Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/443-1428/12/EJ
z 20 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2012r. (data wpływu 21 grudnia 2012r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 lutego 2013r. (data wpływu 5 marca 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• prawidłowe w zakresie wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT opłaty targowej oraz opłaty za parkowanie oraz prawa do pełnego odliczenia podatku VAT w przypadku zakupów związanych z funkcjonowaniem placu targowego
• nieprawidłowe w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT w ramach realizacji zadania inwestycyjnego pn. „…”
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT opłaty targowej oraz opłaty za parkowanie oraz prawa do pełnego odliczenia podatku VAT w przypadku zakupów związanych z funkcjonowaniem placu targowego
• prawa do pełnego odliczenia podatku VAT w ramach realizacji zadania inwestycyjnego pn. „…”
  
  

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 lutego2013r. (data wpływu 5 marca 2013r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe):

Gmina dnia 1 lipca 1997r. powołała jednostkę budżetową T. na mocy Uchwały Rady Miejskiej. Zgodnie ze statutem uchwalonym przez Radę Miejską, jednym z zadań działalności T. jest pobór opłat targowych zgodnie z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych oraz opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych zgodnie z ustawą o drogach publicznych, w strefie płatnego parkowania. Wnioskodawca jako jednostka budżetowa powołana przez Gminę do realizacji zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług nie jest uznawana za podatnika podatku od towarów i usług w zakresie pobierania opłaty targowej i parkingowej. Wnioskodawca od dnia 30 czerwca 1997r. jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Dnia 23 czerwca 1997r. Prezydent Miasta zwrócił się do Izby Skarbowej z zapytaniem dotyczącym możliwości zwolnienia z odprowadzania podatku VAT przez nowopowstałą jednostkę T. w związku z pobieraniem opłaty targowej. W odpowiedzi Izba Skarbowa, powołując się na ustawę o podatku od towarów i usług stwierdza cyt. „Pobieranie opłat targowych jest zwolnione od podatku od towarów i usług…”.

Wnioskodawca oprócz przychodów ze sprzedaży opłaty targowej i przychodów ze sprzedaży opłaty za parkowanie, osiąga przychody ze sprzedaży usług najmu i dzierżawy składników majątku gminy, które są opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

W związku z powołaną interpretacją, do ustalenia struktury sprzedaży, corocznie w liczniku proporcji Wnioskodawca uwzględnia kwoty uzyskane ze sprzedaży opodatkowanej 23% (poprzednio 22%) z tytułu najmu i dzierżawy, a w mianowniku opłaty opodatkowanej z tytułu najmu i dzierżawy oraz opłaty targowej, traktując ją jako sprzedaż zwolnioną. Od 1 lipca 2012r. Wnioskodawca przejął zadania obsługi strefy płatnego parkowania na terenie miasta w zakresie poboru opłat za parkowanie w tej strefie. W większej części faktury zakupów materiałów i usług, które są kosztami uzyskania przychodów, dotyczą zarówno sprzedaży opodatkowanej jak i sprzedaży z tytułu opłaty targowej i opłaty za parkowanie (np. opłata za wodę i kanalizację odczytane z jednego wspólnego licznika). Wnioskodawca odlicza podatek naliczony stosując art. 90 ust. 2 i 3 ustawy.

W piśmie z dnia 28 lutego 2013r. Wnioskodawca wyjaśnił dodatkowo, że ilekroć we wniosku napisane jest sprzedaż opłaty targowej i opłat za parkowanie, należy rozumieć pobór opłaty targowej i opłaty za parkowanie na terenie miasta. Wnioskodawca posiada faktury, które jest w stanie przyporządkować w całości do poboru opłaty targowej i poboru opłat za parkowanie lub przyporządkować wyłącznie do sprzedaży opodatkowanej z tytułu najmu lub dzierżawy, ale w większej ilości faktur za zakup materiałów i usług na tym placu Wnioskodawca nie jest stanie bezpośrednio i obiektywnie przyporządkować jaka część dotyczy sprzedaży opodatkowanej, a jaka poboru opłaty targowej i opłaty za parkowanie.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że zadanie pn. „…” obejmuje w szczególności:

