Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-325/12-4/AI
z 28 czerwca 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2012 r. (data wpływu 10 kwietnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 kwietnia 2012 r. (data wpływu 26 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości. Wniosek uzupełniono w dniu 26 kwietnia 2012 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – Spółka nabyła w grudniu 2010 r. grunty - nieruchomości położone w X., obręb X. opisane w akcie notarialnym jako tereny:

• działki 255 i 250 - tereny niezabudowane, zurbanizowane tereny niezabudowane, grunty orne, pastwiska trwałe, rowy działki 251 i 258 - tereny niezabudowane, zurbanizowane tereny niezabudowane, pastwiska trwałe, rowy, łąki trwałe;
• działki 254 i 252 - tereny niezabudowane, rola, pastwiska trwałe, łąki trwałe, grunty orne;
• działki 253 i 256/2 - tereny niezabudowane, wody, pastwiska.
  
  

W momencie zakupu Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT od nabycia gruntu, po dokonaniu przez Urząd Skarbowy czynności sprawdzających, Spółka otrzymała zwrot podatku.

Obecnie Spółka zamierza nieruchomości sprzedać. Potencjalnym nabywcą ww. nieruchomości jest spółdzielnia mieszkaniowa. Dla nieruchomości nie ma obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ani decyzji określającej sposób zagospodarowania i warunki zabudowy terenu. Jest jednak ustalone studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków rozwoju zagospodarowania przestrzennego kompleks działek leży na terenach zabudowy mieszkaniowo-usługowej.

Ponadto z pisma z dnia 24 kwietnia 2012 r., stanowiącego uzupełnienie do wniosku wynika, iż przedmiotowa nieruchomość gruntowa, tj. działki nr: 250, 251, 252/2, 253, 254, 255, 256/2, 258, na podstawie wypisu z rejestru gruntów z dnia 30 marca 2012 r. sklasyfikowane są jako grunty rolne, w których skład wchodzą: R - grunty orne, Ł - łąki trwałe, Ps - pastwiska trwałe, W-Ps - rowy/pastwiska. Ewidencja wskazuje na rolniczy charakter tej nieruchomości.

W wypisie z rejestru gruntów z dnia 9 lipca 2008 r. (oraz w akcie notarialnym dotyczącym nabycia nieruchomości) klasyfikacja działek wyglądała następująco:

• działki 255 i 250 – Bp - tereny niezabudowane, zurbanizowane tereny niezabudowane, R - grunty orne, Ps - pastwiska trwałe, W - rowy,
• działki 251 i 258 – Bp - tereny niezabudowane, zurbanizowane tereny niezabudowane, Ps - pastwiska trwałe, W - rowy, Ł - łąki trwałe,
• działki 254 i 252 - Bp - tereny niezabudowane, Ps - pastwiska trwałe, Ł - łąki trwałe, R - grunty orne, rola,
• działki 253 i 256/2 – Bp - tereny niezabudowane, wody, PS - pastwiska, W - rowy. Te same działki były sklasyfikowane jako Bp - zurbanizowane tereny niezabudowane.
  
  

Z informacji uzyskanej w Wydziale Geodezji wynika, że w związku z modernizacją, wykasowano stare oznaczenia dostosowując ewidencję gruntów i budynków do wymogów rozporządzenia w przedmiotowej sprawie. Klasyfikację gruntów wprowadzono stosownie do aktualnej ich wartości produkcyjnej. Tereny dzielą się na użytki gruntowe, które z kolei dzielą się na grupy: grunty rolne, grunty zabudowane i zurbanizowane, nieużytki, grunty leśne.

Ustawa - Prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.) nie przewiduje łączenia rożnych funkcji w obrębie jednej działki. Wydaje się, że te elementy, jak i interpretacja w ustawie - Prawo geodezyjne i kartograficzne w sprawie podstaw danych zawartych w ewidencji gruntów dla planowania przestrzennego, wymiaru podatków, oznaczenia nieruchomości w KW, oraz gospodarki nieruchomościami - przesądziły o zmianach prezentacji dokonanych w ewidencji.

