INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17.08.2012 r. (data wpływu 23.08.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania w związku z nieodpłatnym przekazaniem towarów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.08.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania w związku z nieodpłatnym przekazaniem towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca) jest spółką należącą do grupy światowego lidera w zakresie produkcji i sprzedaży sprzętu telekomunikacyjnego. W ramach prowadzonej, działalności Wnioskodawca zajmuje się między innymi sprzedażą sprzętu telekomunikacyjnego (przede wszystkim telefonów komórkowych) na rzecz dystrybutorów działających na polskim rynku.

Dla celów powyższej działalności Wnioskodawca importuje z krajów nienależących do Unii Europejskiej atrapy oferowanych przez niego telefonów komórkowych. Importowane przez Wnioskodawcę atrapy telefonów służą wspomaganiu procesu sprzedaży telefonów klientom ostatecznym (np. pełnią funkcję prezentacyjną marketingową w salonach sprzedaży, gdzie klienci mogą obejrzeć, jak wygląda dany model telefonu) zazwyczaj są nieodpłatnie przekazywane dystrybutorom nabywającym od Wnioskodawcy telefony marki....

Z tytułu importu atrap telefonów Wnioskodawca uiszcza stosowne należności celne oraz ponosi koszt transportu importowanych towarów. Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem atrap telefonów komórkowych.

Ponadto Wnioskodawca podkreśla, że atrapy telefonów komórkowych będące przedmiotem niniejszego wniosku nie spełniają definicji próbki, o której mowa odpowiednio w art. 7 ust. 7 ustawy o VAT, ani definicji prezentu o małej wartości, o którym mowa w art. 7 ust. 4 ustawy o VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy do podstawy opodatkowania nieodpłatnie przekazywanych atrap telefonów komórkowych, należy doliczać wartość należności celnych z tytułu ich importu...
2. Czy do podstawy opodatkowania nieodpłatnie przekazywanych atrap telefonów komórkowych, należy doliczać koszty transportu poniesione przez Wnioskodawcę w związku z ich importem...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy: do wartości podstawy opodatkowania nieodpłatnie przekazywanych atrap telefonów komórkowych, nie należy doliczać wartości należności celnych z tytułu ich importu, ani kosztów związanych transportem importowanych towarów.

Uzasadnienie stanowiska Spółki

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle obowiązujących przepisów podatkowych, nieodpłatne wydania atrap telefonów komórkowych na rzecz dystrybutorów stanowią czynności zrównane z odpłatną dostawą towarów, o których mowa w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

W związku z powyższym, w celu obliczenia kwoty podatku VAT należnej z tytułu nieodpłatnych przekazań, konieczne jest precyzyjne ustalenie podstawy opodatkowania przekazywanych towarów. Szczegółowe regulacje w tym zakresie zawiera art. 29 ust. 10 ustawy o VAT. Zgodnie z powyższym przepisem, w przypadku nieodpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, koszt wytworzenia określony w momencie dostaw tych towarów.

Pojęcie „ceny nabycia” nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o VAT ani w rozporządzeniach wykonawczych. Niemniej jednak, w świetle literalnej wykładni analizowanego przepisu należy uznać, że „ceną nabycia” jest kwota netto należna sprzedawcy z tytułu nabywanych towarów, które są następnie nieodpłatnie przekazywane przez nabywcę.

Odnosząc brzmienie powyższego przepisu do treści stanu faktycznego niniejszego wniosku należy uznać, że przez cenę nabycia atrap telefonów komórkowych przekazywanych nieodpłatnie przez Wnioskodawcę, należy rozumieć cenę netto wykazywaną na fakturach wystawianych na rzecz Wnioskodawcy przez podmioty spoza UE sprzedające atrapy telefonów. Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, dla celów kalkulacji podstaw opodatkowania przekazywanych atrap do ceny nabycia nie powinny być doliczane należności celne oraz koszty transportu związane z importem atrap.

W ocenie Wnioskodawcy, taka interpretacja wynika wprost z brzmienia art. 29 ust. 10 ustawy o VAT, przepisu szczególnego w stosunku do art. 29 ust. 1, w którym to ustawodawca wskazał sposób kalkulacji podstawy opodatkowania w przypadku nieodpłatnych przekazań towarów. Podkreślić należy, że w przepisie tym ustawodawca nie odniósł się w żaden sposób do należności celnych związanych z ewentualnym importem przekazywanych nieodpłatnie towarów, czy też kosztów transportu. Tym samym należy uznać, że w przypadku gdyby intencją ustawodawcy było aby do podstawy opodatkowania ustalanej na potrzeby nieodpłatnego przekazania towarów należało doliczać cło oraz jakiekolwiek inne koszty związane z nabyciem przekazywanych towarów (w tym koszty transportu) — definicja zawarta w art. 29 ust. 10 ustawy o VAT określałaby elementy, które należy włączyć do podstawy opodatkowania (analogicznie np. jak w przypadku przepisów art. 29 ust. 13 i 15 ustawy o VAT określających podstawę opodatkowania dla importu towarów, czy też art. 31 ust. 2 ustawy VAT dotyczący podstawy opodatkowania dla wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów).

