INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 1 grudnia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 9 lutego 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• sposobu ustalenia dochodu ze sprzedaży wskazanej we wniosku nieruchomości budynkowej (pawilonu handlowego) - jest nieprawidłowe,
• wpływu rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych na zasady ustalania ww. dochodu – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 1 grudnia 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia dochodu ze sprzedaży wskazanej we wniosku nieruchomości budynkowej oraz wpływu rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych na zasady ustalania ww. dochodu. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 31 stycznia 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-1240/11/AP wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 9 lutego 2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W listopadzie 1993 r. Wnioskodawca wraz z inną osobą fizyczną zakupił na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej pawilon handlowy wraz z gruntem, na którym był posadowiony. Wnioskodawca dzierżawił uprzednio ten pawilon i wykorzystywał go na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Na okoliczność zakupu ww. nieruchomości sporządzony został akt notarialny oraz wystawiona została przez sprzedającego faktura. Nieruchomość została nabyta z zamiarem prowadzenia w niej działalności gospodarczej (handel artykułami spożywczymi i przemysłowymi). Sprzedawca w momencie zakupu był płatnikiem VAT, a sprzedawany budynek stanowił zorganizowaną część przedsiębiorstwa. Od umowy kupna sprzedaży pobrano u notariusza opłatę skarbową. Na fakturze zakupowej nie było naliczonego podatku VAT.

Po dokonaniu zakupu ww. budynku jego drugi współwłaściciel wydzierżawiał swoją część Wnioskodawcy i wystawiał Mu rachunki z tytułu dzierżawy. W listopadzie 1993 r. Wnioskodawca wprowadził zakupiony obiekt do ewidencji środków trwałych i rozpoczął dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej (wartość działki wyodrębniono i nie podlegała ona amortyzacji). W listopadzie 1994 roku właściciele przedmiotowego budynku zawiązali spółkę cywilną i od 20 grudnia 1994 r. wspólnie prowadzili w tym budynku działalność gospodarczą. Budynek został wpisany do ewidencji środków trwałych spółki. Odpisy amortyzacyjne były kosztami uzyskania przychodów w spółce cywilnej. W latach 1996 – 1998 r., dokonano rozbudowy istniejącego obiektu (została dobudowana nowa część, zmieniono dach budynku). Rozbudowę zakończono pod koniec 1998 roku i 18 grudnia 1998 r. została zwiększona dotychczasowa wartość budynku o poniesione nakłady inwestycyjne. W żadnym z kolejnych lat nie były już prowadzone prace inwestycyjne, które by zwiększały wartość początkową budynku.

• wartość początkowa budynku przed rozbudową wynosiła 40.000 zł.
• ogólna wartość inwestycji wyniosła 360.000 zł (nakłady przekroczyły 30% dotychczasowej wartości).
• wartość początkowa po oddaniu inwestycji wynosiła 400.000 zł.
• wartość odpisów amortyzacyjnych do 31 grudnia 1998 r. wyniosła 5.000 zł (w całości były to odpisy amortyzacyjne podatkowe, uwzględnione w kosztach uzyskania przychodów).
  
  

Ogólna wartość inwestycji wyniosła 360.000 złotych, z czego 340.000 złotych było odpisane w ramach tzw. ulgi inwestycyjnej od dochodu obydwu wspólników w latach podatkowych 1996-1998, zgodnie z art. 26a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 1998 r. Od stycznia 1999 r. podstawa do obliczania amortyzacji wyniosła 400.000 zł, z czego od kwoty 340.000 zł były to tzw. „odpisy niepodatkowe” - tzn. odpisy amortyzacyjne od tej kwoty nie stanowiły kosztów uzyskania przychodu, a od kwoty 60.000 zł (40.000 przed rozbudową plus 20.000 rozbudowa „podatkowa”) były odpisami „podatkowymi”.

Na koniec 2011 roku w ewidencji środków trwałych widniały następujące kwoty:

• wartość początkowa budynku 400.000 zł
• dotychczasowe odpisy amortyzacyjne (włącznie z odpisem za grudzień 2011r.) 136.000 zł (liczone od podstawy 400.000 zł), z tego odpisy „niepodatkowe” 112.000 (od podstawy 340.000) i odpisy „podatkowe” 24.000 zł (od podstawy 60.000 zł).
  
  

