INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2012r. (data wpływu do tut. organu 27 lutego 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie sposobu naliczania przez komornika jako płatnika wynagrodzenia, o którym mowa w art. 28 ustawy Ordynacja podatkowa z tytułu pobrania i terminowego wpłacenia podatku od towarów i usług na rzecz budżetu państwa w związku z dokonywaną w trybie egzekucji dostawą towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2012r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej przepisów prawa podatkowego w zakresie sposobu naliczania przez komornika jako płatnika wynagrodzenia, o którym mowa w art. 28 ustawy Ordynacja podatkowa z tytułu pobrania i terminowego wpłacenia podatku od towarów i usług na rzecz budżetu państwa w związku z dokonywaną w trybie egzekucji dostawą towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Na podstawie art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów. Wykonując czynności egzekucyjne Wnioskodawca będący komornikiem sądowym przy sądzie rejonowym dokonał sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji. Nieruchomość była w trakcie budowy, nie była oddana do użytkowała przed dniem licytacji komorniczej. W zaistniałym stanie faktycznym sprzedaż ta podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Transakcja została udokumentowana fakturą VAT wystawioną przez komornika jako płatnika w imieniu dłużnika, będącego podatnikiem podatku od towarów i usług. Podatek od towarów i usług z tytułu sprzedaży został pobrany i terminowo przekazany przez komornika (Wnioskodawcę) na konto Urzędu Skarbowego.

Na podstawie art. 28 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. ordynacja podatkowa płatnikowi przysługuje zryczałtowane wynagrodzenie z tytułu terminowego wpłacania podatku wpłacanego na rzecz budżetu państwa. Na mocy przepisu § 1 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2002r. w sprawie wynagrodzenia płatników i inkasentów pobierających podatki na rzecz budżetu państwa płatnikom przysługuje wynagrodzenie w wysokości 0,3% od wpłacanych podatków.

Komornik, jako płatnik podatku od towarów i usług nie składa żadnych deklaracji VAT w imieniu dłużnika. Dłużnik, jako podatnik podatku od towarów i usług jest obowiązany do wykazania transakcji sprzedaży komorniczej na składanej przez siebie deklaracji VAT za okres, w którym dokonano dostawy. Odbywa się to jednak już poza czynnościami komorniczymi i komornik nie ma wpływu na fakt złożenia deklaracji VAT przez dłużnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jaki sposób komornik jako płatnik ma naliczyć zryczałtowane wynagrodzenie w wysokości 0,3% z tytułu pobrania i terminowego przekazania podatku od towarów i usług na podstawie dostawy towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów, będącej konsekwencją wykonywania czynności egzekucyjnych w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, dokonywanych w trybie egzekucji...

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie należy się od kwoty naliczonego i wpłaconego terminowo podatku od towarów i usług. Podstawą zryczałtowanego wynagrodzenia powinna więc być kwota podatku od towarów i usług wykazana na fakturze VAT dokumentującej dostawę, będącą konsekwencją sprzedaży komorniczej. Zarówno dłużnik jak i wierzyciel nie powinni ponosić konsekwencji pobrania zryczałtowanego wynagrodzenia przysługującego komornikowi z tytułu naliczenia i wpłacenia podatku od towarów i usług wykazanego na fakturze VAT dokumentującej dostawę komorniczą. Wynagrodzenie to powinno więc być naliczone poza fakturą VAT i niezależnie od niej.

Z racji, że komornik nie składa żadnej deklaracji w imieniu podatnika podatku od towarów i usług, Wnioskodawca zamierza zwrócić się do Naczelnika Urzędu Skarbowego, na konto którego został przekazany podatek od towarów i usług z pisemnym wnioskiem o wypłacenie zryczałtowanego wynagrodzenia w wysokości 0,3% od kwoty wpłaconego w terminie podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Pojęcie „płatnika” zostało zdefiniowane w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2002r. Nr 110, poz. 968, ze zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Należy zauważyć, że regulacja art. 18 ustawy o VAT wskazuje na szczególną w przypadku VAT sytuację, kiedy to należny podatek jest pobierany i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika.

Uzasadnione jest to szczególnym charakterem odpłatnej dostawy, następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Skoro bowiem istnieją podstawy do przyjęcia, że podatnik jest niesolidnym dłużnikiem (wszczęto przecież postępowanie egzekucyjne), to można przypuszczać, że nie będzie skory do uiszczenia podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów, dokonywanych w ramach egzekucji. Prawdopodobne jest zatem, że nie miałby on środków finansowych na uiszczenie należnego podatku.

Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem ma zatem zapewnić odprowadzenie należnego podatku od sprzedaży przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych.

Należy przyjąć, iż ustawodawca stwierdził, że jeżeli można przypuszczać, że dłużnik nie będzie skory do uiszczenia podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji, najbezpieczniejszym uregulowaniem będzie zobowiązanie komornika do poboru i zapłaty należnego podatku VAT.