• w zakresie przybudowy placu handlowego:
  • demontaż istniejących obiektów placu (kioski i stragany),
  • przebudowę nawierzchni placu,
  • budowę pawilonów owocowo-warzywnych i kwiatowych,
  • budowę stołów kupieckich z zadaszeniem,
  • budowa instalacji wewnętrznych i zewnętrznych wod.-kan. i elektrycznych wraz z przyłączami
• w zakresie budowy kolektora wód opadowych od placu handlowego do potoku:
  • budowa kolektora wód opadowych wraz z komorą i zaworem regulacyjnym oraz wylotem do potoku,
  • przebudowa kolidującego wodociągu
  • przebudowa kolidującego oświetlenia ulicznego wraz z liniami kablowymi.
  
  

Plac targowy do przebudowy jest własnością gminy a Wnioskodawca ma go w trwałym zarządzie. Zadaniem Wnioskodawcy jest pobór opłat targowych jako nieopodatkowane oraz sprzedaż usług dzierżawy i najmu na podstawie faktur (opodatkowane). Nie występuje na placu sprzedaż zwolniona. Wnioskodawca nie jest w stanie bezpośrednio i obiektywnie przyporządkować wydatków do pobieranych opłat targowych i do sprzedaży usług najmu i dzierżawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania (ostatecznie sprecyzowane w piśmie z dnia 28 lutego 2013r.):

1. Czy przychody z tytułu poboru opłat targowych i opłat za parkowanie w strefie płatnego parkowania na terenie miasta należy traktować jako niepodlegające pod ustawę o VAT i od zakupów (kosztów) odliczać 100% VAT naliczonego od należnego, jeśli Wnioskodawca nie jest w stanie bezpośrednio i obiektywnie przyporządkować jaka część dotyczy sprzedaży opodatkowanej, a jaka poboru opłaty targowej i opłaty za parkowanie?
2. Czy Wnioskodawca będzie miał prawo w 100% odliczenia naliczonego podatku VAT od zakupów inwestycyjnych, czy też będzie konieczność stosowania struktury sprzedaży wyliczonej na podstawie danych z 2012r. ze sprzedaży opodatkowanej i niepodlegającej pod ustawę, korygowaną przez kolejne 10 lat?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy (doprecyzowane pismem z dnia 28 lutego 2013r.):

1. Obie ww. opłaty nie podlegają pod ustawę o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawca realizując w imieniu gminy zadania publiczne w tym zakresie nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, gdyż w tym zakresie nie wykonuje ww. zadań na podstawie umów cywilnoprawnych. Wnioskodawca uważa, że przysługuje mu do 100% odliczenia VAT naliczonego nad należnym.
2. Będzie można odliczyć 100% podatku VAT, z uwagi na to, że Wnioskodawca nie posiada sprzedaży zwolnionej a jedynie opodatkowaną i niepodlegającą opodatkowaniu. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza wyrok NSA (sygn. I FPS 9/10 z dnia 24 października 2011r.), że do ustalenia proporcji sprzedaży nie wlicza się transakcji niepodlegających VAT.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe w zakresie wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT opłaty targowej oraz opłaty za parkowanie oraz prawa do pełnego odliczenia podatku VAT w przypadku zakupów związanych z funkcjonowaniem placu targowego
• nieprawidłowe w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT w ramach realizacji zadania inwestycyjnego pn. „…”.
  
  

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Jak wynika z powyższego wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo – przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

1. dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,
2. odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.
   
   

Z powołanych przepisów wynika, iż organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy nie są podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają z tego tytułu należności, opłaty lub składki. Organy te oraz urzędy je obsługujące są natomiast podatnikami podatku od towarów i usług w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Generalnie zatem wyłączone od opodatkowania podatkiem od towarów i usług są czynności wykonywane przez podmioty prawa publicznego (organy władzy publicznej i urzędy obsługujące te organy) w ramach sprawowanego przez nie władztwa publicznego.

W tym miejscu zauważyć należy, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „organu władzy publicznej” jak i „urzędów obsługujących te organy”, odwołując się jedynie do odrębnych przepisów nakładających na te organy obowiązek realizacji zadań o charakterze publicznym.