W grudniu 2011 r. Wnioskodawca planował sprzedać nieruchomość (budynek) wraz z działką innemu podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą. Sprzedaż nie będzie związana z likwidacją firmy, będzie to sprzedaż składnika majątku firmy. Nie będzie to też sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Cała wartość uzyskana ze sprzedaży będzie dla firmy pozostałym przychodem.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż początkowo był wspólnikiem spółki cywilnej, która w 2001 r. została przekształcona w spółkę jawną (wpis do KRS z dnia 31 grudnia 2001 r.). Po przekształceniu w spółkę jawną dokonano zmian w księgach wieczystych i właścicielem hipotecznym nieruchomości stała się Spółka jawna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem. Spółka posiada jeszcze inny obiekt handlowy, w którym dalej będzie prowadzić działalność handlowa. Budynek od dnia rozbudowy (tj. od 31 grudnia 1998 r.) do dnia złożenia wniosku nie był wydzierżawiany osobie trzeciej. W 2011 r. Spółka prowadziła księgi handlowe i podległa ustawie o rachunkowości.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 4 lutego 2012 r., wskazano, iż Wnioskodawca od początku istnienia Spółki posiada w niej 50% udziałów i 50% dochodów ze spółki jest podstawą do wyliczenia jego podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wyliczenie prawidłowej podstawy jego dochodu wiąże się nierozerwalnie najpierw z ustaleniem prawidłowego dochodu ze sprzedaży nieruchomości w spółce (ponieważ nieruchomość jest własnością spółki i jest prowadzona jedna księgowość).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Jak prawidłowo obliczyć dochód ze sprzedaży nieruchomości, tak aby dochód przypadający na Wnioskodawcę był obliczony prawidłowo – zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowy m od osób fizycznych...
2. Czy w przypadku sprzedaży dokonanej w 2012 roku, w którym Spółka będzie prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, sposób wyliczenia dochodu ze sprzedaży będzie taki sam...
   
   

Ad 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochód ze sprzedaży środka trwałego stanowi różnica pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych, która jest pomniejszona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków trwałych. Jak wskazał Wnioskodawca, wartość początkowa środka trwałego wynosi 400.000 zł, dotychczasowe odpisy 136.000 zł, niezamortyzowana wartość środka trwałego to 264.000 zł. Dochód ze sprzedaży ww. nieruchomości wyliczy odejmując od uzyskanego przychodu (netto) kwotę 264.000 zł. Ponadto Wnioskodawca uważa, iż tzw. niepodatkowe odpisy amortyzacyjne (czyli dokonane od wartości inwestycji, która była odpisana w ramach tzw. ulgi inwestycyjnej od dochodu obydwu wspólników w PIT 5) należy również uwzględnić w ogólnej wartości dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych przy wyliczaniu niezamortyzowanej wartości środka trwałego na dzień sprzedaży.

Ad 2.

Wnioskodawca uważa, iż sposób prowadzenia ewidencji podatkowej (księgi handlowa albo podatkowa księga przychodów i rozchodów) nie będzie mieć wpływu na sposób wyliczenia dochodu ze sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 tej ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast zgodnie z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa, ustalona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 1.500 zł.
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi,

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c, przy określeniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 14 ust. 2c ww. ustawy, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, iż przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych, o których mowa w art. 14 ust. 2c ww. ustawy), stanowią przychód z działalności gospodarczej.

Jak wynika z treści złożonego wniosku Wnioskodawca zamierza sprzedać nieruchomość gruntową wraz ze znajdującym się na niej budynkiem pawilonu handlowego, stanowiącego środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę w formie spółki jawnej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zatem, w przedmiotowej sprawie będziemy mieli do czynienia ze zbyciem nieruchomości niemieszkalnej, stanowiącej środek trwały wykorzystywany w prowadzonej przez Wnioskodawcę w formie spółki jawnej działalności gospodarczej oraz gruntu, na którym ten budynek się znajduje. W konsekwencji przychód uzyskany z odpłatnego zbycia tych nieruchomości będzie traktowany jako przychód ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Natomiast dochód z tej sprzedaży Wnioskodawca zobowiązany będzie ustalić w oparciu o przepis art. 24 ust. 2 zdanie drugie i pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Przepis powyższy określając sposób ustalania dochodu z odpłatnego zbycia m.in. nieruchomości, wskazuje na konieczność uwzględnienia w tej mierze trzech wartości:

• przychodu z odpłatnego zbycia,
• wartości początkowej środka trwałego,
• sumy odpisów amortyzacyjnych.
  
  

Wskazać przy tym należy, iż stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż w dacie sprzedaży środków trwałych kosztem uzyskania tego przychodu są wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie środków trwałych pomniejszone o odpisy amortyzacyjne.

Zauważyć również należy, iż zgodnie z art. 26a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 1998 r. (t.j. Dz. U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 ze zm.), od podstawy opodatkowania, obliczonej zgodnie z art. 26 ust. 1, odlicza się w roku podatkowym, wydatki na cele określone w ust. 3, zwane dalej "wydatkami inwestycyjnymi”.

Przy czym, w myśl art. 26a ust. 3 pkt 2 tej ustawy, w ww. brzmieniu, odliczeniu od podstawy opodatkowania podlegają faktycznie poniesione wydatki na: zakup, budowę, a także na rozbudowę będących własnością podatnika budynków i lokali stanowiących odrębną nieruchomość w tych budynkach oraz budowli zaliczonych, zgodnie z Klasyfikacją rodzajową środków trwałych Głównego Urzędu Statystycznego, do grupy 1 podgrupy 10-13, podgrupy 15 rodzaju 151 i 152 w zakresie budynków aptek, podgrupy 16 rodzaju 166 i 168, podgrupy 18 rodzaju 180 i 182-185 oraz do grupy 2 podgrupy 20-23 i 25-27.