Art. 18 ustawy o VAT stanowi zatem podstawę prawną do wykonania przez komornika sądowego czynności płatnika podatku od towarów i usług od dokonywanej w trybie egzekucji dostawy towarów, które stanowią własność dłużnika. Komornik sądowy ma obowiązek obliczenia podatku, pobrania podatku oraz wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Wskazany przez Wnioskodawcę przepis art. 28 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, iż płatnikom i inkasentom przysługuje zryczałtowane wynagrodzenie z tytułu terminowego wpłacania podatków pobranych na rzecz budżetu państwa.

Z treści tego przepisu wynika, iż uprawnienie płatnika do potrącenia przysługującego mu wynagrodzenia jest uzależnione od dokonania wpłaty pobranego podatku w terminie. Wynagrodzenie przewidziane w art. 28 ww. ustawy ma charakter fakultatywny. Płatnicy oraz inkasenci podatków stanowiących dochód budżetu państwa mogą, ale nie muszą, korzystać z tego uprawnienia.

Zgodnie z art. 28 § 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia szczegółowe zasady ustalania wynagrodzenia płatników i inkasentów pobierających podatki na rzecz budżetu państwa, w relacji do kwoty pobranych podatków, oraz tryb pobrania wynagrodzenia.

Z treści § 1 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2002r. w sprawie wynagrodzenia płatników i inkasentów pobierających podatki na rzecz budżetu państwa (Dz. U. Nr 240, poz. 2065) wynika, iż płatnikom i inkasentom przysługuje wynagrodzenie z tytułu terminowego wpłacania podatków, wynoszące 0,3% kwoty podatków pobranych przez płatników na rzecz budżetu państwa.

Kwota należnego wynagrodzenia jest potrącana z kwoty podatków pobranych przez płatników lub inkasentów (§ 1 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Odnosząc przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny do wskazanych przepisów prawa w ocenie tut. organu komornik, działając w trybie art. 18 ustawy o VAT, nie jest typowym płatnikiem, o którym mowa w art. 8 Ordynacji podatkowej, gdyż w przepisie art. 8 Ordynacji podatkowej powiedziano, że płatnik to ktoś, kto pobiera podatek od podatnika, zaś art. 18 ustawy o VAT nakazuje komornikowi pobrać i odprowadzić podatek od dostawy towarów. Są to zatem dwie różne okoliczności.

Ponadto z powołanego przepisu § 1 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia płatnikom przysługuje wynagrodzenie z tytułu terminowego wpłacania podatków.

Jako komornik wykonujący czynności egzekucyjne Wnioskodawca jest płatnikiem podatku VAT od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, nieruchomości będącej własnością dłużnika, ale ponieważ dostawa nieruchomości jest czynnością jednorazową (incydentalną) w odniesieniu do danego podatnika, zatem komornik nie jest tym płatnikiem, któremu przysługuje wynagrodzenie, o którym mowa w § 1 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2002r.

W powyższym przepisie bowiem wskazany jest wyraźnie płatnik, który terminowo wpłaca podatki (robi to stale i jest to jego stały obowiązek), natomiast komornik nie jest takim płatnikiem, któremu przysługuje ww. wynagrodzenie z tytułu terminowego wpłacania podatków, ponieważ dokonuje jedynie jednorazowej w odniesieniu do danej transakcji wpłaty podatku w związku z pojedynczą transakcją (dostawą, dokonywaną w trybie egzekucji, nieruchomości będącej własnością dłużnika).

Gdyby ustawodawca przyznał, w takim przypadku jak opisany we wniosku, wynagrodzenie dla komornika jako płatnika wynikałoby to wprost z odpowiednich przepisów i tryb rozliczania takiego wynagrodzenia byłyby wprost w przepisach określony tak jak uczyniono to w przypadku podatku dochodowego od osób fizycznych, gdzie płatnik zobowiązany do obliczania i wpłacania pobranych od podatników podatków rozlicza swoje wynagrodzenie w przewidzianej do tego deklaracji PIT -4R.

Reasumując, działając w imieniu podatnika komornik sądowy nalicza, pobiera oraz przekazuje (wpłaca) należny podatek od towarów i usług organowi podatkowemu i dokumentuje dokonanie sprzedaży, ale ponieważ dostawa nieruchomości jest czynnością jednorazową (incydentalną) w odniesieniu do danej transakcji oraz podatek jest pobierany nie od podatnika lecz od sprzedaży, zatem komornik nie jest takim płatnikiem, któremu przysługiwałoby wynagrodzenie, o którym mowa w § 1 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2002r.

W świetle powyższego, skoro Wnioskodawcy powyższe wynagrodzenie nie przysługuje, nieuprawnione byłoby żądanie jego wypłacenia, zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.