Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-841/12/WM
z 31 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2012 r. (data wpływu 2 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz odsetek od kredytu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz odsetek od kredytu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni wraz z mężem podpisali w dniu 23 marca 2012 r. umowę przedwstępną zakupu nieruchomości - domu jednorodzinnego wraz z garażem i gruntem. Przedmiotowa umowa dotycząca zakupu nieruchomości w warunkach pierwszego zasiedlenia, tj. podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Na poczet ceny Wnioskodawczyni i jej mąż (kupujący) uiścili już zaliczkę udokumentowaną przez sprzedającego - spółkę z o. o. fakturami VAT wystawionymi na nazwisko kupujących. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT od dnia 1 stycznia 2007 r. Po dokonaniu zakupu nieruchomości planuje wraz z mężem (także prowadzącym działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT) przeznaczyć jej część na cele tych działalności.

Innymi słowy, nieruchomość ze względu na jej metraż (311,4m²) służyć będzie częściowo zaspokojeniu własnych potrzeb mieszkaniowych kupujących oraz w części wykorzystywana będzie do celów prowadzonej przez małżonków działalności gospodarczej.

Z wyliczeń przeprowadzonych przez Wnioskodawczynię wynika, iż do celów prowadzenia działalności gospodarczej małżonkowie będą wykorzystywać 30,94% ogólnej powierzchni nieruchomości, co stanowi 15,47% powierzchni na każdego z małżonków.

Ponadto, zważywszy na fakt, że nieruchomość jest w stanie deweloperskim, kupujący planują w przyszłości ponieść szereg wydatków, niezbędnych do jej "wykończenia".

Celem zapewnienia finansowania tej inwestycji Wnioskodawczyni zaciągnęła kredyt hipoteczny przeznaczony na zakup nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni uprawniona jest do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w części odpowiadającej przeznaczeniu nieruchomości do celów prowadzenia działalności gospodarczej?
2. Czy odsetki od kredytu hipotecznego w zakresie jak w pkt 1, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia?

Zdaniem Wnioskodawczyni, będzie Ona uprawniona począwszy od miesiąca następującego po miesiącu nabycia nieruchomości do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, o ile przeznaczy jej część na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Część odpisów amortyzacyjnych odpowiadających procentowemu wykorzystaniu nieruchomości w prowadzonej działalności gospodarczej podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawczyni.

Jak stanowi art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c ustawy, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Bez wątpienia, zdaniem Wnioskodawczyni, z taką sytuacją mamy do czynienia w odniesieniu do tej nieruchomości. Wnioskodawczyni, przyszła współwłaścicielka nieruchomości, po jej "wykończeniu" przeznaczy jej część, tj. 15,47% na cele prowadzonej działalności gospodarczej, co spełnia przesłanki amortyzacji, o których mowa w cytowanym przepisie.

W wypadku, gdy jedynie część nieruchomości wykorzystywana będzie do celów prowadzenia działalności gospodarczej - do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć należy jedynie tą część odpisu, która odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej w ogólnej powierzchni użytkowej nieruchomości.

Podobne wnioski w zbliżonym stanie faktycznym ustalił Naczelnik Urzędu Skarbowego w interpretacji z dnia 23 lipca 2007 r.

Wnioskodawczyni uprawniona jest również do zaliczenia odsetek od kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup nieruchomości do kosztów uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia w części przypadającej proporcjonalnie na działalność gospodarczą.

W niniejszej sprawie należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na spłatę odsetek od pożyczek (kredytów) przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, od klasyfikacji, czy nazwy kredytów/pożyczek stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu/pożyczki.

Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia odsetek do kosztów uzyskania przychodów ma faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem. Istotne dla oceny, czy ponoszone wydatki spełniają kryterium związku z uzyskiwanym przychodem z działalności gospodarczej, jest np. to, czy spłata kredytu dotyczy składnika majątku nabytego do majątku przedsiębiorstwa lub chociażby majątku osobistego przedsiębiorcy ale wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Oznacza to, że nie można odmówić prawa do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów zapłaconych części odsetek od kredytu zaciągniętego przez Wnioskodawczynię na zakup nieruchomości, w sytuacji, gdy kredyt został wykorzystany do sfinansowania zakupu nieruchomości wykorzystywanej w prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni. Tożsame stanowisko, w zbliżonym stanie faktycznym zajął Dyrektor Izby Skarbowej z dnia 20 czerwca 2011 r. oraz Dyrektor Izby Skarbowej ww interpretacji z dnia 6 lipca 2009 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  

Należy zaznaczyć, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ww. ustawy, przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Do tej grupy środków trwałych podlegających amortyzacji zalicza się więc m. in. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o ile będą spełniały następujące warunki:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
• stanowią własność lub współwłasność podatnika;
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania;
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok;
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy;
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonych w art. 22c ww. ustawy.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl art. 22n ust. 4 ww. ustawy, zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1).

Na kanwie omówionej definicji środków trwałych stwierdzić należy, że warunek kompletności i zdatności do użytku musi zostać spełniony najpóźniej w dniu przyjęcia środka trwałego do używania. Kompletność środka trwałego oznacza, że stanowi on funkcjonalną całość, jest zupełny, całkowity i da się wykorzystać samodzielnie. Z kolei, środek trwały zdatny do użytku to taki środek, który jest przydatny w danej działalności, właściwy i odpowiedni do funkcji jakie ma spełniać.

