INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24.01.2011 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Warszawie 27.01.2011 r.) uzupełniony pismem z dnia 15.04.2011 r. (data nadania 15.04.2011 r., data wpływu 18.04.2011 r.) na wezwanie z dnia 08.04.2011 r. Nr IPPB4/415-91/11-2/SP (data nadania 08.04.2011 r., data doręczenia 15.04.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia pracowników oddelegowanych do pracy we Francji i w Belgii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27.01.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia pracowników oddelegowanych do pracy we Francji i w Belgii.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 08.04.2011 r. Nr IPPB4/415-91/11-2/SP wezwano Spółkę do uzupełnienia wniosku poprzez przedstawienie aktualnego ciągu dokumentów (oryginał lub kopia poświadczona za zgodność z oryginałem), prowadzących do mocodawcy, z których wynika prawo do występowania w imieniu Spółki, z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego przez Pana P. Powyższe zostało uzupełnione w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka działając od 2005 r. jako agencja pracy tymczasowej oddelegowuje polskich pracowników do pracy we Francji. Nie posiada przy tym zakładu we Francji w rozumieniu art. 5 Umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem PRL a Republiką Francuską. Pracownicy delegowani są na okres od 1 m-ca do 12 m-cy w ciągu roku podatkowego. Spółka zatrudnia ich na umowę o pracę na czas określony.

Pracownicy mają rezydencję podatkową w Polsce. Pracownicy są zatrudniani od 1-go dnia pracy tylko i wyłącznie w celach oddelegowania ich do pracodawcy użytkownika francuskiego.

Działalność spółki wygląda następująco:

• spółka zawiera umowy o świadczenie usług (użyczanie pracowników tymczasowych do prac budowlanych) ze spółkami francuskimi, gdzie zobowiązuje się dostarczyć personel za odpowiednim wynagrodzeniem),
• praca we Francji wykonywana jest pod kierownictwem i kontrolą kontrahenta francuskiego,
• spółka nie ponosi odpowiedzialności za wydajność i wyniki pracy pracowników tymczasowych, natomiast pracownicy nie stosujący się do zaleceń i wskazówek kontrahenta francuskiego mogą nie być zatrudnieni ponownie,
• godziny czasu pracy są monitorowane i ewidencjonowane przez kontrahenta francuskiego,
• materiały i narzędzia do pracy dostarczane są przez kontrahenta francuskiego,
• koszty wynagrodzeń pracownika tymczasowego w całości ponosi spółka, przy czym są one naliczane na podstawie ewidencji godzin przysłanych i zatwierdzonych przez kontrahenta francuskiego,
• spółka nie zatrudnia osób z Polski do bezpośredniego nadzorowania pracy pracowników oddelegowanych,
• spółka delegując pracownika nie ma całkowitej pewności, którzy pracownicy przekroczą 183 dni pobytu we Francji z reguły dlatego, iż to kontrahent francuski decyduje o ponownym zatrudnieniu lub przedłużeniu obecnej umowy o pracę – jeśli pracownik wywiązuje się w sposób satysfakcjonujący ze swych obowiązków.
  
  

Do chwili obecnej spółka odprowadzała zaliczki na podatek dochodowy do urzędu skarbowego w Polsce, jednakże w świetle licznych interpretacji zasady 183 dni wobec pracowników tymczasowych spółka w br. podatkowym będzie odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy pracowników delegowanych od 1-go dnia ich pobytu do odpowiedniego biura podatkowego we Francji. Dotyczyć to będzie zarówno pracowników, którzy przekroczą 183 dni pobytu, jak i tych którzy nie przekroczą tego okresu.

