INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 11.10.2011 r. (data wpływu 13.10.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za sprzedaż i opodatkowania kradzieży towaru – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13.10.2011 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za sprzedaż i opodatkowania kradzieży towaru.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie handlu. W 2010 r. Zainteresowany stwierdził, że jeden z pracowników dokonał kradzieży towarów handlowych. Aby ukryć fakt kradzieży, pracownik ten wystawił faktury w imieniu firmy na skradziony przez niego towar. Faktury zostały wystawione częściowo na firmy nie istniejące, częściowo na firmy istniejące, z którymi Wnioskodawca współpracuje. Ponieważ brak było wpłat za wystawione faktury Wnioskodawca rozpoczął wysyłanie ponagleń w sprawie zapłaty. W efekcie Wnioskodawca uzyskał, że w rzeczywistości do sprzedaży nie doszło. Firmy nie otrzymały ani towaru ani faktur. Towar został przywłaszczony przez pracownika. Wnioskodawca zgłosił sprawę do prokuratury, która prowadzi aktualnie postępowanie karne w tej sprawie w stosunku do pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w takiej sytuacji doszło do sprzedaży towaru...
2. Czy Wnioskodawca ma obowiązek dokonać zapłaty podatku VAT od towarów skradzionych...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro nie doszło do sprzedaży towarów, nie powstał obowiązek w podatku VAT. W związku z powyższym Wnioskodawca ma prawo do skorygowania naliczonego i odprowadzonego podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ww. ustawy. Przy czym przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast, zgodnie z art. 8 ust. 1 przez świadczenie usług, co do zasady, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 6 ustawy przepisów ustawy nie stosuje się do:

1. transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa;
2. czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.
   
   

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 22 ustawy przez pojęcie sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Jak wynika z przytoczonych przepisów, podatnik wystawia fakturę VAT w przypadku sprzedaży towaru lub usługi. Faktura VAT jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno–prawna faktury VAT zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt nabycia określonych towarów lub usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w 2010 r. Zainteresowany stwierdził, że jeden z pracowników dokonał kradzieży towarów handlowych. Aby ukryć fakt kradzieży, pracownik ten wystawił faktury w imieniu firmy na skradziony przez niego towar. Faktury zostały wystawione częściowo na firmy nie istniejące, częściowo na firmy istniejące, z którymi Wnioskodawca współpracuje. Ponieważ brak było wpłat za wystawione faktury Wnioskodawca rozpoczął wysyłanie ponagleń w sprawie zapłaty. W efekcie Wnioskodawca uzyskał informacje, że w rzeczywistości do sprzedaży nie doszło. Firmy nie otrzymały ani towaru ani faktur. Towar został przywłaszczony przez pracownika. Wnioskodawca zgłosił sprawę do prokuratury, która prowadzi aktualnie postępowanie karne w tej sprawie w stosunku do pracownika.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz analizę przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że w przedstawionej sytuacji nie wystąpiła sprzedaż w rozumieniu art. 2 ust. 22 ustawy o podatku od towarów i usług, którą jest między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W konsekwencji, należy uznać, iż wystawione przez pracownika dokumenty nie są fakturami, gdyż jak wynika z przepisu art. 106 ust. 1 ustawy, faktura w szczególności stwierdza dokonanie sprzedaży. Skoro bowiem sfałszowane przez pracownika „faktury” nie dokumentują sprzedaży dokonanej przez Wnioskodawcę, tym samym nie generują obrotu po stronie Wnioskodawcy, a co za tym idzie nie powinny być uwzględnione w rozliczeniu podatkowym z tytułu podatku od towarów i usług.

Reasumując, w przedstawionej sytuacji nie doszło do sprzedaży, a zatem Wnioskodawca ma prawo skorygować odprowadzony wcześniej podatek VAT należny wynikający ze sfałszowanych dokumentów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto nadmienia się, iż w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.