Na wstępie należy zaznaczyć, że takie pojęcia jak „organ władzy publicznej” czy „urzędy obsługujące te organy” nie zostały zdefiniowane w ustawie o VAT. Choć w wielu aktach normatywnych ustawodawca posługuje się pojęciem „władza publiczna” czy „organy władzy publicznej”, to jednocześnie nigdzie nie definiuje tych pojęć.

Kwestię tę rozważał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 maja 2010r., w sprawie o sygn. I FSK 852/09, w którym stwierdził, iż „choć Konstytucja nie zawiera wprost definicji organu władzy publicznej, to jednak z jej treści da się wywieźć, że jednostki samorządu terytorialnego takie władztwo sprawują. W art. 16 ust. 2 Konstytucji ustrojodawca wskazał bowiem, że „Samorząd terytorialny uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej. Przysługującą mu w ramach ustaw istotną część zadań publicznych samorząd wykonuje w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność”. Z kolei w art. 163 Konstytucji wskazano, że samorząd terytorialny wykonuje zadania publiczne nie zastrzeżone przez Konstytucję lub ustawy dla organów innych władz publicznych. Powyższe wprost dowodzi, że ustrojodawca powierzył samorządowi terytorialnemu wykonywanie zadań administracji publicznej niezastrzeżonych do kompetencji innych organów władzy państwowej. W działaniach tych organy samorządu mogą korzystać ze środków prawnych o charakterze władczym, właściwych władzy państwowej”.

Zatem, w świetle sformułowań zwartych w Konstytucji RP, w szczególności, w art. 16 ust. 2 i art. 163, samorząd terytorialny należy traktować jako organ władzy publicznej. W uchwale NSA w składzie pięciu sędziów NSA z dnia 9 października z 2000r., sygn. akt OPK 14/00, Sąd stwierdził, iż pozycja jednostek samorządu terytorialnego jest wyznaczona przez dwie kategorie prawne, a mianowicie przez kompetencję i osobowość prawną. Na podstawie określonych prawem kompetencji gmina realizuje władztwo administracyjne i działa jako organ administracji publicznej, a w postępowaniu administracyjnym zajmuje pozycję organu prowadzącego postępowanie.

Dokonując wykładni art. 15 ust. 6 ustawy o VAT należy więc zauważyć, że celem tej regulacji jest wyłączenie wszelkich organów władzy publicznej oraz innych organów podlegających prawu publicznemu z kategorii podatników VAT w odniesieniu do czynności wykonywanych przez te podmioty w charakterze władz publicznych. Podatnikiem podatku od towarów i usług jest więc również organ władzy publicznej oraz urząd obsługujący ten organ, jeżeli w stosunku do określonej czynności lub transakcji zachowuje się jak podmiot gospodarczy. Z tego właśnie względu, ustawodawca uznał w art. 15 ust. 6 ustawy VAT, że organy (urzędy) nie są podatnikami w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca będący jednostką budżetową Gminy realizując zadania Gminy pobiera opłatę targową zgodnie z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych oraz pobiera opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych zgodnie z ustawą o drogach publicznych, w strefie płatnego parkowania.

Wątpliwość Wnioskodawca budzi, czy wykonując te zadania Wnioskodawca na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT działa jako organ władzy publicznej, a tym samym czy czynności poboru opłaty targowej i opłaty za parkowanie nie podlegają ustawie o VAT.

Zagadnienia dotyczące opłaty targowej reguluje ustawa z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 95, poz. 613 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach, z zastrzeżeniem ust. 2b.

Art. 15 ust. 2b cyt. ustawy stanowi, iż opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub w ich częściach.

W myśl art. 15 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opłatę targową pobiera się niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych oraz za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko.

Zatem opłata targowa jest szczególną formą daniny publicznej, pobieraną od podmiotów dokonujących sprzedaży na targowiskach lub innych wydzielonych miejscach. Wysokość opłaty ustala właściwa miejscowo rada gminy w trybie określonym ustawowo. Wnioskodawca pobierając takie opłaty będzie działał jako organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy, w konsekwencji czego opłaty te nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie mamy bowiem do czynienia z pobieraniem daniny o charakterze publicznym, która nie stanowi zapłaty za świadczenie usług.

