Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-420/12-4/PG
z 23 lipca 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2012 r. (data wpływu 10 maja 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 czerwca 2012 r. (data wpływu 19 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 czerwca 2012 r. (data wpływu 19 czerwca 2012 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność rolniczą i z tego tytułu jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, mającym możliwość odzyskiwania całości podatku naliczonego VAT w dokonywanych zakupach towarów, usług służących tej działalności.

Zainteresowany jest właścicielem gospodarstwa rolnego o pow. 19,5 ha. Z powierzchni tej Wnioskodawca zamierza wydzielić blisko 5 ha gruntów i przeznaczyć je pod zabudowę mieszkaniową (będzie łącznie 31 działek budowlanych) i dokonać ich sprzedaży. Na część gruntów przeznaczonych do sprzedaży zostały wydane warunki zabudowy, część jest już objęta planem zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę lub taki plan jest przygotowywany na wniosek właściciela gospodarstwa rolnego.

Gospodarstwo rolne Zainteresowany otrzymał w 2005 r. od rodziców na podstawie umowy darowizny, którzy prowadzili działalność rolniczą.

W piśmie z dnia 18 czerwca 2012 r. będącym uzupełnieniem przedmiotowego wniosku Wnioskodawca poinformował, że na gruntach, z których wydzielono działki prowadził działalność rolniczą, o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy o VAT. Zainteresowany jest producentem mleka, w celu wyżywienia bydła prowadzi produkcję roślinną. Niewielkie nadwyżki produkcji roślinnej, jeśli one występują, przeznacza na sprzedaż. Wnioskodawca nie zawierał w stosunku do przedmiotowych gruntów żadnych umów najmu, ani umów dzierżawy, ale część gruntów udostępniał nieodpłatnie swoim braciom, celem prowadzenia przez nich w niewielkim zakresie, dla własnych ich osobistych potrzeb, upraw rolnych i hodowli na samozaopatrzenie (bracia Wnioskodawcy są zatrudnieni na umowy o pracę i prowadzą hodowlę celem wyżywienia rodziny).

Zainteresowany na początku roku 2012 sprzedał jedną działkę. Czynności związane z wydzieleniem tej działki wykonał późniejszy nabywca działki wspólnie z Wnioskodawcą. W trakcie przygotowania do tej pierwszej transakcji, tj. uzyskania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, Zainteresowany podjął decyzję o wydzieleniu większej części swoich gruntów (ok. 25% ogólnej ich powierzchni) celem przeznaczenia ich na działki budowlane. Dochód ze sprzedaży tych działek zostanie przeznaczony na powiększenie gospodarstwa rolnego oraz poprawę możliwości gospodarowania na lepszych gruntach. Wnioskodawca nadmienił, że tereny rolne przeznaczone na działki budowlane mają V i VI klasę, w związku z czym Zainteresowany za uzyskane pieniądze ze sprzedaży działek zamierza dokupić ziemię rolną w klasie III i IV, na terenie tej samej gminy.

Innych działek Wnioskodawca nie zamierza z gospodarstwa rolnego wydzielać ani sprzedawać.

W trakcie przygotowania przedmiotowych działek do sprzedaży Zainteresowany poniósł nakłady na ich wydzielenie (prace geodezyjne), a także opłaty związane z wydaniem warunków zabudowy. W jednym przypadku uczestniczył i partycypował w wykonaniu przyłącza energetycznego (bez licznika), gdyż właścicielka sąsiednich gruntów wykonywała takie przyłącze. Wartość wykonanych prac z tytułu montażu przyłącza była niewielka, wyniosła ok. 2.400 zł.

Innych nakładów, np. na uzbrojenie terenu, wykonanie ogrodzenia, zamieszczanie ogłoszeń o sprzedaży, Wnioskodawca nie poniósł i ponosić nie zamierza.

Zainteresowany nie prowadzi i nie zamierza prowadzić pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie handlu i wynajmu nieruchomości.