Stosownie natomiast do treści art. 26a ust. 8 tej ustawy w ww. brzmieniu, odliczenia wydatków inwestycyjnych, o których mowa w ust. 3 pkt 1-8, dokonane w roku podatkowym traktuje się w tym roku na równi z odpisami z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisami amortyzacyjnymi) (…).

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż wydatki inwestycyjne, które zostały odliczone od podstawy opodatkowania w ramach tzw. ulgi inwestycyjnej, traktowane są w tymże roku na równi z odpisami amortyzacyjnymi, które w świetle treści art. 23 ust. 1 pkt 1 oraz art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy również uwzględnić przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży środka trwałego, którego ww. ulga dotyczyła.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, w listopadzie 1993 r. Wnioskodawca wraz z inną osobą fizyczną zakupił nieruchomość gruntową wraz ze znajdującym się na niej budynkiem pawilonu handlowego. Wnioskodawca w zakupionym budynku prowadził działalność gospodarczą. W listopadzie 1993 r. wprowadził zakupiony obiekt do ewidencji środków trwałych i rozpoczął dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej budynku (wartość działki wyodrębniono i nie podlegała ona amortyzacji). W listopadzie 1994 roku właściciele przedmiotowego budynku zawiązali spółkę cywilną i od 20 grudnia 1994 r. wspólnie prowadzili działalność gospodarczą w tym budynku. Budynek został ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych tej Spółki. Odpisy amortyzacyjne były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. W latach 1996 – 1998 r. dokonano rozbudowy istniejącego obiektu (została dobudowana nowa część, zmieniono dach budynku). Rozbudowę zakończono 1998 roku i zwiększono dotychczasową wartość budynku o poniesione nakłady inwestycyjne. Ogólna wartość inwestycji wyniosła 360.000 złotych, z czego kwota 340.000 złotych została odpisana w ramach tzw. ulgi inwestycyjnej od dochodu wspólników w latach podatkowych 1996-1998, zgodnie z art. 26a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 1998 r. Od stycznia 1999 r. wartość początkowa ww. budynku stanowiąca podstawę do dokonywania odpisów amortyzacyjnych wyniosła 400.000 zł, z czego od kwoty 340.000 zł dokonywano tzw. „odpisów niepodatkowych”, a więc odpisów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodu. Natomiast od kwoty 60.000 zł dokonywano odpisy stanowiące koszt uzyskania przychodu. Wnioskodawca planuje sprzedać ww. nieruchomość innemu podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż ustalając dochód ze sprzedaży wskazanego we wniosku pawilonu handlowego, od kwoty przychodu ustalonego zgodnie z cytowanymi przepisami, należy odjąć kwotę odpowiadającą wartości początkowej środka trwałego wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (tj. kwotę wydatków poniesionych na nabycie ww. nieruchomości powiększoną o nakłady inwestycyjne uwzględnione w jej wartości początkowej), pomniejszoną o dokonane odpisy amortyzacyjne (zaliczone do kosztów uzyskania przychodów) oraz o równowartość wydatków (tzw. wydatków inwestycyjnych), które zostały odliczone od podstawy opodatkowania na podstawie art. 26a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 1998 r., o ile sprzedaż ta nastąpi w terminie nie skutkującym utratą prawa do ulgi inwestycyjnej.

Natomiast ustalając dochód ze sprzedaży nieruchomości gruntowej, która zgodnie z treścią art. 22c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie podlega amortyzacji, należy od przychodu uzyskanego z odpłatnego zbycia ww. nieruchomości gruntowej odjąć kwotę odpowiadającą wartości początkowej tego środka trwałego wykazanej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (tj. kwotę wydatków poniesionych na nabycie nieruchomości gruntowej).

Przy czym, z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki jawnej, przy wyliczaniu dochodu z odpłatnego zbycia przedmiotowej nieruchomości, przychody i koszty uzyskania tego przychodu zobowiązany będzie ustalić proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku Spółki, stosownie do treści z art. 8 ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie bowiem z tym przepisem, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Stosownie natomiast do treści art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.
   
   

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu ustalania dochodu ze sprzedaży wskazanego we wniosku pawilonu handlowego należy uznać za nieprawidłowe.

Natomiast na sposób ustalenia dochodu z odpłatnego zbycia składników majątku stanowiących m.in. środki trwałe w prowadzonej działalności gospodarczej, nie ma wpływu rodzaj prowadzonych przez podatnika ksiąg podatkowych. Bez względu zatem na to, czy Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, czy też księgi rachunkowe, dochód z odpłatnego zbycia przedmiotowej nieruchomości zobowiązany jest ustalić w oparciu o treść powołanych w niniejszej interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym więc zakresie stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Nadmienić należy, iż wydając niniejszą interpretację Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów, odniósł się jedynie do wskazanej w stanowisku Wnioskodawcy kwestii dotyczącej sposobu ustalenia dochodu z odpłatnego zbycia wskazanej we wniosku nieruchomości, w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie obejmuje bowiem badania prawidłowości przedstawionych przez Wnioskodawcę wyliczeń rachunkowych w tym względzie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.