Jednocześnie warto zaznaczyć, że art. 29 ust. 10 ustawy o VAT stanowi implementację na grunt polskich przepisów podatkowych art. 74 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L z dnia 11 grudnia 2006 r., dalej: Dyrektywa VAT). Zgodnie z powyższym przepisem Dyrektywy VAT, w przypadku gdy podatnik wykorzystuje lub przekazuje towar stanowiące część majątku jego przedsiębiorstwa lub gdy towary są zatrzymywane przez podatnika lub jego następców prawnych w przypadku zaprzestania prowadzenia przez niego działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów lub towarów podobnych lub, w przypadku braku ceny nabycia, koszt wytworzenia, określone w momencie, gdy ma miejsce wykorzystanie, przekazanie lub zatrzymanie tych towarów.

Jednocześnie, doprecyzowanie w zakresie elementów, które powinny być włączane do podstawy opodatkowania w przypadku nieodpłatnych przekazań towarów na gruncie Dyrektywy VAT stanowi art. 78, który wskazuje, iż do podstawy opodatkowania wlicza się:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT;
2. koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przed dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Mając na uwadze brzmienie powyższych przepisów należy uznać, że na gruncie Dyrektywy VAT podstawa opodatkowania nieodpłatnie przekazywanych towarów powinna uwzględniać takie elementy jak cło czy koszty transportu. Niemniej jednak, powyższe przepisy wskazują również, że art. 78 Dyrektywy VAT nie został w pełni zaimplementowany na gruncie polskich przepisów podatkowych.

Stanowisko to potwierdza analiza obowiązujących przepisów ustawy o VAT precyzujących kwestie kalkulacji podstawy opodatkowania. Z przepisów tych jednoznacznie wynika, iż w odniesieniu do niektórych tylko typów transakcji ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie obowiązku uwzględniania w kalkulacji podstaw opodatkowania elementów wymienionych w art. 78 Dyrektywy VAT.

Przykładowo, redagując przepisy art. 31 ust. 1 i 2 ustawy o VAT określające zasady kalkulacji podstaw opodatkowania wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów, ustawodawca wskazał wprost, że w przypadku tego typu transakcji podstawą opodatkowania jest kwota, jaką nabywający jest obowiązany zapłacić powiększona o: podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze związane z nabyciem towarów, z wyjątkiem podatku VAT; wydatki dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu oraz ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę od podmiotu dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia.

W tym kontekście warto wskazać na ust. 5 tego samego artykułu, który dotyczy podstawy opodatkowania dla wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów będącego przemieszczeniem towarów w ramach własnego przedsiębiorstwa podatnika. Mówi on, że podstawą opodatkowania w takiej sytuacji jest cena nabycia towarów, a gdy nie ma ceny nabycia, koszt wytworzenia, określone w momencie nabycia tych towarów, przy czym przepisy ust. 2 (w którym mowa o włączeniu kosztów dodatkowych takich jak cło, czy transport) stosuje się odpowiednio. Oznacza to wprost, że sformułowanie „cena nabycia” używane w ustawie o VAT nie obejmuje kosztów dodatkowych. W przeciwnym razie końcówka przepisu art. 31 ust. 5 ustawy o VAT byłaby zbędna, co zaprzecza zasadzie racjonalności działania ustawodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy oznacza to, że ustawodawca świadomie zdecydował się na implementację art. 78 Dyrektywy VAT jedynie w zakresie niektórych rodzajów transakcji, a tym samym sposób implementacji art. 78 Dyrektywy VAT do ustawy o VAT był zamierzonym działaniem ustawodawcy. W związku z powyższym, w odniesieniu do transakcji nieodpłatnych przekazań towarów, w zakresie których przepis szczególny art. 29 ust. 10 ustawy o VAT nie wprowadza wprost obowiązku uwzględniania w podstawie opodatkowania dodatkowych elementów, takich jak cła i kosztów transportu, należy uznać, że podstawa opodatkowania obejmuje wyłącznie cenę nabycia towarów netto określoną w momencie dokonania dostawy tych towarów na rzecz Wnioskodawcy.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w treści wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 marca 2010 r., sygn. III SA/Wa 2038/09, w którym WSA dokonał kompleksowej analizy art. 29 Ustawy o VAT, wskazując przy tym, że „wśród przepisów art. 29 ustawy o VAT brak jest normy, która stanowiłaby odpowiednik art. 78 lit. b) Dyrektywy 2006/l12/WE. (...) W ocenie Sądu przepis art. 78 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE nie został implementowany do polskiego systemu prawa. Dokonywanie w oparciu ten przepis prowspólnotowej wykładni przepisów art. 29 ustawy o VAT w szczególności art. 29 ust. 1 tej ustaw nie może prowadzić do stwierdzenia, że w rozpoznawanym stanie faktycznym cena usługi ubezpieczenia powinna zwiększać podstawę opodatkowania usługi leasingowej. Tego rodzaju wykładnia jest niedopuszczalna z uwagi na to, że w rozważanym zakresie przepisy art. 29 ustawy o VAT mają jasne i jednoznaczne znaczenie, z którego wynika, że nie nakazują one wliczać usług ubezpieczeniowych do podstawy opodatkowania towarów i usług sprzedawanych lub świadczonych przez podatnika, z którymi usługi te są związane.”

Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy, nieuzasadnionym byłoby wywodzenie obowiązku ujmowania przez podatników w kalkulacji podstawy opodatkowania z tytułu nieodpłatnych przekazań towarów elementów bezpośrednio z treści art. 78 Dyrektywy VAT. Zdaniem Wnioskodawcy, wobec niedokonania przez ustawodawcę prawidłowej implementacji przepisów Dyrektywy VAT na gruncie ustawy o VAT, niedopuszczalnym byłoby wywodzenie wobec podatników jakichkolwiek negatywnych skutków podatkowych w tym zakresie.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) wyraźnie podkreśla się bowiem, że brak implementacji przepisów Wspólnotowych do porządku krajowego lub nieprawidłowa ich implementacja nie może szkodzić podatnikom. Nie istnieje również ogólny nakaz bezpośredniego stosowania Dyrektyw VAT w sytuacji braku implementacji jej przepisów, chyba że podatnik skorzysta z prawa powołania się na zasadę skutku bezpośredniego. Jak wskazuje się jednak w orzecznictwie TSUE jest to autonomiczne uprawnienie podatnika a nie jego obowiązek. W konsekwencji wskazuje się, iż krajowe organy podatkowe nie mogą powoływać się w stosunku do podatnika bezpośrednio na przepisy Dyrektywy i nie mogą nakładać na niego obowiązków jeśli implementacji dokonano wadliwie. Przykładowo w wyroku z dnia 8 października 1987 r. w sprawie Kolpinghuis Nijmegen BV 80/86, TSUE stwierdził wprost, że „Organ krajowy nie może powoływać się, przeciw jednostkom, na przepisy dyrektywy, których obowiązkowa implementacja do krajowego porządku prawnego nie nastąpiła.”

Stanowisko to znajduje również potwierdzenie na gruncie polskiego orzecznictwa, m. in. w podobnym tonie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 marca 2009, sygn. I FPS 6/08: „w sytuacji, gdy porównanie treści transponowanego przepisu dyrektywy i unormowania krajowego wskazuje, że nadanie regulacji krajowej znaczenia wynikającego z bezwarunkowej i precyzyjnej normy unijnej prowadziłoby do sprzeczności brzmieniem gramatycznym przepisu krajowego, sąd - w przypadku gdy podatnik domaga się zastosowania tej normy w sposób określony w dyrektywie - powinien odmówić zastosowania normy prawa krajowego i umożliwić obywatelowi skorzystanie z unormowania wspólnotowego. Jeżeli jednak podatnik stosuje się do dyspozycji wadliwe transponowanej normy krajowej, uznając, że jest ona dla niego korzystniejsza, brak jest podstaw do dokonywania wykładni prowspólnotowej tej normy, prowadzącej do wykładni contra legem i nakładania na obywatela obowiązków wynikających tylko z samej dyrektywy.”

Pogląd ten potwierdził NSA również w wyroku z 1 stycznia 2010 r., sygn. I FSK 811/10. Zatem cytując powoływany już wyrok WSA, sygn. III SA/Wa 2038/09 „organy państwa członkowskiego w żadnym wypadku nie mogą powoływać się na bezpośrednią skuteczność dyrektywy wobec osób fizycznych i prawnych i nakładać na nie - przez stosowanie wykładni zgodnej z celami dyrektywy — obowiązków z niej wynikających, które jednak nie zostały określone lub zostały niewłaściwie określone w przepisach krajowych”.