Identyczny schemat działania spółki występuje w stosunku do pracowników delegowanych do Belgii. Spółka w br. podatkowym będzie również odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od 1-go dnia pobytu w Belgii, zarówno w stosunku do pracowników, których pobyt w Belgii przekroczy 183 dni, jak i tych którzy nie przekroczą tego okresu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy spółka postąpi prawidłowo odprowadzając zaliczki na podatek dochodowy od 1-go dnia pracy pracownika tymczasowego we Francji i Belgii do odpowiednich organów podatkowych, jednocześnie nie odprowadzając już ich do polskiego urzędu skarbowego w stosunku do wszystkich pracowników delegowanych, nawet tych, którzy nie przekroczą okresu 183 dni...
2. Czy spółka, w świetle przytoczonego schematu działania prawidłowo interpretuje swoją rolę jako pośrednika a nie pracodawcy (za takiego uważa się podmiot, który ma prawo do prowadzenia prac oraz ponosi związane z tym ryzyko i odpowiedzialność)...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka stoi na stanowisku, iż powinna odprowadzić zaliczki na podatek dochodowy pracowników oddelegowanych do Francji i Belgii od 1-go dnia ich pobytu w pracy do odpowiednich organów francuskich i belgijskich. Dotyczy to zarówno pracowników, którzy przekroczą 183 dni pobytu i tych, którzy tego okresu nie przekroczą.

Spółka stoi również na stanowisku, że występując w roli pośrednika, nie spełnia równocześnie trzech warunków obligujących spółkę do obowiązkowego odprowadzenia zaliczek do polskiego urzędu skarbowego dla pracowników, których pobyt we Francji nie przekroczy 183 dni w 12 kolejnych miesiącach roku podatkowego ( art. 15 ust. 2 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (art. 3 ust.1a ww. ustawy).
   
   

Stosownie do art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jednocześnie, na podstawie art. 32 ust. 6 ww. ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów dla rozstrzygnięcia czy Wnioskodawca ma obowiązek naliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika mającego miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z pracy wykonywanej poza jej terytorium i czy winien zaprzestać poboru tychże zaliczek konieczne jest rozstrzygnięcie kwestii czy dochody te podlegały, podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca deleguje zatrudnione osoby do pracy we Francji i Belgii. W przedmiotowej sprawie mają więc zastosowanie przepisy umowy polsko-francuskiej i polsko-belgijskiej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Warszawie dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5), z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie.

Jeżeli praca jest tam wykonywana, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

Przepis art. 15 ust. 2 tej ww. umowy określa wyjątki od powyższej zasady. Zgodnie z tym przepisem, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej na terenie drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nieprzekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowym,
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby,
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Warszawie dnia 20.08.2001 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 211, poz. 2139), z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast, w świetle art. 15 ust. 2 Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów, należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy/konwencji, wynagrodzenie pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Francji/Belgii. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno we Francji/Belgii jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Natomiast art. 15 ust. 2 umowy/konwencji określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (we Francji/Belgii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Należy zaznaczyć, iż warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) umowy/konwencji, zgodnie z którym wynagrodzenie musi być wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsce zamieszkania lub siedziby we Francji/Belgii, należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku. Pkt 8 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, iż pracodawcą w tym znaczeniu jest osoba mająca prawo do prowadzenia prac oraz ponosząca związane z tym ryzyko i odpowiedzialność. W przypadku więc międzynarodowego najmu siły roboczej funkcje te spełnia na ogół użytkownik siły roboczej. W tym kontekście funkcji pracodawcy nie można przypisać pośrednikowi. W celu ustalenia, który podmiot (pośrednik czy faktyczny użytkownik siły roboczej) powinien być uznany za pracodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt b) umowy, należy poddać analizie m.in. następujące okoliczności:

• kto ponosi odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy pracowników;
• czy na użytkowniku spoczywa obowiązek instruowania pracownika;
• czy prace wykonywane są w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika;
• czy wynagrodzenie pośrednika oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku między wynagrodzeniem pośrednika a pracą pracownika;
• czy narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy;
• czy liczbę i kwalifikacje pracowników określa tylko pośrednik czy też faktyczny użytkownik pracy.
  
