INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2011 r. (data wpływu 27 stycznia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 19 kwietnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług, w części dotyczącej opodatkowania współorganizowania imprez kulturalnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług m. in. w zakresie opodatkowania współorganizowania imprez kulturalnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Teatr M. jest instytucją kultury, wpisaną do Rejestru Kultury Samorządu Województwa. Jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Celem statutowym Teatru jest tworzenie, prezentacja i upowszechnianie kultury teatralnej. Do podstawowych zadań Teatru należy realizacja i prezentacja najwyższej jakości widowisk teatralno-muzycznych. Teatr realizuje swoje cele w szczególności przez:

1. produkowanie i wystawianie widowisk teatralno-muzycznych we własnej siedzibie i poza nią, z wykorzystaniem własnego zespołu i zaproszonych artystów;
2. organizowanie koncertów muzyki popularnej;
3. wystawianie spektakli dramatycznych tworzonych we współpracy z osobistościami teatru polskiego i światowego;
4. organizowanie widowisk para-teatralnych, związanych z wernisażami, wystawami, koncertami, recitalami najciekawszych twórców kraju i zagranicy;
5. prowadzenie impresariatu artystycznego i działalności objazdowej (zwłaszcza na terenie województwa), a także organizowanie występów innych teatrów i zespołów na własnych scenach;
6. edukacja teatralna, realizowana w szczególności poprzez:



1. współpraca ze Studium;
2. współpraca ze szkołami prowadzącymi edukację artystyczną młodzieży;
3. opiekę artystyczną nad młodzieżowymi grupami teatralnymi;



7. współpracę z innymi instytucjami kultury.

Teatr, prócz wystawiania własnych spektakli świadczy usługi współorganizacji imprez kulturalnych we współpracy z innymi podmiotami: teatrami, agencjami. Dotyczy to np. występu innego teatru, koncertu, przedstawienia, imprezy rozrywkowej. Współorganizacja polega na rozłożeniu pomiędzy stronami obowiązków w celu doprowadzenia do wystawienia widowiska, np. Teatr oddaje scenę, całe zaplecze techniczne, pracowników obsługi widowni, zaś współorganizator (nie zawsze jest to inna instytucja kultury) zabezpiecza program artystyczny, pokrywa koszty wykonawców, realizatorów, obsługi sceny, wspólnie strony realizują działania reklamowe i promocyjne widowiska. Koszty Teatru pokrywa współorganizator, natomiast sam uzyskuje własność przychodów ze sprzedaży biletów. Niekiedy impreza taka nie jest biletowana, realizowana dla zaproszonych gości.

W uzupełnieniu wniosku w dniu 19 kwietnia 2011 r. wskazano, że o tym kto będzie biletował imprezę decyduje umowa stron. Niekiedy jest to Teatr M., innym razem kontrahent, którym może być inny teatr lub agencja artystyczna.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z wejściem w życie, z dniem 1 stycznia 2011 r., zmian do ustawy o podatku VAT, Teatr prawidłowo zakwalifikował wskazaną usługę związaną ze współorganizacją imprez kulturalnych wraz z innym podmiotem zgodnie z PKWiU 2008 i zastosował prawidłowo nowe stawki podatku VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, współorganizacja imprez kulturalnych wraz z innym podmiotem, w tym z podmiotem nie będącym instytucją kultury, zarówno biletowana, jak i niebiletowana (PKWiU 90.02.12.0 „Usługi promocji i organizacji widowisk artystycznych”), zwolniona jest od podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 5a ustawy, obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Natomiast art. 8 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, wprowadzonym na mocy art. 19 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578), zmienionym treścią art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U nr 257, poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Stosownie zaś do art. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476), uchyla się – z dniem 1 stycznia 2011 r. – art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i dodaje pkt 17-41. Jednocześnie wskazaną ustawą z ww. dniem dodano przepisy art. 43 ust. 13-20.

Na mocy obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 43 ust. 1 pkt 33, zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

1. podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną,
2. indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Z powyższego wynika, iż ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy korzystać mogą jedynie:

• podmioty prawa publicznego,
• podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym,
• podmioty wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej,
• indywidualni twórcy i artyści wykonawcy, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzani w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Na mocy obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. przepisu art. 43 ust. 17, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.

