INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2012 r. (data wpływu 6 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia podmiotowego od podatku i zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 kwietnia 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia podmiotowego od podatku i zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na pełny etat. W 2010 r., po uzyskaniu dyplomu ukończenia studiów podyplomowych o kierunku „Budownictwo Energooszczędne i Ekologiczne” w B., uprawniających do wykonywania zawodu certyfikatora energetyczego, Wnioskodawca zarejestrował własną działalność gospodarczą.

Główny Urząd Statystyczny określił spośród wybranych oznaczeń PKD, kod i nazwę przeważającego rodzaju działalności jako PKD 2007: 7120B - pozostałe badania i analizy techniczne.

Działalność Wnioskodawcy polega na obliczaniu charakterystyki energetycznej i sporządzaniu świadectw charakterystyki energetycznej według rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 6 listopada 2008 r. w sprawie metodologii obliczania charakterystyki energetycznej budynku i lokalu mieszkalnego lub części budynku stanowiącej samodzielną całość techniczno użytkową oraz sposobu sporządzania i wzorów świadectw ich charakterystyki energetycznej.

Charakterystyki energetyczne Wnioskodawca sporządza sporadycznie dla architektów lub osób posiadających stosowne uprawnienia do projektowania budynków w przypadku, gdy taką charakterystykę muszą dołączyć do projektu budowlanego. Obliczając charakterystykę Wnioskodawca stwierdza, przy założonych przez projektanta warunkach, jakie jest zapotrzebowanie na energię budynku.

Natomiast świadectwa charakterystyki energetycznej Wnioskodawca sporządza, na potrzeby określone w ustawie Prawo budowlane w art. 5 ust. 3 w przeważającej większości dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, jak też sporadycznie firmom. Za każdym razem, gdy Wnioskodawca sporządza charakterystyki energetyczne i świadectwa charakterystyki energetycznej dokumentuje realizację transakcji poprzez wystawienie rachunku dla zwolnionych podmiotowo z VAT. Świadectwa charakterystyki energetycznej, Wnioskodawca wykonuje zgodnie ze stanem rzeczywistym budynku. Obliczenia wykonywane są na podstawie wizji lokalnej, dokumentacji technicznej i danych uzupełniających (pytania do właściciela obiektu). Po otrzymaniu wyników Wnioskodawca ocenia budynek pod względem spełnienia wymagań rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.). Spełnienie warunków jest wymagane tylko dla budynku nowego lub przebudowanego. W przypadku niespełnienia wymagań ww. rozporządzenia, Wnioskodawca udziela uwag o możliwych zmianach w zakresie zmniejszenia zapotrzebowania na energię końcową. Przyczyną niespełnienia warunków rozporządzenia jest budowa według projektu sporządzonego przed nowelizacją WT (projekt spełniał warunki o niższych parametrach) albo nadmierne odstępstwa od projektu.

Wykonując zawód certyfikatora energetycznego Wnioskodawca jest zobowiązany do zawarcia umowy ubezpieczenia OC i takowe posiada. Ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej certyfikatorów nie obejmuje doradztwa czy projektowania. Wnioskodawca nie może zatem udzielać porad i przedstawiać rozwiązań technicznych. Porady techniczne może udzielać kierownik budowy lub projektant, ponieważ posiadają wyższe ubezpieczenie OC, obejmujące czynności doradcze lub projektowe oraz mają stosowne uprawnienia.

Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT oraz zwolnienia z ewidencji obrotów za pomocą kasy fiskalnej określonego rozporządzeniu Ministra Finansów, ze względu na nieprzekroczenie obrotu w wysokości limitów w kwocie odpowiednio 150.000 zł i 40.000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy wykonując usługi obliczania charakterystyki energetycznej i sporządzania świadectw charakterystyki energetycznej Wnioskodawca może skorzystać ze zwolnienia podmiotowego określającego limit tego zwolnienia w kwocie 150.000 zł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT...

Czy Wnioskodawca prawidłowo korzysta ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących określonego kwotowo w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 lipca 2010 r., tj. 40.000 zł zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 2...