  

W przypadku, jeśli analiza powyższych funkcji doprowadziła do wniosku, iż faktycznym pracodawcą jest użytkownik siły roboczej (zagraniczny kontrahent), należy uznać, iż warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) umowy/konwencji nie jest spełniony, a zatem wynagrodzenie oddelegowanych pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy/konwencji (tj. we Francji/Belgii i w Polsce). Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce należy zastosować określoną w umowie/konwencji metodę unikania podwójnego opodatkowania.

W przypadku oddelegowania pracowników do Francji, w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania, na podstawie art. 23 ust. 1 lit. a) ww. umowy polsko-francuskiej w związku z art. 27 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosuje się metodę wyłączenia z progresją, która polega na tym, że dochód uzyskany z tytułu pracy za granicą, jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, jednakże dla ustalenia stawki podatku od pozostałych dochodów podatnika podlegających opodatkowaniu w Polsce stosuje się stawkę podatku wyliczoną dla całego dochodu osiągniętego zarówno w Polsce jak i za granicą.

Natomiast w przypadku oddelegowania pracowników do Belgii, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce należy zastosować określoną w art. 23 ust. 2 pkt a) Konwencji metodę unikania podwójnego opodatkowania (metoda proporcjonalnego zaliczenia).

Zgodnie z ww. art. 23 ust. 2 lit. a) pkt 1 Konwencji, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochody lub posiada majątek, które, stosownie do postanowień niniejszej Konwencji, podlegają opodatkowaniu w Belgii, to Polska zezwoli na odliczenie od podatku należnego od tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Belgii (w tym, w odniesieniu do dywidend, na warunkach i w granicach przewidzianych przez ustawodawstwo polskie, na odliczenie podatku należnego w Belgii od zysków, z których dywidendy są wypłacane).

Jednakże takie odliczenie w żadnym razie nie może przekroczyć tej części podatku dochodowego lub podatku od majątku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada bądź na dochód, bądź na majątek, jaki może być opodatkowany w Belgii.

Metoda ta podlega zastosowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. 9 i 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca – agencja pracy tymczasowej oddelegowuje polskich pracowników do pracy we Francji i Belgii. Pracownicy delegowani są na okres od 1 m-ca do 12 m-cy w ciągu roku podatkowego. Spółka zatrudnia ich na umowę o pracę na czas określony. Pracownicy mają rezydencję podatkową w Polsce. Pracownicy są zatrudniani od 1-go dnia pracy tylko i wyłącznie w celach oddelegowania ich do pracodawcy użytkownika francuskiego i belgijskiego. Spółka zawiera umowy o świadczenie usług (użyczanie pracowników tymczasowych do prac budowlanych) ze spółkami francuskimi i belgijskimi, gdzie zobowiązuje się dostarczyć personel za odpowiednim wynagrodzeniem). Praca we Francji i Belgii wykonywana jest pod kierownictwem i kontrolą kontrahenta francuskiego i belgijskiego. Spółka nie ponosi odpowiedzialności za wydajność i wyniki pracy pracowników tymczasowych, natomiast pracownicy nie stosujący się do zaleceń i wskazówek kontrahenta francuskiego i belgijskiego mogą nie być zatrudnieni ponownie. Godziny czasu pracy są monitorowane i ewidencjonowane przez kontrahenta francuskiego i belgijskiego. Materiały i narzędzia do pracy dostarczane są przez kontrahenta francuskiego i belgijskiego. Koszty wynagrodzeń pracownika tymczasowego w całości ponosi spółka, przy czym są one naliczane na podstawie ewidencji godzin przysłanych i zatwierdzonych przez kontrahenta francuskiego i belgijskiego. Spółka nie zatrudnia osób z Polski do bezpośredniego nadzorowania pracy pracowników oddelegowanych. Spółka delegując pracownika nie ma całkowitej pewności, którzy pracownicy przekroczą 183 dni pobytu we Francji i Belgii, z reguły dlatego, iż to kontrahent francuski i belgijski decyduje o ponownym zatrudnieniu lub przedłużeniu obecnej umowy o pracę – jeśli pracownik wywiązuje się w sposób satysfakcjonujący ze swych obowiązków.