Reasumując, w świetle powyższej argumentacji, zdaniem Wnioskodawcy, przy ustalaniu podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 29 ust. 10 ustawy o VAT, do ceny nabycia nie należy doliczać cła i kosztów transportu. W związku z powyższym Wnioskodawca ustalając podstawę opodatkowania z tytułu nieodpłatnego przekazania zaimportowanych wcześniej towarów dystrybutorom nie powinien uwzględniać należności celnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez towary – według art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Ponadto, stosownie do ust. 2 powołanego artykułu, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Z kolei import usług jest to, zgodnie z art. 2 ust. 9 ustawy, świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest spółką należącą do grupy światowego lidera w zakresie produkcji i sprzedaży sprzętu telekomunikacyjnego. W ramach prowadzonej, działalności Wnioskodawca zajmuje się między innymi sprzedażą sprzętu telekomunikacyjnego (przede wszystkim telefonów komórkowych) na rzecz dystrybutorów działających na polskim rynku. Dla celów powyższej działalności Wnioskodawca importuje z krajów nienależących do Unii Europejskiej atrapy oferowanych przez niego telefonów komórkowych. Importowane przez Wnioskodawcę atrapy telefonów służą wspomaganiu procesu sprzedaży telefonów klientom ostatecznym, zazwyczaj są nieodpłatnie przekazywane dystrybutorom nabywającym od Wnioskodawcy telefony tej marki. Z tytułu importu atrap telefonów Wnioskodawca uiszcza stosowne należności celne oraz ponosi koszt transportu importowanych towarów. Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem atrap telefonów komórkowych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy do podstawy opodatkowania nieodpłatnie przekazywanych atrap telefonów komórkowych, należy doliczać wartość należności celnych oraz koszty transportu z tytułu importu tego towaru.

Zauważyć należy, iż ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca dokonuje dwóch transakcji pierwszą jest import towaru, drugą nieodpłatne przekazanie towaru (atrap telefonów) na rzecz dystrybutorów.

Wnioskodawca dokonując importu towarów zobowiązany był do zapłaty podatku VAT z tytułu importu towarów. I tak zgodnie z art. 29 ust. 13 ustawy podstawą opodatkowania w imporcie towarów jest wartość celna powiększona o należne cło. Jeżeli przedmiotem importu są towary opodatkowane podatkiem akcyzowym, podstawą opodatkowania jest wartość celna powiększona o należne cło i podatek akcyzowy.

Zatem to do podstawy opodatkowania z tytułu importu towarów należy doliczyć poniesione koszty zapłaconego cła z tytułu importu przedmiotowego towaru.

Natomiast w związku z nieodpłatnym przekazaniem towarów do ustalania podstawy opodatkowania Wnioskodawca winien wziąć pod uwagę zapisy art. 29 ust. 1 i 10 ustawy, w myśl których podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów.

Z cyt. wyżej przepisów wynika, iż w przypadku towarów przekazanych nieodpłatnie podstawą opodatkowania jest cena nabycia tego towaru określona w momencie dostawy tego towaru, tj. w momencie jego przekazania. Oznacza to, że podstawą opodatkowania jest wprawdzie cena nabycia towaru, lecz skorygowana na dzień, w którym dochodzi do nieodpłatnego przekazania przedmiotowych towarów, czyli wartość rynkowa.

Jak stanowi art. 2 pkt 27b ustawy, przez wartość rynkową rozumie się całkowitą kwotę, jaką, w celu uzyskania w danym momencie danych towarów lub usług, nabywca lub usługobiorca na takim samym etapie sprzedaży jak ten, na którym dokonywana jest dostawa towarów lub świadczenie usług, musiałby, w warunkach uczciwej konkurencji, zapłacić niezależnemu dostawcy lub usługodawcy na terytorium kraju; w przypadku gdy nie można ustalić porównywalnej dostawy towarów lub świadczenia usług, przez wartość rynkową rozumie się:

1. w odniesieniu do towarów - kwotę nie mniejszą niż cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a w przypadku braku ceny nabycia, koszt wytworzenia; określone w momencie dostawy,
2. w odniesieniu do usług - kwotę nie mniejszą niż całkowity koszt poniesiony przez podatnika na wykonanie tych usług.
   
   

Tak więc podstawę opodatkowania przy nieodpłatnym przekazaniu stanowi cena nabycia, z tym że jest to cena określona w dniu dostawy, czyli cena jaką zapłaciłby Wnioskodawca za dane dobro w dniu dostawy.

Oznacza to, że do wartości stanowiącej podstawę opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów nie należy doliczać innych pozycji takich jak np. przy imporcie towarów tj. cła, opakowania, transport, czy ubezpieczenia. A zatem Wnioskodawca dokonując nieodpłatnego przekazania towarów w postaci atrap telefonów komórkowych obliczając podstawę opodatkowania winien wziąć pod uwagę cenę nabycia określoną w dniu dostawy, czyli cenę jaką zapłaciłby Wnioskodawca za dane dobro w dniu dostawy.

Z uwagi na fakt, iż „cenę nabycia” stanowi cena określona w dniu dostawy, czyli cena jaką zapłaciłby Wnioskodawca za towar w dniu jego dostawy, a nie jak wskazał Wnioskodawca cena wykazywana na fakturach przez dostawcę na Jego rzecz, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. 2012, poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.