W myśl art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), gmina posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, w szczególności sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy).

Jednocześnie należy zauważyć, iż w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym).

Na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 260), organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

W myśl ust. 2 tego artykułu, zarządcami dla poszczególnych kategorii dróg są:

1. krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad,
2. wojewódzkich – zarząd województwa,
3. powiatowych – zarząd powiatu,
4. gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).
   
   

Zarządca drogi może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy (art. 21 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o drogach publicznych, korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

Opłatę tą pobiera się, zgodnie z art. 13b ust. 1 ww. ustawy, za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo.

Artykuł 13b ust. 3 i 4 powołanej powyżej ustawy, daje gminie uprawnienie do ustalenia stref płatnego parkowania, ustalenia wysokości opłaty za parkowanie w wyznaczonych strefach oraz trybu poboru tej opłaty.

Z powołanych przepisów wynika zatem, że pobór opłat, w strefach płatnego parkowania wyznaczonych na drogach publicznych, jest zadaniem gminy nałożonym przez ustawę o drogach publicznych.

W myśl art. 13b ust. 7 ustawy o drogach publicznych, zarząd drogi lub w przypadku jego braku zarządca drogi pobiera opłaty za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ponoszonych przez użytkowników dróg na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy.

Natomiast zgodnie z podanym już przepisem art. 13b ust. 3 cytowanej ustawy o drogach publicznych wyznaczenie strefy płatnego parkowania i ustalenie wysokości opłat należy do kompetencji rady gminy.

Działania zarządców dróg mieszczą się zatem w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym i wynikają z wykonywania przez jednostki państwowe władztwa publicznoprawnego.

W odniesieniu zatem do opłat pobieranych przez Wnioskodawcę, będącego gminną jednostką budżetową, która na mocy uchwały Rady Miejskiej przejęła pobór opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych zgodnie z ustawą o drogach publicznych, nie ulega wątpliwości, że Wnioskodawca w ramach tych działań nie działa jako przedsiębiorca, lecz wykonuje działania mieszczące się w zakresie zadań własnych Gminy.

W przedmiotowej sprawie w odniesieniu do opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, zgodnie u ustawą o drogach publicznych mamy do czynienia z pobieraniem przez Wnioskodawcę (utworzoną w tym celu jednostkę budżetową) daniny o charakterze publicznym, która nie stanowi zapłaty za świadczenie usług.

Dochodami publicznymi, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.) są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty, wpłaty z zysku przedsiębiorstw państwowych i jednoosobowych spółek Skarbu Państwa a także inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, państwowych funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw.

Art. 40a ust. 1 ustawy o drogach publicznych stanowi, że opłaty określone w art. 13 ust. 1 i 2, z wyłączeniem opłaty elektronicznej, w art. 13f ust. 1 i art. 40 ust. 3 oraz kary pieniężne określone w art. 13k ust. 1 i 2, art. 29a ust. 1 i 2 oraz w art. 40 ust. 12, a także opłaty z tytułu umów zawieranych na podstawie art. 22 ust. 2 i art. 39 ust. 7 są przekazywane odpowiednio do budżetów jednostek samorządu terytorialnego lub na wyodrębniony rachunek bankowy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad.

Skoro zatem Gmina korzystając z przysługujących jej uprawnień powołała w drodze uchwały jednostkę budżetową – Wnioskodawcę, której zostały powierzone zadania, polegające na nakładaniu i przyjmowaniu opłat na podstawie przepisów ustawy o drogach publicznych, tj. opłat za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania, to należy uznać, iż Wnioskodawca w zakresie realizacji ww. zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa jest adresatem normy prawnej, o której mowa w art. 15 ust. 6 ustawy.

Zatem w żadnym wypadku nie można uznać, że Wnioskodawca działa w odniesieniu do pozyskiwania ww. wpływów jako podatnik VAT. Tym samym pozostają one poza zakresem regulacji VAT.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, iż obie opłaty nie podlegają pod ustawę o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawca realizując w imieniu Gminy zadania publiczne w ww. zakresie nie jest podatnikiem podatku VAT, należało uznać za prawidłowe.