Odpowiadając na wezwanie jak wyżej Wnioskodawca jednocześnie sprostował pomyłkową informację podaną we wniosku z dnia 7 maja 2012 r., że część przedmiotowych gruntów jest objęta planem zagospodarowania przestrzennego, lub taki plan jest opracowywany. Z informacji uzyskanej w Urzędzie Miasta i Gminy wynika, że planu takiego nie ma i plan taki nie jest obecnie przygotowywany. W ewidencji gruntów przedmiotowe działki są oznaczone symbolem R (grunty rolne).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W związku z przedstawionymi wyżej zamierzeniami w zakresie przyszłej sprzedaży działek budowlanych Zainteresowany ma wątpliwości, czy ta sprzedaż podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż działek budowlanych nabytych w drodze darowizny, po wieloletnim wykorzystywaniu ich do działalności rolniczej, nie podlega przepisom ustawy o VAT, przy czym nie ma żadnego znaczenia fakt, że do działalności rolniczej Zainteresowany jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. Właściciel tych niezabudowanych gruntów nie może bowiem występować w charakterze podatnika VAT w stosunku do transakcji zbywania poszczególnych działek. Takie stanowiska zajmują sądy administracyjne, m.in. wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 2007 r., sygn. akt I FSK 603/06, wyrok składu siedmiu sędziów NSA z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07 - w którym Sąd - na kanwie sprawy dotyczącej sprzedaży przez osobę fizyczną działek budowlanych - wskazywał w jakich okolicznościach dany podmiot należy uznawać za podatnika VAT. Stwierdził w szczególności, że dla uzyskania takiego statusu nie jest wystarczający sam zamiar dokonywania określonych czynności w sposób częstotliwy. Istotny jest bowiem fakt, że sprzedawana jest ściśle określona ilość działek budowlanych, więc trudno uznać, że w zakresie tej sprzedaży jest prowadzona działalność gospodarcza, tym bardziej, że nie można uznać, że nabycie gruntu (darowizna) nastąpiło w celu jego sprzedaży.

Stanowiska te są zgodne, z przepisami art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy oraz art. 12 ust. 1 zdanie 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, bowiem wynika z nich wyraźnie, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT w stosunku do określonych czynności jest ustalenie, ze działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik, czy wykonujący wolny zawód.

Reasumując - Wnioskodawca uważa, że sprzedaż majątku prywatnego, w dodatku nabytego w drodze darowizny, nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, dlatego Zainteresowany od dostawy przedmiotowych działek nie będzie odprowadzać podatku VAT.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał dodatkowo, że dokonane przez niego czynności w zakresie wydzielenia z majątku osobistego ściśle określonej liczby działek (31 szt.) do ich odsprzedaży celem uzyskania środków finansowych na powiększenie i ulepszenie gruntów rolnych do prowadzonej działalności rolniczej, w dodatku uzyskanych w drodze darowizny, nie mogą stanowić o aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wykazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę profesjonalną.

Dlatego też w konkretnej sytuacji Wnioskodawca uważa, że nie będzie przy sprzedaży przedmiotowych działek spełniona definicja działalności gospodarczej, zawarta w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Sprzedaż działek nie powinna być zatem opodatkowana VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, „Mienie”, „Komentarz do art. 44-55 ³ Kodeksu cywilnego”, Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Piasecki Kazimierz, „Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz”, Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast, w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z powyższych unormowań wynika, iż grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Według art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją podmiotu wykonującego określoną czynność, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje dostawy nieruchomości gruntowej ze swojego majątku prywatnego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podkreślić także należy, iż w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy zbywca gruntu budowlanego (przeznaczonego pod zabudowę) w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz. U. UE L 347.1 ze zm. (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność rolniczą i z tego tytułu jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Jest on właścicielem gospodarstwa rolnego o pow. 19,5 ha, które otrzymał w 2005 r. od rodziców (na podstawie umowy darowizny), którzy prowadzili działalność rolniczą. Z powierzchni tej Zainteresowany zamierza wydzielić blisko 5 ha gruntów i przeznaczyć je pod zabudowę mieszkaniową i dokonać ich sprzedaży.

Wnioskodawca nie zawierał w stosunku do przedmiotowych gruntów żadnych umów najmu ani umów dzierżawy, ale część gruntów udostępniał nieodpłatnie swoim braciom celem prowadzenia przez nich, w niewielkim zakresie, dla własnych ich osobistych potrzeb upraw rolnych i hodowli na samozaopatrzenie.