Wnioskodawca nadmienia, że zmian tych dokonał bez ingerencji i wiedzy Spółki - jak oświadczono Wnioskodawcy, zgodnie z przepisami obowiązującymi - Prezydent Miasta Rzeszowa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż opisanych nieruchomości będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT jako tereny niezabudowane inne niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości nie będzie zwolniona od podatku VAT, ponieważ są to tereny niezabudowane, ale przeznaczone pod zabudowę. Spółka uważa, że transakcja powinna zostać opodatkowana podatkiem VAT w wysokości 23%. Ponieważ nie ma planu zagospodarowania przestrzennego ani decyzji określającej warunki zabudowy Spółka uważa, że decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy.

Sąsiednie działki są zabudowane obiektami kubaturowymi (zabudowa jednorodzinna i wielorodzinna), teren Spółki ma bezpośredni, istniejący dostęp do drogi publicznej (drogi asfaltowe i utwardzone), posiada możliwość pełnego uzbrojenia w media - co kwalifikuje nieruchomość Wnioskodawcy jako teren przeznaczony pod zabudowę.

Studium sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych gminy, uwzględniając strategię rozwoju gminy, a ustalenia są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Zatem należy uznać, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego powstaje na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, a studium ma bezpośrednie przełożenie na treść planu miejscowego.

Ustawodawca w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT posługuje się kryterium przeznaczenia terenu, jednak nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. W związku z tym, że ustawa nie precyzuje o jakie „tereny przeznaczone pod zabudowę” chodzi, należy przyjąć, że pojęcie to obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy, począwszy od zabudowy mieszkaniowej, przez tereny zabudowy techniczno-produkcyjnej, aż po tereny zabudowy zagrodowej włącznie.

Zdaniem Spółki, sprzedaż nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej 23%, jest to bowiem teren przeznaczony pod określoną zabudowę, co uniemożliwia zastosowanie powyższego zwolnienia od podatku VAT.

Potencjalny nabywca Spółki - spółdzielnia mieszkaniowa kwestionuje zasadność naliczenia podatku VAT popierając swoje stanowisko wyrokami NSA (I FSK 1465/09 z dnia 21 kwietnia 2011 r. oraz I FSK 1167/10 z dnia 30 sierpnia 2011 r.), w których Sąd stwierdził, że charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy i tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę, a jeżeli planu nie ma i nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu to decyduje zakwalifikowanie w ewidencji gruntów i budynków.

Potencjalny nabywca obawia się sytuacji, że w momencie odliczenia podatku od planowanej transakcji (nabycie gruntu) i ewentualnym wystąpieniem do Urzędu o zwrot spotka się z odmienną interpretacją i VAT-u nie odzyska. Zdaniem Spółki, która zamierza teren sprzedać, ewidencja gruntów i budynków odnosi się jedynie do aktualnego statusu ziemi, nie określając jej przeznaczenia - w związku z tym, znaczenie ewidencji gruntów nie powinno być w sprawie opodatkowania decydujące.

Nie bez znaczenia jest fakt, że intencje nabywcy są jednoznaczne - zamiar wykorzystania gruntów do celów budowlanych, co potwierdzają uchwały Rady Nadzorczej Spółdzielni w sprawie nabycia gruntów pod planowaną inwestycję: budowę budynków mieszkaniowych. Wnioskodawca uważa, że zgodnie z ogólnymi zasadami podatku VAT, konieczne jest badanie istoty ekonomicznej danej transakcji.

Reasumując, Spółka uważa, że transakcja powinna zostać opodatkowana podatkiem VAT w wysokości 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Z treści powołanego przepisu wynika, iż przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m. in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, „Mienie”, „Komentarz do art. 44-553 Kodeksu cywilnego”, Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Piasecki Kazimierz, „Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz”, Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Niemniej jak wynika z art. 146a ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Jednakże w treści ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT. I tak stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwolniona jest od podatku dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku VAT.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, posługuje się kryterium przeznaczenia terenu a nie tylko jego klasyfikacją gleboznawczą. Wskazać przy tym należy, iż na gruncie przepisów podatkowych brak jest definicji pojęcia gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.).