Z treści wniosku wynika także, że Wnioskodawca realizując swoje zadania, wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT oraz czynności pozostające poza VAT (pobór opłaty targowej i opłaty za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania). Wnioskodawca posiada faktury, które jest w stanie przyporządkować w całości do poboru opłaty targowej i poboru opłat za parkowanie lub przyporządkować wyłącznie do sprzedaży opodatkowanej z tytułu najmu lub dzierżawy, ale w większej ilości faktur za zakup materiałów i usług (np. opłata za wodę i kanalizację odczytane z jednego wspólnego licznika) na tym placu Wnioskodawca nie jest w stanie bezpośrednio i obiektywnie przyporządkować jaka część dotyczy sprzedaży opodatkowanej, a jaka poboru opłaty targowej i opłaty za parkowanie.

Wątpliwość Wnioskodawcy rodzi pytanie czy Wnioskodawca może odliczać 100% podatku naliczonego, jeśli nie jest w stanie bezpośrednio i obiektywnie przyporządkować jaka część podatku naliczonego dotyczy sprzedaży opodatkowanej, a jaka poboru opłaty targowej i opłaty za parkowanie.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (…).

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu VAT. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności nieopodatkowanych VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż jeśli Wnioskodawca ponosi wydatki, w związku z którymi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego, to zgodnie z cytowanym przepisem art. 86 ust. 1 ustawy Wnioskodawcy, będącemu podatnikiem VAT, przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w części w jakiej poniesione wydatki służą do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

W przypadkach gdy podatnik wykonuje czynności uprawniające do odliczenia podatku VAT i nieuprawniające do tego odliczenia i nie ma możliwości przyporządkowania ponoszonych wydatków do czynności opodatkowanych lub nieopodatkowanych, zastosowanie znajduje przepis art. 90 ustawy o VAT, który ma na celu określenie wartości podatku naliczonego, służącego wyłącznie czynnościom opodatkowanym, z pominięciem tej części podatku naliczonego, w jakiej nabyte towary i usługi będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności zwolnionych od podatku.

W myśl art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Zgodnie z art. 90 ust. 2 cyt. ustawy, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w art. 90 ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W myśl art. 90 ust. 3 cyt. ustawy o VAT, proporcję, o której mowa w ust. 2 ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W art. 90 ust. 4 ustawy o VAT wskazano, iż proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika – używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności (art. 90 ust. 5 ustawy), a także obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie (art. 90 ust. 6 ustawy).

Zatem w liczniku tak ustalanej proporcji uwzględnia się roczny obrót z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, tzn. wartość transakcji, które zgodnie z art. 86 ust. ustawy, dają podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego. W mianowniku natomiast, uwzględnia się całkowity obrót uzyskany z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (czyli kwotę z licznika), oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo, a więc czynności zwolnionych od podatku VAT.

Podkreślić jednocześnie należy, iż czynności niepodlegające opodatkowaniu nie są w ogóle objęte zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, zatem nie uwzględnia się ich w proporcji.

Fakt ten nie stanowi jednakże przesłanki do przyznania prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z wykonywaniem czynności niepodlegających opodatkowaniu. Oznacza to jedynie, że czynności te znajdują się poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług oraz ich wykonywanie nie może stanowić podstawy do realizowania przewidzianych w niej praw.

Jak wynika z konstrukcji cytowanych wyżej przepisów, obowiązkiem podatnika w pierwszej kolejności jest przypisanie konkretnych wydatków do określonych rodzajów czynności, z którymi wydatki te są związane (czynności podlegające opodatkowaniu, zwolnione bądź niepodlegające opodatkowaniu). Natomiast zasada proporcjonalnego odliczania podatku ma zastosowania do tej kategorii zakupów, których nie da się jednoznacznie przypisać do konkretnego rodzaju czynności.