Z treści wniosku wynika, że w zakupionym budynku, część będzie przeznaczona na cele działalności gospodarczej prowadzonej zarówno przez Wnioskodawczynię, jak i jej męża, Pozostała część budynku będzie wykorzystywana przez Wnioskodawczynię i jej męża na własne potrzeby mieszkaniowe. Wnioskodawczyni wskazała ponadto, że nabędzie budynek w stanie deweloperskim, który wymagał będzie poniesienia szeregu wydatków, niezbędnych do „wykończenia”. Podjęcie przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, wiąże się zatem z poniesieniem wydatków w celu przystosowania pomieszczeń do używania.

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2:

• w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;
  

• w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia;
  

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (art. 22g ust. 3).

Natomiast za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 22g ust. 4).

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Przepis art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W świetle powyższego, dopiero w momencie, gdy nieruchomość przeznaczona do działalności gospodarczej, zostanie przekazana do użytkowania jako kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania składnik majątkowy, może zostać wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z tym, że zapis w ewidencji winien być dokonany najpóźniej w miesiącu przekazania środka trwałego do używania. Późniejsze wprowadzenie stanowi ujawnienie środka trwałego i umożliwia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

W myśl art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Zgodnie z art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

W sytuacji, gdy powyższa nieruchomość stanowi współwłasność Wnioskodawczyni i jej męża, a każdy z nich wykorzystuje tę nieruchomość w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie, wartość początkową tego składnika, ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku.

Skoro zaś tylko część budynku, o którym mowa we wniosku, wykorzystywana będzie do prowadzenia działalności gospodarczej - odpisów amortyzacyjnych można dokonywać w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Zatem, zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych od miesiąca następującego po miesiącu nabycia nieruchomości oraz zaliczać te odpisy do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej w wysokości ustalonej od wartości początkowej środka trwałego, która odpowiada proporcji, w jakiej nieruchomość wykorzystywana będzie przez Wnioskodawczynię w działalności gospodarczej. Zastrzec jednak należy, że dotyczy to wyłącznie sytuacji gdy nieruchomość ta będzie w momencie nabycia spełniała warunki do zaliczenia jej do środków trwałych. W przeciwnym wypadku możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych nastąpi dopiero z tym dniem, w którym budynek będzie kompletny i zdatny do użytku. Podkreślić również należy, że amortyzacji nie podlegają grunty, które jako odrębne środki trwałe ujmuje się w ewidencji środków trwałych.

W kwestii zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów zapłaconych odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup budynku, który w części będzie wykorzystany w działalności gospodarczej, wskazać należy, co następuje.

Przepisy ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na spłatę odsetek od pożyczek (kredytów) przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, od klasyfikacji czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu.

Warunkiem uznania odsetek od kredytu za koszt uzyskania przychodów, jest ich zapłacenie oraz istnienie związku przyczynowo-skutkowego, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy między kredytem, a przychodem z działalności gospodarczej. Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem. Istotne dla oceny, czy ponoszone wydatki spełniają kryterium związku z uzyskiwanym przychodem z działalności gospodarczej jest to, czy zapłacone zobowiązanie oraz nabyta nieruchomość mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Oznacza to, że nie można odmówić prawa do zaliczenia w koszty zapłaconych odsetek od kredytu zaciągniętego na imię i nazwisko podatnika, w sytuacji gdy wykaże on związek pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem lub źródłem przychodu (art. 22 ust. 1 ww. ustawy).

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów), zgodnie zaś z art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Biorąc pod uwagę przytoczone uprzednio przepisy dotyczące ustalenia wartości początkowej, odsetki związane z zaciągniętym kredytem na zakup budynku, zapłacone do dnia przekazania budynku do używania zwiększają jego wartość początkową (stosownie do udziału Wnioskodawczyni we własności budynku i udziału budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej). Nie będą zatem stanowiły kosztów uzyskania przychodów w momencie ich zapłaty, lecz będą miały wpływ na wysokość odpisów amortyzacyjnych.

Powyższe nie dotyczy tej części odsetek, które dotyczą kredytu zaciągniętego odpowiednio na zakup gruntu, który zgodnie z powołanym powyżej przepisem art. 22c pkt 1 ustawy, nie podlega amortyzacji.

Natomiast odsetki od kredytu, które zostały zapłacone po dniu przekazania budynku do używania nie zwiększają wartości początkowej budynku, wykorzystywanego w części w działalności gospodarczej - o ile spełniają warunek celowości, wynikający z art. 22 ust. 1 ustawy, mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu. Z tym jednak zastrzeżeniem, iż do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć tylko te odsetki, które zostały faktycznie zapłacone przez Wnioskodawczynię (od momentu przekazania budynku do używania) i tylko w takiej proporcji, w jakiej budynek ten wykorzystywany będzie do działalności gospodarczej i w proporcji wynikającej z prawa współwłasności nieruchomości.

A zatem stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym odsetki od kredytu zaciągniętego na zakup budynku, w części przypadającej proporcjonalnie na działalność gospodarczą, stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia należało uznać za nieprawidłowe, gdyż nie uwzględnia ono faktu, że odsetki te, zapłacone do dnia oddania budynku do używania nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w dniu ich poniesienia, a zwiększają wartość początkową budynku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270).Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.