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Dopiero w przypadku, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego, ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją.

Stosownie do art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.) podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Zatem, dla podstawy wymiaru każdego podatku, w tym podatku od towarów i usług wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2010 r., sygn. akt I FPS 8/10, w którym rozstrzygnięto, iż w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku stwierdził, że przy rozstrzyganiu sporów w tej kwestii należy sięgnąć do rozwiązań zawartych w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347). Przepis art. 12 ust. 3 powołanej Dyrektywy stanowi, że do celów dostawy terenu budowlanego – „teren budowlany” oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. NSA powołał się na orzeczenie w sprawie C – 468/93 Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondernemingen (Holandia), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego. Polski ustawodawca nie zdefiniował pojęcia dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę w ustawie o podatku od towarów i usług. A zatem do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony, dla terenów gminy – przez gminę oraz, że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca – Spółka zamierza sprzedać nieruchomość gruntową, tj. działki nr: 250, 251, 252/2, 253, 254, 255, 256/2, 258. Dla nieruchomości nie ma obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ani decyzji określającej sposób zagospodarowania i warunki zabudowy terenu. Jest jednak ustalone studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków rozwoju zagospodarowania przestrzennego kompleks działek leży na terenach zabudowy mieszkaniowo-usługowej. Przedmiotowa nieruchomość gruntowa, tj. działki nr: 250, 251, 252/2, 253, 254, 255, 256/2, 258, na podstawie wypisu z rejestru gruntów z dnia 30 marca 2012 r. sklasyfikowane są jako grunty rolne, w których skład wchodzą: R - grunty orne, Ł - łąki trwałe, Ps - pastwiska trwałe, W-Ps - rowy/pastwiska. Ewidencja wskazuje na rolniczy charakter tej nieruchomości. Natomiast w wypisie z rejestru gruntów z dnia 9 lipca 2008 r. klasyfikacja działek wyglądała następująco:

• działki 255 i 250 - Bp tereny niezabudowane, zurbanizowane tereny niezabudowane, R grunty orne, Ps pastwiska trwałe, W rowy,
• działki 251 i 258 - Bp tereny niezabudowane, zurbanizowane tereny niezabudowane, Ps pastwiska trwałe, W rowy, Ł łąki trwałe,
• działki 254 i 252 - Bp tereny niezabudowane, Ps pastwiska trwałe, Ł łąki trwałe, R grunty orne, rola,
• działki 253 i 256/2 - Bp tereny niezabudowane, wody, Ps pastwiska, W rowy. Te same działki były sklasyfikowane jako Bp - zurbanizowane tereny niezabudowane.
  
  

Z informacji uzyskanej w Wydziale Geodezji wynika, że w związku z modernizacją wykasowano stare oznaczenia dostosowując ewidencję gruntów i budynków do wymogów rozporządzenia w przedmiotowej sprawie. Klasyfikację gruntów wprowadzono stosownie do aktualnej ich wartości produkcyjnej. Tereny dzielą się na użytki gruntowe, które z kolei dzielą się na grupy: grunty rolne, grunty zabudowane i zurbanizowane, nieużytki, grunty leśne.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisane zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie sprzedaż przez Wnioskodawcę nieruchomości gruntowej, w skład której wchodzą działki nr: 250, 251, 252, 252/2, 253, 254, 255, 256/2, 258, dla której nie ma obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ani decyzji określającej sposób zagospodarowania i warunki zabudowy terenu, a w ewidencji gruntów działki zostały sklasyfikowane jako: Bp - tereny niezabudowane, zurbanizowane tereny niezabudowane, R - grunty orne, rola, Ps - pastwiska trwałe, W - rowy, korzystać będzie ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy jako tereny niezabudowane inne niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Reasumując, sprzedaż przedmiotowych nieruchomości będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT jako tereny niezabudowane inne niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.