Mając na uwadze powyższe, w sytuacji, gdy podatnik jest w stanie przyporządkować kwoty podatku VAT naliczonego do czynności, w odniesieniu do których przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego – powinien dokonać odliczenia podatku VAT naliczonego na zasadach określonych przepisem art. 90 ust. 1 ustawy o VAT (tj. na zasadach tzw. „bezpośredniej alokacji”).

Natomiast w odniesieniu do podatku naliczonego wynikającego z wydatków związanych z czynnościami opodatkowanymi oraz niepodlegającymi opodatkowaniu, których nie można jednoznacznie przypisać do jednego rodzaju działalności w całości, albo do poszczególnych rodzajów działalności w odpowiednich częściach, stosuje się odliczenie pełne.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w uchwale 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjngo w Warszawie z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 9/10, gdzie w pkt 8.15. Sąd wskazał: „(…) w świetle przepisów art. 86 ust. 1 oraz art. 90 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie mogą wpłynąć na zakres prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zastosowaniu art. 90 ust. 3 powołanej wyżej ustawy”.

Należy podkreślić, iż w świetle powyższej uchwały, pełne prawo do odliczenia podatku przysługuje w stosunku do zakupów związanych zarówno z czynnościami opodatkowanymi jak i niepodlegajacymi opodatkowaniu, wyłącznie w sytuacji, gdy nie ma możliwości przyporządkowania ich do określonych rodzajów czynności.

Jednocześnie wskazać należy, że sposób wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną, winien mieć charakter obiektywny, determinowany okolicznościami sprawy. Wybór metody wyodrębnienia kwot podatku naliczonego należy wyłącznie do obowiązków Wnioskodawcy, gdyż metoda takiego wyodrębnienia nie została określona w ustawie, ani w przepisach wykonawczych do niej. Ważne jest jedynie, aby stanowiła właściwe odzwierciedlenie odliczenia podatku naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi w stosunku do całości podatku naliczonego, który jest związany zarówno z czynnościami opodatkowanymi, jak i czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu.

Wnioskodawca wskazał, że w przypadku niektórych zakupów nie ma możliwości bezpośredniego i obiektywnego przyporządkowania zakupów do poszczególnych rodzajów działalności tj. czynności opodatkowanych oraz niepodlegających opodatkowaniu.

W takiej sytuacji, w świetle powołanej powyżej uchwały siedmiu sędziów (sygn. akt I FPS 9/10), stwierdzić należy, że w przypadku gdy Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności wykonuje czynności opodatkowane podatkiem VAT oraz niepodlegające opodatkowaniu VAT i nie ma możliwości bezpośredniego i obiektywnego przyporządkowania dokonywanych zakupów związanych z funkcjonowaniem placu targowego (jego bieżącym utrzymaniem np. opłata za wodę i kanalizacja, odczytanie z jednego licznika) do jednego konkretnego rodzaju prowadzonej działalności, Wnioskodawcy przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu tych zakupów.

W świetle powyższego stanowisko w tym zakresie, zgodnie z którym przysługuje Wnioskodawcy 100% odliczenia VAT naliczonego, należało uznać za prawidłowe.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika także, że Wnioskodawca w 2013r. będzie realizować zadanie inwestycyjne pn. „…”. Plac targowy jest własnością gminy, a Wnioskodawca ma go w trwałym zarządzie. Zadaniem Wnioskodawcy jest pobór opłat targowych (czynności nieopodatkowane) oraz sprzedaż usług dzierżawy i najmu na podstawie faktur (czynności opodatkowane). Nie występuje na placu sprzedaż zwolniona. Wnioskodawca nie jest w stanie bezpośrednio i obiektywnie przyporządkować wydatków do pobieranych opłat targowych i do sprzedaży usług najmu i dzierżawy.

W przedstawionej sytuacji Wnioskodawca ma również wątpliwość czy może skorzystać z pełnego odliczenia podatku naliczonego na fakturach, a służącego czynnościom opodatkowanym podatkiem VAT oraz czynnościom niepodlegającycm VAT.