Przy czym, zauważyć należy, że na podstawie art. 1 pkt 13 lit. e) ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332), wskazany przepis art. 43 ust. 17, od dnia 1 kwietnia 2011 r., uzyskał następujące brzmienie:

zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług, o czym stanowi obowiązujący od dnia 1 stycznia 2011 r. 43 ust. 18 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z treści obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 43 ust. 19 pkt 2 lit. a) ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do wstępu na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

W analizowanej sprawie zwrócić uwagę należy na cel zwolnień przewidzianych w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy. Brzmienie tego przepisu wskazuje, że ze zwolnienia od podatku korzystać mogą usługi w zakresie kultury oraz dostawa towarów ściśle z tymi usługami związana. Jednakże, usługi te – aby mogły korzystać ze zwolnienia – świadczone muszą być przez specyficzne podmioty. Polski prawodawca określił te podmioty, wymieniając je w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, jako: podmioty prawa publicznego; podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym; wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej; indywidualni twórcy i artyści wykonawcy, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzani w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Natomiast, na podstawie art. 132 ust. 1 lit. n) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, str. 1 ze zm.), państwa członkowskie zwalniają świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawę towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie.

Należy podkreślić, iż zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości UE, zwolnienia zawarte w art. 132 dyrektywy 2006/112/WE Rady stanowią autonomiczne pojęcie prawa wspólnotowego i mają na celu uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu VAT w poszczególnych państwach członkowskich. Oznacza to, że zakres przedmiotowy tych zwolnień powinien być taki sam we wszystkich krajach członkowskich, zatem przy jego definiowaniu nie jest zasadne odwoływanie się wyłącznie do ustawodawstwa krajowego, ponieważ takie działania mogłyby prowadzić do rozbieżności w stosowaniu zwolnień w poszczególnych państwach UE. Ponadto z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE wynika, iż pojęcia używane do określenia zwolnień, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej dostawy towarów lub usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Teatr jest instytucją kultury, wpisaną do Rejestru Kultury. Teatr świadczy m. in. usługi współorganizacji imprez kulturalnych we współpracy z innymi podmiotami: teatrami, agencjami – np. występu innego teatru, koncertu, przedstawienia, imprezy rozrywkowej. Współorganizacja polega na rozłożeniu pomiędzy stronami obowiązków w celu doprowadzenia do wystawienia widowiska (Teatr oddaje scenę, całe zaplecze techniczne, pracowników obsługi widowni, zaś współorganizator (nie zawsze jest to inna instytucja kultury) zabezpiecza program artystyczny, pokrywa koszty wykonawców, realizatorów, obsługi sceny, wspólnie strony realizują działania reklamowe i promocyjne widowiska. Koszty Teatru pokrywa współorganizator, natomiast sam uzyskuje własność przychodów ze sprzedaży biletów. Niekiedy impreza taka nie jest biletowana, realizowana dla zaproszonych gości. Umowa stron decyduje o tym kto będzie biletował imprezę. Niekiedy jest to Teatr M., innym razem kontrahent, którym może być inny teatr lub agencja artystyczna.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa, jak również przedstawione we wniosku okoliczności faktyczne sprawy, stwierdzić należy, że jeżeli wynagrodzenie Teatru z tytułu współorganizowania opisanych we wniosku imprez kulturalnych pochodzi ze sprzedaży biletów (w tym pochodzi z udziału w sprzedaży biletów, bądź z pokrycia poniesionych kosztów współorganizowania imprezy ze środków pochodzących ze sprzedaży biletów), to w tej części nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku, przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a) ustawy z uwagi na dyspozycję art. 43 ust. 19 pkt lit. a) ustawy. Natomiast w przypadku, gdy wynagrodzenie Teatru nie pochodzi ze sprzedaży biletów (w tym nie pochodzi z udziału w sprzedaży biletów, bądź z pokrycia poniesionych kosztów współorganizowania imprezy ze środków pochodzących ze sprzedaży biletów), to w tej części znajdzie zastosowanie zwolnienie od podatku, wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a) ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.