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia z podatku VAT wykonując usługi obliczania charakterystyki energetycznej i sporządzania świadectw charakterystyki energetycznej, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, ponieważ praca polega na stwierdzaniu stanu faktycznego, jaki istnieje na obiekcie. Wnioskodawca nie posiada ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za ewentualne doradztwo, nie wycenia wartości świadectwa doradztwa, jedynie stwierdza na piśmie istniejącą charakterystykę energetyczną obiektu. Świadczone usługi nie są doradztwem. Jednocześnie Wnioskodawca uważa, że może korzystać ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, ponieważ wielkość obrotów z tytułu działalności w okresie rocznym nie przekroczyła kwoty 40.000 zł oraz realizując wszystkie transakcje dokumentuje je poprzez wystawienie rachunku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. z 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Na mocy art. 113 ust. 1 ww. ustawy zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

W myśl art. 113 ust. 2 cyt. ustawy do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Jak stanowi art. 113 ust. 5 ww. ustawy jeżeli wartość sprzedaży u podatników zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc w momencie przekroczenia tej kwoty. Obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad tę kwotę. Za zgodą naczelnika urzędu skarbowego podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z dokumentów celnych oraz o kwotę podatku zapłaconą od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, a także o kwoty podatku naliczonego wynikające z faktur dokumentujących zakupy dokonane przed dniem utraty zwolnienia, pod warunkiem:

1. sporządzenia spisu z natury zapasów tych towarów posiadanych w dniu, w którym nastąpiło przekroczenie kwoty, o której mowa w ust. 1, oraz
2. przedłożenia w urzędzie skarbowym spisu, o którym mowa w pkt 1, w terminie 14 dni, licząc od dnia utraty zwolnienia.

Stosownie do art. 113 ust. 13 powołanej ustawy zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do importu towarów i usług, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, świadczenia usług, dla których zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 podatnikiem jest ich usługobiorca, oraz podatników:

1. dokonujących dostaw:


1. wyrobów z metali szlachetnych lub z udziałem tych metali,
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, z wyjątkiem energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0) i wyrobów tytoniowych w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym,
3. nowych środków transportu,
4. terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę;


2. świadczących usługi prawnicze oraz usługi w zakresie doradztwa, a także usługi jubilerskie;
3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

W § 27 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360) określa się listę towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku określone w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, stanowiącą załącznik do rozporządzenia.

W pozycji 12 i 13 tego załącznika wskazano „doradztwo, z wyłączeniem doradztwa rolniczego związanego z uprawą roślin i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego” oraz „usługi prawnicze”.

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia „doradztwo”. Zgodnie z Małym Słownikiem Języka Polskiego PWN, Warszawa 1994 „doradzać” znaczy udzielić porady, podać, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Doradztwo jest zatem udzieleniem fachowych zaleceń, porad, zwłaszcza ekonomicznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że od 2010 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na obliczaniu charakterystyki energetycznej i sporządzaniu świadectw charakterystyki energetycznej. Charakterystyki sporządzane są sporadycznie dla architektów lub osób posiadających stosowne uprawnienia do projektowania budynków. Obliczając taką charakterystykę, Wnioskodawca stwierdza, przy założonych przez projektanta warunkach, jakie jest zapotrzebowanie na energię budynku. Natomiast świadectwa charakterystyki energetycznej sporządza, na potrzeby określone w ustawie Prawo budowlane dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, jak też sporadycznie firmom. Wnioskodawca ocenia budynek pod względem spełnienia wymagań rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. W przypadku niespełnienia wymagań ww. rozporządzenia, Wnioskodawca udziela uwag o możliwych zmianach w zakresie zmniejszenia zapotrzebowania na energię końcową. Wnioskodawca nie może udzielać porad i przedstawiać rozwiązań technicznych. Porad technicznych udziela kierownik budowy lub projektant. Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ust. 1 ustawy oraz zwolnienia z ewidencji obrotów za pomocą kasy fiskalnej określonego w rozporządzeniu, ze względu na nieprzekroczenie obrotu w wysokości ustalonych przez ustawodawcę limitów. tj. odpowiednio 150.000 zł i 40.000 zł.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że obowiązek ustalenia charakterystyki energetycznej budynku w formie świadectwa charakterystyki energetycznej, wynika z ustawy Prawo budowlane, natomiast szczegółowa metodyka ustalona jest w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 6 listopada 2008 r. w sprawie metodologii obliczania charakterystyki energetycznej budynku i lokalu mieszkalnego lub części budynku stanowiącej samodzielną całość techniczno użytkową oraz sposobu sporządzania i wzorów świadectw ich charakterystyki energetycznej (Dz. U. Nr 201, poz. 1240).