Zainteresowany na początku 2012 r. sprzedał jedną działkę. Czynności związane z wydzieleniem tej działki wykonał późniejszy nabywca działki wspólnie z Wnioskodawcą. W trakcie przygotowania do tej pierwszej transakcji, tj. uzyskania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, Zainteresowany podjął decyzję o wydzieleniu większej części swoich gruntów (ok. 25% ogólnej ich powierzchni) celem przeznaczenia ich na działki budowlane. Dochód ze sprzedaży tych działek zostanie przeznaczony na powiększenie gospodarstwa rolnego oraz poprawę możliwości gospodarowania na lepszych gruntach. Innych działek Wnioskodawca nie zamierza z gospodarstwa rolnego wydzielać ani sprzedawać.

W trakcie przygotowania przedmiotowych działek do sprzedaży Zainteresowany poniósł nakłady na ich wydzielenie (prace geodezyjne), a także opłaty związane z wydaniem warunków zabudowy. W jednym przypadku uczestniczył i partycypował w wykonaniu przyłącza energetycznego (bez licznika), gdyż właścicielka sąsiednich gruntów wykonywała takie przyłącze. Innych nakładów, np. na uzbrojenie terenu, wykonanie ogrodzenia, zamieszczanie ogłoszeń o sprzedaży, Wnioskodawca nie poniósł i ponosić nie zamierza.

Zainteresowany nie prowadzi i nie zamierza prowadzić pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie handlu i wynajmu nieruchomości.

Jednocześnie Wnioskodawca poinformował, że przedmiotowy grunt nie jest objęty planem zagospodarowania przestrzennego i z informacji uzyskanych w Urzędzie Miasta i Gminy wynika, że plan taki nie jest obecnie przygotowywany.

W ewidencji gruntów przedmiotowe działki są oznaczone symbolem R (grunty rolne).

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opis sprawy wskazać należy, iż Wnioskodawca dokonując przyszłej sprzedaży działek budowlanych będzie zachowywał się jak podmiot profesjonalnie dokonujący dostaw w zakresie obrotu nieruchomościami. Zainteresowany zaangażował środki podobne do tych jakie byłyby podjęte przez handlującego nieruchomościami. Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca - na jego wniosek - uzyskał decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, poniósł wydatki na wydzielenie działek (prace geodezyjne), a także na opłaty związane z wydaniem warunków zabudowy. Zatem, podjął on działania wskazujące na zawodową aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Także podkreślić należy, że w jednym przypadku Zainteresowany uczestniczył i partycypował w wykonaniu przyłącza energetycznego. Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca, prowadzi on działalność rolniczą i z tego tytułu jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT mającym możliwość odzyskiwania całości podatku naliczonego w dokonywanych zakupach towarów i usług służących tej działalności, a przedmiotowe działki były przez niego wcześniej wykorzystywane do tej działalności rolniczej.

Skutkiem powyższego w zakresie przedmiotowej dostawy Wnioskodawca wypełnił przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy, stanowiące podstawę do uznania go za podatnika podatku VAT.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Należy jednak zaznaczyć, iż w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ust. 1 ustawy.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, w przypadku gruntów niezabudowanych zwolniona od podatku jest jedynie dostawa terenów innych niż budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę - są zwolnione od podatku VAT.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9, posługuje się kryterium przeznaczenia terenu a nie tylko jego klasyfikacją gleboznawczą. Wskazać przy tym należy, iż na gruncie przepisów podatkowych brak jest definicji pojęcia gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 647).

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony, dla terenów gminy - przez gminę oraz że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opis sprawy należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie sprzedaż przez Zainteresowanego działek niezabudowanych, co do których brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a na które wystąpił on o warunki zabudowy, nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, tym samym ich sprzedaż będzie podlegać opodatkowaniu według stawki podstawowej w wysokości 23%. Natomiast w przypadku sprzedaży działek, co do których Wnioskodawca nie wystąpi o warunki zabudowy, a które wpisane są w ewidencji gruntów jako grunty rolne, dostawa będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.