 1 stycznia 2011 r. weszła w życie konwencja miedzy Rzeczypospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Helsinkach dnia 8 czerwca 2009 r., która zmieniła zapis art. 8 nie zwalniając z opodatkowania dzierżawy urządzeń transportu drogowego. W ocenie Wnioskodawcy brak wyłączenia nie oznacza, że wypłacając należności z tytułu dzierżawy naczep do ciągników siodłowych należy zastosować art. 12 konwencji obowiązującej od 1 stycznia 2011 r. i potraktować należności z tytułu dzierżawy naczep jako należności licencyjne z tytułu użytkowania urządzenia przemysłowego, od których wypłaty należy pobrać 5% podatek u źródła. Spółka nie dokonywała zapłaty z tytułu dzierżawy naczep w 2011 r.

Wnioskodawca posiada certyfikat rezydencji podatkowej wydany przez właściwy organ kraju siedziby spółki zagranicznej.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania:

1. Czy zasadnym jest traktowanie należności spółki zagranicznej z tytułu dzierżawy naczep do ciągników siodłowych jako należności licencyjnej z tytułu korzystania lub prawo do korzystania do urządzenia przemysłowego i pobór 5% podatku u źródła od wypłacanych należności na podstawie art. 12 obowiązującej konwencji...
2. Czy należałoby potraktować wypłacone należności z tytułu dzierżawy naczep do ciągników siodłowych jako zyski przedsiębiorstw opodatkowane w kraju siedziby odbiorcy należności, t.j. kraju siedziby spółki zagranicznej, na rzecz której wypłacane są należności...

Zdaniem Wnioskodawcy, należności spółki zagranicznej z siedzibą w Finlandii z tytułu dzierżawy naczep transportowych nie mieszczą się w definicji należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 aktualnie obowiązującej konwencji, w związku z czym należy potraktować wypłacane należności spółki fińskiej jako zyski przedsiębiorstw opodatkowane w kraju siedziby spółki odbiorcy należności, w tym wypadku w Finlandii. Na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek odprowadzenia podatku dochodowego u źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397) – dalej: ustawa – podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W myśl natomiast art. 3 ust. 2 ustawy, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak wynika z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Spółka wydzierżawia od podmiotu fińskiego naczepy do ciągników siodłowych. Opodatkowanie należności wypłacanych z tytułu użytkowania urządzeń przemysłowych podmiotom niemającym na terytorium RP siedziby lub zarządu regulują przepisy art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z tą regulacją podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy, powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W takim przypadku osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji – art. 26 ust. 1 ustawy.

Jak stanowi art. 12 ust. 1 i 2 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Helsinkach dnia 8 czerwca 2009 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 37, poz. 205) – dalej: Konwencja – należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże, takie należności mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz jeżeli osoba uzyskująca należności jest osobą do nich uprawnioną, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty należności licencyjnych brutto.

Postanowienia powyższe, zgodnie z ust. 4 art. 12 Konwencji, nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, w którym powstają należności licencyjne, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7.

Określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z korzystaniem lub prawem do korzystania z wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za korzystanie lub prawo do korzystania z urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej – art. 12 ust. 3 Konwencji.

Należy również zwrócić uwagę na zapis ust. 6 art. 12 Konwencji, zgodnie z którym, jeżeli w wyniku szczególnych powiązań między osobą wypłacającą należności licencyjne a osobą do nich uprawnioną lub powiązań między tymi osobami a osobą trzecią, kwota należności licencyjnych płacona za korzystanie, prawo lub informację, przekracza z jakiegokolwiek powodu kwotę, którą osoba wypłacająca należności i osoba uprawniona uzgodniłyby bez tych powiązań, wówczas postanowienia tego artykułu stosuje się tylko do tej ostatniej wymienionej kwoty. W takim przypadku nadwyżka ponad wymienioną poprzednio kwotę podlega opodatkowaniu zgodnie z prawem każdego Umawiającego się Państwa, z uwzględnieniem innych postanowień niniejszej Konwencji.

Podkreślenia wymaga, iż na mocy art. 3 ust. 2 Konwencji, przy jej stosowaniu w dowolnym czasie przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej niezdefiniowane ma takie znaczenie jakie w tym czasie ma ono w prawie tego Państwa dla celów podatków, do których ma zastosowanie Konwencja, przy czym znaczenie pojęcia wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym temu pojęciu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Jednym ze sposobów precyzowania znaczeń zwrotów w tekstach prawnych jest definiowanie pojęć nadające definiowanemu terminowi określone znaczenie na gruncie języka prawnego. Jeżeli dane pojęcie nie zostało zdefiniowane zasadą jest potoczne rozumienie tego terminu.

Polskie przepisy podatkowe nie definiują wprost pojęcia urządzenia przemysłowego, handlowego, czy naukowego. Wobec braku definicji ustawowych, polskie prawo podatkowe korzysta w tym zakresie z definicji słownikowej pojęcia, z której wynika, iż „urządzenie” jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe (Słownik Języka Polskiego, PWN Warszawa 1996 r., tom III, str. 575). Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż naczepa do ciągnika siodłowego jest zespołem elementów i służy do wykonywania określonych czynności, w szczególności jest urządzeniem transportowym, tym samym należy traktować go jako „urządzenie przemysłowe” w rozumieniu polsko-fińskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zgodnie z przywołanym art. 3 ust. 2 tej Konwencji.

Okoliczność ta znajduje również swoje potwierdzenie w świetle regulacji art. 2 pkt 50 w zw. z art. 2 pkt 52 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, ze zm.), która traktuje naczepę jako pojazd bez silnika, przystosowany do łączenia z innym pojazdem, którego część spoczywa na pojeździe silnikowym i obciąża ten pojazd.

Mając więc na uwadze, iż w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i Konwencji polsko-fińskiej naczepa do ciągników siodłowych jest urządzeniem przemysłowym, oraz kierując się dyspozycją art. 26 ust. 1 ustawy, od uiszczanych przez Spółkę na rzecz kontrahenta fińskiego, którego siedziba dla celów podatkowych jest potwierdzona właściwym certyfikatem rezydencji, opłat z tytułu użytkowania naczep do ciągników siodłowych Wnioskodawca, jako płatnik, ma obowiązek pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy, w wysokości 5% kwoty należności brutto.

Na marginesie wskazać trzeba, iż wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Helsinkach dnia 26 października 1977 r. (Dz. U. z 1979 r. Nr 12, poz. 84, ze zm.), mająca zastosowanie do podatków należnych za lata podatkowe rozpoczynające się przed dniem 1 stycznia 2011 r., nie zawiera w swych postanowieniach zwolnienia od podatku „u źródła” dla wypłacanych należności z tytułu dzierżawy naczep dla ciągników siodłowych.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 pkt b) tej Umowy zakresem należności licencyjnych objęte były również należności za użytkowanie wyposażenia przemysłowego. Co więcej zapis art. 8 przedmiotowej Umowy, a zwłaszcza ust. 4 tego artykułu, dotyczy „zysków pochodzących z eksploatacji wydzierżawionych pojazdów drogowych”, a nie zysków z dzierżawy jako takiej (nawet jeśli byłaby to dzierżawa pojazdów drogowych). Wynagrodzenie z tytułu dzierżawy pojazdu drogowego mieściło się w kategorii należności licencyjnych, objętych zakresem art. 12 Umowy, i należało je traktować w oparciu o te postanowienia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.