Na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.) dla budynku oddawanego do użytkowania oraz dla budynku, lokalu mieszkalnego, a także części budynku stanowiącej samodzielną całość techniczno-użytkową, w przypadkach, o których mowa w ust. 4, dokonuje się oceny charakterystyki energetycznej w formie świadectwa charakterystyki energetycznej zawierającego określenie wielkości energii w kWh/m2/rok niezbędnej do zaspokojenia różnych potrzeb związanych z użytkowaniem budynku, a także wskazanie możliwych do realizacji robót budowlanych, mogących poprawić pod względem opłacalności ich charakterystykę energetyczną. Świadectwo charakterystyki energetycznej ważne jest 10 lat.

Świadectwo charakterystyki energetycznej jest to dokument, który określa wielkość zapotrzebowania na energię niezbędną do zaspokojenia potrzeb związanych z użytkowaniem budynku lub lokalu, czyli energii na potrzeby ogrzewania, przygotowania ciepłej wody, wentylacji i klimatyzacji, a w przypadku budynków użyteczności publicznej również oświetlenia. W świadectwie ocenia się wielkość zapotrzebowania na energię wynikającą z przeznaczenia i standardu budynku oraz jego systemów instalacyjnych.

W przedmiotowej sprawie zauważyć należy, że mimo iż Wnioskodawca dokonuje oceny budynku pod względem energetycznym i ogólnie wskazuje w sporządzanym świadectwie charakterystyki energetycznej o koniecznych działaniach prowadzących do spełnienia obowiązujących w tym zakresie wymagań, to jednak jak sam wskazał nie może udzielać właścicielowi porad. Tym samym wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności nie można uznać za usługi doradztwa, o których mowa w ustawie o podatku od towarów i usług, zatem w przedmiotowej sprawie nie będzie mieć zastosowania wyłączenie ze zwolnienia, określone w art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem, biorąc pod uwagę przytoczone powyżej przepisy prawa podatkowego, jak również przedstawioną przez Wnioskodawcę okoliczność, iż nie wykonuje w ramach prowadzonej przez siebie działalności usług w zakresie doradztwa, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca ma uprawnienie do skorzystania ze zwolnienia podmiotowego od podatku od towarów i usług regulowanego art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Skorzystanie ze zwolnienia będzie możliwe do czasu, gdy wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczy kwoty określonej w art. 113 ust. 1 ustawy oraz przy założeniu, że Wnioskodawca nie wykonuje innych czynności, które ze zwolnienia korzystać nie mogą.

Z kolei stosownie do art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydującym o obowiązku stosowania do ewidencjonowania kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń. Oznacza to, że nie podlega obowiązkowi prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej świadczenie usług w części, w jakiej czynności te wykonywane są na rzecz innych podmiotów niż osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej i rolnicy ryczałtowi.

Kwestie dotyczące między innymi zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, ustawodawca reguluje na mocy wydawanych rozporządzeń w zakresie kas rejestrujących.

Na mocy § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. Nr 138, poz. 930), zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 grudnia 2012 r. podatników, u których kwota obrotu z działalności, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy, nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty 40.000 zł i jeżeli wcześniej nie powstał wobec nich obowiązek ewidencjonowania, z zastrzeżeniem ust. 6.

Stosownie do § 3 ust. 6 tego rozporządzenia, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, traci moc po upływie dwóch miesięcy, licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło w ciągu roku podatkowego przekroczenie kwoty obrotów w wysokości 40.000 zł z działalności, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy.

Z uwagi na to, że przepisy regulujące zasady opodatkowania podatkiem od towarów i usług nie przewidują przepisu, który zwalniałby podatników korzystających ze zwolnienia podmiotowego z obowiązku stosowania kas fiskalnych, co do zasady są oni zobowiązani posiadać kasy fiskalne. Zwrócić należy jednak uwagę, że przepisy rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących przewidują zwolnienia podmiotowe z obowiązku ewidencjonowania ze względu na wysokość obrotów podlegających obowiązkowi ewidencji.

Uwzględniając powyższe, jak również mając na uwadze, że z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca nie przekroczył określonego rozporządzeniem limitu, wskazać należy, że Wnioskodawcy przysługuje uprawnienie do korzystania ze zwolnienia podmiotowego z obowiązku ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.