W związku z powyższym, skoro Wnioskodawca zatrudniający pracowników na umowę o pracę ma status jedynie pośrednika, gdyż faktycznym pracodawcą jest użytkownik francuski i belgijski, to nie został spełniony warunek art. 15 ust. 2 pkt b) ww. umowy i konwencji, tym samym nie zostały spełnione łącznie wszystkie warunki wskazane w art. 15 ust. 2 cytowanej umowy/konwencji, pozwalające wynagrodzenie za pracę pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskane na terenie Francji i Belgii opodatkować tylko w Polsce, nawet gdyby pozostałe warunki art. 15 ust. 2 tej umowy i konwencji były spełnione. Powyższe wskazuje bowiem, iż wynagrodzenie pracowników tymczasowych jest de facto wypłacane w imieniu pracodawcy, który ma siedzibę we Francji i Belgii. W związku z tym uzyskane wynagrodzenie, zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy/konwencji, podlega opodatkowaniu we Francji/Belgii i w Polsce. To oznacza, że dochody uzyskane przez pracowników z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Francji i Belgii, niezależnie od długości ich pobytu we Francji w danym roku podatkowym oraz w Belgii w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynających się lub kończących w danym roku podatkowym, podlegają opodatkowaniu według przepisów prawa francuskiego/belgijskiego poczynając od pierwszego dnia ich pobytu w danym roku podatkowym.

Odnosząc się do zagadnień naliczania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy do odpowiednich organów podatkowych we Francji i Belgii, wskazać należy, iż tut. Organ nie jest władny do rozstrzygnięcia zagadnień z zakresu francuskiego i belgijskiego prawa podatkowego, a tym samym do ustosunkowania się do stanowiska zajętego w odniesieniu do pytań numer 1, bowiem nie jest uprawniony ani kompetentny do interpretowania wewnętrznych przepisów prawa podatkowego innego kraju, w tym m.in. dotyczących obowiązków ciążących na wnioskodawcy. Działając w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie jest uprawniony zgodnie z art. 14b § 1 i § 6 w związku z art. 3 Ordynacji podatkowej – do interpretowania m.in. postanowień ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednakże postanowienia tychże umów nie regulują kwestii obowiązków podatkowych pośredników w międzynarodowym najmie siły roboczej w związku z wypłaconymi przez nich wynagrodzeniami. Umowa polsko-francuska w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku oraz Konwencja polsko-belgijska w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku również nie reguluje tych kwestii. W związku z czym w niniejszej interpretacji indywidualnej Organ nie może dokonać oceny stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie.

W przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt nie spełnienia warunku art. 15 ust. 2 lit. b) ww. umowy/konwencji dochody pracowników podlegają opodatkowaniu we Francji od pierwszego dnia (w danym roku podatkowym) i Belgii od pierwszego dnia (w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynających się lub kończących w danym roku podatkowym), w którym praca była wykonywana we Francji/Belgii u pracodawcy francuskiego/belgijskiego. W świetle powyższego, na Wnioskodawcy jako płatniku – nie ciążył obowiązek obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych do organu podatkowego w Polsce od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom z tytułu pracy najemnej wykonywanej we Francji u francuskiego pracodawcy – użytkownika i w Belgii u belgijskiego pracodawcy – użytkownika

Reasumując, należy stwierdzić, iż dla pracowników oddelegowanych do pracy we Francji i Belgii Wnioskodawca pełni rolę pośrednika. Wynagrodzenia tych pracowników podlegają opodatkowaniu według przepisów prawa francuskiego/belgijskiego poczynając od pierwszego dnia ich pobytu w danym roku podatkowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. Marii Curie-Skłodowskiej 40, 20-024 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.