W tym miejscu zaznaczenia wymaga, że samorządowe jednostki budżetowe (a taką jest Wnioskodawca) stanowią jedną z form organizacyjnych jednostek sektora finansów publicznych, które tworzą, łączą i likwidują organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego. Jednostka budżetowa działa na podstawie statutu określającego w szczególności jej nazwę, siedzibę i przedmiot działalności. Tworząc jednostkę budżetową, organ założycielski (w omawianym przypadku Gmina) nadaje jej statut (chyba że odrębne ustawy stanowią inaczej) oraz określa mienie przekazywane tej jednostce w zarząd. Przepisy stanowią, że jednostki budżetowe funkcjonują z wykorzystaniem mienia, w które zostają wyposażone przez organ założycielski.

Zgodnie z art. 18 ustawy z 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 102, poz. 651 ze zm.) nieruchomości mogą być oddawane jednostkom organizacyjnym w trwały zarząd, najem i dzierżawę oraz użyczane na cele związane z ich działalnością. Instytucja trwałego zarządu uregulowana została w Rozdziale 5 Działu II ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, trwały zarząd jest formą władania nieruchomością przez jednostkę organizacyjną. Natomiast ust. 2 tego przepisu wynika, że jednostka organizacyjna ma prawo, z zastrzeżeniem ust. 6, korzystania z nieruchomości oddanej w trwały zarząd, a w szczególności do zabudowy, odbudowy, rozbudowy, nadbudowy, przebudowy lub remontu obiektu budowlanego na nieruchomości, zgodnie z przepisami Prawa budowlanego, za zgodą organu nadzorującego.

Trwały zarząd jest zespołem uprawnień, jakie uzyskuje jednostka budżetowa samorządu terytorialnego w drodze decyzji administracyjnej względem nieruchomości. Jak wynika z powyżej powołanych przepisów jednostka organizacyjna, na rzecz której ustanowiono trwały zarząd, ma przede wszystkim prawo do korzystania z nieruchomości w celu prowadzenia działalności należącej do zakresu jej działania, a w szczególności do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w rozumieniu prawa budowlanego, za zgodą organu nadzorującego, oraz do oddania nieruchomości w najem, dzierżawę lub użyczenie.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca w 2013r. będzie ponosił nakłady inwestycyjne na modernizację nieruchomości – placu handlowego, stanowiącego majątek jego przedsiębiorstwa, w który został wyposażony przez organ założycielski. Jak wskazuje Wnioskodawca nieruchomość ta wykorzystywana jest zarówno do celów prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT (najem, dzierżawa działalność opodatkowana), jak i do celów innych tj. pozostających poza zakresem działalności gospodarczej.

Analizując kwestię prawa do odliczenia podatku VAT od wydatków inwestycyjnych polegających na przebudowie placu handlowego, należy uwzględnić unormowania zawarte w art. 86 ust. 7b ustaw o VAT.

Zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r. przepisem art. 86 ust. 7b ustawy o VAT, w przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, których nie da się w całości przypisać działalności gospodarczej, podatek naliczony oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość wykorzystywana jest do celów działalności gospodarczej.

Przy czym przez wytworzenie nieruchomości, stosownie do art. 2 pkt 14a ustawy o VAT, rozumieć należy wybudowanie budynku, budowli lub ich części, lub ich ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym.

Wytworzenie nieruchomości jest określonym działaniem podatnika, prowadzącym do pewnego efektu, z którym związane jest poniesienie podatku naliczonego. Pojęcie wytworzenia nieruchomości zostało zdefiniowane jako wybudowanie nieruchomości lub jej ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Ulepszeniem w rozumieniu przepisów o podatkach dochodowych jest poniesienie wydatków na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację danych składników majątku, które to wydatki w danym roku podatkowym przekraczają 3500 zł i powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia tych składników majątkowych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. (art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych t.j. Dz. U z 2012r. poz. 361, oraz art. 16g ust. 13 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych t.j. Dz. U z 2011r. Nr 74 poz. 397).

