INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2012 r. (data wpływu 2 kwietnia 2012 r.), uzupełnionym pismem nadanym w polskiej placówce operatora publicznego w dniu 3 lipca 2012 r. (data wpływu 6 lipca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji samochodów specjalnych (ambulansów) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 kwietnia 2012 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji samochodów specjalnych (ambulansów).

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 25 czerwca 2012 r., Nr IPTPB1/415-240/12-2/AG, na podstawie art. 169 § 1 i § 2, w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 25 czerwca 2012 r., skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 27 czerwca 2012 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem nadanym w polskiej placówce operatora publicznego w dniu 3 lipca 2012 r. (data wpływu 6 lipca 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu sanitarnego osobowego. Do jej prowadzenia nabył samochody sanitarne: Volkswagen LT TDI , Renault Trafic, Renault Trafic, Renault Traffic. Pojazdy te wpisał do ewidencji środków trwałych i chciałby skorzystać z jednorazowej amortyzacji.

Wnioskodawca spełnia warunki uprawniające do skorzystania z ww. ulgi, o których mowa w art. 22k ust. 7 - 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest małym podatnikiem, Jego przychody w roku ubiegłym nie przekroczyły 800.000 euro, samochody które posiada zaliczają się do 3 - 8 Klasyfikacji środków trwałych oraz zostały zakupione ze środków własnych.

Według Wnioskodawcy, przepisy wspólnotowe o pomocy de minimis nie wykluczają możliwości skorzystania z jednorazowej amortyzacji dla firm zajmujących się transportem sanitarnym. Możliwości jednorazowej amortyzacji nie można utożsamiać z pomocą na nabycie środka trwałego. Prawo do jednorazowego odpisu amortyzacyjnego stanowi pomoc publiczną, ale nie stanowi pomocy na nabycie środka trwałego.

Samochody są zakwalifikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym jako specjalne o kodzie 521 - zgodnie z załącznikiem Nr 4 „Klasyfikacja pojazdów” Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdów do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach.

Wnioskodawca uważa, że spełnia również warunki wymienione w art. 86 pkt 4 ust. 1 - 7 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca wskazał nadto, że Jego pojazdy posiadają również dodatkowe badanie techniczne przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów, a w dowodzie rejestracyjnym jak i w karcie pojazdu znajduje się adnotacja, że jest to samochód specjalny - karetka sanitarna (kopie dowodów rejestracyjnych w załączeniu).

W uzupełnieniu wniosku nadanym w polskiej placówce operatora publicznego w dniu 3 lipca 2012 r. Wnioskodawca wskazał, iż przedmiotem wniosku jest jeden stan faktyczny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postąpi prawidłowo, jeśli jako mały podatnik prowadzący działalność gospodarczą w zakresie transportu sanitarnego dokona jednorazowej amortyzacji samochodów specjalnych - ambulansów...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Kosztem uzyskania przychodów mogą być, zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (odpisy amortyzacyjne) dokonane zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23. Przepisy nie wykluczają możliwości stosowania metody jednorazowej amortyzacji dla podatników prowadzących działalność w zakresie transportu sanitarnego osobowego. Odpisy amortyzacyjne stanowią pieniężny wyraz stopniowego zużywania się trwałych składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej i są elementem kosztów uzyskania przychodu. Wysokość odpisów wynika z przyjętej metody amortyzacji. Zastosowanie metody jednorazowych odpisów amortyzacyjnych powoduje szybsze zaliczenie do kosztów podatkowych wartości środka trwałego.

Zatem Wnioskodawca uważa, że prowadząc działalność gospodarczą w zakresie transportu sanitarnego ma możliwość skorzystania z jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od zakupionych dla potrzeb działalności samochodów, specjalnych. Jednorazowa amortyzacja stosownie do treści art. 22k ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi pomoc de minimis udzieloną w zakresie i na zasadach określonych w aktach prawa wspólnotowego. Obecnie zasady pomocy de minimis reguluje rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 roku w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. U. UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.) Powyższe rozporządzenie stosuje się od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r., co wynika z art. 6 tego aktu prawnego.

W świetle powyższego, ulga w postaci jednorazowego odpisu amortyzacyjnego jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, że jednorazowy odpis amortyzacyjny jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie środka trwałego, zatem możliwe jest stosowanie jej również w przypadku podmiotów gospodarczych prowadzących działalność zarobkową w zakresie transportu sanitarnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  

Przy czym obowiązek wskazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, spoczywa na podatniku.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztem uzyskania przychodów, zgodnie art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

• maszyny, urządzenia i środki transportu,

• inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3 - 8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

W myśl przepisu art. 22k ust. 8 ww. ustawy, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Stosownie do art. 22k ust. 9 powyższej ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

W świetle wyżej cytowanych przepisów, z możliwości dokonywania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych mogą skorzystać:

• mali podatnicy lub

• podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej.
  
  

Określenie „mały podatnik” zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią, oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Bank na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

W przypadku osób fizycznych prowadzących samodzielnie działalność gospodarczą do limitu 1.200.000 euro, należy uwzględnić przychody wyłącznie z tej działalności.

Jednorazowa amortyzacja - stosownie do treści art. 22k ust. 10 ww. ustawy - stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.

Zasady pomocy de minimis uregulowane zostały rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE l 06.379.5 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Przepisów tych nie stosuje się do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego. Powyższe rozporządzenie stosuje się od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r., co wynika z art. 6 tego aktu prawnego.

Ulga w postaci jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie środka trwałego, zatem możliwe jest stosowanie jej również w przypadku podmiotów gospodarczych prowadzących działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzonej w zakresie osobowego transportu sanitarnego zakupił cztery samochody sanitarne (ambulanse), według załącznika nr 4 ustawy o ruchu drogowym o kodzie 521, zaliczane według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług do grupy 3-8.

Wnioskodawca wskazał, iż jest „małym podatnikiem” w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji stan faktyczny oraz wskazane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawca spełnia kryteria „małego podatnika”, a nabyte samochody sanitarne są zaliczone do grupy 3 - 8 Klasyfikacji Środków Trwałych i zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej samochodów sanitarnych, do wysokości określonego w przepisach prawa limitu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku dokumentów tj. kserokopii dowodów rejestracyjnych samochodów specjalnych. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych jest bowiem ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy a nie ustalanie stanu faktycznego, w tym czy Wnioskodawca spełnia kryteria małego podatnika oraz dokonał prawidłowej klasyfikacji samochodów sanitarnych według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. Powyższe stanowi bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Zauważyć przy tym należy, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od zaistniałego w rzeczywistości, wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.