Powyższy przepis art. 86 ust. 7b ustawy o VAT wprowadza szczególny tryb odliczeń podatku naliczonego w przypadku nieruchomości i nakłada obowiązek określenia wysokości udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość została lub zostanie wykorzystana do celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Unormowanie to ma charakter doprecyzowujący ogólną zasadę w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z nieruchomością stanowiącą majątek przedsiębiorstwa podatnika, wykorzystywaną zarówno do celów prowadzonej działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż prowadzona działalność, i jest zgodny z normą prawną wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze powyższe tut. organ stwierdza, że w odniesieniu do wydatków, które Wnioskodawca będzie ponosił na przebudowę placu handlowego czyli na wytworzenie w rozumieniu art. 2 pkt 14a ustawy o VAT nieruchomości, która ma być wykorzystywana przez Wnioskodawcę do celów prowadzonej działalności gospodarczej (czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT) jak i do celów innych (czynności niepodlegające ustawie o VAT) Wnioskodawca jest zobowiązany do obliczenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu związanego z wytworzeniem przedmiotowej nieruchomości według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość wykorzystywana będzie do celów działalności gospodarczej.

Uwzględniając zatem powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawione we wniosku okoliczności sprawy należy stwierdzić, iż Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia, podatku naliczonego od wydatków związanych z przebudową placu handlowego, tylko w części służącej działalności gospodarczej, a więc według udziału procentowego, w jakim nieruchomość ta jest wykorzystywana do działalności opodatkowanej.

Zaznaczenia również wymaga, iż regulacje art. 86 ust. 7b ustawy o VAT są odrębne od przepisów dotyczących odliczeń częściowych. Przepis ten służy do określenia jaka część podatku naliczonego z faktury stanowi „podatek naliczony” i ma zastosowanie wówczas, gdy dana część nieruchomości (której dotyczy podatek naliczony) nie jest wykorzystywana wyłącznie na cele działalności. Wskazany przepis nie dotyczy sytuacji, gdy dana nieruchomość służy działalności opodatkowanej i zwolnionej, gdzie znajdują zastosowanie przepisy art. 90 i 91 ustawy.

Należy zauważyć, że w powołanej przez Wnioskodawcę uchwale NSA wydanej w składzie 7 Sędziów z dnia 24 października 2011r. (sygn. I FPS 9/10), uznano, że „(…) w przypadku podatku naliczonego wynikającego z wydatków związanych tylko z czynnościami opodatkowanymi oraz z czynnościami niepodlegającymi podatkowi (których nie da się jednoznacznie przypisać do jednej z tych kategorii czynności), podatnik nie stosuje odliczenia częściowego wedle proporcji określonej na podstawie art. 90 ust. 3 uptu, lecz odliczenie pełne (…)”. Orzeczenie to dotyczy wydatków, których nie da się jednoznacznie przypisać do jednej kategorii czynności tj. opodatkowanych oraz czynności niepodlegających podatkowi, natomiast rozpatrywany przepis art. 86 ust. 7b odnoszący się wyłącznie do wydatków związanych z nieruchomościami, jak już wskazano powyżej, narzuca obowiązek obliczenia podatku naliczonego według udziału procentowego w jakim dana nieruchomość wykorzystywana jest do celów działalności gospodarczej. Stąd też w rozpatrywanej sytuacji nie znajduje zastosowania powołana uchwała.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego będzie można odliczyć 100% podatku naliczony od zakupów inwestycyjnych z uwagi na to że Wnioskodawca nie posiada sprzedaży zwolnionej a jedynie opodatkowaną i niepodlegającą opodatkowaniu, należało uznać za nieprawidłowe.

W konsekwencji powyższego, stanowisko Wnioskodawcy oceniane całościowo należało uznać za:

• prawidłowe w zakresie wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT opłaty targowej oraz opłaty za parkowanie oraz prawa do pełnego odliczenia podatku VAT w przypadku zakupów związanych z funkcjonowaniem placu targowego,
• nieprawidłowe w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT w ramach realizacji zadania inwestycyjnego pn. „…”.
  
  

Ponadto tut. Organ zaznacza, że w niniejszej interpretacji nie dokonano oceny czy faktycznie Wnioskodawca nie ma obiektywnej możliwości przyporządkowania dokonywanych zakupów do jednego konkretnego rodzaju prowadzonej działalności.

Końcowo zauważa się, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.